Τα σταφύλια της οργής*

 του Βασίλη Πάικου , athina984.gr

Δεν περιμέναμε βέβαια την Public Issue να μας το πει. Το ξέραμε, το ζούσαμε. Το έχουν καταγράψει εξ άλλου όλες οι έρευνες διαθέσεων της κοινής γνώμης των τελευταίων ετών. Η Public Issue (δια της «Εφημερίδας των Συντακτών») απλώς μας το θύμισε. Πως η οργή, η απελπισία, η ανασφάλεια, η απαισιοδοξία είναι τα συναισθήματα που κυριαρχούν σήμερα στην ελληνική κοινωνία.
Κατά 75%, λέει, επικρατεί κοινωνικά ανασφάλεια. Κατά 70% οι πολίτες θεωρούν ότι η Χώρα κινείται σε λάθος κατεύθυνση. Κατά 51% εκτιμούν ότι θα χρειαστεί καμιά δεκαετία και βάλε για νάρθουμε κάπως στα ίσα μας, και αν. Ενώ δηλώνουν πως απέναντι στην κατάσταση που βιώνει σήμερα η Χώρα αισθάνονται οργή, αγανάκτηση, άγχος, ντροπή, λύπη. Ναι, μ' αυτήν ακριβώς τη σειρά.
Ε λοιπόν, πάνω σ' αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα, στην πραγματικότητα της οργής, ο Σαμαράς οικοδομεί το προσωπικό του success story. Κι ας διαψεύδεται από παντού. Κι ας τον διαψεύδουν όσα ο πολίτης βλέπει με τα μάτια του, όσα ζει, υφίσταται, βιώνει. Κι ας λένε αυτοί που ξέρουν πως η οικονομία (και η πολιτική) είναι προπάντων κλίμα.

Εν τω μεταξύ, το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής αποφαίνεται πως το ελληνικό χρέος δεν είναι «βιώσιμο», επ' ουδενί. Το ίδιο γραφείο το οποίο είχε «καταργήσει», αν θυμάστε, ο Βενιζέλος ως Υπουργός των Οικονομικών, επειδή -και τότε- δεν του άρεσαν τα συμπεράσματά του.

Εν τω μεταξύ, δεν υπάρχει κανείς πλέον που να μην θεωρεί με βεβαιότητα επικείμενο το νέο μνημόνιο. Με όλα τα συνεπαγόμενα νέα μέτρα, εννοείται. Μετά τις ευρωεκλογές όλ' αυτά βεβαίως, προκειμένου να μπορέσουν, με την άνεσή τους, να κάνουν το προεκλογικό τους παιγνίδι και οι δικοί μας και οι ξένοι.

Εν τω μεταξύ, θεωρείται σχεδόν αδύνατο να γεφυρωθεί το χάσμα το σχετικό με το δημοσιονομικό κενό. Να γεφυρωθεί προσεγγίζοντας τις εκτιμήσεις των Αθηνών, φυσικά.

Εν τω μεταξύ, ο στυφός κ. Γερούν Ντάισελμπλουμ δεν μάσησε τα λόγια του σε σχέση με τις τρέχουσες διαθέσεις της Τρόικας. Ζήσε Μάη μου, μας είπε, με δικά του λόγια.

Όλα τ' άλλα ευρήματα της Public Issue, έχουν πολύ σχετική σημασία. Ακόμη και η θεαματική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, με τον ΣΥΡΙΖΑ προηγούμενο κατά 3,5% της ΝΔ. Προηγούμενο κατά 17% και στην παράσταση νίκης. Ή τον Σαμαρά θεωρούμενο ως καταλληλότερο για Πρωθυπουργό, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα, με όλους τους εν ενεργεία Πρωθυπουργούς. Τους «καταλληλότερους» που, συνήθως, βλέπουν το κόμμα τους να καταποντίζεται στις εκλογές. Όπως ο Σημίτης το 2004, όπως ο Καραμανλής το 2009.
Όλ' αυτά έχουν πράγματι πολύ σχετική σημασία. Γιατί με τον Σαμαρά ή με τον Τσίπρα, ακόμη και με τον μάγο Χουντίνι, η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει βήμα. Όσο κυριαρχεί αυτή η γενικευμένη εθνική κατήφεια. Όσο δεν αναστρέφεται η καθολική εθνική κατάθλιψη. Που οδηγεί στην ηττοπάθεια, κι από κει στην οργή. Όσο  δεν παρουσιάζεται στο λαό ένα πλήρες, δυναμικό και, προπάντων, πειστικό εθνικό σχέδιο ανόρθωσης. Τέτοιο που θα τον εμπνεύσει και θα εξασφαλίσει την ενεργό συμμετοχή του στην προσπάθεια.
Για μια στάλα αισιοδοξία ρε γαμώτο...
*Τα «Σταφύλια της οργής», το κορυφαίο έργο του Τζον Στάιμπεκ περιγράφει, κατά τρόπο μοναδικό, την ανθρωπιστική τραγωδία στην Αμερική της κρίσης της δεκαετίας του '30, μετά το κραχ του 1929. Ε, δεν είναι και πολύ μακριά.


Α ναι, από κάποιους εκεί, τότε, καταγγέλθηκε ως κομμουνιστική προπαγάνδα...