ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Αγίου Δημητρίου

    Διαφωνείς; Απόδειξη, στη Βουλή

Τσουκνίδας Λάμπρος

Ημερομηνία δημοσίευσης: 31/01/2013 , H ΑΥΓΗ

Την εποχή που ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι εμφανιζόταν παντοδύναμος, επικεφαλής βεβαίως πολυκομματικής κυβέρνησης, δεν είχε καταφέρει να περάσει από τη Βουλή σειρά ρυθμίσεων που απελευθέρωναν την τηλεοπτική αγορά, τον επιχειρηματικό τομέα δράσης του... Οι κυβερνητικοί του εταίροι, με τμήμα της αντιπολίτευσης, είχαν καταψηφίσει την εισήγηση χωρίς -ας επισημανθεί- να δημιουργηθεί κυβερνητική κρίση.

Όποιος δηλώνει ότι θέλει να επανοηματοδοτήσει τη λειτουργία του Κοινοβουλίου, οφείλει να διατυπώνει τις θέσεις του εκεί, αντιπροτείνοντας ρυθμίσεις και καταψηφίζοντας ό,τι λέει ότι τον βρίσκει αντίθετο. Ειδάλλως, είτε επιδιδίεται σε επικοινωνιακά παιχνίδια είτε διαμηνύει στην κοινωνία ότι η εξουσία έχει εκχωρηθεί στην οικονομία

Λίγα χρόνια αργότερα, σε προεκλογικό τηλεοπτικό πάνελ ο Μπερλουσκόνι γκρίνιαζε γιατί είχε στη διάθεσή του τον ίδιο χρόνο με οποιοδήποτε άλλο σχηματισμό, είχε απλώς κοινοβουλευτική παρουσία. Αυτή ήταν η νομοθετική ρύθμιση (που διασφαλιζόταν από ειδικό παρατηρητήριο) την οποία δεν είχε καταφέρει να αλλάξει επειδή και πάλι οι κυβερνητικοί του εταίροι είχαν καταψηφίσει τη σχετική εισήγηση. Χωρίς να σκανδαλιστεί καμιά εφημερίδα, χωρίς κανένα κανάλι να δημιουργήσει την εικόνα κρίσης που εμφανίζουν σταθερά τα ελληνικά ΜΜΕ μετά από κάθε διαφοροποίηση, ακόμα και σε δευτερεύοντα θέματα. Και μιλάμε για μια χώρα όπου και οικονομικά συμφέροντα ισχυρότατα υπάρχουν στα μίντια, και διαπλοκή συμφερόντων...
Αυτή η διαφορετική στάση των ΜΜΕ επιδρά ουσιαστικά στον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Οι ίδιοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης που, όποτε η Αριστερά βρίσκεται στο προσκήνιο, μιλάνε για "έλλειψη κουλτούρας συνεργασίας", υπονομεύουν τη λογική της συνεργασίας εμφανίζοντας -προληπτικά- κάθε διαφωνία ως θανάσιμο αμάρτημα και ταυτίζοντας έτσι τη συνεργασία με την παντοκρατορία του εκάστοτε πρωθυπουργού. Αν μάλιστα εστιάσουμε στον τρόπο αντιμετώπισης των διαφοροποιήσεων στο εσωτερικό των κομμάτων, γίνεται φανερό πόσο αρνητικά λειτουργούν τα ΜΜΕ στην προσπάθεια εμπέδωσης της εσωκομματικής δημοκρατίας, την ώρα μάλιστα που στον χώρο των συνταγματολόγων έχει δρομολογηθεί μια συζήτηση για το πώς και πόσο πρέπει η εσωκομματική δημοκρατία να κατοχυρωθεί στον ίδιο τον καταστατικό χάρτη της χώρας.
Στην εποχή του ίντερνετ και των σόσιαλ μίντια, στην εποχή της διάχυσης της πληροφορίας και μιας άνευ προηγουμένου δημόσιας και αδιαμεσολάβητης ανταλλαγής απόψεων μεταξύ των πολιτών αλλά και με πολιτικούς και δημοσιογράφους που βλέπουν τις ιστοσελίδες τους να κατακλύζονται από κάθε λογής σχόλια, η δαιμονοποίηση κάθε προσωπικής άποψης που κατατίθεται δημόσια (και που φυσικά και πρέπει να πατά πάνω σε ένα σαφώς καθορισμένο πλαίσιο εσωκομματικής δημοκρατικής λειτουργίας, για να μην ξεπέφτει στον απλό παραγοντισμό), υπονομεύει κάθε προσπάθεια επαναπροσέγγισης πολιτικής εκπροσώπησης και κοινωνίας. Πώς θα επιτευχθεί ή ώσμωση των ιδεών, αν απαγορευέται ουσιαστικά ακόμα και η απλή εκφώνησή τους; Εκτός και αν αυτό είναι το ζητούμενο από κάποιους: μια Βουλή που να λειτουργεί ως άθροισμα συντεταγμένων λόχων που υπακούουν στον αρχηγό. Θα έπρεπε να έχει γίνει φανερό ότι αυτή η αντίληψη, που παραβιάζει κατάφωρα τη συνταγματική επιταγή "οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικάιωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση", απομάκρυνε την κοινωνία από την οργανωμένη πολιτική εκπροσώπηση, προφέροντας χώρο σε ολοκληρωτικές προσεγγίσεις.
Το πρόβλημα, όμως, δεν εντοπίζεται μόνο στα μίντια. Οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να σπάσουν τον φαύλο κύκλο, προωθώντας την εσωκομματική δημοκρατία και την εμπέδωση της δημοκρατικής κοινοβουλευτικής λειτουργίας. Το Σύνταγμα, άλλωστε, είναι σαφές: "Η νομοθετική λειτουργία ασκείται από τη Βουλή". Η επεξεργασία των υπουργικών προτάσεων νόμου στη Βουλή είναι δικάιωμα και υποχρέωση. Η όποια διαφωνία των κυβερνητικών εταίρων δεν μπορεί να ανακοινώνεται με δηλώσεις ευαισθησίας στα ΜΜΕ, οι οποίες μεταφέρουν στα κανάλια το κέντρο βάρους της πολιτικής. Όποιος δηλώνει ότι θέλει να επανοηματοδοτήσει τη λειτουργία του Κοινοβουλίου, οφείλει να διατυπώνει τις θέσεις του εκεί, αντιπροτείνοντας ρυθμίσεις και καταψηφίζοντας ό,τι λέει ότι τον βρίσκει αντίθετο -η άρση της εμπιστοσύνης στην εκάστοτε κυβέρνηση είναι επόμενο βήμα. Ειδάλλως, είτε επιδίδεται σε επικοινωνιακά παιχνίδια είτε διαμηνύει στην κοινωνία ότι η εξουσία έχει εκχωρηθεί στην οικονομία, στο όνομα της οποίας δικαιολογούνται εσχάτως οι καταπατήσεις αρχών και "κόκκινων γραμμών". Τι από τα δύο είναι χειρότερο, θα το κρίνει η ίδια η κοινωνία. Αυστηρά.