Εναντίον αδυνάμων
01/09/2012
Πόσο ανίκανες και ταυτόχρονα
αμοραλιστικές μπορεί να είναι οι κυβερνήσεις για να το εφαρμόζουν
μονίμως στις πλάτες των πιο αδύναμων το Μνημόνιο; Μια απλή ματιά και
στο τρέχον πακέτο μέτρων, δείχνει ότι και αυτή τη φορά το μάρμαρο θα το
πληρώσουν οι συνταξιούχοι.
Οι μισθωτοί – το έτερο υποζύγιο του μνημονιακού τυχοδιωκτισμού- μπορούν να κλείσουν τα μάτια και να περιμένουν την …ανάκαμψη «σε δυο χρόνια» που τους έταξε ο πρωθυπουργός- ένας θεός ξέρει πως του προέκυψε. Οι συνταξιούχοι πάντως μπορεί να έχουν κλείσει κανονικά και οριστικά, τα μάτια μέχρι τότε.
Το πιο εξοργιστικό είναι η φράση «οι θυσίες πιάνουν τόπο» - αποκρουστικό σλόγκαν των κυβερνήσεων από το 2010. Ο Γ. Παπανδρέου το χρησιμοποιούσε κατά κόρον για να δείξει ότι ο Γολγοθάς θα είναι σύντομος και ο σταυρός του μαρτυρίου που φόρτωσε στη χώρα είναι από ροδοπέταλα.
Τελικά αφού διέλυσε το σύμπαν κόβει τις βόλτες του διεθνώς μιλώντας με άνεση για όσα έκανε για το «λαό του». Τώρα και ο Σαμαράς ξανά-διαβεβαιώνει ότι οι θυσίες πιάνουν τόπο και συμπληρώνει με το -ξεπατικωμένο από τον Παπακωνσταντίνου- ότι τα μέτρα «θα είναι τα τελευταία».
Αυτά τα μέτρα είναι συγκεκριμένα και άμεσα εφαρμόσιμα μόνο στις περικοπές μισθών και συντάξεων. Σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη και τις μεταρρυθμίσεις μένουν ακόμη στο κουβεντιαστό.
Φυσικά ο Πρωθυπουργός ξέρει ότι δεν θα είναι τα τελευταία, όπως ξέρει ότι δεν θα είναι μόνο 11,5 δις ευρώ, αλλά περισσότερα- χώρια που όλα κρίνονται από τις αποτιμήσεις που θα κάνει η τρόικα. Παρ’ όλα αυτά ο προσπαθεί να πουλήσει και αυτός φύκια για μεταξωτές κορδέλες σπαράζοντας -αλά Μέρκελ- στο δάκρυ για τις θυσίες, αλλά και σίγουρος ότι η έξοδος από την Ευρωζώνη αποτρέπεται χάρη στα μέτρα της κυβέρνησης του.
Στην αντίστοιχη περίπτωση του Χότζα πάντως, ο γάιδαρος ψόφησε απάνω που τον είχε συνηθίσει να μην τρώει. Ακόμη πιο εξοργιστικό είναι το σλόγκαν περί «κοινωνικής δικαιοσύνης» που προέρχεται από τα άλλα δυο κόμματα της συγκυβέρνησης. Το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, κοροϊδεύουν τον κόσμο προσποιούμενα ότι κάνουν διαπραγματεύσεις και δήθεν αντιστέκονται. Για την ακρίβεια πασχίζουν να εξασφαλίσουν κόκκινες γραμμές και άλλα φούμαρα. Αυτό που προκύπτει στο τέλος είναι όλο και πιο βαρύ για το εισόδημα αυτών τους οποίους «προστατεύουν». Μήπως ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης να τους άφηναν λίγο απροστάτευτους;
Συμπέρασμα; Η πλήρης αποτυχία της τρίτης κατά σειρά κυβέρνησης να βρει έσοδα με υγιή τρόπο, τη στρέφει για μια ακόμη φορά εναντίον των πιο αδύναμων και σχεδόν τους υποδεικνύει να είναι και ευχαριστημένοι γιατί δεν θα τους πάρουν άλλα; Μα δεν έχουν άλλα να τους πάρουν. Οι φοροφυγάδες κάνουν πάρτι και όσοι καταβρόχθισαν τα τελευταία χρόνια δάνεια, επιδοτήσεις, προμήθειες σουλατσάρουν άνετοι και η κυβέρνηση πάει να λύσει το δημοσιονομικό από τα είκοσι ευρώ που θα πάρει από τον συνταξιούχο γιατί του έδωσαν λέει μεγαλύτερο εφάπαξ πριν από χρόνια. Αυτοί που πήραν με εργολαβίες, συμβάσεις, κίνητρα, κλπ απείρως περισσότερα δεν πρέπει να επιστρέψουν τίποτε; Μήπως να άρχιζαν να προστατεύουν αυτούς οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί της συγκυβέρνησης;
Οι μισθωτοί – το έτερο υποζύγιο του μνημονιακού τυχοδιωκτισμού- μπορούν να κλείσουν τα μάτια και να περιμένουν την …ανάκαμψη «σε δυο χρόνια» που τους έταξε ο πρωθυπουργός- ένας θεός ξέρει πως του προέκυψε. Οι συνταξιούχοι πάντως μπορεί να έχουν κλείσει κανονικά και οριστικά, τα μάτια μέχρι τότε.
Το πιο εξοργιστικό είναι η φράση «οι θυσίες πιάνουν τόπο» - αποκρουστικό σλόγκαν των κυβερνήσεων από το 2010. Ο Γ. Παπανδρέου το χρησιμοποιούσε κατά κόρον για να δείξει ότι ο Γολγοθάς θα είναι σύντομος και ο σταυρός του μαρτυρίου που φόρτωσε στη χώρα είναι από ροδοπέταλα.
Τελικά αφού διέλυσε το σύμπαν κόβει τις βόλτες του διεθνώς μιλώντας με άνεση για όσα έκανε για το «λαό του». Τώρα και ο Σαμαράς ξανά-διαβεβαιώνει ότι οι θυσίες πιάνουν τόπο και συμπληρώνει με το -ξεπατικωμένο από τον Παπακωνσταντίνου- ότι τα μέτρα «θα είναι τα τελευταία».
Αυτά τα μέτρα είναι συγκεκριμένα και άμεσα εφαρμόσιμα μόνο στις περικοπές μισθών και συντάξεων. Σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη και τις μεταρρυθμίσεις μένουν ακόμη στο κουβεντιαστό.
Φυσικά ο Πρωθυπουργός ξέρει ότι δεν θα είναι τα τελευταία, όπως ξέρει ότι δεν θα είναι μόνο 11,5 δις ευρώ, αλλά περισσότερα- χώρια που όλα κρίνονται από τις αποτιμήσεις που θα κάνει η τρόικα. Παρ’ όλα αυτά ο προσπαθεί να πουλήσει και αυτός φύκια για μεταξωτές κορδέλες σπαράζοντας -αλά Μέρκελ- στο δάκρυ για τις θυσίες, αλλά και σίγουρος ότι η έξοδος από την Ευρωζώνη αποτρέπεται χάρη στα μέτρα της κυβέρνησης του.
Στην αντίστοιχη περίπτωση του Χότζα πάντως, ο γάιδαρος ψόφησε απάνω που τον είχε συνηθίσει να μην τρώει. Ακόμη πιο εξοργιστικό είναι το σλόγκαν περί «κοινωνικής δικαιοσύνης» που προέρχεται από τα άλλα δυο κόμματα της συγκυβέρνησης. Το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, κοροϊδεύουν τον κόσμο προσποιούμενα ότι κάνουν διαπραγματεύσεις και δήθεν αντιστέκονται. Για την ακρίβεια πασχίζουν να εξασφαλίσουν κόκκινες γραμμές και άλλα φούμαρα. Αυτό που προκύπτει στο τέλος είναι όλο και πιο βαρύ για το εισόδημα αυτών τους οποίους «προστατεύουν». Μήπως ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης να τους άφηναν λίγο απροστάτευτους;
Συμπέρασμα; Η πλήρης αποτυχία της τρίτης κατά σειρά κυβέρνησης να βρει έσοδα με υγιή τρόπο, τη στρέφει για μια ακόμη φορά εναντίον των πιο αδύναμων και σχεδόν τους υποδεικνύει να είναι και ευχαριστημένοι γιατί δεν θα τους πάρουν άλλα; Μα δεν έχουν άλλα να τους πάρουν. Οι φοροφυγάδες κάνουν πάρτι και όσοι καταβρόχθισαν τα τελευταία χρόνια δάνεια, επιδοτήσεις, προμήθειες σουλατσάρουν άνετοι και η κυβέρνηση πάει να λύσει το δημοσιονομικό από τα είκοσι ευρώ που θα πάρει από τον συνταξιούχο γιατί του έδωσαν λέει μεγαλύτερο εφάπαξ πριν από χρόνια. Αυτοί που πήραν με εργολαβίες, συμβάσεις, κίνητρα, κλπ απείρως περισσότερα δεν πρέπει να επιστρέψουν τίποτε; Μήπως να άρχιζαν να προστατεύουν αυτούς οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί της συγκυβέρνησης;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας την γνώμη σας...