Αριστερά και θλιβερά

του Γιώργου Καρελιά , protagon.gr

Από τα κόμματα της Αριστεράς και τους αριστερούς έχουμε μεγαλύτερες απαιτήσεις. Θεωρητικό είναι αυτό σήμερα, αλλά κάποτε ήταν αλλιώς. Ειδικά ένα μικρό κόμμα και τα στελέχη του δεν θα θέλαμε να συμπεριφέρονται όπως τα μεγάλα και φθαρμένα κόμματα εξουσίας.

Και μετά τη θεωρία, ιδού η πράξη. Ο βουλευτής Επικρατείας της ΔΗΜΑΡ Σπύρος Λυκούδης ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από το κόμμα, δεν προσχωρεί σε άλλο και δεν παραιτείται από βουλευτής, δηλαδή κρατάει την έδρα του.

Δεν πρόλαβε να κάνει την ανακοίνωση και έσπευσαν να τον καταχεριάσουν δύο (πρώην) σύντροφοί του, ειδικά για την έδρα, καλώντας τον να την παραδώσει στο κόμμα (εδώ και εδώ οι δηλώσεις τους).

Πάμε τώρα λίγους μήνες πίσω. Η ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μαριλένα Κοππά ανακοινώνει ότι αποχωρεί από το κόμμα της και θα συνεργασθεί με την ΔΗΜΑΡ. Δεν παραιτείται από ευρωβουλευτής. Γίνεται δεκτή μετά βαΐων και κλάδων, αλλά κανένας «ευαίσθητος» της ΔΗΜΑΡ δεν θέτει καν θέμα με την έδρα. Στις ευρωεκλογές του περασμένου Ιουνίου ήταν υποψήφια, αλλά δεν εξελέγη, αφού το κόμμα καταποντίστηκε.

Ιδια περίπτωση με του Λυκούδη, ο οποίος έπρεπε να παραιτηθεί από βουλευτής. Αν και υπάρχει και διαφορετική άποψη, νομίζω ότι η δεοντολογία αυτό επιβάλλει. Όμως, όσοι από τη ΔΗΜΑΡ θυμήθηκαν τώρα ότι «η έδρα ανήκει στο κόμμα», αισθάνονται εντάξει με τον εαυτό τους; Στην περίπτωση της κ. Κοππά γιατί δεν έβγαλαν κιχ; Προφανώς επειδή τότε η έδρα ανήκε σε άλλο κόμμα.

Θλιβερά πράγματα. Από ένα μικρό κόμμα, που επαγγέλθηκε από την ίδρυσή του κάτι διαφορετικό, αλλά στην πορεία το ξέχασε και πρόλαβε να αποκτήσει τα κουσούρια των παλιών και φθαρμένων κομμάτων.

Απογοήτευση.