Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

Μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή

Κώστας Γιαννακίδης του Κώστα Γιαννακίδη , protagon.gr

Η ανακοίνωση του αποτελέσματος από τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη έδωσε ένα σπάνιο κοινοβουλευτικό στιγμιότυπο: χειροκρότησαν όλες οι πτέρυγες της Βουλής. Συνήθως αυτό συμβαίνει όταν αναγγέλλεται η παρουσία σχολείου στα θεωρεία. Τώρα όμως; Κάποιοι χειροκροτούσαν από ικανοποίηση, κάποιοι άλλοι από αμηχανία. Και οι ικανοποιημένοι δεν ήταν στα κυβερνητικά έδρανα.
Αν, λοιπόν, το παρασκήνιο είναι τα «αποδυτήρια» της πολιτικής, αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση προσπαθεί να προσαρμόσει τη στρατηγική της στις συνθήκες που διαμορφώνει το αποτέλεσμα της πρώτης ψηφοφορίας. Και, μεταξύ μας, μπορεί οι βουλευτές να έχουν τον λόγο, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουν τίποτα να πουν. Μετά την ψηφοφορία το κτίριο της Βουλής εκκενώθηκε από τους βουλευτές λες και έκαναν άσκηση πυρασφάλειας. Όχι πως δεν ήθελαν να συζητήσουν το αποτέλεσμα. Απλώς οι περισσότεροι δεν είχαν τι να πουν. «Είμαστε 160, βάλε τους δύο χρυσαυγίτες, τον Μελά και τον Πολύδωρα και πάμε στους 164, από εκεί ξεκινάμε» μου είπε ένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Ένας άλλος του ΣΥΡΙΖΑ ρωτούσε για ημερομηνία εκλογών, κάποιος άλλος της Νέας Δημοκρατίας έλεγε ότι «έχουμε δρόμο». Μερικοί ρωτούσαν αν υπάρχει χρόνος για να αλλάξουν τα πράγματα. Διότι αν εξαιρεθεί η φαιδρή περίπτωση Μελά και η ιδιαίτερη του Πολύδωρα, ένας βουλευτής που ψήφισε «παρών» πρέπει να δει κάτι καινούργιο για να εγερθεί και να πει το όνομα του Σταύρου Δήμα. Έτσι δεν είναι; Λογικά ναι. Ίσως όμως και να μην είναι έτσι. Συζήτησα με βουλευτές και παρακάλεσα έμπειρους κοινοβουλευτικούς συντάκτες να μου δώσουν τη γνώμη και τις εκτιμήσεις τους.
Χονδρικά, το Μαξίμου θέλει μία καθαρή λύση. Αν ο Σαμαράς, λένε οι συνεργάτες του, δεν εξασφαλίσει την επιβίωση της κυβέρνησής του με ορίζοντα κοντά στο τέλος της τετραετίας, τότε έχει πολλούς λόγους να πάει τώρα σε εκλογές, να χάσει με μικρή διαφορά και να περιμένει το κλείσιμο της αριστερής παρένθεσης. Στην πραγματικότητα ο Σαμαράς διαπραγματεύεται, σιωπηρά, ένα «συμβόλαιο». Με θεαματικό ανασχηματισμό, «προγραμματική» συμφωνία και άνοιγμα προς το «μεγάλο κέντρο». Να, ας πούμε, ακούς ότι δεν υπάρχει περίπτωση να εκλεγεί πρόεδρος και να μην προσφερθεί χαρτοφυλάκιο στον Λυκούδη. Εντάξει, όμως αν ο πρωθυπουργός δεν αποδεχθεί δημοσίως μία συμφωνία για προσδιορισμό του χρόνου των εκλογών, τι είναι αυτό που θα διεμβολίσει τις κοινοβουλευτικές ομάδες της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝΕΛ; Για ποιο λόγο ένας βουλευτής που ψήφισε «παρών» να αλλάξει στάση μέσα σε δέκα μέρες; Μου λένε ότι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αρκεί. Θα χάσουν λεφτά και προνόμια. Κυνικό. Ναι, αλλά τι άλλο είναι η πολιτική;
Η αλήθεια είναι ότι βιαζόμαστε. Χρειαζόμαστε μερικές μέρες για να δούμε αν ο Σαμαράς έχει τη διάθεση να πάει σε διαπραγμάτευση ή θα επιμείνει στην ευθεία σύγκρουση με τις δημοσκοπήσεις και το πολιτικό του πεπρωμένο. Όλα είναι ανοιχτά, τίποτα δεν έχει κλείσει και, όπως θα έλεγαν στην Αμερική, η χοντρή δεν έχει βγει ακόμα για να τραγουδήσει. Τότε τελειώνουν όλα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας την γνώμη σας...