Η κρίση που δημιούργησε η Ακροδεξιά (πλέον) κυβέρνηση με την έκνομη διακοπή της λειτουργίας της ΕΡΤ, έδωσε την ευκαιρία στις συμμαχικές της δυνάμεις, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ., να επανακαθορίσουν τη στάση τους.
Εκ πρώτης όψεως, έχουμε μια «νίκη» του Βαγγέλη Βενιζέλου και ήττα του ΠΑΣΟΚ, ενώ η κίνηση του Φώτη Κουβέλη να υποκαταστήσει το «παρών» με ένα βροντερό «όχι» για το κλείσιμο της ΕΡΤ, δείχνει επικίνδυνη, καθώς: στελέχη προβεβλημένα, ασχέτως της δυνατότητας ή μη παραγωγής πολιτικής σκέψης, σπεύδουν να διαφοροποιηθούν (Ν. Μπίστης, Γρ. Ψαριανός, Βασ. Οικονόμου).
Τα μέσα «ενημέρωσης» των εργολάβων και των τραπεζιτών πυροβολούν προσωπικά και τον Φώτη Κουβέλη (εκτός από τον Αλέξη Τσίπρα).
Ένα μεγάλο τμήμα της εκλογικής βάσης της ΔΗΜ.ΑΡ., γύρω στο 60%, όπως τουλάχιστον δείχνουν κάποιες μετρήσεις, εμμένει στην υποστήριξη της μνημονιακής κυβέρνησης.
Ταυτόχρονα, όμως, στις ίδιες μετρήσεις, η εκλογική δύναμη της ΔΗΜ.ΑΡ. έδειχνε συνεχώς μειούμενη, ασχέτως αν με τις μηχανιστικές αναγωγές των δημοσκόπων εμφανιζόταν περίπου στα επίπεδα του Ιουνίου 2012. Ο Φώτης Κουβέλης, πολύ πιο έμπειρος και μετρημένος από τους επηρμένους (πρώην;) συνεργάτες του, γνωρίζει καλά πόσο (δεν) μετράει στην κάλπη η συμπάθεια προς το πρόσωπό του που αποτυπώνεται στις μετρήσεις. Η εμπειρία του από το ΚΚΕ εσ. είναι χρήσιμη.

Δύσκολη ισορροπία

Με μετρημένα βήματα, ο κ. Κουβέλης καταγγέλλει την απόφαση για την ΕΡΤ, αποσύρει τους έτσι κι αλλιώς «βομβαρδισμένους» υπουργούς και υφυπουργούς του, αλλά συνεχίζει να δίνει κατά περίπτωση στήριξη στο νομοθετικό έργο της δικομματικής πλέον κυβέρνησης. Καθόλου εύκολο αυτό, όσο η κρίση βαθαίνει και οι χειρισμοί στην οικονομία αποδεικνύονται όχι μόνον λαθεμένοι, αλλά και πλήρως ερασιτεχνικοί (η μη απόδοση των τόκων των ομολόγων από τις ευρωπαϊκές τράπεζες είναι το πιο εξοργιστικό δείγμα).
Το ερώτημα πλέον είναι πότε θα περάσει ο Φώτης Κουβέλης και το τμήμα εκείνο της ΔΗΜ.ΑΡ. που τον στηρίζει στην ανοιχτή αντιπολίτευση προς τους έως πρότινος εταίρους.
Θαρρώ πως η δήλωση της συνήθως αμετροεπούς κ. Ρεπούση, αυτή τη φορά είναι πολύ κοντά στη σκέψη του προέδρου της: «Απόφαση της ΔΗΜ.ΑΡ. ήταν να στηρίξει κυβέρνηση εθνικής ευθύνης, όχι κυβέρνηση της Ν.Δ.».
Ο χρόνος θα δείξει, λοιπόν, αν η κίνηση του κ. Κουβέλη θα επιβραβευτεί πολιτικά, εκτός από ηθικά.
Το μέγα ζητούμενο, όμως, είναι τα κέρδη ή οι ζημίες των δυο σφιχταγκαλιασμένων πλέον εταίρων, Σαμαρά και Βενιζέλου. Ο υπερφίαλος πρωθυπουργός επιχείρησε να εκβιάσει τους εταίρους του, αλλά τελικά κατέστη όμηρος του κ. Βενιζέλου, ο οποίος, έπειτα από πολύ καιρό λειτούργησε δεξιοτεχνικά.

Απ' τα ψηλά στα χαμηλά

Η αθεράπευτη βλακεία των ακροδεξιών στενών συνεργατών του κ. Σαμαρά τον οδήγησε στη θλιβερή αναδίπλωσή στην ομιλία (με λυγμικό ύφος) της Πέμπτης. Έτσι, βοήθησε τον κ. Βενιζέλο να εμφανιστεί αυτός, με τη δική του ομιλία, ως σουλτάνος ή έστω βεζίρης απέναντι σε έναν τζάμπα μάγκα. Εξασφαλίζοντας μάλιστα και κάποια υπουργεία (και τα συνακόλουθα bonus) για τους κολλητούς και τον ίδιο.
Βέβαια, οι ελιγμοί Βενιζέλου απογοήτευσαν τον κόσμο που περίμενε την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στον δημοκρατικό χώρο. Και τα επαινετικά σχόλια από Άδωνη Γεωργιάδη ή Νίκο Μπίστη δείχνουν ότι η κατρακύλα έγινε τσουλήθρα και το κεφαλόσκαλο είναι το ακροδεξιό περιβάλλον. Εκεί πρέπει να επιβιώσει ο κ. Βενιζέλος, μιας και επέλεξε να καταστήσει το ΠΑΣΟΚ συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας και τον εαυτό του εν δυνάμει δελφίνο του κ. Σαμαρά ή της/του προετοιμαζόμενης/ου ήδη από τα γνωστά συγκροτήματα διαδόχου του.
Ο κ. Σαμαράς απέδειξε όχι μόνον ότι είναι λίγος, αλλά και αμελής. Τον Ιανουάριο του 2014 η Ελλάδα αναλαμβάνει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κυβέρνηση ουδέν έχει πράξει για την προετοιμασία και την εκμετάλλευση των πλεονεκτημάτων αυτού του ρόλου. Σήμερα, είναι ήδη αργά. Ούτως ή άλλως, λοιπόν, βρίσκεται στην κατιούσα, κάτι που σημειώνουν οι υπερατλαντικοί πανεπόπτες. Ενώ ο κ. Βενιζέλος, έχοντας τη σιγουριά της ασυλίας για τα όσα του καταμαρτυρεί η αντιπολίτευση, θυσιάζει το ΠΑΣΟΚ με τη μορφή που γνώριζε ο λαός και το ενσωματώνει ως αριστερή (;) πτέρυγα στο μόρφωμα το οποίο έχει πυρήνα τη Νέα Δημοκρατία και για αντίβαρο (φερετζέ) στη δεξιά πτέρυγα, τη Χρυσή Αυγή.
Αν θελήσει κάποιος ιστορικά προηγούμενα, μπορεί να ανατρέξει στην πορεία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Από το ναδίρ στο οποίο βρέθηκε με την αποστασία, πέρασε με ένα μικρό φιλελεύθερο κόμμα στη Βουλή του '77, εντάχτηκε στη Νέα Δημοκρατία όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε διεύρυνσή και λειτουργώντας ως δρυοκολάπτης κατόρθωσε μέσα σε μια πενταετία να γίνει αρχηγός της και σε μια δεκαετία πρωθυπουργός, έχοντας ροκανίσει όλα τα γύρω κλαδιά.
Επ' ευκαιρία, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα ήταν η άριστη επιλογή ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας αντί του κ. Σαμαρά!