ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Αγίου Δημητρίου

Πάμε σχολείο

11/09/2012

του Κώστα Γιαννακίδη , protagon.gr

Μέσα στα ερείπια μιας χώρας δεν μπορείς να βρεις σχολείο να στέκει όρθιο. Άλλωστε η καχεξία της παιδείας είναι ένας από τους λόγους που μας έριξαν στα γόνατα. Ίσως να είναι και ο βασικότερος, αλλά αυτή είναι μία κουβέντα που θα κάνουν οι ιστορικοί ερήμην μας. Τα σχολεία ανοίγουν σήμερα και για πρώτη φορά οι ευχές του παπά θα ακουστούν περισσότερο ρεαλιστικές από τις δηλώσεις των πολιτικών. Όσοι έχουν παιδιά το γνωρίζουν καλύτερα και από τις ανακοινώσεις των κομμάτων: η εικόνα της δημόσιας παιδείας αντανακλά την κατάσταση της χώρας.
Όπως τα προαύλια γίνονται καθρέφτης της κοινωνίας, έτσι και το εκπαιδευτικό σύστημα ενσωματώνει όλες τις παθογένειες της χώρας. Με ελλείψεις και κακές υποδομές. Με προσωπικό που αμείβεται με ελάχιστα, αρνείται την αξιολόγηση και θεωρεί το φιλότιμο ή τις καλές προθέσεις αντικειμενικά κριτήρια επάρκειας. Με μαθήματα που είτε διατηρούν αποστάσεις από τον πραγματικό κόσμο, είτε δεν διδάσκονται όπως πρέπει. Και τέλος με παιδιά που, εκτός από την τσάντα, κουβαλούν στην πλάτη νευρώσεις, ανασφάλεια και ένταση βγαλμένη από το καθιστικό του σπιτιού τους. Δεν ξέρεις αν σήμερα πρέπει να ευχηθείς καλή χρονιά ή καλό κουράγιο. Και τα δύο.
Πριν από λίγες μέρες μάθαμε ότι στη Θεσσαλονίκη μία ΕΛΜΕ, συνεπικουρούμενη από κόμματα, ζήτησε να μη γίνει αποδεκτή η χορηγία εταιρίας (της Τρία Έψιλον) που προτίθεται να επισκευάσει σχολείο, το οποίο θα επιλεγεί από τους κατοίκους της πόλης. Η ΕΛΜΕ λέει ότι έτσι οι πολυεθνικές και το ΔΝΤ θα αποκτήσουν βήμα στα σχολεία, ενώ μια γενιά παιδιών θα μάθει να χρωστάει στις μεγάλες εταιρίες. Βέβαια δεν επρόκειτο για μία γενιά, αλλά για ένα σχολείο-πιθανότατα κάποιο από εκείνα που κατασκευάστηκαν με καρκινογόνο αμίαντο. Κατά μία εκδοχή η ΕΛΜΕ είπε το αυτονόητο: είναι δουλειά του κράτους να παρέχει σωστά σχολεία. Σωστό, αφού πρώτα μαζέψει φόρους και, τέλος πάντων, αποκτήσει τη δυνατότητα να φτιάξει σχολεία. Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι ότι το κράτος δεν έχει τη δυνατότητα και οι πολυεθνικές δεν έχουν τη βούληση να φτιάξουν σχολεία.
 Τα σχολεία, όμως, είναι ένα πεδίο όπου μπορούν να δράσουν οι τοπικές κοινωνίες. Είναι σημείο συνάντησης μίας συλλογικότητας που δεν αεροβατεί, αλλά δρα άμεσα, παρεμβαίνοντας με λύσεις και ιδέες. Και κυρίως με υγιή συζήτηση. Ασφαλώς και οι γονείς δεν μπορούν να αναλάβουν ρόλο και ευθύνες του κράτους αν και εν τέλει υποχρεώνονται να το κάνουν και αυτό. Όμως το θέμα δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι πρωτίστως κοινωνικό. Υπάρχουν Σύλλογοι Γονέων που μπορούν να δώσουν παραδείγματα, ακόμα και με παρεμβάσεις στο εκπαιδευτικό έργο. Το σχολείο είναι βασικό κύτταρο της τοπικής κοινωνίας, είναι κέντρο στο οποίο διασταυρώνονται βασικοί τομείς της λειτουργίας της. Ξέρω, θα μου πείτε ότι στις συνθήκες που ζούμε το σχολείο του παιδιού είναι το τελευταίο που θα ασχοληθείς. Ωστόσο αν ο στόχος είναι η επιβίωση και η ανάκαμψη της χώρας, τότε το σχολείο έχει χώμα που πρέπει να ποτιστεί. Εντάξει, το έγραψα, βάζω πάλι τον σταυρό μου στο συρτάρι. Τίποτα δεν θα γίνει. Ποτέ δεν γίνεται τίποτα. Γιατί πρέπει να ξεκινήσει μέσα από την ελληνική οικογένεια. Από εκεί που ξεκινούν τα πάντα σε αυτόν τον τόπο.   

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών