Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Κάποιες σκέψεις για την «τρομοκρατημένη» χώρα μας. Του Γ. Πανούση

Γιάννης Πανούσης , tvxs.gr
Η αρχή της εμπιστοσύνης συνδέεται με το Κράτος Δικαίου, τις ελευθερίες και την αξιοπρέπεια των πολιτών και δεν σχετίζεται με την παθητική συγκατάθεση των αδιαφορούντων πολιτών. Τούτο όμως δεν οδηγεί αναπότρεπτα στην αποδοχή του ιδεολογήματος ότι η όποια διάψευση της εμπιστοσύνης νομιμοποιεί μια μικρή ομάδα να θέλει να βγάλει τον λαό από τον λήθαργό του «κτυπώντας τυφλά τους αντιπάλους της». Και χαρακτηρίζουμε τα κτυπήματα «τυφλά» διότι συνήθως το θύμα της τρομοκρατίας δεν είναι παρά το «μέσον» για να δοθεί το μήνυμα στον βασικό εχθρό που είναι το σύστημα «εν τω συνόλω του».
Μερικοί πιστεύουν ότι πρέπει να ταυτίσουν την απειλή και το φόβο που ασκεί η Τρομοκρατία με την πολιτική αλλαγή (ανεξάρτητα από κίνητρα, θύματα και δράστες).
Επειδή όμως η έννοια και το περιεχόμενο της «πολιτικής αλλαγής» εναπόκειται και στην πολιτική ορθότητα των ερμηνευτών αυτή η οριοθέτηση περισσότερο θολώνει παρά ξεκαθαρίζει το πεδίο.
Γι’ αυτό και η ρήξη δεν πρέπει ν’ αποτελεί βίαιο γεγονός μικρής ομάδας στο πλαίσιο έκτακτων περιστάσεων αλλά να εκφράζει μια σταθερή λαϊκή πολιτική αντίληψη στόχων και επιδιώξεων, ιστορίας και πραγματικότητας, στρατηγικής και τακτικής.
Ακόμα κι αν οι λειτουργίες ασφάλειας του Κράτος καταλήγουν σε αυταρχισμό η υπεράσπιση της δημοκρατίας των πολιτικών ελευθεριών συνιστά καθήκον όλων των πολιτών και όχι ολίγων αυτοχρηζόμενων σωτήρων.
Το ότι μπορεί η Τρομοκρατία να γεννηθεί (στην κυριολεξία: να προκύψει) μέσα από ένα κοινωνικό κίνημα, του οποίου ένα τμήμα χάνει την επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα και εισέρχεται στη λογική της τρομοκρατικής πράξης, δεν σημαίνει ότι με τον τρόπο αυτό οι συγκεκριμένοι αγωνιστές βοηθούν το κίνημα να ξαναβρεί τη συνοχή του. Στην ουσία παράγουν αντίθετα αποτελέσματα.
Αν η ιστορία δεν είναι παρά η διοχέτευση της βίας, αν η γκρίζα ζώνη της αντιπολιτευτικής δράσης παίρνει συχνά και το μαύρο χρώμα της Τρομοκρατίας, αν η κρίση (νομιμοποίησης) του Κράτους μόνο με πολιτικά (ακόμα και ακραία) μέτρα μπορεί να ξεπεραστεί, τότε η τρομοκρατία και η εξουσία βρίσκονται σ’ ένα διαρκή πόλεμο ως ορκισμένοι εχθροί.
Όμως ούτε κάθε πολιτική δράση είναι τρομοκρατική ούτε κάθε τρομοκρατική ενέργεια είναι πολιτική.
Όταν η αμυντική βία των καταπιεζομένων υπερβαίνει εξ ανάγκης τα όρια της δημοκρατικής νομιμότητας τούτο δεν σημαίνει ότι νομιμοποιείται η εκτός ορίων και άνευ όρων άσκηση βίας. Η ελάχιστη δυνατή και αναγκαία βία παραμένει μια βασική αρχή και ένα ανάχωμα στο «όλα επιτρέπονται» (στο όνομα της δήθεν επαναστατικής ηθικής).
Η ήττα της Τρομοκρατίας σε κοινωνικό επίπεδο σημαίνει ότι η ατομική βία/ατομική τρομοκρατία δεν έχει οργανική σχέση με κινήματα και δεν νομιμοποιείται ούτε «από κάτω». Οι αυτοσχέδιοι νόμοι του ατόμου ή της ομάδας που ασκούν ατομική τρομοκρατία διαμορφώνονται μεν έξω από το Κράτος αλλά τελικά το υπηρετούν.
Στον αντιλαϊκό χαρακτήρα του Κράτους ένας «τρομοκρατικός λαϊκισμός» ποτέ δεν δίνει λύση.

Καθηγητής Γιάννης Πανούσης
Βουλευτής ΔΗΜΑΡ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας την γνώμη σας...