Αργήσαμε 26 χρόνια...

Γιάννης Παντελάκης ,protagon.gr 

Το ξήλωμα του πουλόβερ της Χρυσής Αυγής άργησε κατά 26 χρόνια! Δεν είναι και λίγα, ένα τέταρτο του αιώνα και κάτι παραπάνω. Τόσα χρόνια εγκληματεί αυτή η οργάνωση. Τόσο χρειάζεται η μεταπολιτευτική δημοκρατία για ν’ αποφασίσει, να δράσει και ν' αντιμετωπίσει το πιο σκληρό ναζιστικό μόρφωμα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
      
Βέβαια, η σύλληψη του φυρερίσκου αρχηγού, μερικών ακόμα βουλευτών και περισσότερων στελεχών, δεν ισοδυναμεί με συνολικό ξήλωμα, αλλά σίγουρα έχει γίνει μια πολύ καλή αρχή. Πρόκειται για τους κρίσιμους πόντους του πουλόβερ...
     
Μοιάζει μίζερο και μικρόψυχο σε μια τέτοια ημέρα, όπου συμβαίνει κάτι αναμφισβήτητα θεαματικά θετικό, να θυμίζουμε χρονοκαθυστερήσεις στις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις. Και ιδιαίτερα εκείνες των τελευταίων λίγων χρόνων από τότε που το μόρφωμα άρχιζε να επηρεάζει ολοένα και περισσότερες συνειδήσεις και μυαλά, να εκπροσωπείται στη Βουλή και να αυξάνει την επιρροή του στην κοινωνία.
      
Ωστόσο, υπάρχουν δυο καλοί λόγοι για να θυμίζουμε ολιγωρίες και καθυστερήσεις. Δυο καλοί λόγοι για να μη ξεχνιόμαστε. Ο ένας είναι πως το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε τις τύχες μας, έδειξε αφενός αδυναμία να αντιμετωπίσει την οργάνωση, αφετέρου -και αυτό είναι πιο σημαντικό- απροθυμία να το κάνει υπολογίζοντας πολιτικό κόστος και μικροπολιτικές τακτικές. Ο δεύτερος καλός λόγος, είναι πως το ναζιστικό αυτό μόρφωμα, έχει ήδη διεισδύσει σε φορείς αλλά και μυαλά και θέλει πολλή δουλειά για ν' αλλάξει αυτό.

Η δράση της εγκληματικής οργάνωσης (η δικαιοσύνη "δένει" την οργάνωση με αυτό τον χαρακτηρισμό), έχει μεγάλο χρονικό παρελθόν. Και το παρελθόν αυτό, συνοδεύτηκε από πολύ αίμα. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές το αίμα (από απόπειρες ή δολοφονίες), δεν ήταν Ελληνικό. Έτσι, γυρίσαμε τα μάτια μας αλλού. Εμείς, ο πολιτικός κόσμος, οι διωκτικές αρχές, οι κυβερνήσεις, τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης. Δεν συνέβαινε σ' εμάς, δεν αφορούσε εμάς. Γιατί να ασχοληθούμε; Ο Παύλος Φύσσας ήταν Έλληνας, η δολοφονία ήταν άγρια, άρα και να θέλαμε δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε πάλι τα μάτια μας αλλού.

Η επόμενη ημέρα, μας βρίσκει μάλλον αμήχανους. Δεν έχει ξανασυμβεί να συλλαμβάνονται βουλευτές, κοιτάμε όλοι στις οθόνες μας τα περασμένα στα χέρια τους βραχιολάκια, εντυπωσιαζόμαστε. Οι αναλυτές, αυτοί που έχουν άποψη για όλα, έχουν σκάσει μύτη ήδη στα τηλεοπτικά παράθυρα. Όσοι είχαν εκφράσει ανοιχτά συμπάθεια για τους νοσταλγούς του Χίτλερ, άρχισαν να μαζεύονται. Και τα κόμματα, άρχισαν τους υπολογισμούς. Μας συμφέρει μια πρόωρη προσφυγή στις κάλπες; Θα βγει κερδισμένος ο Σαμαράς από την ιστορία; Πώς θ' αντιδράσει η Αριστερά;
       
Όλα αυτά είναι σημαντικά, αλλά όχι τόσο. Το μεγάλο στοίχημα της χώρας και της κοινωνίας, είναι να εξαφανίσει τους μικρούς Φύρερ της διπλανής πόρτας. Όχι μόνο τους μαυροντυμένους, αλλά και τους μαυρόψυχους... Ο φασισμός, έχει πολλές εκφράσεις...