Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

Γονίδιο αναβλητικότητας

του Παντελή Μπουκάλα , kathimerini.gr

Μπορεί και να καμάρωνε για τη μαγκιά του ο καλός συμπατριώτης μας που μπήκε με τους πάμπολλους υπόλοιπους στην ουρά, για να περάσει από ΚΤΕΟ ένα αυτοκίνητο είκοσι ετών, όχι πάντως το μοναδικό υπερήλικο. Ισως όλα αυτά τα χρόνια ειρωνευόταν τα κορόιδα της παρέας, που έχαναν χρήμα (το παράβολο) και χρόνο τηρώντας τις υποχρεώσεις τους, όποτε όριζε η ηλικία του τετρατρόχου τους. Να ντρεπόταν για τη στάση του και να παρανομούσε στα μουλωχτά και δίχως δημόσια κομπορρημοσύνη δεν φαίνεται πιθανό. Αυτού του είδους τις μαγκιές (την ντρίπλα στα ΚΤΕΟ, στην πολεοδομία, στην εφορία, στο δασαρχείο, στην υπηρεσία όπου δηλώνει κανείς τον προς επιδότηση αριθμό των αιγοπροβάτων ή των ελαιοδένδρων του) τις απολαμβάνεις δύο φορές.

Πρώτα όταν τους δίνεις σάρκα και οστά, όταν τις διαπράττεις, κι έπειτα όταν τις αφηγείσαι στους συνδαιτυμόνες και συμπότες σου. Κι αν δεν βρεθεί κάποια στιγμή ένας από την παρέα σου να σου πει καθαρά και ξάστερα ότι εγκληματείς, ότι με τα καμώματά σου στρέφεσαι όχι γενικά και αόριστα κατά της κοινωνίας αλλά εναντίον των ίδιων των φίλων και των συγγενών σου, δεν θ’ αλλάξεις μυαλά. Με ποιον τρόπο καταντάς περήφανος αντικοινωνικός; Με τον οικολογικό ας πούμε. Με τη συμβολή σου στην καταστροφή του περιβάλλοντος -του αέρα που ανασαίνουμε- που προκαλεί ένα γερασμένο αυτοκίνητο, όχι γενικά κι αόριστα και πάλι, αλλά και στη γειτονιά σου.

Εντάξει, ας τ’ αφήσουμε στην άκρη αυτά τα πολυτελή της οικολογίας. Αλλωστε εκείνη η ιστορία με τους καταλύτες έγινε πια μύθος, χάρη και στην πολιτεία μας, που ή δεν θυμάται τι ακριβώς έχει νομοθετήσει ή δεν θυμάται να τιμωρήσει όποιους παραβαίνουν συνειδητά και συστηματικά τους νόμους της. Ας παραβλέψουμε λοιπόν την οικοφθορά. Και ας σκεφτούμε πόσο πιο πιθανό είναι να προκαλέσει ατύχημα ή δυστύχημα κάποιος με πεισματικά ανεξέταστο γηραλέο αμάξι· και μάλιστα με θύματα δικούς του ανθρώπους, αφού ουδείς ξέρει ποιος θα βρεθεί στον επικίνδυνο δρόμο του.

Γιατί η χθεσινή ουρά στα ΚΤΕΟ; Μα, επειδή «έτσι είμαστε εμείς οι Ελληνες», όπως λέμε με τόνο που δηλώνει συγχρόνως επιτίμηση και καύχηση. Δεν ξέρω αν ανακαλύφθηκε στον οργανισμό μας κάποιο γονίδιο αναβλητικότητας -ή ανευθυνότητας-, στους ορισμούς τού οποίου αδυνατούμε να αντισταθούμε. Τέτοιες δικαιολογίες όμως τα ’χουν φάει τα ψωμιά τους. Κανένα σοβαρό (δικό μας, εσωτερικό) δικαστήριο δεν θα δεχόταν σαν άλλοθι την ελληνικότητα, έτσι όπως απερίσκεπτα την εννοούμε αλλά και τη ζούμε. Δεν θα πειθόταν δηλαδή από το ταυτολογικό επιχείρημα «φερόμαστε έτσι επειδή αυτοί είμαστε».

Πολύ πιο κοντά στην αλήθεια βρίσκεται ο ισχυρισμός ότι το σλόγκαν «η κρίση σαν ευκαιρία» ερμηνεύτηκε καιροσκοπικότατα από πολλούς. Θεωρήθηκε δηλαδή ευκαιρία για λούφα. Από τις υποχρεώσεις μας στο ΚΤΕΟ, στη ΔΕΗ, στην ΕΥΔΑΠ, στην εφορία κ.ο.κ. Αλλά και από τις υποχρεώσεις των εργοδοτών προς τους εργαζομένους τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας την γνώμη σας...