Ομιλία Θεοχαρόπουλου για το Πολυτεχνείο: Παίρνουμε δύναμη από εκείνους που βάλανε μπροστά το συλλογικό από το ατομικό

badiera.gr
 

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές,

Είμαστε σήμερα εδώ για να τιμήσουμε στη Βουλή των Ελλήνων την επέτειο της φοιτητικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973. Θέλω και εγώ να πω ότι είναι μια πρωτοβουλία που τιμά αυτήν την στιγμή το ελληνικό Κοινοβούλιο, δεδομένου του ότι συζητάμε ανοιχτά το ζήτημα και βλέπουμε βέβαια και τις προεκτάσεις στο σήμερα του ό,τι έχει γίνει τα προηγούμενα χρόνια.

Είναι μια συζήτηση η οποία πραγματικά δείχνει το πώς μπορούμε να συζητούμε, να βλέπουμε τα πράγματα και να συνεννοούμαστε, γιατί σήμερα πάνω απ’ όλα τα προβλήματα στην ελληνική κοινωνία και οικονομία είναι τόσο δύσκολα που χρειάζεται να μπορούμε να συνομιλούμε και να συνεννοούμαστε.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί πάντα μια μεγάλη δημοκρατική παρακαταθήκη για τους αγώνες του λαού και της νεολαίας, αλλά και μια εξαιρετική ευκαιρία για την ενίσχυση της συλλογικής μας αυτογνωσίας, αλλά και για αναστοχασμό, ώστε να προκύψουν νέοι αγώνες.

Στις ιδιαίτερα δύσκολες στιγμές που βιώνει η ελληνική κοινωνία οι μνήμες και τα μηνύματα που εξέπεμψαν τα πραγματικά γεγονότα της αντιδικτατορικής αντίστασης παραμένουν ζωντανά και διατηρούν την επικαιρότητά τους στο ακέραιο.

Σήμερα που κορυφώνεται η βαθύτατη οικονομική και κοινωνική κρίση στη χώρα μας χρειάζεται μια άλλη εξέγερση, μια νέα εξέγερση αρχικά για το αυτονόητο και μετά για να μπορέσουν να δημιουργηθούν δουλειές για τους νέους ανθρώπους, αλλά και για τους ανθρώπους όλων των ηλικιών που δούλευαν για χρόνια σε μια σταθερή δουλειά και αυτήν τη στιγμή βρίσκονται όχι μόνο υπό το φάσμα της ανεργίας, αλλά με τη φτώχεια μπροστά τους. Βρισκόμαστε σε μια φτωχοποίηση μεγάλης μερίδας του πληθυσμού. Αυτά είναι ζητήματα που πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε άμεσα, με κοινωνική ευαισθησία και κοινωνική συνοχή.

Το μήνυμα του αντιδικτατορικού αγώνα, λοιπόν, πρέπει να σηματοδοτήσει την πιο πλατιά ενότητα του λαού για άμεση αλλαγή πολιτικών σε Ευρώπη και Ελλάδα, για την έξοδο της χώρας από την κρίση, την υπεράσπιση των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων και την ενίσχυση των θεσμών της Δημοκρατίας. Αυτό δεν θα το καταφέρουμε αν δεν έχουμε συλλογική δράση.

Σαράντα δύο χρόνια μετά η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί πάντα ορόσημο για τους αγώνες του λαού και της νεολαίας. Οι μνήμες και τα μηνύματα της εξέγερσης προβάλουν στο προσκήνιο επίκαιρα και μεταφράζονται σε αδιάκοπη μάχη απέναντι στα φαινόμενα φασισμού και τρομοκρατίας.

Τώρα που τα φαντάσματα του τυφλού φανατισμού και της τρομοκρατίας παίρνουν πάλι σάρκα και οστά η διαφύλαξη του δημοκρατικού κεκτημένου και ο ασυμβίβαστος αγώνας ενάντια στον ρατσισμό και στην ξενοφοβία αποτελούν έμπρακτη αναγνώριση της συμβολής του Πολυτεχνείου στη δημοκρατική ιστορία της χώρας, πολύ περισσότερο μάλιστα αυτές τις ημέρες, μετά και τα τρομοκρατικά πλήγματα στην καρδιά της Ευρώπης.

Και να ξεκαθαρίσουμε κάτι εδώ. Χρειάζεται σε δύο επίπεδα δράση: Πρώτον, αμείλικτη μάχη κατά της τρομοκρατίας -και αυτό δεν μπορεί να γίνει από κάθε χώρα ξεχωριστά, πρέπει να γίνει συνολικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση και από τους διεθνείς οργανισμούς- αλλά και εγρήγορση, για να μην έχουμε ξανά φαινόμενα εθνικισμού, μισαλλοδοξίας, ξενοφοβίας, και η Ευρώπη να παραμείνει Ευρώπη του ανθρωπισμού και του Διαφωτισμού.

Τώρα, λοιπόν, ο αγώνας για την ελευθερία, τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη είναι περισσότερο επίκαιρος από ποτέ. Ο αγώνας αυτός δεν μπορεί παρά να έχει και θα έχει πάντα ως βάση τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι βιώνουν περισσότερο απ’ όλους τις συνέπειες της βαθιάς ανεργίας και της ύφεσης.

Το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία- Ελευθερία» έχει και σήμερα τη δική του έννοια και δυστυχώς, όχι μόνο μεταφορικά. Και αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε όλοι μας.

Η φτωχοποίηση έχει οδηγήσει στο να μην υπάρχει κάλυψη βασικών αναγκών σε πολλούς συνανθρώπους μας.

Στην παιδεία πρέπει να γίνει ριζική αλλαγή, μία μεταρρύθμιση συνολική, με συνεννόηση και όχι αυτά τα αποσπασματικά και οι αντιμεταρρυθμίσεις οι οποίες έρχονται. Πρέπει να γίνει μία μεταρρύθμιση στην παιδεία, έτσι ώστε να συνδεθεί με την αγορά εργασίας, να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και βεβαίως, να μπορέσει να αποκτήσει ξανά το νόημά της.

Η νεολαία που ξεσηκώθηκε, λοιπόν, ηρωικά ενάντια στην δικτατορία των συνταγματαρχών και στον αυταρχισμό της χούντας πάλεψε με όλες της τις δυνάμεις για τα αιτήματα ενός ολόκληρου λαού για ελευθερία, δημοκρατία, αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη, κοινωνική συνοχή. Αυτό πρέπει να γίνει ο οδηγός για τη σημερινή νέα γενιά και για ένα αισιόδοξο αύριο.

Αυτή η νέα γενιά, λοιπόν, η δική μου γενιά –γιατί εγώ δεν είχα γεννηθεί το 1973 – 1974- πραγματικά αποτίουμε φόρο τιμής σε όσους ανθρώπους εκείνη την περίοδο -και ευτυχώς είναι πάρα πολλοί κι εδώ μέσα- είχαν συμμετάσχει σε αυτή τη διαδικασία κι οι οποίοι προσπάθησαν και βάλανε μπροστά το συλλογικό από το ατομικό. Γιατί αυτό είναι το μήνυμα εκείνων των χρόνων για τη νέα αυτή γενιά που μαστίζεται από την κρίση και την ανεργία, για τη γενιά που δεν πρέπει να γονατίσει μπροστά στη διάψευση των ονείρων της και στη συρρίκνωση των προοπτικών της, γι’ αυτή τη γενιά που δεν πρέπει να αποδειχθεί μία χαμένη γενιά, αλλά να εμπνευστεί από τα ιδανικά αυτά που συζητάμε σήμερα, τα ιδανικά της γενιάς του Πολυτεχνείου, και να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον. Θυμόμαστε, λοιπόν, όλους εκείνους που έδωσαν τη μάχη ενάντια στην επτάχρονη στρατιωτική δικτατορία, που βίωσαν βασανιστήρια, φυλακές και εξορίες και που το παράδειγμά τους θα μπολιάσει τα οράματα της νέας γενιάς.

Απομακρύνουμε κάθε φασιστικό, ρατσιστικό, ξενόφοβο χαρακτηριστικό, που εμφανίζεται ξανά και στην ελληνική κοινωνία και βλέπουμε ξανά όλα εκείνα που μας ενώνουν, τις δυνάμεις εκείνες, και παίρνουμε πραγματικά δύναμη από όσα είχαν γίνει εκείνες τις ημέρες, που θυμόμαστε σήμερα.