Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Λέγεται ότι ο Βασιλιάς της Πρωσίας Φρειδερίκος ο Μέγας ,που είχε ένα πύργο σε μια πολύ όμορφη περιοχή στο Πότσδαμ, βρέθηκε κάποτε να διαπληκτίζεται με ένα μυλωνά! Ακριβώς δίπλα στο βασιλικό παλάτι υπήρχε ένας ανεμόμυλος που έκανε θόρυβο και χαλούσε τις διακοπές του Φρειδερίκου. Ο Βασιλιάς ζήτησε να αγοράσει τον ανεμόμυλο, αλλά ο μυλωνάς αρνήθηκε, επειδή τον θεωρούσε ιερή κληρονομιά. Ο Φρειδερίκος τον απείλησε ότι θα πάρει τον μύλο με τη βία και την εξουσία που έχει. Ο μυλωνάς όχι μόνο δεν φοβήθηκε, αλλά απάντησε με θάρρος: «Ναι, αλλά υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο»!
Θυμήθηκα ξανά την ιστορία του μυλωνά, που έχει εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη της χώρας του, με αφορμή ορισμένες δικαστικές αποφάσεις που τελευταία έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Και είναι καταφανώς περίεργες όσο και ενδιαφέρουσες. Μερικές εδώ στην Κρήτη, άλλες στην υπόλοιπη χώρα, ίσως με πιο χαρακτηριστική αυτή του ‘φοιτητή με την ζαρντινιέρα’ που ουσιαστικά οι αστυνομικοί που ξυλοκόπησαν το νεαρό αθωώθηκαν! Δεν είναι μόνο το βίντεο, οι μαρτυρίες και τα καταγεγραμμένα περιστατικά, αλλά και το ότι ο Εισαγγελέας που παρέπεμψε τους οκτώ αστυνομικούς το 2006 είναι ο ίδιος που ζήτησε την αθώωση τους σήμερα! Ανάλογες υποθέσεις αθωώσεων κι εδώ προκαλούν, αν μη τι άλλο, αίσθηση. Κι ερωτηματικά για το κατά πόσο η Δικαιοσύνη είναι η αλήθεια στην πράξη που έλεγε ο Ντισραέλι ή κατά πόσο έχει καταστεί κι εκείνη -όπως όλα στην Ελλάδα μας- μια αμφισβητήσιμη εξουσία χωρίς (αυτο)έλεγχο.
Ενίοτε δίνει την εντύπωση –και από τις τελευταίες υποθέσεις- ότι κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας. Εάν πραγματικά αυτό συμβαίνει δεν υπάρχει σωτηρία για τη χώρα. Η Δικαιοσύνη δεν είναι ένας από τους πυλώνες μιας ευνομούμενης Πολιτείας, αλλά Ο ΠΥΛΩΝΑΣ. Χωρίς αυτήν τα πάντα καταρρέουν, θεσμοί δεν υφίστανται. Κι εδώ μας πιάνει η ανησυχία…
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Υπάρχει συνολικά ζήτημα Δικαιοσύνης στη χώρα; Θέλω να ελπίζω πως όχι. Είναι σοβαρό το επιχείρημα ότι οι περιπτώσεις που μπορούν να μνημονευθούν αστοχίες- και πάλι δεν γνωρίζουμε ίσως όλα τα πραγματικά περιστατικά θα πουν νομικοί, αλλά κρίνουμε από την ίδια τη δικαστική συμπεριφορά- είναι ελάχιστες και μεμονωμένες μπροστά στη ‘δίκαιη δίκη’ της οποίας έτυχαν και τυγχάνουν πολλοί Έλληνες καθημερινά. Στα αποτελέσματα και τη μάχη που δίνουν ,συνήθως σε άθλιες συνθήκες, οι δικαστές που εργάζονται με αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια. Σε μας άλλωστε φτάνουν οι λίγες ‘αποφάσεις’ που προκαλούν ,αλλά όχι οι χιλιάδες αποφάσεις που εναρμονίζονται με το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Δεκτόν. Αλλά πρέπει αυτές οι ‘λίγες’ περιπτώσεις να εντοπισθούν, να αναλυθούν και να εξηγηθούν σε μια διαδικασία εσωτερικής κάθαρσης.
Για να μπορέσουμε όλοι να είμαστε ήσυχοι ότι ‘υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο’  πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι η αναμφισβήτηση κατάρτιση των Ελλήνων δικαστών, η ιστορική συνείδηση και η ατομική ευθύνη  τους δεν θυσιάζονται στο βωμό δύσκολων συγκυριών (πχ οικονομικά ζητήματα) που έτσι κι αλλιώς αφορούν όλους τους Έλληνες πολίτες. Άλλωστε στις δύσκολες στιγμές κάθε έθνους βγαίνουν πάντα μπροστά ο Τερτσέτης και ο Πολυζωίδης!