Ανίκητοι πολιτικάντηδες
γράφει ο Αντώνης Δελλατόλας , topontiki.gr , ΤΕΤΑΡΤΗ, 11 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012
Πόση σημασία έχει για το πολιτικό σκηνικό και για τα προβλήματα του κόσμου η πολιτικάντικη συμπεριφορά του βουλευτή Αχαΐας Νικολόπουλου και η αφοπλιστική δήλωση της υφυπουργού Υγείας κυρίας Σκοπούλη: «Δεν έχω δουλειά να κάνω στο υπουργείο»;
Τεράστια. Ναι, τεράστια.
Μα, θα πει κάποιος, είναι δυνατόν να με απασχολεί και να επηρεάζει τη ζωή μου το ότι παραιτήθηκε μετά την ψήφο εμπιστοσύνης που έδωσε ένας υφυπουργός μόνο και μόνο επειδή κατάλαβε με... καθυστέρηση ότι είχε ορκιστεί υφυπουργός και όχι υπουργός;
Ναι, και θα σας εξηγήσω πόσο σοβαρό είναι, κατά τη γνώμη μου.
Όταν, σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, ο πρωθυπουργός επιλέγει από όλο το πολιτικό προσωπικό που διαθέτει, έναν τύπο που τον ενδιαφέρει μόνο η καρέκλα, δύο τινά συμβαίνουν:
Είτε δεν έχει διαθέσιμους καλύτερους είτε δεν ξέρει να επιλέγει συνεργάτες. Όποιο από τα δυο και να διαλέξω, χαμένος βγαίνει ο Σαμαράς!
Και άντε να βγει χαμένος ο Σαμαράς, δεν τρέχει κάστανο. Αν όμως αναθέτουν σε τέτοιας... εμβέλειας στελέχη να λύσουν το ασφαλιστικό πρόβλημα και να διαπραγματευτούν με την τρόικα, να μη με νοιάζει; Να μη με νοιάζει όταν επιλέγονται Νικολόπουλοι για να προστατεύσουν τα ασφαλιστικά ταμεία και τις συντάξεις;
Δεύτερη περίπτωση, η δήλωση της υφυπουργού Παιδείας ότι πήγε σε τηλεοπτική εκπομπή γιατί δεν είχε δουλειά στο υπουργείο!
Όταν μια κυβέρνηση, σε «περίοδο πολέμου», κάνει δεκαπέντε μέρες να μοιράσει αρμοδιότητες στους υφυπουργούς, την «κόβετε» να έχει πρόγραμμα και σχέδιο για την κρίση;
Αυτό το σκηνικό δεν σας θυμίζει ανάλογα περιστατικά του παρελθόντος από κυβερνήσεις των οποίων οι πολιτικές πρακτικές έχουν εξορκιστεί από τα προεκλογικά μπαλκόνια;
Δύσκολα, λοιπόν, τα πράγματα. Ο παλαιοκομματισμός είναι εδώ, ενωμένος, δυνατός, σε κυβέρνηση συνεργασίας, οπότε θα τον βρίσκουμε μπροστά μας, οπότε «Σώσον, Κύριε, τον Λαόν Σου», όπως γράφαμε και στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας πριν από δύο εβδομάδες!
Τεράστια. Ναι, τεράστια.
Μα, θα πει κάποιος, είναι δυνατόν να με απασχολεί και να επηρεάζει τη ζωή μου το ότι παραιτήθηκε μετά την ψήφο εμπιστοσύνης που έδωσε ένας υφυπουργός μόνο και μόνο επειδή κατάλαβε με... καθυστέρηση ότι είχε ορκιστεί υφυπουργός και όχι υπουργός;
Ναι, και θα σας εξηγήσω πόσο σοβαρό είναι, κατά τη γνώμη μου.
Όταν, σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, ο πρωθυπουργός επιλέγει από όλο το πολιτικό προσωπικό που διαθέτει, έναν τύπο που τον ενδιαφέρει μόνο η καρέκλα, δύο τινά συμβαίνουν:
Είτε δεν έχει διαθέσιμους καλύτερους είτε δεν ξέρει να επιλέγει συνεργάτες. Όποιο από τα δυο και να διαλέξω, χαμένος βγαίνει ο Σαμαράς!
Και άντε να βγει χαμένος ο Σαμαράς, δεν τρέχει κάστανο. Αν όμως αναθέτουν σε τέτοιας... εμβέλειας στελέχη να λύσουν το ασφαλιστικό πρόβλημα και να διαπραγματευτούν με την τρόικα, να μη με νοιάζει; Να μη με νοιάζει όταν επιλέγονται Νικολόπουλοι για να προστατεύσουν τα ασφαλιστικά ταμεία και τις συντάξεις;
Δεύτερη περίπτωση, η δήλωση της υφυπουργού Παιδείας ότι πήγε σε τηλεοπτική εκπομπή γιατί δεν είχε δουλειά στο υπουργείο!
Όταν μια κυβέρνηση, σε «περίοδο πολέμου», κάνει δεκαπέντε μέρες να μοιράσει αρμοδιότητες στους υφυπουργούς, την «κόβετε» να έχει πρόγραμμα και σχέδιο για την κρίση;
Αυτό το σκηνικό δεν σας θυμίζει ανάλογα περιστατικά του παρελθόντος από κυβερνήσεις των οποίων οι πολιτικές πρακτικές έχουν εξορκιστεί από τα προεκλογικά μπαλκόνια;
Δύσκολα, λοιπόν, τα πράγματα. Ο παλαιοκομματισμός είναι εδώ, ενωμένος, δυνατός, σε κυβέρνηση συνεργασίας, οπότε θα τον βρίσκουμε μπροστά μας, οπότε «Σώσον, Κύριε, τον Λαόν Σου», όπως γράφαμε και στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας πριν από δύο εβδομάδες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας την γνώμη σας...