Κυριακή, 15 Ιουνίου 2008 , epohi.gr
Oταν μου ανατέθηκε, από τους συντρόφους που οργάνωσαν την σημερινή τιμητική εκδήλωση, να μιλήσω ειδικότερα για τον Μπάμπη Δρακόπουλο και την συμβολή του στο ιστορικό έργο της κομμουνιστικής Ανανέωσης, αισθάνθηκα –μαζί με μια δικαιολογημένη συγκίνηση– και ένα χρέος: Το καθήκον να υπογραμμίσουμε –αλλά και να αποκαταστήσουμε– την ιστορική αλήθεια για τον πρωταρχικό, τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στην γέννηση και την πορεία εκείνου του ριζοσπαστικού και πρωτοποριακού νεοελληνικού φαινομένου που γράφτηκε στην Ιστορία με τον τίτλο του: «Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας-Εσωτερικοού».
Ο Δρακόπουλος, αυτός ο αγνός και ηθικός άνθρωπος, ο πιο ανιδιοτελής πολιτικός άνδρας που γνώρισα στην πολύχρονη ζωή μου, ο μοναδικός στον κόσμο Γραμματέας Κομμουνιστικού Κόμματος που παραιτήθηκε όταν ήταν ακόμα ενεργός και δραστήριος, δίνοντας ένα υψηλό παράδειγμα αυταπάρνησης, ήταν ένας υπεύθυνος κομμουνιστής:
Ήταν ο επικεφαλής του ενιαίου ΚΚΕ στο εσωτερικό της χώρας μας. Γραμματέας του «Γραφείου Εσωτερικού» από πριν τη δικτατορία και έχοντας διαφύγει τη σύλληψη στις 21 Απριλίου του ’67, βρίσκεται επικεφαλής και του παράνομου αντιδικτατορικού αγώνα.
Δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι ο Μπάμπης Δρακόπουλος εκπροσωπούσε μέσα στο Κόμμα όχι μόνο μια πολιτική αλλά και μια ηθική διάσταση που τη συνδύαζε με την πολιτική του συμπεριφορά μέσα στην καθημερινή κομματική ζωή.
Ο Δρακόπουλος μετά την ιστορική στάση που κράτησε το ’68, όντας ο Γραμματέας του κόμματος στην Ελλάδα που οδήγησε οργανωμένα τις δυνάμεις μας στη σύγκρουση με το δογματισμό, και τις διέσωσε πραγματικά από τον κίνδυνο να εκφυλιστούν σε ατομικές στάσεις και συμπεριφορές, δεν είχε αυταπάτες για την πορεία που θα ακολουθούσαν τα πράγματα μετά τη διάσπαση. Γι’ αυτό και προχώρησε με τη σκέψη του, με τον προσωπικό του προβληματισμό να προσλαμβάνει όλες τις ιδεολογικές αναζητήσεις και εξελίξεις του καιρού του και να τις προσαρμόζει δημιουργικά στη δική μας, την ελληνική πραγματικότητα. Και αυτό είναι που τον οδηγεί να διατυπώσει με καθαρότητα και πειθώ τον νέο, τον ανανεωτικό λόγο που παραμένει επαναστατικός αλλά βρίσκεται σε ρήξη με το παρελθόν. Ο Δρακόπουλος είναι ο πρώτος και ο κυριότερος που συμβάλλει στον ιδεολογικό επανεξοπλισμό της Αριστεράς με τα ανανεωτικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα.
Έχει πια κατακτήσει το συγκροτημένο πολιτικοιδεολογικό του πιστεύω, που θα το παρουσιάσει με τεράστια απήχηση στην ιστορική απολογία του, το 1973, μπροστά στο δικαστήριο της χούντας, εγγράφοντας από τότε τα θεμελιώδη στοιχεία της ανανεωτικής κομμουνιστικής σκέψης. Διακήρυξε τότε ότι:
«Η εξουσία θα παραδοθεί σε όλα τα κόμματα, θέλουμε ένα ελεύθερο δημοκρατικό καθεστώς όπου και εμείς σαν πολιτικό κόμμα θα αγωνιστούμε με τις ιδέες μας για να αποκτήσουμε την εμπιστοσύνη του λαού μας». Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε η διακήρυξη για «τον σεβασμό του πολυκομματισμού και μέσα στο καθεστώς του σοσιαλισμού για τον οποίο αγωνιζόμαστε. Η κυβέρνηση θα υπόκειται σε παραίτηση και αντικατάσταση, σύμφωνα με τις διαδικασίες που θα ορίζει το Σύνταγμα, εφόσον χάνει την εμπιστοσύνη του Κοινοβουλίου και του λαού... Να μπορεί, τέλος, ο Λαός να ανατρέπει ακόμα και τον Σοσιαλισμό».
Πρόκειται για πρωτάκουστες διακηρύξεις από κομμουνιστές –εκείνης της εποχής– που προκαλούν τεράστια εντύπωση και θα κορυφωθούν, τέλος, με την θέση: «για τη χάραξη ενός ελληνικού δρόμου για τον σοσιαλισμό στη χώρα μας... χωρίς απομιμήσεις ξένων προτύπων...» Βεβαίως, η θετική απήχηση που είχε η παρουσίαση –μέσα από τις απολογίες των ηγετών– της ιδεολογίας και της πολιτικής του ΚΚΕ Εσωτερικού, συνοδεύονταν και από την επίσης πολύ θετική εντύπωση που προκαλούσε το γεγονός ότι, εν αντιθέσει με τον Κολιγιάννη που περιόδευε στις χώρες του «υπαρκτού», η ηγεσία του ΚΚΕ Εσωτερικού βρισκόταν και αγωνιζόταν μέσα στην Ελλάδα δικαιώνοντας και τον ιστορικό τίτλο της σαν «Εσωτερικό».
Παραμένει, όμως, κεντρικής σημασίας γεγονός ότι οι δημόσιες απολογίες των Δρακόπουλου-Παρτσαλίδη, μαζί και με την προηγηθείσα από τον Ιούνιο του 1971 «Διακήρυξη του ΚΚΕ Εσωτερικού», ολοκληρώνουν τη διαμόρφωση της ιδεολογικής και πολιτικής φυσιογνωμίας του. Και είναι επίσης χαρακτηριστικό της περιόδου κάμψης στην οποία εισήλθε το κόμμα, ότι από τότε και ως το τέλος της δικτατορίας, τίποτε νέο και αξιόλογο, σε αυτόν τον τομέα, δεν πρόκειται να προστεθεί.
Ο Μπάμπης Δρακόπουλος, όμως, θα συνεχίσει αυτήν την προσπάθεια με συνεχείς και μεγάλες συμβολές στο θεωρητικό και ιδεολογικό επίπεδο όταν το ΚΚΕ Εσωτερικού θα διαμορφώσει τα οριστικά στοιχεία της φυσιογνωμίας του, ιδίως με το Α΄ Συνέδριό του, το 1976.
Εκεί συνέβαλε και προσωπικά στη διατύπωση του καινούργιου Προγράμματος και της Διακήρυξης που εξέδωσε το ιδρυτικό μας Συνέδριο, τα οποία και παραμένουν σαν ντοκουμέντα της ανανεωτικής σκέψης για την Αριστερά στην Ελλάδα, χρήσιμα για τον ιστορικό του μέλλοντος, που εύκολα θα βρει μέσα σε αυτά τη γραφή του Μπάμπη Δρακόπουλου.
Και δεν θα ήταν ολοκληρωμένη αυτή η εικόνα αν δεν προσθέταμε τον πρωταρχικό ρόλο του Μπάμπη το 1979, όταν η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματός μας διακήρυξε την περίφημη θέση ότι «ο σοσιαλισμός ή θα είναι ανθρώπινος και δημοκρατικός, ή δεν θα υπάρξει καθόλου». Μια θέση προφητική που σήμερα βέβαια θεωρείται αυτονόητη, τότε όμως προκαλούσε σοβαρές πολιτικές και ιδεολογικές συγκρούσεις μέσα στο κόμμα. Το κύρος και το βάρος του Μπάμπη στην υιοθέτηση αυτής της γραμμής βοήθησε να περάσει με συντριπτική πλειοψηφία η ανανεωτική αυτή κατεύθυνση που οδηγούσε στην κάθετη σύγκρουση με το καθεστώς του «υπαρκτού σοσιαλισμού», που τον έδειχνε πια σαν ανύπαρκτο.
Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι
Εάν το ΚΚΕ Εσωτερικού άφησε πίσω του μια ιστορία, μια μνήμη που όσοι την τιμούμε σήμερα μας πονεί, τούτο πρωταρχικά οφείλεται στην ηγετική συμβολή του Μπάμπη Δρακόπουλου, ενός βαθιά καλλιεργημένου ανθρώπου που μαζί με την πολιτική τέχνη κατείχε και την αρετή του πνεύματος. Γι’ αυτό και ο πολιτικός του λόγος ήτανε πάντοτε βαθιά πνευματικός, που διαπερνούσε το όραμα με τη θέαση του κοινωνικού μέλλοντος για τον οποίο αγωνιζότανε.
Είχε μπολιάσει την οργανωτική εμπειρία που διέθετε με πολλή ανθρωπιά έτσι όχι μόνο ο ίδιος αλλά και οι συνεργάτες του να βοηθούνται ώστε να μη βλέπουν τις κομματικές οργανώσεις αφηρημένα, αλλά σαν σύνολα από ανθρώπινες μονάδες με σάρκα και οστά και κυρίως με δικαιώματα. Ο Μπάμπης αγαπούσε και σεβόταν το μέλος του κόμματος.
Υπογραμμίζοντας τις αρετές και τη συμβολή του ας αποφύγουμε την αγιοποίηση και τον κίνδυνο να τον θεωρήσουμε σαν τέλειο και αλάνθαστο. Δεν υπάρχουν υπεράνθρωποι. Είχε και ο Μπάμπης τα μειονεκτήματα και τα αρνητικά του. Αλλά είχε λιγότερα από μας τους συνεργάτες του. Και δεν θύμωνε ποτέ όταν του τα έλεγες ανοιχτά και τίμια. Έκανε, βεβαίως και λάθη. Όχι όμως όλα όσα του καταλόγισαν διάφοροι εν ζωή. Και όπως είπα, σε μια επιμνημόσυνη ομιλία μου, «στην τελική εκτίμηση της ιστορίας, θα εκπλαγούν πολλοί για το πόσα λίγα θα μείνουν».
Τελειώνοντας αυτήν την αναφορά μου στο βίο και το έργο του Μπάμπη Δρακόπουλου θα προσθέσω ένα στοιχείο που είναι άγνωστο αλλά και πολύ χαρακτηριστικό, μια πρώιμη ανανεωτική ενέργεια με πρωταγωνιστή τον Μπ. Δρακόπουλο, που σημειώνεται στις Φυλακές της Αίγινας, την περίοδο του 1952-53.
Τα μαθήματα που γίνονταν τότε στις φυλακές λεγόντουσαν «μαθήματα Μαρξισμού-Λενινισμού και στηρίζονταν στο σταλινικό εγχειρίδιο: «οι Βάσεις του Μαρξισμού-Λενινισμού».
Αλλά ο Μπ. Δρακόπουλος και οι συνεργάτες του σπάνε αυτό το πολιτικό μονοπώλιο εισάγοντας ισότιμα και το μάθημα που ονομάστηκε τότε «Γεωγραφία της Ελλάδας»: Με τον τίτλο αυτό παρουσιάστηκαν μια σειρά νέα μαθήματα που πρωτογράφονται «εκεί και τότε» και περιγράφουν την νεοελληνική κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. Μαθήματα που διαπνέονταν από την βαθιά πίστη για την «βιωσιμότητα» της Ελλάδας. Εν αντιθέσει με τις θεωρίες της «ψωροκώσταινας» που προπαγάνδιζε τότε η ξενόδουλη αστική τάξη.
Επικεφαλής της συντακτικής ομάδας: ο Μπάμπης Δρακόπουλος. Συμμετέχει ο Μίμης Δεσποτίδης. Στο 3μελές Γραφείο της Ομάδας της Αίγινας που δίνει το πράσινο φως για την γραφή και τη διδαχή των μαθημάτων, συμμετέχουν δύο γνωστά μας πρόσωπα: ο Νίκος Καράς και ο Μανώλης Γλέζος.
Αυτά τα μαθήματα θα τα θάψουν τα επόμενα χρόνια οι φωστήρες που έστειλε το ΚΚΕ του Ζαχαριάδη στην Ελλάδα, δηλαδή οι Φλωράκηδες και οι Λουλέδες και οι λοιποί της σταλινικής σχολής, επαναφέροντας βέβαια αποκλειστικά τα μαθήματα από τις «βάσεις του Μαρξισμού-Λενινισμού».
Υπάρχουν ακόμα στα χέρια μου μερικά από αυτά τα τετράδια των μαθημάτων. Θα τα καταθέσω στα ΑΣΚΙ, τιμώντας την μνήμη του Μπάμπη Δρακόπουλου.
Αγαπητοί σύντροφοι
Συμβαίνει στην Ιστορία, μερικοί άνθρωποι να ταυτίζονται με εποχές και να τις συμβολίζουν. Πάνε ζευγάρι. Δεν νοούνται χωρίς το πρόσωπο-σύμβολο.
Ένα τέτοιο ζεύγος είναι ο Μπάμπης Δρακόπουλος και το ΚΚΕ Εσωτερικού. Αδιανόητο να τα ξεχωρίσεις. Να δεις την ύπαρξη του ενός χωρίς το άλλο. Είναι η μέγιστη ταύτιση. Γι’ αυτό και τον αξέχαστο Μπάμπη Δρακόπουλο θα τον συνοδεύει πάντοτε η δόξα του «Ελληνικού ‘68», αυτής της μεγάλης Τομής στο Κίνημα, στην ιδεολογία αλλά και στη νεοελληνική κοινωνία, που σήμερα γιορτάζουμε και τιμούμε τα σαραντάχρονά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας την γνώμη σας...