ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Αγίου Δημητρίου

Αγαπημένο μου ΔΝΤ...

 Γιώργος Καρελιάς , protagon.gr

Υπάρχουν ειδικοί που είναι σε θέση να εξηγήσουν τι λέει αυτή η περίφημη έκθεση του ΔΝΤ, γιατί τα λέει ΤΩΡΑ και γιατί το Ταμείο τσακώνεται με την Ευρώπη; Κι αν υπάρχουν, τα λένε τόσο μπουρδουκλωμένα που είναι αμφίβολο αν ο μέσος ακροατής ή αναγνώστης τους θα μπορέσει να καταλάβει.
Μάλιστα, αν έχει την ατυχία να ακούσει τα «συμπεράσματα» των διαμορφωτών της κοινής γνώμης από κάποια πρωινά ερτζιανά κύματα ή από κάποια βραδινά τηλεπαράθυρα, θα φρικάρει. Τότε, ούτε οι οικονομικοί «προφήτες» Ρουμπινί και Κρούγκμαν μπορούν να τον διαφωτίσουν. Για παράδειγμα, ορισμένοι από τους τηλε(και ραδιο-)ξερόλες, πρώτα εγκωμίασαν την έκθεση του ΔΝΤ, που «παραδέχεται τα λάθη που έφεραν την Ελλάδα ως εδώ», αλλά αμέσως μετά κατακεραύνωσαν «όσους μας οδήγησαν στο ΔΝΤ»! Δηλαδή, τι καλό που είναι σήμερα το ΔΝΤ, αφού «παραδέχεται τα λάθη», αλλά τι θέλαμε και πήγαμε στο κακό ΔΝΤ το 2010!
Σχιζοφρένεια; Όχι. Πρόκειται για ένα μείγμα άγνοιας και επιπολαιότητας (που μπερδεύει χρονικές περιόδους και γεγονότα και αγνοεί συσχετισμούς δυνάμεων) και λαϊκισμού, ο οποίος οδηγεί στον ξαφνικό έρωτα προς το άλλοτε λαομίσητο ΔΝΤ, για να εξυπηρετηθεί ο σημερινός στόχος, που είναι η κακή Ευρώπη και ειδικά η «μέγαιρα» Μέρκελ.
Δυστυχώς, κάπως έτσι διαμορφώνεται η κοινή γνώμη στην Ελλάδα. Τα μέσα ενημέρωσης -δεν είναι σωστή η απόλυτη γενίκευση, αλλά δυστυχώς με τα μαζικά μέσα αυτό ισχύει- δεν είναι καλύτερα από την πολιτική τάξη, στην οποία τα ίδια καταλογίζουν όλα τα κακά.
Ας δούμε τα δυο-τρία πράγματα, που λέει χοντρικά το ΔΝΤ, για να προσπαθήσουμε μετά να δούμε αν έχουν κάποιο πρακτικό αντίκρισμα, δηλαδή αν μπορούν να βελτιώσουν την κατάσταση της χώρας και των ανθρώπων της, όλων μας, σε ορατό χρονικό διάστημα (αφού «μακροπρόθεσμα όλοι (θα) είμαστε νεκροί», όπως έχει πει ο Κέινς).

1. Το ΔΝΤ παραδέχεται ότι στο ελληνικό πρόγραμμα έγιναν λάθη, που οδήγησαν σε βαθύτερη ύφεση και μεγαλύτερη ανεργία.
2. Αν είχε γίνει εγκαίρως αναπροσαρμογή των στόχων, η ύφεση θα ήταν μικρότερη. Ετσι λέει και είναι αυτονόητο. Όμως, συνεχίζει (και εδώ είναι το "ζουμί"), αυτό θα απαιτούσε πρόσθετη χρηματοδότηση. Αλλά ούτε το ΔΝΤ, ούτε οι χώρες της Ευρώπης ήταν ΤΟΤΕ έτοιμες να δώσουν περισσότερα από τα 110 δισεκατομμύρια ευρώ. Κι αυτό το λέει.
3. Το ΔΝΤ ομολογεί ότι έκανε λάθος προβλέψεις για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Για τους μη γνωρίζοντες, το ΔΝΤ δεν συμμετέχει σε πρόγραμμα διάσωσης αν το χρέος της χώρας κρίνεται μη βιώσιμο. Οπότε ανακύπτει το πολύ εύλογο ερώτημα: αφού το ήξερε αυτό το ΔΝΤ, γιατί έβαλε λεφτά στο ελληνικό πρόγραμμα; Δεύτερο ερώτημα: αφού ήξερε ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, γιατί δεν απαίτησε ΤΟΤΕ να γίνει κούρεμα; Όχι μόνο δεν το απαίτησε, αλλά ούτε καν το είπε ανοιχτά. Και η απάντηση είναι πολύ απλή: οι χώρες της Ευρώπης, με προεξάρχουσες Γερμανία και Γαλλία, δεν ήθελαν τότε ούτε να ακούνε για κούρεμα του ελληνικού χρέους. Αν το «καλό» (όπως παρουσιάζεται σήμερα) ΔΝΤ, ήθελε να βοηθήσει την Ελλάδα -και για δικούς του, εσωτερικούς λόγους- γιατί δεν στύλωνε τα πόδια, λέγοντας στη Μέρκελ «κουρέψτε πρώτα το ελληνικό χρέος, αλλιώς εγώ δεν βάζω λεφτά»;

Εκ των υστέρων όλοι τα ξέρουμε όλα. Άλλωστε, οι μετά Χριστόν προφήτες είναι διαχρονικό φαινόμενο. Μέχρι το 2010, όταν το ΔΝΤ πήρε μέρος στο ελληνικό πρόγραμμα, ήταν ένας κακόφημος, παγκόσμιος οργανισμός. Όπου είχε εγκατασταθεί, χώρες και λαοί υπέφεραν για πολλά χρόνια. Έτσι, η συμμετοχή του στο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας θεωρήθηκε μεγάλο έγκλημα, για το οποίο στήθηκε στον τοίχο η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου, ότι τάχα αυτή «έφερε το ΔΝΤ στην Ευρώπη». Ήταν τέτοια η φόρτιση τότε για το ΔΝΤ, που δύσκολα μπορούσε κανείς να εκτιμήσει ότι η συμπεριφορά του Ταμείου έναντι της Ελλάδας δεν ήταν χειρότερη από εκείνη της Ευρώπης. Όλοι είχαμε πέσει τότε σ’ αυτήν την παγίδα (ως αυτοκριτική παραθέτω ένα άρθρο μου, του 2010, στην τότε «Ελευθεροτυπία»).
Η πορεία των πραγμάτων έδειξε ότι το μισητό ως τότε ΔΝΤ, στην περίπτωση της Ελλάδας, ήταν μάλλον πιο ήπιο από την ευρωζώνη. Άλλωστε, η ευρωζώνη, χωρίς να έχει εμπειρία από διαχείριση τέτοιων κρίσεων, κάλεσε τους τεχνοκράτες του ΔΝΤ να κάνουν κουμάντο μαζί με τους δικούς της. Η Γερμανία, δηλαδή, έφερε το ΔΝΤ στην Ευρώπη. Και όλοι μαζί, έκαναν ό,τι έκαναν.
Σήμερα, το «καλό» ΔΝΤ συγκρούεται με την «κακή» Ευρώπη. Και ορισμένοι προτείνουν να συγκροτήσει η Ελλάδα συμμαχία με την καλή  Λαγκάρντ εναντίον της κακιάς Μέρκελ. Πρέπει;
Ομολογώ ότι αισθάνομαι πως η απάντηση ξεπερνά τις γνώσεις μου. Φυσικά, μια χώρα πρέπει να προσπαθεί να εκμεταλλεύεται τις αντιθέσεις μεταξύ μεγάλων υπερεθνικών οργανισμών, από τους οποίους εξαρτάται εν πολλοίς η δική της πορεία.
Όμως, πρέπει να έχουμε πάντα υπόψη μας δυο πράγματα: Πρώτον, την παλιά καλή παροιμία «όταν στον βούρκο μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια». Γι’ αυτό, έξω από τον βούρκο, όσο είναι δυνατόν. Τώρα, θα μου πείτε, αφού είμαστε που είμαστε στον βούρκο, μήπως πρέπει να πάρουμε το μέρος του ενός βουβαλιού, που σήμερα φαίνεται καλό; Δηλαδή, το μέρος του ΔΝΤ;
Ομολογώ και πάλι την αδυναμία μου. Όμως, η πραγματικότητα λέει ότι, στο μέχρι σήμερα ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης, τα πολλά λεφτά τα έβαλαν οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ απλώς «τσόνταρε». Για να μπορεί η Ελλάδα να πάει με το ΔΝΤ κόντρα στους Ευρωπαίους, δυο τινά πρέπει να έχουν εξασφαλιστεί:

• Πρώτον, να μη χρειαζόμαστε άλλα λεφτά από τους Ευρωπαίους (ή να χρειαζόμαστε λίγα, που μπορεί να μας τα δώσει το ΔΝΤ). Και
• Δεύτερον, τώρα που κοντεύουμε(;) να μπορούμε να ζούμε χωρίς δανεικά (μπορούμε;), να απαιτήσουμε ένα νέο μεγάλο κούρεμα του χρέους από τα ευρωπαϊκά κράτη, αφού αυτά κατέχουν πλέον το πολύ μεγάλο μέρος του. Ακριβώς αυτό που ζητάει το ΔΝΤ σήμερα (και όχι το 2010). Μπορούμε; Κι αν πουν «όχι», είμαστε σε θέση να τους απειλήσουμε με στάση πληρωμών;

Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρόν. Ο Σαμαράς, που λέει ότι αισθάνεται δικαιωμένος για όσα αναφέρει η έκθεση του ΔΝΤ, αφού είχε ασκήσει, παλιότερα, κριτική στα λάθη που σήμερα επισημαίνει, τι κάθεται; Ας συμμαχήσει αμέσως με την "καλή" Λαγκάρντ και μετά ας πάει στη Μέρκελ να της ζητήσει να του επιτρέψει να διορθώσει τα λάθη. Δηλαδή, να καταργήσει δυο-τρεις φόρους, να αποκαταστήσει τις χαμηλές συντάξεις (έτσι δεν είχε υποσχεθεί ο ίδιος, τότε που τον είχε καταλάβει ο αντιμνημονιακός οίστρος;) και ό,τι άλλο μπορέσει. Κι ας πάρει μαζί του και τον Τσίπρα, που πλειοδοτεί σ’ αυτά και σε όλα τα άλλα.
Αυτό θα ήταν αληθινό success story και όχι οι σημερινές μπούρδες που μας τσαμπουνάνε.
Εδώ σε θέλω, κάβουρα.