του Νίκου Φελέκη , matrix24.gr
Αναμφίβολα, η κυβέρνηση, τουλάχιστον σε επίπεδο επικοινωνίας, παίρνει άριστα. Μόνον κάποιος κακόβουλος δεν θα το παραδεχθεί. Δεν έχουν συμπληρωθεί καν δέκα ημέρες από τη στιγμή που ορκίστηκε και νομίζεις ότι έχουν αλλάξει τα πάντα στη χώρα. Ό,τι ζούμε χωρίς μνημόνια, τρόϊκες, δανεικά, με τη δυνατότητα να ορίζουμε εμείς και μόνον εμείς τι θα γίνει στα εργασιακά, στις ιδιωτικοποιήσεις, στο δημόσιο, σε όλα αυτά τέλος πάντων που μέχρι και πριν τις εκλογές έπρεπε να πάρουμε την έγκριση των δανειστών και εταίρων μας, ακόμη και για τη ζωή μας. Τα μάτια όλου του κόσμου και όχι μόνον της Ευρώπης είναι στραμμένα στην Ελλάδα. Όλοι δηλώνουν για το τι πρέπει να γίνει ή δεν μπορεί να γίνει με το χρέος της. Ακόμη και ο Ομπάμα απεφάνθη ότι δεν μπορεί να στύβουμε τους λαούς με τη λιτότητα.
Εκεί που μέχρι σήμερα οι Έλληνες ήμασταν οι τεμπέληδες, οι απείθαρχοι, οι ζήτουλες, ένα από τα "γουρούνια" της ευρωζώνης αίφνης γίναμε ένας λαός που πρέπει να του δοθεί η ευκαιρία να ανασάνει. Από δεδομένοι στη σκακιέρα γίναμε απρόβλεπτοι. Η εικόνα της συμμόρφωσης που εκπέμπαμε αντικαταστάθηκε από αυτή της διεκδίκησης. Από χώρα "ειδικού χειρισμού" και προβληματική, που οι άλλοι την αποφεύγουν για να μην κολλήσουν κι αυτοί την ...ασθένεια, γίναμε, σε μια βδομάδα, χώρα που οι άλλοι θέλουν οπωσδήποτε να μιλήσουν μαζί της και να διερευνήσουν αν και τι είδους συμμαχία θα μπορούσαν να συνάψουν.
Μετά τον Αλέξη Τσίπρα διεθνής σταρ της πολιτικής και όχι μόνον γίνεται και ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης -ειδικά αυτός έχει μεγαλύτερη πέραση και από τον πρωθυπουργό. Πλέον, "εξαγώγιμο" είδος μας δεν είναι μόνον το οικονομικό πρόβλημα, αλλά και τα πολιτικά μας πρόσωπα. Όλοι συζητούν γι' αυτά, όλοι τα σχολιάζουν, σε όλους κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Εν τινι τρόπω γινόμαστε ένα είδος πολιτικής μόδας σ' ένα κόσμο που έχει βαρεθεί τους πολιτικούς γραφειοκράτες τα γκρι κουστούμια της εξουσίας και τον καθωσπρεπισμό. Από το καλάθι με τα αζήτητα που μας είχαν πετάξει μας τοποθετούν ξανά στα ράφια της βιτρίνας. Και μόνον γι' αυτή την αλλαγή σκηνικού θα πρέπει να βάλουμε άριστα στην κυβέρνηση Τσίπρα.
Όμως όλα αυτά είναι, προσώρας τουλάχιστον, επικοινωνία. Σίγουρα η επικοινωνία είναι βασικό κομμάτι της στρατηγικής. Αρκεί βεβαίως να μην μείνουμε εκεί. Η επανατοποθέτηση του "ελληνικού προβλήματος" έγινε. Και έγινε καλά. Τώρα αρχίζει η ουσία. Εκεί που θα κριθούν τα πάντα. Σε τελική ανάλυση η κυβέρνηση δεν θα κριθεί από το στυλ του Βαρουφάκη ούτε από τα είπα ξείπα για το χρέος. Η κυβέρνηση θα κριθεί από το τελεσφόρο της διαπραγμάτευσης για τα ελληνικά συμφέροντα. Από τους όρους της νέας συμφωνίας που θα υπογράψει για να παραμείνει ζωντανή και στο ευρωπαϊκό κλαμπ.
Γιατί μην αυταπατώμεθα, συμφωνία θα (πρέπει να) υπάρξει. Και πρόγραμμα θα υπάρξει και δανειακή σύμβαση. Διαφορετικά δεν θα επωφεληθούμε της ποσοτικής χαλάρωσης που εξήγγειλε ο Ντράγκι για να αυξηθεί η ρευστότητα και να χτυπηθεί ο αποπληθωρισμός. Μπορεί να μην την ονομάσουν "μνημόνιο", αλλά "ευρωπαϊκό συμβόλαιο". Μπορεί αυτοί που θα ελέγχουν τα όσα θα συμφωνήσουμε να μην λέγονται Τόμσεν και Μαζούχ, αλλά κάποιο όνομα θα έχουν. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Οι θεσμοί έχουν εκπροσώπους και οι εκπρόσωποι είναι πρόσωπα με ονόματα με τα οποία θα πρέπει να διαβουλευόμαστε και να συνεργαζόμαστε. Μπορεί να μην έρχονται κάθε τρεις και λίγο και να μας κάνουν τα νεύρα τσατάλια, αλλά θα έρχονται, όπως θα πηγαίνουμε και μεις στις έδρες τους. Και αυτοψία θα υπάρχει και έλεγχος.
Οφείλει λοιπόν η κυβέρνηση, περί όλων αυτών, να ενημερώσει τον λαό και να τον νουθετήσει για να μην κυριαρχήσει η εντύπωση ότι η 25η Ιανουαρίου 2015 είναι κάτι σαν την 25η Μαρτίου του 1821. Η νέα κυβέρνηση δεν ψηφίστηκε για να διεξαγάγει κάποιον αιματηρό νέο πόλεμο ανεξαρτησίας, αλλά για να ηγηθεί ενός πόλεμου θέσεων προκειμένου να επιτευχθούν καλύτεροι και συμφερότεροι, για τα συμφέροντα της χώρας, όροι στις σχέσεις με τους εταίρους της.
Και για να κερδίσει αυτό τον πόλεμο, μετά την πρώτη, και επικοινωνιακή, μάχη που κέρδισε θα πρέπει να ορίσει τα όρια πέραν των οποίων η επικοινωνία μπορεί να αποβεί επιζήμια για την ουσία. Αυτή τη στιγμή όλοι θέλουν να μας ακούσουν. Αν θεωρήσουμε ότι θα τους γονατίσουμε και θα τους πάρουμε και τα σώβρακα, είναι σίγουρο ότι στο τέλος θα χάσουμε. Προσοχή, δεν πρέπει να ξεπεράσουμε τα όρια, αλλά να εκμεταλλευθούμε το θετικό μομέντουμ που φαίνεται να διαμορφώνεται.
Τώρα χρειάζεται σύνεση, ευελιξία, συγκεκριμένο προτάσεις και φυσικά εθνικό μέτωπο, που θα αναγκάσουν και τους εταίρους-δανειστές μας να ανεύρουν νέους κοινούς τόπους στη σχέση τους με την Ελλάδα και οι οποίοι εκτός από το να ορίζουν τις νέες ισορροπίες θα πρέπει να αντιμετωπίζουν με διέξοδο τρόπο αφενός τα φαινόμενα ανθρωπιστικής κρίσης, ύφεσης, ανεργίας, έλλειψης ρευστότητας και αφετέρου την ανάγκη για παραγωγική αναδιάρθρωση, κοινωνική ανασυγκρότηση, δημοσιονομική ευταξία και ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν το πελατειακό, κλεπτοκρατικό και μεταπρατικό μοντέλο ανάπτυξης της χώρας.
Έχω δε τη γνώμη πως δεν θα πρέπει να βραδύνουμε στις διαπραγματεύσεις. Οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας είναι πιεστικές. Είναι πολύ πιθανόν οι δανειστές μας, και ιδιαίτερα το "τευτονικό μπλοκ" της καγκελαρίου Μέρκελ, να μας αφήσουν να σπαταλάμε τον καιρό μας σε τουρνέ διαπραγματεύσεων και επικοινωνιακές νίκες και να ζητήσουν να υπογράψουμε συμφωνία όταν οι χρηματοδοτικές μας ανάγκες χτυπήσουν κόκκινο. Εάν αυτό συμβεί τότε, εξ αντικειμένου, το πάνω χέρι θα το έχουν η Μέρκελ και ο Σόϊμπλε και όχι ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης.
Από αυτή την άποψη ίσως είναι καλύτερα να μην περιμένουμε τον Μάϊο, αλλά να τελειώσουμε τις εκκρεμότητες ενωρίτερον, ενδεχομένως και εντός του τρέχοντος μηνός. Κι ας είναι ο Φεβρουάριος ...κουτσός. Εξάλλου, ο Φεβρουάριος λέγεται και κλαδευτής, επειδή είναι ο μήνας που κλαδεύονται τα δέντρα. Προσοχή τα δέντρα, όχι το χρέος. Άλλωστε αυτό, όπως δήλωσε και ο Βαρουφάκης, δεν είναι στόχος κλαδέματος. Ας ζητήσουμε και ας συμφωνήσουμε λοιπόν για κλάδεμα των "περικοκλάδων" του, που και πολλές είναι και μας πνίγουν, περισσότερο κι απ' το χρέος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας την γνώμη σας...