Ριχάρδος Σωμερίτης, 23/09/2013 , metarithmisi.gr
Πρέπει να το
αποφασίσουμε: εκτός απροόπτου τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα τα περάσουμε
με την κ. Μέρκελ. Ευτυχώς (;) όχι μόνη. Θριάμβευσε αλλά πρέπει, ξανά, να
βρει συνεταίρο, της λείπουν πέντε εδρες στο Μπούντεσταγκ. Μπορεί να τις
βρεί αν συμφωνήσει με το σοσιαλδημοκρατικό SPD αλλά έχει και τη
δυνατότητα μιας συμφωνίας με τους Πράσινους. Πού ήδη, από καιρό, η
κ.Μέρκελ έκλεψε το πρόγραμμά τους (και να γιατί έχασαν τόσους ψήφους)
αποφασίζοντας σε βάρος της οικονομίας της χώρας της, αλλά και του
περιβάλλοντος, να κλείσει
γρήγορα τους πυρηνικούς σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής.
Πάντως οι εκλογές αυτές ήταν «εκλογές Μέρκελ». Οι Γερμανοί αυτήν ψήφισαν και όχι τόσο το κόμμα της. Τους αρέσει, τους ικανοποιεί, την θέλουν για «κυβερνήτη». Οι σοσιαλδημοκράτες έχασαν (κερδίζοντας μόνο ένα 2% σε σχέση με την καθοριστική ήττα τους πριν από τέσσερα χρόνια) γιατί της αντέταξαν έναν απρόσωπο, άοσμο και γκαφατζή υποψήφιο, ηγέτη της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος. Πολύ δύσκολα θα μπορέσουν τώρα να κάνουν κάτι που να μην θέλει η Μέρκελ αν αποφασίσουν να συγκυβερνήσουν. Σε όποιον αρέσουν οι (σχεδόν) αυθαίρετες συγκρίσεις ας σκεφτούν τα δικά μας με ΝΔ και ΠαΣοΚ!
Είτε μας αρέσει αυτό είτε όχι η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, ήδη έντονα γερμανόστροφη, γίνεται πλέον ξεκάθαρα μερκελική. Η Βρετανία παίζει όλο και περισσότερο με τις παραδοσιακές της γκάιντες σε κοινοτική ορχήστρα όπου ο ύμνος είναι Μπετόβεν. Και στη Γαλλία ο εσωτερικός πολιτικός
φανατισμός και ένα κατεστημένο που έχασε μερικά από τα προνόμια που του εξασφάλιζε ο Σαρμοζί αφαιρούν από τον πρόεδρο Ολάντ όχι μόνο τόσες μονάδες στις δημοσκοπήσεις αλλά και ένα σημαντικό μέρος από τη διεθνή του υπόσταση. Ένα εξωφρενικό παράδειγμα: ο Φρανσουά Φιγιόν, πρώην πρωθυπουργός και υποψήφιος για υποψηφιότητα στις προσεχείς προεδρικές εκλογές, πήγε στη Ρωσία για να ασκήσει κριτική, μπροστά στον πανευτυχή
Πούτιν, στις πρωτοβουλίες του Προέδρου για το πρόβλημα της Συρίας. Ο Ολάντ κάλεσε ήδη την κ.Μέρκελ στο Παρίσι να τα πούνε αμέσως μετά από τον σχηματισμό της κυβέρνησής της. Ο ίδιος, είχε πάει στο Βερολίνο το ίδιο το βράδυ της ορκωμοσίας του. Ελπίζει ότι τώρα η θριαμβεύουσα
Μέρκελ θα προχωρήσει σε καινοτόμες πρωτοβουλίες για την Ευρώπη, πολιτικές (πιό ενωμένη διακυβέρνηση) και κυρίως οικονομικές (ρόλος της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας και ευρωπαίος υπουργός Οικονομικών);
Ως προς εμάς πάντως η κ.Μέρκελ απέδειξε ότι δεν μας ξεχνά ακόμα και μέσα στην καλή χαρά του εκλογικού της θριάμβου, του πιο σημαντικού σε ποσοστά για το κόμμα της μετά από τον Αντενάουερ: βρήκε τον χρόνο για να μας συμβουλεύσει να «συνεχίσουμε απρόσκοπτοι την προσπάθεια». Υποθέτω ότι το μήνυμα αυτό το μελέτησαν και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος
και ο Στουρνάρας. Και φυσικά ο κ.Τόμσεν...
«Έλληνες, κουράγιο» όπως μας είπαν κάποτε μετά από κοινοτικό δείπνο.Το κακό είναι ότι το κουράγιο αυτό για θυσίες αφορά τους μεν, τους περισσότερους, αλλά όχι τους δε, τους πιο λίγους. Οι μεν κλαίνε για το εισοδηματάκι τους, όταν το έχουν και οι άλλοι για επιδοτήσεις,
φορολογικές απαλλαγές και καταργήσεις «προνομίων» των όσων εργαζομένων είναι πάντα εργαζόμενοι. Στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Όπως στο Μερκελιστάν....
γρήγορα τους πυρηνικούς σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής.
Πάντως οι εκλογές αυτές ήταν «εκλογές Μέρκελ». Οι Γερμανοί αυτήν ψήφισαν και όχι τόσο το κόμμα της. Τους αρέσει, τους ικανοποιεί, την θέλουν για «κυβερνήτη». Οι σοσιαλδημοκράτες έχασαν (κερδίζοντας μόνο ένα 2% σε σχέση με την καθοριστική ήττα τους πριν από τέσσερα χρόνια) γιατί της αντέταξαν έναν απρόσωπο, άοσμο και γκαφατζή υποψήφιο, ηγέτη της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος. Πολύ δύσκολα θα μπορέσουν τώρα να κάνουν κάτι που να μην θέλει η Μέρκελ αν αποφασίσουν να συγκυβερνήσουν. Σε όποιον αρέσουν οι (σχεδόν) αυθαίρετες συγκρίσεις ας σκεφτούν τα δικά μας με ΝΔ και ΠαΣοΚ!
Είτε μας αρέσει αυτό είτε όχι η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, ήδη έντονα γερμανόστροφη, γίνεται πλέον ξεκάθαρα μερκελική. Η Βρετανία παίζει όλο και περισσότερο με τις παραδοσιακές της γκάιντες σε κοινοτική ορχήστρα όπου ο ύμνος είναι Μπετόβεν. Και στη Γαλλία ο εσωτερικός πολιτικός
φανατισμός και ένα κατεστημένο που έχασε μερικά από τα προνόμια που του εξασφάλιζε ο Σαρμοζί αφαιρούν από τον πρόεδρο Ολάντ όχι μόνο τόσες μονάδες στις δημοσκοπήσεις αλλά και ένα σημαντικό μέρος από τη διεθνή του υπόσταση. Ένα εξωφρενικό παράδειγμα: ο Φρανσουά Φιγιόν, πρώην πρωθυπουργός και υποψήφιος για υποψηφιότητα στις προσεχείς προεδρικές εκλογές, πήγε στη Ρωσία για να ασκήσει κριτική, μπροστά στον πανευτυχή
Πούτιν, στις πρωτοβουλίες του Προέδρου για το πρόβλημα της Συρίας. Ο Ολάντ κάλεσε ήδη την κ.Μέρκελ στο Παρίσι να τα πούνε αμέσως μετά από τον σχηματισμό της κυβέρνησής της. Ο ίδιος, είχε πάει στο Βερολίνο το ίδιο το βράδυ της ορκωμοσίας του. Ελπίζει ότι τώρα η θριαμβεύουσα
Μέρκελ θα προχωρήσει σε καινοτόμες πρωτοβουλίες για την Ευρώπη, πολιτικές (πιό ενωμένη διακυβέρνηση) και κυρίως οικονομικές (ρόλος της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας και ευρωπαίος υπουργός Οικονομικών);
Ως προς εμάς πάντως η κ.Μέρκελ απέδειξε ότι δεν μας ξεχνά ακόμα και μέσα στην καλή χαρά του εκλογικού της θριάμβου, του πιο σημαντικού σε ποσοστά για το κόμμα της μετά από τον Αντενάουερ: βρήκε τον χρόνο για να μας συμβουλεύσει να «συνεχίσουμε απρόσκοπτοι την προσπάθεια». Υποθέτω ότι το μήνυμα αυτό το μελέτησαν και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος
και ο Στουρνάρας. Και φυσικά ο κ.Τόμσεν...
«Έλληνες, κουράγιο» όπως μας είπαν κάποτε μετά από κοινοτικό δείπνο.Το κακό είναι ότι το κουράγιο αυτό για θυσίες αφορά τους μεν, τους περισσότερους, αλλά όχι τους δε, τους πιο λίγους. Οι μεν κλαίνε για το εισοδηματάκι τους, όταν το έχουν και οι άλλοι για επιδοτήσεις,
φορολογικές απαλλαγές και καταργήσεις «προνομίων» των όσων εργαζομένων είναι πάντα εργαζόμενοι. Στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Όπως στο Μερκελιστάν....
Ο Ριχάρδος Σωμερίτης είναι δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας την γνώμη σας...