Μπαϊλντισμένο «ε, και;...»

του Παντελή Μπουκάλα , kathimerini.gr
 
Μπορεί και να ’ταν το κλίμα των ημερών, με τα παραπανίσια ποτηράκια να αναβαθμίζουν την αποφασιστικότητά μας, τουλάχιστον στο επίπεδο των δηλώσεων. Μπορεί να ευθύνεται το δόγμα «ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται», που ισχύει και στην εκδοχή «ο πτωχευμένος την πτώχευση δεν τη φοβάται», όπως και ο προσωπικά και οικογενειακά χρεοκοπημένος τη γενική χρεοκοπία. Μπορεί η πνιγηρή αλυσίδα των προαναγγελιών μιας καταστροφής που διαρκώς αναβάλλεται, από ντεντ λάιν σε ντεντ λάιν, να φύτεψε στην ψυχή πολλών τον σπόρο της αδιαφορίας, της βαριάς ακηδίας. Και μπορεί να δούλεψαν όλα αυτά μαζί, ώστε να πληθύνουν εσχάτως οι απαντήσεις του τύπου «ε, και; τι άλλο κακό θα πάθουμε;», στο ενδεχόμενο ενός Grexit. Κι αυτό άσχετα με τις ημιεπίσημες απαντήσεις μας στις δημοσκοπήσεις, όπου τασσόμαστε μαζικότατα και ανεπιφύλακτα υπέρ του ευρώ. Κι ας του σέρνουμε τα εξ αμάξης στις συζητήσεις μας με φίλους και ομοιοπαθείς, όταν, π.χ., θυμόμαστε πόσο γρήγορα χάσαμε την υλική σχέση μας με το χρήμα, με το πρώτο μπουρμπουάρ των δύο ευρώ.

Ισως υπάρχει και μια τέταρτη εξήγηση γι’ αυτήν τη δηλούμενη και πιθανόν φαινομενική αδιαφορία: η ενόχληση. Η βαθύτατη ενόχληση που προκαλούν τα απανωτά εκβιαστικά διλήμματα, εισαγόμενα ή ημεδαπά, και η πεισματώδης επιχείρηση τρομοκράτησης. Παρεμπιπτόντως, οι φαρμακοβιομηχανίες που εμπορεύονται αντικαταθλιπτικά όλο και κάτι οφείλουν στην εκφοβιστική ηλεκτρονική δημοσιογραφία. Δεν περνάει μέρα που κάποιο από τα μίντια του εξωτερικού να μην ανακοινώνει το τέλος, το τελικό τέλος, με τη σιγουριά που θα είχαν σαράντα πέντε Σίβυλλες κι εξήντα Τειρεσίες. Κι όλα αυτά με την επίκληση των δηλώσεων κάποιου φαντασματικού «Ελληνα αξιωματούχου», που σώμα δεν έχει, έχει όμως στόμα λαλίστατο. Και λέει, μάλιστα, ακριβώς όσα θα επιθυμούσε κάθε αποφασισμένος υπονομευτής.

Δεν είναι δυνατόν να μην προκαλεί ενόχληση το γεγονός ότι αποδίδεται καθοριστικός ρόλος για τη μοίρα του τόπου στο σενάριο οποιασδήποτε εφημερίδας του εξωτερικού ή στη δήλωση οποιουδήποτε (πάντοτε ανώνυμου) γραφειοκράτη των Βρυξελλών, τη στιγμή που περιφρονείται κατάφωρα από θεσμούς και ηγέτες η μόλις χθες εκφρασθείσα λαϊκή βούληση. Ενόχληση, όμως, προκαλεί και ο ενθουσιασμός με τον οποίο ορισμένα ελληνικά Μέσα, στον δικό τους πόλεμο αφιερωμένα, αναπαράγουν με ενθουσιασμό, και δίχως κανέναν κριτικό έλεγχο, οτιδήποτε κατά της Ελλάδας λέγεται ή γράφεται στο εξωτερικό, διογκώνοντας αφύσικα τη σημασία του. Ακόμα και τα λαϊκιστικά φύλλα της Γερμανίας και της Αγγλίας αντιμετωπίζονται σαν πλάκες του Μωυσή: με δέος. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό κυριολεκτεί το «ε, και;», που ακούγεται όλο και πιο έντονα με κάθε νέα «τελική προθεσμία», με κάθε νέο τελεσίγραφο. Μάλλον με την απόκριση ενός στοιχειώδους, ημιαπεγνωσμένου αμυντικού μηχανισμού μοιάζει. Κάτι σαν «απ’ το να μας αποτρελάνουν, καλύτερα να τους τρελάνουμε».