Ώσπου ο εξευτελισμός τους να γίνει τέλειος...

του Βασίλη Πάικου , avgi.gr

Ε, ναι λοιπόν, είναι αυτό που όλοι σκεφτήκαμε, αυτό που όλοι καταλάβαμε άμα τω ακούσματι. Ότι η παρακμή έπρεπε να αποτυπωθεί και στο κυβερνητικό σχήμα. Η έσχατη πολιτική παρακμή. Είναι εκεί ακριβώς που οι συγκυβερνώντες ηγέτες απέδειξαν ότι αδυνατούν και να αντιληφθούν ακόμη το γελοίον του πράγματος. Ως συνέπεια της ραγδαίας πτώσης. Της πτώσης, που δεν είναι μονάχα αριθμητική ή ποσοστιαία. Είναι πτώση, ή μάλλον έκπτωση αρχών, αξιών, έκπτωση στα κριτήρια επιλογής, έκπτωση στα πάντα. Μαζί με την απώλεια συνείδησης της πραγματικότητας...

Έτσι το κατάλαβε το μήνυμα ο Αντώνης Σαμαράς. Το μήνυμα της κάλπης. Να επιχειρήσει το «άλμα προς τα εμπρός», παρουσιάζοντας στον λαό υλικά κατεδαφίσεως σε συσκευασία υπουργικού συμβουλίου. Ότι τάχαμου κάτι διορθώνει, κάτι αλλάζει, κάτι βελτιώνει. Αν τελικά ο σημερινός πρωθυπουργός έχει τέτοια ιδέα για τη νοημοσύνη (και για την αισθητική) των Ελλήνων, τότε εντάξει, πάσο. Τότε πράγματι μας χρειάζονται ο Ντινόπουλος, ο Κικίλιας, ηΒούλτεψη, ο Γιακουμάτος, η Παπακώστα, ο Κουκοδήμος, ο Βορίδης, ο Λοβέρδος και τ' άλλα παιδιά. Και καλά να πάθουμε.

Μα είναι δυνατόν να κατατάσσεται ο Λοβέρδος μαζί με τους άλλους; θα πει κανείς. Μαζί μ' όλες αυτές τις τηλεπαραθυράτες ασημαντότητες. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για εντελώς διαφορετική, για απολύτως ιδιαίτερη περίπτωση. Και για να προσπεράσουμε τα όσα «διέπραξε» στα υπουργεία απ' όπου πέρασε, πρόκειται επιπλέον για 'κείνον που την έκανε εν ψυχρώ από το ΠΑΣΟΚ, που έστησε δικό του κόμμα. Κόμμα που δεν ανιχνεύτηκε ποτέ στις δημοσκοπήσεις. Για να προσπαθήσει στη συνέχεια, όταν είδε τα ζόρικα, να συνεργαστεί με τη ΔΗΜ.ΑΡ. Κι όταν σχεδόν είχε κλείσει η συμφωνία, και πάλι την έκανε. Και κατευθύνθηκε προς την Ελιά, αφού προηγουμένως την είχε απαξιώσει στην εντέλεια. Επιχειρώντας, στο μεταξύ, να το παίξει και ολίγον αντιπολίτευση, τόσο ώστε δεν έχει ψηφίσει τον προϋπολογισμό τον οποίον σήμερα καλείται να υλοποιήσει στο υπουργείο του. Ε, και τώρα, βρέθηκε πρώτο τραπέζι πίστα στη δικομματική Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό σου λέω, πρόκειται για πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Μην τον φοβάσαι λοιπόν, είναι από κείνες τις περιπτώσεις, που ποτέ δεν χάνονται...

 Εικόνα τους είναι και τους μοιάζει

Ως «σχήμα εκλογών» χαρακτηρίστηκε από πολλούς σχολιαστές το νέο υπουργικό συμβούλιο. Όμως και «σχήμα πανικού» να το πεις, μέσα είσαι. Εκείνου του πανικού που θολώνει το μυαλό, σκοτίζει τη σκέψη και κάνεις τη μια κουτουράδα μετά την άλλη. Δεδομένου ότι εδώ δεν μπορούμε να μιλάμε καν για «τα ρούχα αλλιώς του Μανωλιού». Ποια ρούχα, ποιου Μανωλιού και πώς αλλιώς; Εδώ μιλάμε για χοντροκομμένη φάρσα. Όπου ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος νομίζουν ότι μπορούν να κοροϊδέψουν το άπαν σύμπαν. Ότι και καλά πήραν το μήνυμα, το αποκωδικοποίησαν και αλλάζουν πολιτική επί το φιλολαϊκότερον. Ή επί το ορθολογικότερον, έστω. Και δεν ακούν τον κόσμο που καγχάζει. Για να μην μελαγχολήσει άχρι θανάτου.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει εν προκειμένω η στάση του ΠΑΣΟΚ. Του οποίου ο αρχηγός αποφάσισε να εντάξει το κόμμα, πάση δυνάμει αυτή τη φορά, στο κεντροδεξιό σχήμα. Για να δικαιώσει απολύτως όλους εκείνους που επιμένουν πως δεν είναι ευκαιριακή, αλλά στρατηγικού χαρακτήρα η συνεργασία του με τη Δεξιά. Επιλογή που, απ' όποια όψη κι αν τη δεις, δεν βοηθάει στο ελάχιστο το εν εξελίξει(;) εγχείρημα της Κεντροαριστεράς, κάθε άλλο. Αναμένεται όθεν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον η αντίδραση των συμμάχων του Βενιζέλου στην Ελιά, στους 58, ή όπου αλλού τέλος πάντων. Αναμένεται με μεγαλύτερο ενδιαφέρον η στάση των στελεχών της ΔΗΜ.ΑΡ. που βλέπουν το μέλλον του κόμματός τους σε συνεργασία μ' αυτήν την Κεντροαριστερά, του Βενιζέλου. Ως τον φυσικό τους πολιτικό χώρο, λέει.

Όσο για τον Γκίκα Χαρδούβελη, τον άξονα περί τον οποίο περιεστράφη ο ανασχηματισμός, πρόκειται, χωρίς αμφιβολία, για σοβαρό άνθρωπο. Της απολύτως δεδομένης πάντως κατεύθυνσης, των απολύτως δεδομένων επιλογών. Των ίδιων κι απαράλλαχτων επιλογών μ' εκείνες του Στουρνάρα. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, εδώ που τα λέμε; Όπως κι ο ίδιος είπε, ακολουθεί την ίδια ακριβώς φιλοσοφία μ' αυτήν του προκατόχου του. Οπότε δεν κομίζουν γλαύκα στην Αθήνα όσοι εκ των αντιπολιτευομένων μιλούν για μία απ' τα ίδια. Άντε, το πολύ-πολύ να πλασάρει ο Χαρδούβελης επιτυχέστερη επικοινωνιακή φόρμα από κείνη -την όντως ατυχέστατη- του Στουρνάρα. Να είναι, ας πούμε, πιο προσεκτικός στον δημόσιο λόγο του. Και να προκαλεί λιγότερο. Το πολύ-πολύ.

Είναι προφανές πως ο Σαμαράς επενδύει, διά του Γκίκα Χαρδούβελη, μονάχα στο φαίνεσθαι. Ή, αν προτιμάτε, στο θεαθήναι. Στο περιτύλιγμα. Κάτι που, εξάλλου, χαρακτηρίζει ολόκληρο το εγχείρημα. Μόνο που οι εντυπώσεις από τους ανασχηματισμούς και οι συζητήσεις που τους ακολουθούν κρατάνε - δεν κρατάνε μια εβδομάδα. Για να 'ρθει μετά η προσγείωση, η απότομη. Πόσο μάλλον που, στην περίπτωσή μας, με την εξαίρεση ίσως του Χαρδούβελη, και οι εντυπώσεις, και το περιτύλιγμα είναι άσ' τα να πάνε, για τα μπάζα, κανονικά. Αλλά τελικά μη νομίζεις, αυτός είναι ο Σαμαράς, αυτός κι ο Βενιζέλος. Και το καινούργιο κυβερνητικό σχήμα, «εικόνα τους είναι και τους μοιάζει»...