ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Αγίου Δημητρίου

«Αλλο Μείγμα», κι άλλο πλήγμα

Tου Παντελη Μπουκαλα , kathimerini.gr

Κάποια στιγμή, έτσι όπως φέρνει τις λέξεις ο αέρας ξεσκονίζοντας τα λεξικά, τις ταιριάζει σε επηρμένα ζευγάρια, λ.χ. «Αλλο Μείγμα», ή, αν είναι πολυσύλλαβες, τις αφήνει να κυκλοφορούν στην αγορά μόνες τους, γεμάτες καμάρι και σιγουριά, όπως έγινε με την «Επαναδιαπραγμάτευση». Αλλά όσο πιο μεγάλη είναι η σιγουριά και η έπαρσή τους τόσο μικρότερος ο βίος τους. Και όσο πιο εντυπωσιακός ο ήχος τους τόσο ρηχότερο το αποτύπωμά τους στην πολιτική ζωή, την πορεία της οποίας υποτίθεται ότι θα καθόριζαν. Το ζεύγος «Αλλο Μείγμα» υπήρξε δημοφιλέστατο, και ίσως, με την ψηφοελκυστική ασάφειά του, να έδωσε στον κ. Σαμαρά την εκλογική του πρωτιά. Η αναζήτηση στο Διαδίκτυο, με τα γνωστά ακαταπόνητα ψαχτήρια, δίνει 579.000 αποτελέσματα. Ακόμα κι αν βγάλουμε έξω τη φύρα (δηλαδή τις επαναλήψεις, και τις επαναλήψεις των επαναλήψεων, που είναι και το εγγενές πρόβλημα με το ψάξιμο στο Ιντερνετ), και πάλι μένουν δεκάδες χιλιάδες «Αλλα Μείγματα». Και μένουν βέβαια με τη μορφή των φαντασμάτων, που περιφέρονται σε πλατείες, κλειστά γήπεδα, τηλεοπτικά στούντιο, παντού όπου ειπώθηκαν από τα χείλη του κ. Σαμαρά, αλλά και των υφισταμένων του, στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Αν πάντως πει κανείς ότι αναζητούν εκεί το χαμένο τους νόημα δεν θα ’χει δίκιο, αφού ουδέποτε διέθεταν συγκεκριμένο, απτό νόημα. Η λέξη «άλλος» μπορεί να χρησιμοποιείται σχεδόν από όλα τα κόμματα σαν δέλεαρ ή και σαν μαγικός δείκτης που υποτίθεται ότι διαφοροποιεί τα οράματα και τα προγράμματά τους από των υπολοίπων, εντούτοις παραμένει ασαφής και θολή· αυτή είναι άλλωστε και η κατά βάθος επιδίωξη των χρηστών της, διότι μόνο έτσι διαθέτει πολυσυλλεκτική ισχύ. Κι αν υποθέσουμε ότι το «άλλο», στη νεοδημοκρατική ορολογία, σήμαινε «μη μνημονιακό», «μη τροϊκανικό», «μη υφεσιακό αλλά αναπτυξιακό» βλέπουμε τώρα πεντακάθαρα πόσο εκτός πολιτικού νοήματος βρισκόταν ή πόσο ηθελημένα αόριστο ήταν. Κάτι σαν ψηφοθηρικό φο-μπιζού, που γρήγoρα έχασε την ούτως ή άλλως μικρή και πλαστή λάμψη του. Και η άλλη μαγική λέξη, η «επαναδιαπραγμάτευση», την ίδια μοίρα είχε. Χρησιμοποιήθηκε κι αυτή κατά κόρον, όταν η χρήση της δεν συνεπαγόταν πολιτικό κίνδυνο ή ρίσκο. Κι έτσι, με το λέγε λέγε (και πάλι από σχεδόν όλες τις κομματικές πλευρές), πετύχαμε ρεκόρ: όταν αναθέτουμε τώρα υπηρεσία στο ιντερνετικό ψαχτήρι, μας βρίσκει ακαριαία 2.540.000 (!) «επαναδιαπραγματευτικά» ευρήματα. Και λοιπόν; Πόσο πράξη έγινε η λέξη όταν ήρθε όντως η ώρα των συνομιλιών και του μπρα-ντε-φερ με την τρόικα; Πόσο διεκδίκησε να γίνει πράξη, στις συζητήσεις όχι με τους λογιστές-ελεγκτές, αλλά με τις πολιτικές κεφαλές που τους κατευθύνουν; Το γεγονός ότι πάμε από πλήγμα σε πλήγμα, ότι δηλαδή δώσαμε, δώσαμε και ξαναδώσαμε κι ωστόσο απαιτούν να ξαναδώσουμε, να ματαδώσουμε και να... επαναδώσουμε, μάλλον δεν αποδεικνύει ότι διαθέτουμε ισχυρούς επαναδιαπραγματευτές.