Τα άρματα και τα χρήματα
Tου Παντελη Μπουκαλα , kathimerini.gr
Αν τη βαριά κουβέντα την είχε πει Ελληνας πολίτης που βρήκε την ευκαιρία να ξεσπαθώσει στην κάμερα και να γίνει κι αυτός ήρωας της μιας μέρας, δεν θα δυσκολευόμασταν να βρούμε μια κάποια εξήγηση: «Καλά τώρα. Αφού είναι γνωστό τοις πάσι ότι από τον πρωτόγονο αντιαμερικανισμό, που παρίστανε επί χρόνια τον ώριμο αντι-ιμπεριαλισμό, περάσαμε πια στον πρωτόγονο αντιγερμανισμό. Συναίσθημα, πολύ συναίσθημα, και καθόλου κρίση, καθόλου σκέψη, Σαν τα σκυλάκια του Παβλόφ και οι αντιγερμανιστές μας, αντιδρούν μόλις ακούσουν το παραμικρό που ν’ αρχίζει από γερ-, ακόμα κι αν πρόκειται για τα γεράνια ή τους γερανούς». Κάτι τέτοια σοφά τα συνηθίζουμε.
Τον βαρύ λόγο ωστόσο δεν τον είπε αγανακτισμένος Ελληνας αλλά Ισπανός «ομότιμός» του. Ενας ανώνυμος και αναλώσιμος Ισπανός που βλέπει με πόνο και θυμό ότι, όσο κι αν επέμεναν οι ηγέτες του πως «η Ισπανία δεν θα γίνει ποτέ Ελλάδα», τώρα γεύεται τη μοίρα του Ελληνα. Τι είπε; Κάτι που λέγεται κι εδώ, χαμηλόφωνα και κάπως ένοχα ή φωναχτά: «Την πρώτη φορά οι Γερμανοί ήρθαν με τα όπλα. Τώρα έρχονται με τα χρήματα»...
Και ο Ισπανός και ο Ελληνας, αλλά κι ο Ιταλός ή ο Πορτογάλος που ίσως σκέφτονταν την ίδια φράση, ξέρουν ότι τα πράγματα διαφέρουν ριζικά. Ξέρουν πως είναι ανήθικο να εξομοιώνεται η Γερμανία του Χίτλερ, του καταστροφέα κάθε ελευθερίας, με τη σημερινή Γερμανία, που δεν είναι μόνο της Αγκελα Μέρκελ, η οποία δέχεται πολλά πυρά (όχι «συναισθηματικά» ή «πρωτόγονα») μέσα στο ίδιο το σπίτι της. Ξέρουν πως είναι άκρως προσβλητικό για τη μνήμη των εκατομμυρίων που σφαγιάστηκαν, σαπωνοποιήθηκαν ή λιμοκτόνησαν, να εξισώνονται τα μη εξισούμενα.
Ο,τι θέλει ο Ισπανός ή ο Ελληνας, δεν είναι να υβρίσει τη μνήμη νεκρών αλλά να δώσει κάποια φωνή στο μούδιασμα και τον φόβο που του προκαλεί ο κερδοσκοπικός κυνισμός της γερμανικής άρχουσας τάξης, η αδιαφορία της για το ισχνό έστω δημοκρατικό κεκτημένο της Ευρώπης και για την οικονομική μοίρα των εταίρων της. Θέλουν να ηγεμονεύσουν; Κατανοητό. Αλλά με τέτοια πολιτική, η ηγεμονία τους εμπνέει τρόμο, όχι οράματα. Και εν πάση περιπτώσει, δεν διαθέτουν και κανένα σοβαρό ηθικό πλεονέκτημα: Ποια άλλη δυτική χώρα είδε δύο απανωτούς Προέδρους να παραιτούνται, ο Χορστ Κέλερ και ο Κρίστιαν Βουλφ, επειδή σκανδάλισαν με δηλώσεις ή πράξεις τους; Ούτε δικαιούνται να υποδύονται τους προτεσταντικά άμωμους: Οι φοροφυγάδες τους δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους Ελληνες «ομοϊδεάτες» τους.
Οξύτερα και σαφέστερα απ’ όλους πάντως τα είπε ο επικεφαλής του Γιούρογκρουπ Ζαν-Κλοντ Γιουνγκέρ, που δεν θα τον έλεγες και θιασώτη του «πρωτόγονου αντιγερμανισμού»: «Για ποιον λόγο η Γερμανία επιτρέπει στον εαυτό της την πολυτέλεια να εξυπηρετεί συνεχώς την εσωτερική της πολιτική χρησιμοποιώντας το ζήτημα του ευρώ; Για ποιον λόγο μεταχειρίζεται η Γερμανία την Ευρωζώνη σαν να είναι υποκατάστημά της;» Και απάντηση δεν έλαβε.
Tου Παντελη Μπουκαλα , kathimerini.gr
Αν τη βαριά κουβέντα την είχε πει Ελληνας πολίτης που βρήκε την ευκαιρία να ξεσπαθώσει στην κάμερα και να γίνει κι αυτός ήρωας της μιας μέρας, δεν θα δυσκολευόμασταν να βρούμε μια κάποια εξήγηση: «Καλά τώρα. Αφού είναι γνωστό τοις πάσι ότι από τον πρωτόγονο αντιαμερικανισμό, που παρίστανε επί χρόνια τον ώριμο αντι-ιμπεριαλισμό, περάσαμε πια στον πρωτόγονο αντιγερμανισμό. Συναίσθημα, πολύ συναίσθημα, και καθόλου κρίση, καθόλου σκέψη, Σαν τα σκυλάκια του Παβλόφ και οι αντιγερμανιστές μας, αντιδρούν μόλις ακούσουν το παραμικρό που ν’ αρχίζει από γερ-, ακόμα κι αν πρόκειται για τα γεράνια ή τους γερανούς». Κάτι τέτοια σοφά τα συνηθίζουμε.
Τον βαρύ λόγο ωστόσο δεν τον είπε αγανακτισμένος Ελληνας αλλά Ισπανός «ομότιμός» του. Ενας ανώνυμος και αναλώσιμος Ισπανός που βλέπει με πόνο και θυμό ότι, όσο κι αν επέμεναν οι ηγέτες του πως «η Ισπανία δεν θα γίνει ποτέ Ελλάδα», τώρα γεύεται τη μοίρα του Ελληνα. Τι είπε; Κάτι που λέγεται κι εδώ, χαμηλόφωνα και κάπως ένοχα ή φωναχτά: «Την πρώτη φορά οι Γερμανοί ήρθαν με τα όπλα. Τώρα έρχονται με τα χρήματα»...
Και ο Ισπανός και ο Ελληνας, αλλά κι ο Ιταλός ή ο Πορτογάλος που ίσως σκέφτονταν την ίδια φράση, ξέρουν ότι τα πράγματα διαφέρουν ριζικά. Ξέρουν πως είναι ανήθικο να εξομοιώνεται η Γερμανία του Χίτλερ, του καταστροφέα κάθε ελευθερίας, με τη σημερινή Γερμανία, που δεν είναι μόνο της Αγκελα Μέρκελ, η οποία δέχεται πολλά πυρά (όχι «συναισθηματικά» ή «πρωτόγονα») μέσα στο ίδιο το σπίτι της. Ξέρουν πως είναι άκρως προσβλητικό για τη μνήμη των εκατομμυρίων που σφαγιάστηκαν, σαπωνοποιήθηκαν ή λιμοκτόνησαν, να εξισώνονται τα μη εξισούμενα.
Ο,τι θέλει ο Ισπανός ή ο Ελληνας, δεν είναι να υβρίσει τη μνήμη νεκρών αλλά να δώσει κάποια φωνή στο μούδιασμα και τον φόβο που του προκαλεί ο κερδοσκοπικός κυνισμός της γερμανικής άρχουσας τάξης, η αδιαφορία της για το ισχνό έστω δημοκρατικό κεκτημένο της Ευρώπης και για την οικονομική μοίρα των εταίρων της. Θέλουν να ηγεμονεύσουν; Κατανοητό. Αλλά με τέτοια πολιτική, η ηγεμονία τους εμπνέει τρόμο, όχι οράματα. Και εν πάση περιπτώσει, δεν διαθέτουν και κανένα σοβαρό ηθικό πλεονέκτημα: Ποια άλλη δυτική χώρα είδε δύο απανωτούς Προέδρους να παραιτούνται, ο Χορστ Κέλερ και ο Κρίστιαν Βουλφ, επειδή σκανδάλισαν με δηλώσεις ή πράξεις τους; Ούτε δικαιούνται να υποδύονται τους προτεσταντικά άμωμους: Οι φοροφυγάδες τους δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους Ελληνες «ομοϊδεάτες» τους.
Οξύτερα και σαφέστερα απ’ όλους πάντως τα είπε ο επικεφαλής του Γιούρογκρουπ Ζαν-Κλοντ Γιουνγκέρ, που δεν θα τον έλεγες και θιασώτη του «πρωτόγονου αντιγερμανισμού»: «Για ποιον λόγο η Γερμανία επιτρέπει στον εαυτό της την πολυτέλεια να εξυπηρετεί συνεχώς την εσωτερική της πολιτική χρησιμοποιώντας το ζήτημα του ευρώ; Για ποιον λόγο μεταχειρίζεται η Γερμανία την Ευρωζώνη σαν να είναι υποκατάστημά της;» Και απάντηση δεν έλαβε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας την γνώμη σας...