Ενας άγριος καινούργιος κόσμος
Το πιο ωραίο το έγραψε, ως συνήθως, ο Πολ Κρούγκμαν, ο
νομπελίστας. Οι Κύπριοι, λέει, δεν ήθελαν τη φορολόγηση των μεγάλων
καταθέσεων επειδή είχαν την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσαν να διατηρήσουν
το τραπεζικό τους σύστημα ως έχει...
Και το ακόμη πιο ωραίο το λέει ο «πολύς» Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στη
σημερινή του συνέντευξη εδώ, στα «ΝΕΑ». Οταν ερωτάται για την περίπτωση
του Λουξεμβούργου, του τραπεζικού σουπερμάρκετ που μπροστά του η Κύπρος
ήταν περίπτερο, το λέει καθαρά: Το Λουξεμβούργο δεν ζητά τίποτε από
κανέναν...
Υποθέτω ότι όλοι έχουμε αντιληφθεί το νόημα: όταν ζητάς, δεν
μπορείς να έχεις την ψευδαίσθηση ότι θα σε αντιμετωπίσουν σαν να σου τα
χρωστάνε. Οταν ζητάς, είσαι σαν τη μυλωνού: δεν πρέπει να έχεις την
ψευδαίσθηση ότι ο άντρας σου είναι σαν τους πραματευτάδες, που λέει και
η παροιμία.
Και ας μη σκεφτεί κανείς αν έχει δίκιο ο κ. Σόιμπλε - νόμος είναι
το δίκιο εκείνου που δανείζει: ακόμη και οι πλέον αιθεροβάμονες αρχίζουν
να καταλαβαίνουν ότι αυτή είναι η βασική αρχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης
στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Αλλά έχει νόημα μια ενωμένη Ευρώπη
ανέργων ή - στην καλύτερη περίπτωση - φτωχών;
Ο λογαριασμός
Ενας άγριος καινούργιος κόσμος. Το δόγμα «οι ισχυροί με τους
ισχυρούς και οι αδύναμοι ας πρόσεχαν» που διαλαλεί η Γερμανία μπορεί να
είναι το μέλλον της ευρωζώνης; Κανένας δεν ξέρει για το μέλλον, αλλά για
το σήμερα τα πράγματα είναι απολύτως έτσι.
Μπορεί όμως να προχωρήσει έτσι η ευρωζώνη; Πέντε χώρες είναι ήδη σε
Μνημόνιο, η Ελλάδα υποφέρει, η Κύπρος τρεκλίζει, η Ιταλία τρελαίνεται
και η Γαλλία δεν αισθάνεται και πολύ καλά τελευταία. Α, και έπεται
συνέχεια.
Η ευρωπαϊκή ενοποίηση ξεκίνησε - και για πολλά χρόνια ευτύχησε - με
την ιδέα της σύγκλισης, με τα διαρθρωτικά ταμεία και τα πακέτα. Για
εμάς η ώρα του λογαριασμού ήλθε πριν από τρία χρόνια - και ακόμη
πληρώνουμε. Τώρα είναι η ώρα της Κύπρου. Τι θα γίνει όταν φτάσει η ώρα
των Ιταλών και των Γάλλων;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας την γνώμη σας...