«Ασφαλώς και δεν πρέπει να μας δούμε παρέα»
Λεωνίδας Καστανάς, 17/02/2013 ,metarithimisi.gr
Η Κεντροαριστερά θα ήταν ωφέλιμη αν είχε διάθεση να επεξεργαστεί μια νέα θεωρία για το κράτος και την οικονομία. Μια θεωρία που θα πάντρευε το left με το liberal. Που θα άνοιγε την κοινωνία και την αγορά εργασίας, θα ενθάρρυνε τον ανταγωνισμό, θα αναζητούσε τους νέους αυστηρούς κανόνες παιχνιδιού και τον τρόπο επιβολής τους. Θα πρότεινε ένα μικρότερο αλλά αποτελεσματικό, σύγχρονο και κοινωνικό κράτος. Θα συνέδεε τα σχέδια ανάπτυξης με την Παιδεία, θα επανεξέταζε τα όρια της δημοκρατίας.
Τότε κανείς δεν θα είχε ανάγκη από πιστοποιητικά καθαρότητας. Η νέα θεωρία θα ήταν από μόνη της μια καθαρτήρια δύναμη.
Τότε κανείς δεν θα περίμενε από τους αρχηγούς να επιλέξουν χρόνο και τόπο συνάντησης. Η ίδια η ζωή θα τους έβαζε ένα πρωί να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι.
Μια μεγάλη πλειοψηφία θα τους ζητούσε να φτιάξουν κάτι καινούργιο και σφριγηλό για να πάρει «εδώ και τώρα» την εξουσία. Για να τη βοηθήσει να απαλλαγεί από αυτήν τη συντηρητική Δεξιά και από αυτήν την συντηρητικότερη Αριστερά. Για να τους ενώσει οργανικά με την Ευρώπη και τον κόσμο.
Θα ήταν τότε που κανείς δεν θάχε το κουράγιο να σχολιάσει τους νέους που θέλουν να αλλάξουν τη «σάπια κοινωνία» με το φίμωτρο, το φόβο και το αίμα. Ούτε θα τους πρόσεχε. Θα ήταν τότε που η κοινωνία θα ήξερε ότι η απόδοση της Ιθαγένειας δεν είναι μόνο θέμα ανθρώπινων δικαιωμάτων αλλά πρωτίστως θέμα κοινωνικής συνοχής, οικονομικού και αναπτυξιακού χαρακτήρα. Θα το θεωρούσε αυτονόητο. Θα συζητούσε πώς να αυξήσει την παραγωγή και πως να μαζέψει καλύτερα και δικαιότερα τους φόρους της, πώς να μορφώσει τα παιδιά της ή να θεραπεύσει τους αρρώστους της, αλλά όχι αυτό.
Αλλά δυστυχώς αυτές οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν. Γι αυτό αναλωνόμαστε σε συζητήσεις και ενστάσεις, έχουμε δισταγμούς, ψάχνουμε στους αστερισμούς, μας φοβίζουν τα πρόσωπα. Όταν δεν έχεις καθαρό πολιτικό πλαίσιο που να οδηγεί την κοινωνία σε πραγματική επανάσταση, σε γενναία αλλαγή παραδείγματος, είναι λογικό να ασχολείσαι με την καθαριότητα. Να φοβάσαι μήπως οι ψηφοφόροι σε ταυτίσουν με το παρελθόν ή το παρόν του άλλου. Τότε εσύ τους δίνεις το δικαίωμα να αμφιβάλλουν για σένα και όχι οι παρέες σου.
Η ΔΗΜΑΡ πριν κάτσει στο ίδιο τραπέζι με το ΠΑΣΟΚ ή οποιονδήποτε άλλο, θα πρέπει να έχει καταλήξει σε κάποια βασικά. Οι καταλήξεις θα της επιτρέψουν να δει το βάθος του πεδίου και να βρει τη θέση της μέσα στον πολιτικό χάρτη.
Έτσι θα δει και ποιοι άλλοι χωράνε στο νέο project. Γιατί είναι προνομιακός συνομιλητής κάποιο θραύσμα του ΠΑΣΟΚ και δεν είναι η ΔΡΑΣΗ;
Αλλά δεν το κάνει. Γιατί η συζήτηση θα την διχάσει, θα σχίσει σε πολλά κομμάτια την αριστερή ψυχή της, θα ξυπνήσει όσους κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, θα αναγκάσει τους πολιτικούς της να ορίσουν νέες συντεταγμένες. Να εκτεθούν στο πεδίο της πραγματικής πολιτικής και όχι στο κέλυφος αυτής.
Μέχρι τώρα, κάτι η αγωνία της πολιτικής επιβίωσης, κάτι η παραμονή στο Ευρώ, κάτι η σταθερότητα της συγκυβέρνησης ανέβαλαν το θέμα της φυσιογνωμίας, των πραγματικών πολιτικών θέσεων και όχι των ρητορικών του προγράμματος και της συμφωνίας των εταίρων. Των σχεδίων επί χάρτου δηλαδή.
Φοβάμαι πως η γενναία δεξιά στροφή της ΝΔ, η σφοδρότητα των επικείμενων συγκρούσεων συμφερόντων, το άχρονο εκκρεμές του ΣΥΡΙΖΑ και το θρεπτικό περιβάλλον της βίας θα αναγκάσουν τη ΔΗΜΑΡ να συζητήσει επί του πραγματικού. Αν το κάνει και καταλήξει κάπου, αυτομάτως θα έχει ορίσει και τις συμμαχίες της.
Τότε θα βγει στο δρόμο και δεν θα έχει λόγους να φοβάται ποιον θα συναντήσει και με ποιον θα χαιρετηθεί.
Τότε κανείς δεν θα είχε ανάγκη από πιστοποιητικά καθαρότητας. Η νέα θεωρία θα ήταν από μόνη της μια καθαρτήρια δύναμη.
Τότε κανείς δεν θα περίμενε από τους αρχηγούς να επιλέξουν χρόνο και τόπο συνάντησης. Η ίδια η ζωή θα τους έβαζε ένα πρωί να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι.
Μια μεγάλη πλειοψηφία θα τους ζητούσε να φτιάξουν κάτι καινούργιο και σφριγηλό για να πάρει «εδώ και τώρα» την εξουσία. Για να τη βοηθήσει να απαλλαγεί από αυτήν τη συντηρητική Δεξιά και από αυτήν την συντηρητικότερη Αριστερά. Για να τους ενώσει οργανικά με την Ευρώπη και τον κόσμο.
Θα ήταν τότε που κανείς δεν θάχε το κουράγιο να σχολιάσει τους νέους που θέλουν να αλλάξουν τη «σάπια κοινωνία» με το φίμωτρο, το φόβο και το αίμα. Ούτε θα τους πρόσεχε. Θα ήταν τότε που η κοινωνία θα ήξερε ότι η απόδοση της Ιθαγένειας δεν είναι μόνο θέμα ανθρώπινων δικαιωμάτων αλλά πρωτίστως θέμα κοινωνικής συνοχής, οικονομικού και αναπτυξιακού χαρακτήρα. Θα το θεωρούσε αυτονόητο. Θα συζητούσε πώς να αυξήσει την παραγωγή και πως να μαζέψει καλύτερα και δικαιότερα τους φόρους της, πώς να μορφώσει τα παιδιά της ή να θεραπεύσει τους αρρώστους της, αλλά όχι αυτό.
Αλλά δυστυχώς αυτές οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν. Γι αυτό αναλωνόμαστε σε συζητήσεις και ενστάσεις, έχουμε δισταγμούς, ψάχνουμε στους αστερισμούς, μας φοβίζουν τα πρόσωπα. Όταν δεν έχεις καθαρό πολιτικό πλαίσιο που να οδηγεί την κοινωνία σε πραγματική επανάσταση, σε γενναία αλλαγή παραδείγματος, είναι λογικό να ασχολείσαι με την καθαριότητα. Να φοβάσαι μήπως οι ψηφοφόροι σε ταυτίσουν με το παρελθόν ή το παρόν του άλλου. Τότε εσύ τους δίνεις το δικαίωμα να αμφιβάλλουν για σένα και όχι οι παρέες σου.
Η ΔΗΜΑΡ πριν κάτσει στο ίδιο τραπέζι με το ΠΑΣΟΚ ή οποιονδήποτε άλλο, θα πρέπει να έχει καταλήξει σε κάποια βασικά. Οι καταλήξεις θα της επιτρέψουν να δει το βάθος του πεδίου και να βρει τη θέση της μέσα στον πολιτικό χάρτη.
Έτσι θα δει και ποιοι άλλοι χωράνε στο νέο project. Γιατί είναι προνομιακός συνομιλητής κάποιο θραύσμα του ΠΑΣΟΚ και δεν είναι η ΔΡΑΣΗ;
Αλλά δεν το κάνει. Γιατί η συζήτηση θα την διχάσει, θα σχίσει σε πολλά κομμάτια την αριστερή ψυχή της, θα ξυπνήσει όσους κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, θα αναγκάσει τους πολιτικούς της να ορίσουν νέες συντεταγμένες. Να εκτεθούν στο πεδίο της πραγματικής πολιτικής και όχι στο κέλυφος αυτής.
Μέχρι τώρα, κάτι η αγωνία της πολιτικής επιβίωσης, κάτι η παραμονή στο Ευρώ, κάτι η σταθερότητα της συγκυβέρνησης ανέβαλαν το θέμα της φυσιογνωμίας, των πραγματικών πολιτικών θέσεων και όχι των ρητορικών του προγράμματος και της συμφωνίας των εταίρων. Των σχεδίων επί χάρτου δηλαδή.
Φοβάμαι πως η γενναία δεξιά στροφή της ΝΔ, η σφοδρότητα των επικείμενων συγκρούσεων συμφερόντων, το άχρονο εκκρεμές του ΣΥΡΙΖΑ και το θρεπτικό περιβάλλον της βίας θα αναγκάσουν τη ΔΗΜΑΡ να συζητήσει επί του πραγματικού. Αν το κάνει και καταλήξει κάπου, αυτομάτως θα έχει ορίσει και τις συμμαχίες της.
Τότε θα βγει στο δρόμο και δεν θα έχει λόγους να φοβάται ποιον θα συναντήσει και με ποιον θα χαιρετηθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας την γνώμη σας...