του Χρήστου Κολοβού , aixmi.gr
Εάν στη δεκαετία του ’60 και του ’70 γράφτηκαν σπουδαία τραγούδια, στη δεκαετία του ’80 η αναζήτηση ενός καινούργιου ήχου που θα απαγκιστρωνόταν από το πολιτικό τραγούδι της Μεταπολίτευσης και από τον “πατερναλισμό”των μεγάλων συνθετών. .δημιούργησε μια αμηχανία και μια αβεβαιότητα, χωρίς να δίνεται ουσιαστικό στίγμα και μια προοπτική για το που οδεύει η μουσική δημιουργία…
Ο Χατζιδάκις διασύρεται κυριολεκτικά απ’ τη φυλάδα που έμελλε να δημιουργήσει έναν άκρατο λαικισμό στον τόπο…
Ο Θεοδωράκης αμφισβητείται έντονα, κυρίως για τα πολιτικά του τραγούδια …
Στο προσκήνιο εμφανίζονται αμφιλεγόμενα τραγούδια ποιότητας και ύφους…
Από τη μία ένα ψευτορόκ τραγούδι (μπανάκι μανάκι, τσικαμπούμ κ.α) κι από την άλλη μια ποπ υποκουλτούρα (τα κορίτσια ξενυχτάνε, Πάμε για τρέλες…κ.α).
σε συνδιασμό με το ζοφερό κλίμα της εποχής δημιουργείται ένα εκρηκτικό μίγμα πολιτικήςκοινωνικής και πνευματικής ένδειας…
Από τη μία ένα ψευτορόκ τραγούδι (μπανάκι μανάκι, τσικαμπούμ κ.α) κι από την άλλη μια ποπ υποκουλτούρα (τα κορίτσια ξενυχτάνε, Πάμε για τρέλες…κ.α).
σε συνδιασμό με το ζοφερό κλίμα της εποχής δημιουργείται ένα εκρηκτικό μίγμα πολιτικήςκοινωνικής και πνευματικής ένδειας…
Σ εκείνο ακριβώς το σημείο εμφανίζεται ο δίσκος που θ αλλάξει την πορεία των πραγμάτων, θα θέσει τις βάσεις για τους μετέπειτα δημιουργούς, και θα οριοθετήσει το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι: τα «ΖΕΣΤΑ ΠΟΤΑ» των Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα…
Δίσκος με πρωτόγνωρη ενορχήστρωση (Γ. Σπάθας Ν. Αντύπας)και μελοποιημένη σύγχρονη ποίηση. Τραγούδια που μιλούν για τον έρωτα,την κοινωνική απομόνωση.
Μικρές ιστορίες που περιγράφουν τη μοναξιά και το γκρίζο της πόλης…αλλά και με την προτροπή να γελάμε γιατί η ζωή είναι μια τρέλα.
Μικρές ιστορίες που περιγράφουν τη μοναξιά και το γκρίζο της πόλης…αλλά και με την προτροπή να γελάμε γιατί η ζωή είναι μια τρέλα.
Εάν ξεχώριζα ένα τραγούδι θα επέλεγα το «Υπόγειο» σε ποίηση Ρίτας Μπούμη Παπά…
Τους ήλιους δεν εμέτρησες που σε ζητήσαν τόσα χρόνια…
Εξαιρετικό, πολιτικός δίσκος που ορίζει τα μελλούμενα με τον πιο εμφατικό τρόπο…
Τους ήλιους δεν εμέτρησες που σε ζητήσαν τόσα χρόνια…
Εξαιρετικό, πολιτικός δίσκος που ορίζει τα μελλούμενα με τον πιο εμφατικό τρόπο…
Το ελληνικό τραγούδι βασίζεται σε τρεις πυλώνες τηρουμένων των αναλογιών… τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Χάρη και Πάνο Κατσιμίχα.
Είναι οι δημιουργοί που άνοιξαν δρόμους και σήκωσαν το βάρος της εποχής τους…
Είναι οι δημιουργοί που άνοιξαν δρόμους και σήκωσαν το βάρος της εποχής τους…
Ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας έχουν γράψει τη δική τους ιστορία και αποτελούν μια από τις πιο «κλασικές» και διαχρονικές στιγμές στην ελληνική μουσική πραγματικότητα.
ΥΓ 1 Δεν μπορώ να παραλείψω το σπουδαίο “Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ” των Κραουνάκη – Νικολακοπούλου σε ερμηνεία Άλκηστις Πρωτοψάλτη…
ΥΓ 2 Παρεμπιπτόντως… ο Κραουνάκης είναι ο σημαντικότερος σύγχρονος τραγουδοποιός…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας την γνώμη σας...