Η ανάγκη, φιλοτιμία

Του Παντελή Μπουκάλα , kathimerini.gr

Και με ποια ακριβώς προσδοκία κατεργάζεται η κυβέρνηση νέο σύστημα για τις δημοτικές εκλογές, κάτι σαν το «πλειοψηφικό» που είχε εισαχθεί σε αρκετά σωματεία, υποτίθεται «για να αναδεικνύονται οι καλύτεροι» ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων; Δίκαιο είναι την ευκαιρία της πρώτης απάντησης να τη δώσουμε στον ίδιο τον εισηγητή της καινοτομίας. Αντιγράφω λοιπόν από το ρεπορτάζ του Γιώργου Τερζή στην «Κ» της περασμένης Τρίτης: «Κυβερνητικές πηγές κάνουν λόγο για “αποφασιστικό άλμα προς μια σύγχρονη αυτοδιοίκηση μέσα από την ανάδειξη των καλύτερων από τους πολίτες και όχι των εκλεκτών των κομμάτων”». «Δηλαδή περίπου σαν την ανάδειξη του κ. Μιχελάκη ως υπουργού Εσωτερικών, του κ. Κ. Μητσοτάκη ως υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ.ο.κ.» σπεύδει να πετάξει τη χολή του ο εκ γεννοφασκίων καχύποπτος. Αλλά ας τον φιμώσουμε προς το παρόν. Αξιοκρατία, λοιπόν. Ιδού, λένε, ο στόχος. Ο απογαλακτισμός από τα κόμματα. Το σπάσιμο της πνιγηρής παραταξιακής αγκαλιάς, που πνίγει τους ικανούς ενόσω προσφέρει θαλπωρή σε μέτριους ή ανάξιους, πλην ημετέρους. Εξαίρετα. Μόνο που... Μόνο που, πρώτον: Σε μια χώρα όπου κληρονομήσαμε από την αρχαιότητα το πάθος για τα κοινά μέχρι του βαθμού της υπερπολιτικοποίησης, που δεν είναι καλά και σώνει σύμπτωμα αρρώστιας, θα πρέπει να στήσουμε μια τεράστια κολυμβήθρα σαν του Σιλωάμ (ίσως εκεί όπου δεν πρόκειται να εγερθεί ποτέ τζαμί), ώστε να βουτάμε μέσα της κομματικά στελέχη, επιρροές, «δικά μας παιδιά» και, ω του θαύματος, να αποκτούμε ακομμάτιστους, ανεξάρτητους, ακηδεμόνευτους, ακαπέλωτους, άμωμους. Δεύτερον. Αφού η θεάρεστη επιδίωξη του πρωθυπουργού είναι το σπάσιμο των διαχωριστικών γραμμών (ομολογουμένως ο ίδιος τις έσπασε, ή μάλλον τις υπερέβη, με το πηγαινέλα από Ν.Δ. σε ΠΟΛΑΝ και πάλι πίσω), τι εμπόδισε αυτόν και την κυβέρνησή του να τιμήσουν την αξιοκρατία από τώρα και σε όλα τα πεδία; Γιατί δεν έδωσαν το καλό παράδειγμα, λ.χ. στον τομέα των προσλήψεων; Γιατί εκεί έδρασαν με τον δοκιμασμένο παλαιοκομματικό τρόπο, δίνοντας τη δυνατότητα στον κ. Σημίτη να καταγγείλει στη διημερίδα του ΠΑΣΟΚ «τις τερατώδεις ρουσφετολογικές προσλήψεις της Ν.Δ.»; «Τερατώδεις». Ετσι τις χαρακτήρισε ο πρώην πρωθυπουργός. Που δύσκολα θα τον έλεγες Συριζαίο ή έστω φίλο της ΔΗΜΑΡ, στην οποία άλλωστε καταλόγισε «αριστερό κομφορμισμό». Τρίτον: Πιστεύουν όντως στην κυβέρνηση πως υπάρχουν πολίτες (υποψήφιοι ή ψηφοφόροι) άχροοι, άοσμοι, πολιτικά ουδέτεροι, μεγαλωμένοι σε αποστειρωμένους κοινωνικούς χώρους; Πιστεύουν, λ.χ., ότι όσοι ψήφισαν Καμίνη ή Μπουτάρη ήταν απολίτικοι τύποι που επέλεξαν τους δύο με τεχνοκρατικά κριτήρια (ποια τάχα;), αδιαφορώντας για τις πολιτικές αντιλήψεις και τη στάση τους; Τέταρτον: Πιστεύουν όντως στην κυβέρνηση ότι τα λεγόμενά τους γίνονται πιστευτά; Οι πρώτοι που τα αμφισβητούν είναι οι ίδιοι οι κομματικοί τους φίλοι. Που γελούν πονηρά.