Στην πρόβα της παρέλασης

Σπύρος Σεραφείμ , protagon.gr
Βρίσκεσαι κοντά σε σχολείο, πρέπει να κόψεις ταχύτητα, υπάρχουν μαθητές στον δρόμο, σαν διαδήλωση. Για την ακρίβεια, σαν διαλυμένη διαδήλωση. Κάνουν πρόβες για την παρέλαση...
Η 28η Οκτωβρίου έρχεται και δεν απορώ που, προς το παρόν, δεν έχει φουντώσει η καθιερωμένη μάχη στις τηλεοπτικές συχνότητες περί αλλοδαπών σημαιοφόρων και «γιατί να συμμετέχουν οι ξένοι στις παρελάσεις μας;». Έπειτα από τη δολοφονία Φύσσα, οι φασίστες έχουν λουφάξει, κρύβονται, προσπαθούν να μη δίνουν στόχο κι ας ξέρουμε ποιοι βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα, κάθε χρόνο, να μιλήσουν σχετικά. Φέτος θα κάνουμε σαν να μην τους βλέπουμε, σαν τον ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο.
Άλλωστε, στο τραπέζι των συζητήσεων έχει πέσει κι άλλο θέμα, αυτό των παρελάσεων. Με χορηγό οι ένστολοι, με στο στανιό οι μαθητές. Βρίσκομαι κοντά σε σχολείο, οι μαθητές του λυκείου της περιοχής έχουν βγει στον δρόμο και κάνουν πρόβα. Χαμηλώνω την ένταση στο ηχοσύστημα του αυτοκινήτου μου, στην κεφαλή των σε παράταξη μαθητών ακούγονται τύμπανα που προσπαθούν να κρατήσουν τον ρυθμό, ντραμ-ντρουμ. Είναι τόσο ξεψυχισμένα, ίσα που ακούγονται, συν του ότι κάποιες φορές δε χτυπούν σωστά στο μέτρο. Δηλαδή και κάποιος μαθητής να ήθελε να συντονίσει το βήμα του με την γκραν κάσα, θα έπρεπε να παίξει «κουτσό» για να το πετύχει. Το νεανικό σφρίγος δεν παρελαύνει μαζί με τα παιδιά, θα το βρείτε σε παρακείμενη καφετέρια να πίνει φρέντο. Τα παιδιά σέρνονται, στην κυριολεξία, βαριούνται τραγικά το να περπατούν με «βήμα», με φόντο τη μαθητική παρέλαση. Ήδη κάποιοι από τους μαθητές μηχανεύονται το πώς θα την κάνουν κοπάνα εκείνη την ημέρα, χωρίς απουσίες: Θέλουν να πάνε για καφέ, να κοιμηθούν, να ερωτευτούν σε κάποιο παγκάκι, να πάνε έξω από τη βιτρίνα με τις μοτοσικλέτες και να ονειρευτούν.
Ο ήλιος είναι εκεί ψηλά και λάμπει και αντί να παίζουν, να γελάνε, να μαθαίνουν κάτι σημαντικό για τη ζωή τους και τις γνώσεις τους, κάνουν πρόβα για την παρέλαση, για να αποδώσουν τον δικό τους «φόρο τιμής σε όλους εκείνους που έπεσαν για την πατρίδα». Και ο κλασικός δεκάρικος, πανηγυρικός λόγος που θα βγάλει κάποιος δάσκαλος ή ο διευθυντής στη γιορτή του σχολείου, θα καταλήγει «για να είμαστε εμείς ελεύθεροι σήμερα». Ο μαθητής τα ακούει όλα αυτά σαν σε ηχώ από άλλες σχολικές χρονιές, αλλά δεν του λένε απολύτως τίποτα. Κανείς δεν του εξήγησε τι είχε συμβεί εις βάθος τότε με το έπος, άλλωστε το ηρωικό και το πένθιμο πάντα πουλάει, σετάκι με το «εθνικό μας φρόνημα», «τους ήρωες που πολεμούν σαν Έλληνες» και όλα τα παρεμφερή, με κατάληξη «για την πατρίδα μας τη γλυκιά». Ο πιτσιρικάς, όμως, που είναι σε αυτήν την υποτυπώδη σειρά και κάνει πρόβα για την παρέλαση, ξέρει ότι η γλυκιά πατρίδα τον διώχνει να φύγει από κοντά της μόλις μπορέσει ο ίδιος, η γλυκιά του πατρίδα βάζει τους δικούς του να πληρώνουν χαράτσια -ενώ υπάρχει και ανεργία στο σπίτι- και οι παππούδες δεν μπορούν να βοηθήσουν, πια, με μειωμένη σύνταξη. «Για ποια πατρίδα;», σκέφτεται ο νεαρός που δεν είναι «ζυγισμένος-στοιχισμένος» (sic) με τους υπόλοιπους συμμαθητές του και έτσι τα ολσταράκια και τα λοιπά αθλητικά παπούτσια σέρνονται στον δρόμο - είπαμε, δεν υπάρχει καμία όρεξη. Αντί να πάνε τα παιδιά μια εκδρομή, ή να τους μάθουν κάτι σημαντικό, τα βγάζουν για πρόβα εν όψει μιας παρέλασης που θα γίνει και θα είναι μια παρωδία, για να πούμε ξανά ότι «γιορτάστηκε και φέτος με λαμπρότητα ο εορτασμός της εθνικής μας επετείου, με την καθιερωμένη μαθητική παρέλαση». Η μαθητιώσα νεολαία θα συρθεί -με σκισμένα τζιν τα αγόρια και σούπερ μίνι τα κορίτσια- μπροστά από την εξέδρα των επισήμων για να μουντζώσει, κιόλας, κάποιο από τα παιδιά. Πριν, κάποια από αυτά θα έχουν απαντήσει σε ερώτηση δημοσιογράφου από τηλεοπτικό κανάλι ότι «σήμερα γιορτάζουμε τη νίκη μας επί των Τούρκων, αλλά ευτυχώς ο Παλαιών Πατρών, αν και Γερμανός, ήθελε το καλό μας και μας βοήθησε να απελευθερωθούμε»!
Γι’ αυτό σας λέω, μην τα τραβολογάτε τα παιδιά άδικα, σε κάτι που δε θέλουν, υπάρχουν τόσα πράγματα που μπορούν να μάθουν αντί να σέρνονται στους δρόμους κάνοντας άνευρες πρόβες. Ναι, φυσικά και υπάρχουν και οι εξαιρέσεις σε μαθητές, για όλα αυτά που έγραψα. Ο κανόνας, όμως, είναι άλλος στα περισσότερα σχολεία και μόλις τον διάβασες.

Τα παιδιά στρίβουν στη γωνία του σχολείου, «καλή συνέχεια, ρε μάγκες», βάζω δευτέρα στο σασμάν και φεύγω. Να θυμηθώ, αύριο, να επιστρέψω από άλλον δρόμο στο σπίτι μου, μπορεί να έχω απρόσμενες συναντήσεις με την Ιστορία του τόπου...