Γράφει: Τάσος Παππάς , aixmi.gr 
Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013
Ο ηγέτης τη γαλλικής Αριστεράς Ζαν Λικ Μελανσόν,
σχολιάζοντας την άνοδο του Λεπενικού μετώπου στις δημοσκοπήσεις [πρώτο
στην πρόθεση ψήφου] κατηγόρησε τον πρόεδρο της χώρας του, Φρανσουά
Ολάντ, ότι αποτελεί «τον βασικό προμηθευτή ψηφοφόρων της Ακροδεξιάς λόγω
της καταστροφικής πολιτικής λιτότητας που εφαρμόζει».
Δεν πρόκειται για κάτι το καινοφανές. Η ριζοσπαστική και η κομμουνιστική Αριστερά, όταν υπάρχει κλίση προς τα Δεξιά στις χώρες όπου κυβερνούν Σοσιαλιστικά κόμματα, καταγγέλλουν τη Σοσιαλδημοκρατία για προδοσία των αρχών της, για υποχώρηση από τα υπεσχημένα και υποταγή στο νεοφιλελευθερισμό.
Η κριτική για την υποδούλωση της Σοσιαλδημοκρατίας είναι σωστή. Πράγματι, αυτό συνέβη στο παρελθόν όταν τα Σοσιαλιστικά κόμματα είχαν τον έλεγχο σε 15 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτό συμβαίνει και σήμερα όπου αυτά κυβερνούν αυτοδύναμα ή σε συνεργασία με τους Χριστιανοδημοκράτες και τους Φιλελεύθερους.
Δύσκολα ο πολίτης ξεχώριζε την Αριστερά [στη Σοσιαλδημοκρατική εκδοχή της] από τη Δεξιά. Πουθενά δεν επιχειρήθηκε από τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα να αρθρωθεί ένα εναλλακτικό σχέδιο, πουθενά δεν εκδηλώθηκαν ισχυρές αντιρρήσεις στις πολιτικές που εκπονούνταν από τις οικονομικές ελίτ. Κάποιες αναιμικές αμφιβολίες μόνο για την αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής, οι οποίες όμως χωνεύονταν χωρίς παρενέργειες από την κυρίαρχη αντίληψη του μονοδρόμου.
Ωστόσο, σ’ αυτό που δεν απαντούν η ριζοσπαστική και η κομμουνιστική Αριστερά είναι, «γιατί η κίνηση προς τα δεξιά των σοσιαλιστών δεν ευνοεί τη δική τους πρόταση και δεν ενισχύει την παρουσία τους στις κοινωνίες, κάτι που θα ήταν μια φυσιολογική εξέλιξη;». Μ’ άλλα λόγια, αφού οι Σοσιαλιστές στρίβουν προς τα δεξιά γιατί οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι τους δεν στρίβουν προς τ’ αριστερά; [Με εξαίρεση την Ελλάδα].
Το ερώτημα γίνεται ακόμη πιο πιεστικό αν προσθέσουμε στον πίνακα και τις σκανδιναβικές χώρες. Εκεί η άκρα Δεξιά χτυπάει υψηλά ποσοστά, όχι μόνο στις δημοσκοπήσεις, αλλά και στις κάλπες. Βεβαίως κάθε χώρα έχει τις ιδιομορφίες της. Για παράδειγμα, η ριζοσπαστική και η κομμουνιστική Αριστερά δεν έχουν παράδοση στη Σκανδιναβία. Η παγκοσμιοποίηση και οι απειλές της σπρώχνουν εκεί τους ανθρώπους στα κόμματα που αυτοπλασάρονται ως αντισυστημικά και υπόσχονται επιστροφή στο καθαρό έθνος-κράτος. Αντίπαλο δέος δεν υπάρχει.
Στη Γαλλία, όμως, των πολλών εξεγέρσεων και της αμφισβήτησης τι τρέχει; Στην Ισπανία που γέννησε τον ευρωκομμουνισμό ως την πιο σοβαρή απάντηση του δημοκρατικού σοσιαλισμού στα γραφειοκρατικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα του «υπαρκτού»; Στην Πορτογαλία της επανάστασης των γαριφάλων; Στην Ιταλία που κάποτε ήταν το εργαστήρι από το οποίο παράγονταν πρωτοποριακές ιδέες που τροφοδοτούσαν παγκοσμίως συζητήσεις και αποτελούσαν τον κινητήριο μοχλό για την ανάπτυξη οργανωμένων κινημάτων αντίστασης στο καπιταλιστικό φαντασιακό;
Δεν μπορεί, φυσικά, η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα να είναι οι καθησυχαστικές προσεγγίσεις που αναφέρουν ως αιτίες, την υπεροχή του αντιπάλου στο οικονομικό και στο πολιτικό επίπεδο, τη θηριώδη προπαγάνδα ότι ο καπιταλισμός είναι η κανονική τάξη πραγμάτων, την αλλοτρίωση των λαϊκών μαζών και τη συστηματική συκοφάντηση κάθε διαφορετικής πρότασης. Το σύστημα κάνει τη δουλειά του και την κάνει, μάλιστα, πολύ καλά. Ωστόσο, κάτι δεν κάνουν καλά η ριζοσπαστική και κομμουνιστική Αριστερά.
Πρώτα-πρώτα είναι διχασμένες. Αφιερώνουν τον περισσότερο χρόνο τους για να αποδομήσουν τον «εσωτερικό εχθρό», κατηγορώντας τον για ρεφορμισμό και ξεπούλημα του λαϊκού κινήματος. Έπειτα, δεν έχουν καταφέρει να παρουσιάσουν ένα σχέδιο για «αυτόν τον άλλο κόσμο που είναι εφικτός», όπως ισχυρίζεται το βασικό σύνθημά τους.
Ακροβατώντας θεωρητικά, είτε αναμασούν παλιές, δοκιμασμένες και αποτυχημένες συνταγές, είτε παρουσιάζουν ατελή, νεφελώδη και μη ρεαλιστικά προγράμματα. Δεν μπορούν μέχρι τώρα να κατασκευάσουν αυτό το «εμείς» που θα αντιπαρατεθεί στους «άλλους». Η σύγχυση για το τι θέλουν, για το τι μπορούν και για το ποιους αφορά η αφήγησή τους, δεν είναι μια ελκυστική προοπτική για τους πολίτες.
Δεν πρόκειται για κάτι το καινοφανές. Η ριζοσπαστική και η κομμουνιστική Αριστερά, όταν υπάρχει κλίση προς τα Δεξιά στις χώρες όπου κυβερνούν Σοσιαλιστικά κόμματα, καταγγέλλουν τη Σοσιαλδημοκρατία για προδοσία των αρχών της, για υποχώρηση από τα υπεσχημένα και υποταγή στο νεοφιλελευθερισμό.
Η κριτική για την υποδούλωση της Σοσιαλδημοκρατίας είναι σωστή. Πράγματι, αυτό συνέβη στο παρελθόν όταν τα Σοσιαλιστικά κόμματα είχαν τον έλεγχο σε 15 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτό συμβαίνει και σήμερα όπου αυτά κυβερνούν αυτοδύναμα ή σε συνεργασία με τους Χριστιανοδημοκράτες και τους Φιλελεύθερους.
Δύσκολα ο πολίτης ξεχώριζε την Αριστερά [στη Σοσιαλδημοκρατική εκδοχή της] από τη Δεξιά. Πουθενά δεν επιχειρήθηκε από τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα να αρθρωθεί ένα εναλλακτικό σχέδιο, πουθενά δεν εκδηλώθηκαν ισχυρές αντιρρήσεις στις πολιτικές που εκπονούνταν από τις οικονομικές ελίτ. Κάποιες αναιμικές αμφιβολίες μόνο για την αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής, οι οποίες όμως χωνεύονταν χωρίς παρενέργειες από την κυρίαρχη αντίληψη του μονοδρόμου.
Ωστόσο, σ’ αυτό που δεν απαντούν η ριζοσπαστική και η κομμουνιστική Αριστερά είναι, «γιατί η κίνηση προς τα δεξιά των σοσιαλιστών δεν ευνοεί τη δική τους πρόταση και δεν ενισχύει την παρουσία τους στις κοινωνίες, κάτι που θα ήταν μια φυσιολογική εξέλιξη;». Μ’ άλλα λόγια, αφού οι Σοσιαλιστές στρίβουν προς τα δεξιά γιατί οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι τους δεν στρίβουν προς τ’ αριστερά; [Με εξαίρεση την Ελλάδα].
Το ερώτημα γίνεται ακόμη πιο πιεστικό αν προσθέσουμε στον πίνακα και τις σκανδιναβικές χώρες. Εκεί η άκρα Δεξιά χτυπάει υψηλά ποσοστά, όχι μόνο στις δημοσκοπήσεις, αλλά και στις κάλπες. Βεβαίως κάθε χώρα έχει τις ιδιομορφίες της. Για παράδειγμα, η ριζοσπαστική και η κομμουνιστική Αριστερά δεν έχουν παράδοση στη Σκανδιναβία. Η παγκοσμιοποίηση και οι απειλές της σπρώχνουν εκεί τους ανθρώπους στα κόμματα που αυτοπλασάρονται ως αντισυστημικά και υπόσχονται επιστροφή στο καθαρό έθνος-κράτος. Αντίπαλο δέος δεν υπάρχει.
Στη Γαλλία, όμως, των πολλών εξεγέρσεων και της αμφισβήτησης τι τρέχει; Στην Ισπανία που γέννησε τον ευρωκομμουνισμό ως την πιο σοβαρή απάντηση του δημοκρατικού σοσιαλισμού στα γραφειοκρατικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα του «υπαρκτού»; Στην Πορτογαλία της επανάστασης των γαριφάλων; Στην Ιταλία που κάποτε ήταν το εργαστήρι από το οποίο παράγονταν πρωτοποριακές ιδέες που τροφοδοτούσαν παγκοσμίως συζητήσεις και αποτελούσαν τον κινητήριο μοχλό για την ανάπτυξη οργανωμένων κινημάτων αντίστασης στο καπιταλιστικό φαντασιακό;
Δεν μπορεί, φυσικά, η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα να είναι οι καθησυχαστικές προσεγγίσεις που αναφέρουν ως αιτίες, την υπεροχή του αντιπάλου στο οικονομικό και στο πολιτικό επίπεδο, τη θηριώδη προπαγάνδα ότι ο καπιταλισμός είναι η κανονική τάξη πραγμάτων, την αλλοτρίωση των λαϊκών μαζών και τη συστηματική συκοφάντηση κάθε διαφορετικής πρότασης. Το σύστημα κάνει τη δουλειά του και την κάνει, μάλιστα, πολύ καλά. Ωστόσο, κάτι δεν κάνουν καλά η ριζοσπαστική και κομμουνιστική Αριστερά.
Πρώτα-πρώτα είναι διχασμένες. Αφιερώνουν τον περισσότερο χρόνο τους για να αποδομήσουν τον «εσωτερικό εχθρό», κατηγορώντας τον για ρεφορμισμό και ξεπούλημα του λαϊκού κινήματος. Έπειτα, δεν έχουν καταφέρει να παρουσιάσουν ένα σχέδιο για «αυτόν τον άλλο κόσμο που είναι εφικτός», όπως ισχυρίζεται το βασικό σύνθημά τους.
Ακροβατώντας θεωρητικά, είτε αναμασούν παλιές, δοκιμασμένες και αποτυχημένες συνταγές, είτε παρουσιάζουν ατελή, νεφελώδη και μη ρεαλιστικά προγράμματα. Δεν μπορούν μέχρι τώρα να κατασκευάσουν αυτό το «εμείς» που θα αντιπαρατεθεί στους «άλλους». Η σύγχυση για το τι θέλουν, για το τι μπορούν και για το ποιους αφορά η αφήγησή τους, δεν είναι μια ελκυστική προοπτική για τους πολίτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας την γνώμη σας...