Οι συνασπισμοί και τα καυδιανά δίκρανα

του Τάσου Παππά , efsyn.gr

Στους ετεροβαρείς και από πρώτη ματιά ετερόκλητους συνασπισμούς το κόστος, κατά κανόνα, καλείται να το καταβάλει ο μικρότερος παίκτης. Συνήθως αυτός αναγκάζεται να κάνει εκπτώσεις στις αρχές του προκειμένου να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση συνασπισμού και είναι αυτός που θα βρεθεί την ώρα της εκλογικής κρίσης στη θέση του απολογούμενου. Ετσι, από χρήσιμος εταίρος μπορεί να γίνει ένας αχρείαστος συνοδοιπόρος.

Οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες κάνουν τους δύσκολους, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται στο τέλος θα υποκύψουν. Δεν έχουν πολλά περιθώρια. Και κάνουν τους δύσκολους όχι γιατί θέλουν να πάρουν το υπουργείο Οικονομικών, αλλά γιατί θυμούνται τι έπαθαν την προηγούμενη φορά που συμμετείχαν σε κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού. Στις εκλογές που ακολούθησαν συνετρίβησαν και ακόμη δεν έχουν καταφέρει να συνέλθουν. Ούτε που περνάει από το μυαλό τους βεβαίως ότι η απομάκρυνση των ψηφοφόρων τους είχε να κάνει με την πλήρη υποταγή της παράταξης στον νεοφιλελευθερισμό. Η συνύπαρξή τους με τους Χριστιανοδημοκράτες επί τέσσερα χρόνια στην εξουσία ήταν απλώς η επιβεβαίωση της ιδεολογικής οπισθοχώρησής τους.

Από την άλλη πλευρά, το Φιλελεύθερο Κόμμα της Γερμανίας καταποντίστηκε. Πρώτη φορά στην ιστορία του δεν μπήκε στην ομοσπονδιακή Βουλή. Το επιχείρημα του πρώην αρχηγού του, Ρέσλερ, πριν από τις εκλογές, ήταν «βάλτε μας στη Βουλή γιατί υπάρχει κίνδυνος να έχουμε κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Αριστεράς. Κι αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε να συμβεί ποτέ στη Γερμανία». Από κόμμα-μπαλαντέρ που ήταν όλα τα προηγούμενα χρόνια, γιατί έτσι το ήθελαν οι ιδρυτές του, έχει μετατραπεί σε μια ανυπόληπτη πολιτική δύναμη με αβέβαιο μέλλον.


Στα καθ’ ημάς τώρα. Το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου συγκυβερνά με τη Νέα Δημοκρατία, έχοντας εγκαταλείψει προ πολλού κάθε προοδευτική ιδέα. Τύποις παραμένει σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, επί της ουσίας όμως είναι μια συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας. Παρακολουθώντας οποιαδήποτε συζήτηση στην οποία συμμετέχουν εκπρόσωποι της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, δύσκολα ξεχωρίζεις ποιος ανήκει πού. Τα δύο κόμματα μοιάζουν ακόμη και στις λεπτομέρειες. Το ΠΑΣΟΚ το έχει πληρώσει ακριβά και συνεχίζει να το πληρώνει. Εχει χάσει τα 2/3 των δυνάμεών του, ενώ από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις προκύπτει ότι εξακολουθεί να αιμορραγεί. Και ο κ. Βενιζέλος δεν πρωτοτυπεί ως προς το γιατί επέλεξε τον δρόμο της αιχμαλωσίας. «Για τη σωτηρία της πατρίδας», όπως υποστηρίζει και επειδή η άλλη λύση, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, «θα φέρει την καταστροφή. Κι αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε». Ας είναι όμως προετοιμασμένος γιατί στο τέλος της διαδρομής έχουν στηθεί τα «καυδιανά δίκρανα».