ΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ, ΟΧΙ Ο ΝΕΚΡΟΣ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΤΟΝ «ΛΟΓΟ ΘΑΝΑΤΟΥ»
Φελέκης Νίκος , matrix.gr
Όταν αυτοπυροβολείται, στις 9 το πρωί, στην πλατεία Συντάγματος, στην καρδιά δηλαδή της Ελλάδας, έμπροσθεν του κοινοβουλίου δεν μπορεί να μην σοκάρεσαι. Όταν στο σημείωμα που αφήνει, για να δικαιολογήσει την πράξη του, επικαλείται πολιτικούς λόγους, δεν μπορεί να μην οργίζεσαι για τα συμβαίνοντα στον τόπο.
Ακόμη κι αν οι λόγοι που προβάλλονται δεν είναι οι πραγματικοί, όπως, ατυχώς και δυσεξήγητα, έσπευσαν να δηλώσουν πολιτικοί (Μπεγλίτης, Κουκουλόπουλος, κ.λ.π.), η σημασία της πράξης δεν μειώνει το μέγεθος του προβλήματος.
Ακόμη κι αν κάποιοι προσπαθούν ιδιοτελώς να εκμεταλλευτούν το τραγικό γεγονός, ο συμβολισμός που εκπέμπει, αυτή καθ’ αυτή η αυτοκτονία, είναι πανίσχυρος, ιδιαίτερα στο θυμικό των απλών πολιτών, οι οποίοι στο πρόσωπο του αυτόχειρα αναγνωρίζουν εν δυνάμει αν όχι τον εαυτό τους κάποιον από τους διπλανούς τους.
Ακόμη και αυτοί που έχουν πληγεί ολιγότερον από τις ασκούμενες περιοριστικές πολιτικές, παραδέχονται ότι η κατάσταση πολιορκίας που έχει επιβάλλει το μνημόνιο σε προσωπικό, οικονομικό, κοινωνικό, επαγγελματικό επίπεδο είναι δυνατόν να οδηγήσει ανθρώπους σε οριακές για την ζωή τους αποφάσεις.
Βέβαια, όσο λάθος είναι η γενίκευση που επιχειρούν ορισμένοι, εξ ίσου απαράδεκτη είναι η προσπάθεια κάποιων άλλων να περιορίσουν το γεγονός στη μοναδικότητά του. Όχι, δεν αυτοκτονούν και δεν θα αυτοκτονήσουν όσοι αντιμετωπίζουν προβλήματα, όσο μεγάλα κι αν είναι, με το μισθό τους, τη σύνταξή τους, τα χρέη τους, τη διατροφή των παιδιών τους, την εργασία τους ακόμη και την αξιοπρέπεια της ύπαρξής τους. Όχι, δεν αντέχουν όλοι, όσο δυνατοί χαρακτήρες κι αν είναι, την αιφνίδια περιθωροποίηση, την έκλειψη ελπίδας, την αίσθηση μακροχρόνιας, αν όχι μόνιμης, εξορίας από τη ζωή.
Αν κάτι αφήνει ή πρέπει να αφήσει ως παρακαταθήκη ο αυτόχειρας συνταξιούχος δεν είναι οι λόγοι που προβάλλει για να δικαιολογήσει την πράξη του – αυτούς τους ξέρουμε όλοι και τους συνειδητοποιούμε καθημερινά περισσότεροι και πιο πολύ. Αυτό που πρέπει να μείνει είναι ότι η απελπισία και η κατάθλιψη που συνεπάγονται η φτώχεια, η ανεργία και η εξαθλίωση μόνον όταν εντάσσονται σε συλλογικότητες μπορούν να αποφορτίζουν συναισθηματικά και να αφαιρούν από τη μοναξιά εκείνα τα αφόρητα καταπιεστικά στοιχεία που οδηγούν σε απονενοημένα διαβήματα.
Η αυτοκτονία, σε συνθήκες κοινωνικο-οικονομικής και πολιτικής ομαλότητας, μπορεί να ‘ναι μία αυστηρά προσωπική στάση είτε διαμαρτυρίας για τη ζωή είτε επιλογής του θανάτου. Σεβαστή απολύτως ακόμη κι αν δεν γίνεται κατανοητή. Σε περιόδους όμως γενικευμένης κρίσης και έκτακτων περιστάσεων μπορεί να αποκτήσει ευρύτερα και σημειολογικά χαρακτηριστικά. Στις περιπτώσεις αυτές δεν είναι η πρόθεση του αυτόχειρα που κυριαρχεί, αλλά η διάθεση των μαζών να επιβάλλει τη δική της αιτιολογία ή η ερμηνεία που δίνεται στο γεγονός από οδηγητές της κοινής γνώμης.
Σε άλλες καταστάσεις και άλλες εποχές η συγκεκριμένη αυτοκτονία (αυτοπυροβολισμός από 77χρονο συνταξιούχο στην πλατεία Συντάγματος) πιθανότατα θα εκλαμβάνονταν ως εξατομικευμένη περίπτωση, που θα προβάλλονταν ως «αξιοπερίεργο» συμβάν και θα προκαλούσε αισθήματα οίκτου σε ορισμένους μόνον. Θα ήταν μία «περίεργη» αυτοκτονία ενός «ιδιότροπου» ανθρώπου. Σήμερα ακόμη κι αν τα κίνητρα δεν είναι αυτά που περιγράφονται στο σημείωμα, είναι η διάθεση των μαζών αυτή που τα αναδεικνύει, τα προσυπογράφει και ταυτίζεται μαζί τους. Αυτό δεν κατάλαβαν οι πολιτικοί που θέλησαν να τα υποβαθμίσουν ή δεν καταλαβαίνουν όσοι το διυλίζουν ορθολογικά.
Ένα γεγονός που σε άλλες συνθήκες μπορεί να θεωρηθεί «παράλογο» και «ανεξήγητο», σήμερα, σε συνθήκες μαζικής κατάθλιψης και γενικευμένης κρίσης, αντιμετωπίζεται ως «λογικό» και «ευεξήγητο». Οι λόγοι που προβάλλει ο αυτόχειρας για την πράξη του υπερτονίζονται από τις μάζες ακόμη και αυθόρμητα, χωρίς καθοδήγηση. Ακόμη κι αν δεν υπήρχαν λόγοι, θα ανακαλύπτονταν.Ο «λόγος θανάτου» δεν ανήκει πλέον στο νεκρό, αλλά στους ζωντανούς που θέλουν «σύμβολα» για να μην πεθάνουν και οι ίδιοι.
Αυτό είναι το τρομακτικό που πρέπει να συγκλονίσει όλους και πρώτα απ’ όλους αυτούς που έχουν λόγους να αισθάνονται ένοχοι για τον ηλικιωμένο συνταξιούχο φαρμακοποιό. Και να μας προβληματίσει για τον επόμενο αφού, δυστυχώς, υπάρχουν αρκετοί υποψήφιοι αυτόχειρες. Είναι της σύγχρονης Ελλάδας οι κολασμένοι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας την γνώμη σας...