ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Αγίου Δημητρίου

Ο βοριάς που τ’ αρνάκια παγώνει

Posted on 9 Ιανουαρίου, 2013 by Χριστόφορος Κάσδαγλης(http://kasdaglis.wordpress.com)

Το χιόνι αποτελούσε ανέκαθεν κλισέ ευημερίας και ευωχίας. Έξω οι νιφάδες και οι χιονάνθρωποι, μέσα η σόμπα και το τζάκι.
Έπρεπε να φτάσω στα 55 μου για να μάθω τι θα πει να κρυώνεις – να μην έχεις λεφτά για να πάρεις πετρέλαιο να ζεσταθείς. Δεν το ’ζησα στη δύσκολη δεκαετία του ’60, ούτε στη δικτατορία, όταν απέλυσαν τον πατέρα μου, δεν το ’παθα όταν βρέθηκα δυο φορές μεταβατικά στη ζωή μου χωρίς δουλειά. Το έπαθα τώρα, έπειτα από μακρά περίοδο συνεχούς αποδοτικής εργασίας και αρκετής ευμάρειας – τεχνητής έστω.
Ας το ψάξουμε λίγο πιο βαθιά για να δούμε τι φταίει. Είναι τόσο υψηλή η διεθνής τιμή του πετρελαίου ώστε να μην μπορώ να αγοράσω μερικές εκατοσταριές λίτρα; Όχι, δεν είναι. Επιβαρύνεται όμως με έναν υπέρογκο κρατικό φόρο και φτάνει στα σημερινά απαγορευτικά ύψη.
Δηλαδή το κράτος, που υποτίθεται ότι έχει την ευθύνη τουλάχιστον για τη στοιχειώδη ευημερία και ασφάλεια των πολιτών, παρεμβαίνει στη διαμόρφωση της τιμής του πετρελαίου και τη διογκώνει, αφήνοντας τους υπηκόους του εκτεθειμένους στον βαρύ χειμώνα.
Εντάξει, ας δεχτούμε ότι βραχυπρόθεσμα το κράτος δεν μπορεί να δημιουργήσει θέσεις εργασίας – παρόλο που το τελευταίο διάστημα κάνει το ακριβώς αντίθετο: όλα του τα μέτρα κατατείνουν στην κατάργηση ακόμα περισσότερων θέσεων εργασίας! Θα μπορούσε όμως αυτές τις δύσκολες ώρες να προσφέρει μιαν ανακούφιση στους άνεργους, στους υποαπασχολούμενους, στους απλήρωτους, στους περιστασιακά εργαζόμενους. Όχι μόνο δεν το κάνει, αλλά τους χτυπάει στο κεφάλι με αυξήσεις στο πετρέλαιο θέρμανσης, στο ηλεκτρικό ρεύμα, στον ΦΠΑ, στον φόρο καπνού, κι ακόμα με χαράτσια, με κατάργηση κοινωνικών επιδομάτων και δομών πρόνοιας.
Το γεγονός ότι ο εισπρακτικός σκοπός του μέτρου δεν επιτυγχάνεται είναι άσχετο με το θέμα μας. Δηλαδή αν έφερνε τα προϋπολογισμένα έσοδα στα δημόσια ταμεία δεν θα πείραζε αν ξεπάγιαζαν μερικά εκατομμύρια πολίτες;
Το γεγονός ότι το μέτρο έχει παρενέργειες στον τομέα του περιβάλλοντος και της υγείας δεν είναι καθόλου άσχετο με το θέμα μας.
Το χειρότερο όμως είναι ότι, παρά την αποτυχία του μέτρου, παρά τις οδυνηρές συνέπειές του στην τσέπη, στην υγεία, ακόμα και στη ζωή των πιο αδύναμων κρίκων της κοινωνίας, δεν καταργείται!
Υποθέτω ότι πρόκειται για ακραία εκδοχή της θεωρίας του πολιτικού κόστους. Ό,τι ήταν να πληρώσουν το πλήρωσαν, σου λέει, γιατί ν’ ανοίξουν άλλη μια εστία κοινωνικής αγανάκτησης ψάχνοντας για ισοδύναμα μέτρα; Και πού να βρεις μέτρα που η επίδρασή τους να είναι ισοδύναμα καταστροφική.
Κρυώνω…