Καπούτ η Ε.Ε. που ξέραμε...

του Δημήτρη Χρήστου , avgi.gr

Το όραμα του Σόιμπλε και φυσικά της ηγετικής ελίτ της Γερμανίας για το μέλλον της Ευρώπης περιγράφει σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στους Finacial Times και υπογράφει μαζί με τον ΚαρλΛάμερς, πρώην εκπρόσωπο του γερμανικού Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (CDU) για θέματα εξωτερικής πολιτικής, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών. Για τη βραδυπορία της Ε.Ε. να ολοκληρώσει την Ένωση και να μη μείνει μόνο στη νομισματική φωτογραφίζει ως υπεύθυνη τη Γαλλία, που σε συνεργασία με τις ΗΠΑ σαμποτάρισαν την αμυντική και οικονομική Ένωση, ενώ για την παραβίαση των δημοσιονομικών κανόνων που άνοιξαν κατά τη γνώμη τους τις πόρτες της κρίσης, τεράστιες ευθύνες χρεώνει και στη Γερμανία της περιόδου Σρέντερ.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ τι κάνουμε; Ο Σόιμπλε, βλέπει εξ ανάγκης και συμφέροντος έναν σκληρό πυρήνα συνεργασίας ισχυρών οικονομιών εντός της ΕΕ που να δίνουν τη δυνατότητα σε ομάδες πρόθυμων κρατών - μελών (όπως γράφει) να προχωρήσουν. Βλέπουν, επίσης, αναγκαία την καθιέρωση θέσης Ευρωπαίου επιτρόπου, ο οποίος θα έχει την αρμοδιότητα να απορρίπτει εθνικούς προϋπολογισμούς, εφόσον αυτοί δεν συμβαδίζουν με τους δημοσιονομικούς κανόνες της Ε.Ε. Και επειδή η Ε.Ε. των 27 μοιάζει με βαβέλ (όπως ήθελαν οι ΗΠΑ), ο Σόιμπλε ρίχνει την ιδέα για ένα νέο Ευρωκοινοβούλιο με όσα κράτη - μέλη μείνουν στην Ευρωζώνη. Και το μέλλον των χωρών που δεν χωρούν στο γκρουπ των προθύμων και ισχυρών; Η απάντηση Σόιμπλε αναφέρει ότι "για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των δημογραφικών προκλήσεων και την ταυτόχρονη έλλειψη εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού, εάν θέλουμε να παραμείνουμε ισχυροί και ανταγωνιστικοί, χρειαζόμαστε επαρκή αριθμό εξειδικευμένων εργαζομένων. Οι θεμελιώδεις ελευθερίες της Ε.Ε. θα μας βοηθήσουν να πετύχουμε αυτόν τον στόχο. Χρειάζεται να διατηρήσουμε την ελευθερία της εγκατάστασης - το δικαίωμα ανθρώπων και επιχειρήσεων να εργάζονται όπου επιθυμούν".

 ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Μάθε, παιδί μου, γερμανικά. Θα τα χρειαστείς όταν μεγαλώσεις. Είναι σαφές ότι η ομάδα των ισχυρών, που θα τρέξει με τους λίγους και καλούς, θα αποσυνδέσει τα βαγόνια που την εμποδίζουν να αναπτύξει ταχύτητα. Όσο για τη θέση της χώρας μας στο όραμα που περιγράφει στους F.T. ο πανίσχυρος Γερμανός πολιτικός, η απάντηση είναι πως τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Βιώνουμε την οδό της εθνικής συρρίκνωσης και της μετατροπής μιας χώρας που θα άξιζε τον σεβασμό όλων, με τεράστια συγκριτικά πλεονεκτήματα, φυσική και ιστορική προίκα, σε ιδιωτικό θέρετρο της πλούσιας ομάδας των κρατών που οραματίζονται τα γερμανικά και νεοφιλελεύθερα ιερατεία.

 ΟΜΩΣ στο συγκεκριμένο άρθρο κρύβονται προθέσεις και αποκαλύπτονται καχυποψίες. Η Γαλλία -για παράδειγμα- δεν θεωρείται αξιόπιστος εταίρος και μάλιστα με τον χαρακτήρα του ισοτίμου με τη Γερμανία. Οι Γάλλοι, έχοντας το πλεονέκτημα της στρατιωτικής πυρηνικής δύναμης, κάτι που δεν έχουν οι Γερμανοί, γίνονται φιλοαντλαντιστές και τυφλοί ακόλουθοι των ΗΠΑ για τα στενά δικά τους συμφέροντα. Αυτοί τέθηκαν επικεφαλής της επιχείρησης ανατροπής του Καντάφι με τα γνωστά αποτελέσματα. Η ακραία πολιτική ρητορία της κυβέρνησης Ολάντ κατά της Ρωσίας εμπεριέχει πονηρούς σκοπούς, καθώς τις ζημιές για την Ευρώπη θα κληθεί να πληρώσει κυρίως η Γερμανία, η οποία είναι η περισσότερο εξαρτημένη ενεργειακά χώρα της Ε.Ε. από τις ρωσικές πηγές, ενώ ταυτόχρονα είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας υψηλής τεχνολογίας στη Ρωσία. Ας μην ξεχνάμε πως οι Γάλλοι στηρίζονται κυρίως στα πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρισμού και οι ενεργειακές κρίσεις που αυξάνουν δραματικά το κόστος παραγωγής δεν τους αφορούν όσο τους άλλους εταίρους στην Ε.Ε. (και κυρίως τη Γερμανία) που έχουν αποφασίσει και προχωρούν στην απαλλαγή από την επικίνδυνη χρήση της πυρηνικής ενέργειας.

 ΜΙΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ κρίση (κυρίως στις τιμές και τις ποσότητες του φυσικού αερίου) μπορεί συμφέρει τους ανεξάρτητους από εξωχώριες πηγές Αμερικανούς, θα πλήξει όμως αφάνταστα την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας και θα νεκρώσει -κυριολεκτικά- την ελληνική βιομηχανία. Το κόστος υγροποίησης, αποθήκευσης και μεταφοράς από τα 150 ειδικά και πανάκριβα πλοία σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τους αγωγούς μεταφοράς σε τιμές, ειδικά όταν οι αποστάσεις είναι μεγάλες. Καπούτ λοιπόν η Ε.Ε. που ξέραμε.