ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Αγίου Δημητρίου

Ξέχασες τι έλεγες, κύριε Φρανσουά;

Ρωμαίος Γιώργος  

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  30/09/2012 , TO ΒΗΜΑ

 

Ομολογώ ότι «έπεσα έξω» στις εκτιμήσεις μου για τον νέο πρόεδρο της Γαλλίας, τον Σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ. Από αυτή τη στήλη είχα εκφράσει την αισιοδοξία ότι θα ανακόψει την πολιτική της κυρίας Μέρκελ, η οποία οδηγούσε με βεβαιότητα τις χώρες του Νότου στη φτώχεια, την ανεργία και την κοινωνική εξέγερση.

Η αισιοδοξία μου αντλήθηκε από τη μελέτη της προεκλογικής του διακήρυξης με τίτλο «Να αλλάξουμε το πεπρωμένο». Εγραφε: «Ο Φρανσουά Μιτεράν, σε μια περίφημη ομιλία που εκφώνησε πριν από σαράντα χρόνια στο Επινέ, είχε καταγγείλει την αυτοκρατορία του χρήματος. Και σήμερα η αυτοκρατορία του χρήματος τίθεται ξανά στο εδώλιο. Το χρήμα κυριαρχεί. Ηταν εργαλείο, έγινε αφεντικό.

»Δεν τρέφω την ψευδαίσθηση ότι μπορώ να θέσω τέρμα στην εξουσία του. Αλλά μπορώ να προτείνω ισχυρά αντίβαρα: να επικρατήσουν η παραγωγική οικονομία και όχι το χρηματοοικονομικό σύστημα, οι επιχειρήσεις και όχι οι τράπεζες, οι επενδυτές και όχι οι εισοδηματίες, η εργασία και όχι το κεφάλαιο, η πολιτική και όχι οι αγορές, το γενικό συμφέρον και όχι το γρήγορο κέρδος, η αξιοπρέπεια και όχι η απληστία, η δικαιοσύνη και όχι η ανισότητα, η Δημοκρατία και όχι τα επί μέρους συμφέροντα».

Για τους ευρωπαίους ηγέτες έγραφε ο Ολάντ: «Βλέπω την αδράνειά τους απέναντι στις βάναυσες επιθέσεις της αγοράς. Διακρίνω τον κίνδυνο. Είναι τεράστιος. Σε όλη την Ευρώπη τα λαϊκά στρώματα αναδιπλώνονται σε εθνικιστικές αντιλήψεις, οι οποίες επιτρέπουν την επικίνδυνη ανάδυση σοβινιστικών και αυταρχικών λαϊκισμών που απειλούν την υγεία των δημοκρατιών μας.

»Η κοινή γνώμη στις ευρωπαϊκές χώρες δεν απορρίπτει το πρόταγμα της Ευρώπης. Διατηρεί την εμπιστοσύνη της στο ευρώ και, παρά τις περιπέτειές του, επιθυμεί τη διάσωσή του. Οι λαοί δεν επιδιώκουν το τέλος της Ευρώπης. Απαιτούν όμως αρωγή και προστασία. Η Ευρώπη δεν μπορεί να συνεχίσει στην ίδια πορεία. Χρειάζεται το εξισορροπημένο μοντέλο μιας κοινωνίας όπου η αυτονομία των ατόμων θα συμβαδίζει με συλλογική δράση θεμελιωμένη στις ιδρυτικές αξίες της Ευρώπης, δηλαδή την ελευθερία και την αλληλεγγύη, οι οποίες αποτελούν αδιάσπαστο σύνολο».

Στη συνέχεια ο Ολάντ περιγράφει την «αληθινή επανίδρυση της Ευρώπης». Κατηγορεί τον Νικολά Σαρκοζί ότι «συναίνεσε στην αποδυνάμωση της Ενωσης». Διότι «προώθησε τον συμβιβασμό μεταξύ των κυβερνήσεων και ειδικότερα μεταξύ της γαλλικής και γερμανικής κυβέρνησης, γνωρίζοντας όμως ότι σ' αυτό το μοντέρνο ζευγάρι η Ανγκελα Μέρκελ κρατάει το τιμόνι».

«Η εκλογή μου - τονίζει - θα αποτελέσει ευκαιρία για να ακουστεί μια νέα φωνή στην Ευρώπη. Θα προτείνω τη συλλογική εφαρμογή μιας στρατηγικής εξόδου από τη χρηματοοικονομική κρίση. Η Κεντρική Τράπεζα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της και στο χρονοδιάγραμμα για την επιστροφή σε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς θα πρέπει να συνυπολογιστεί η αναπτυξιακή διάσταση, που δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Η κοινή οικονομική διακυβέρνηση οφείλει να μην περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στην προάσπιση των εθνικών συμφερόντων, αλλά να μεριμνά για την κοινωνική ισορροπία και την εναρμόνιση της εργατικής και φορολογικής νομοθεσίας».

«Θα τα καταφέρω άραγε;» διερωτάται και απαντά: «Ετσι πιστεύω. Σε αυτόν της τον αγώνα η Γαλλία δεν θα είναι μόνη. Οι προτάσεις μου έχουν την υποστήριξη ισχυρών ρευμάτων της πολιτικής και πνευματικής ζωής της Ευρώπης».

Βεβαίως αυτές οι προτάσεις θα είχαν ευρύτατη πολιτική και κοινωνική υποστήριξη εάν συνέχιζε να τις υποστηρίζει. Φαίνεται, όμως, ότι σιγά-σιγά διολισθαίνει στον δρόμο του Σαρκοζί. Αφήνει το τιμόνι του «πεπρωμένου της Ευρώπης» στην καγκελάριο της Γερμανίας Ανγκελα Μέρκελ. Και τους λαούς της Ευρώπης στο έλεος των γερμανικών συμφερόντων και της «αυτοκρατορίας του χρήματος». Υπάρχει ελπίδα επιστροφής στις προεκλογικές διακηρύξεις του; Η απάντηση την επόμενη Κυριακή.