Γιάννης Σακιώτης, Protagon, 28/06/2013
Μετά από την πρόσφατη διαφωνία και αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, που σχηματίσθηκε τον Ιούνιο του 2012, με στόχο τη διάσωση της χώρας, ο Φώτης Κουβέλης και η πλειοψηφία του κόμματος που έλαβε την απόφαση βρέθηκαν στο στόχαστρο μιας εντυπωσιακά ογκώδους και οξείας κριτικής στη δημόσια σφαίρα, που αν συμπυκνωνόταν σε έναν τίτλο θα μπορούσε να είναι: «Για όλα τα δεινά του τόπου φταίνε ο Κουβέλης και οι κομματάρχες του!».
Στην εποχή της «fast food δημοκρατίας», με τα like-dislike, την αυθόρμητη και χωρίς δεύτερη σκέψη «έκφραση» με ποταμούς σχολίων από οποιονδήποτε, παντού, δεν θα πρέπει να εκπλήσσεται κανείς για το φαινόμενο αυτό. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα άμεσης και αβασάνιστης εκτόξευσης κατηγοριών στη σφαίρα του διαδικτύου και των ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια. Είναι να αναρωτιέται όμως κανείς γιατί ο δημοκρατικός και προοδευτικός κόσμος δεν προβληματίζεται για όλα αυτά, αλλά αφήνεται να παρασυρθεί από την ορμή της προχειρολογικής (εγχώριας και αλλοδαπής) μεταδημοκρατίας, όπου το τελικό αποτέλεσμα είναι οι εξουσίες να καταφέρνουν να χειραγωγούν πανεύκολα (ας αναλογιστούμε την προπαγάνδα που οργάνωσαν τα γερμανικά ΜΜΕ επί διετία για να πείσουν τους Γερμανούς πολίτες ότι είναι ανόητοι φορολογούμενοι που πληρώνουν τις αμαρτίες άλλων λαών).
Η δημοκρατία για να είναι ουσιαστική πρέπει να βασίζεται σε εγγυήσεις δικαιωμάτων, καλής πίστης και ειλικρινούς συνεργασίας. Αντί αυτών όμως, από ένα σημείο της κυβερνητικής διαδρομής μέχρι και την ΕΡΤ είχαμε ομοβροντίες από Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, πρακτικές αδειάσματος και ετσιθελικής επιβολής μέτρων μεγάλης κλίμακας στους πολιτικούς συνεταίρους, μέθοδο συλλογικής ευθύνης (μαζικές απολύσεις χωρίς τεκμηρίωση και αξιολόγηση) και περιφρόνηση του ευρωπαϊκού πολιτικού κεκτημένου. Διαβάζοντας τους λίβελους των ημερών, ένας εξωτερικός παρατηρητής θα έβγαζε το αβίαστο συμπέρασμα ότι τελικά όλα αυτά τα έκανε ο Κουβέλης...
Αντιθέτως, όμως, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ (και το κόμμα με τις αποφάσεις του) όχι μόνο δεν έκανε τίποτε από αυτά, αλλά σε όλη τη διάρκεια της κρίσης επέδειξε υψηλού επιπέδου statesmanship*. Πέρυσι, σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, δέχθηκε να μπει στην κυβέρνηση, ενώ θα μπορούσε να σχηματισθεί κυβερνητική πλειοψηφία μόνο με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, υπέδειξε υπουργούς, γενικούς και ειδικούς γραμματείς στελέχη από τον χώρο της ΔΗΜΑΡ, τα οποία έχουν αναδειχθεί από την κοινωνία (αντί να προτείνει αποκλειστικά κομματικά στελέχη, όπως η ΝΔ), υπογραμμίζοντας την ανάγκη για ευρύτερη στράτευση και αξιοποίηση προσώπων από την κοινωνία πολιτών, υπέστη τη βάσανον της αναγκαστικής αποδοχής βάναυσων μέτρων που επιβλήθηκαν από τους δανειστές μας για να μην καταρρεύσει η χώρα, έκανε το ευρωπαϊκό και εθνικό καθήκον να εισαγάγει και να προτείνει το πλέον αυτονόητο, τη νομοθέτηση ενός αντιρατσιστικού νόμου που βασίζεται πλήρως σε μια ευρωπαϊκή απόφαση πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (και τον οποίο μπλόκαρε η ΝΔ) και είπε όχι στην απερίγραπτη, από κάθε πλευρά, πρωτοβουλία και εμμονή διάλυσης της ΕΡΤ.
Το λιγότερο που οφείλουν να αναγνωρίσουν άπαντες στον Φώτη Κουβέλη και τη ΔΗΜΑΡ είναι ότι διαφώνησαν αξιοπρεπώς, διαπίστωσαν ότι δεν υπάρχει πλέον βάση εμπιστοσύνης για συνέχιση της κυβερνητικής συνεργασίας και αποχώρησαν. Η «λεπτομέρεια» ότι δήθεν ο Σαμαράς έκανε πίσω και δέχθηκε «μεγαλόψυχα» να επαναπροσλάβει 2.000 από τους 2.700 εργαζόμενους της ΕΡΤ και, συνεπώς, η ΔΗΜΑΡ όφειλε να «συμβιβασθεί», δεν απαντά στο κρίσιμο ερώτημα: «ποιοι και στη βάση ποιας αξιολόγησης θα επαναπροσλαμβάνονταν». Χωρίς τη διασφάλιση μιας δίκαιης μεθόδου διαχείρισης της αναδιοργάνωσης της ΕΡΤ, το αποτέλεσμα ποιοτικά θα ήταν το ίδιο: κάποιοι θα έπεφταν θύματα πολύ μεγάλης αδικίας, σε μια τρομακτικά δύσκολη εποχή, όπου ήδη πολλά εκατομμύρια εργαζόμενων (και πρώην εργαζόμενων) έχουν αδικηθεί άγρια, με τις αλλεπάλληλες οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, τους εξωπραγματικούς φόρους και τη συνακόλουθη βαριά ύφεση που οδήγησε και συνεχίζει να οδηγεί χιλιάδες επιχειρήσεις -ακόμη και υγιείς και χωρίς χρέη πριν από την κρίση- στη χρεοκοπία. Επίσης, θα παρέμενε εξαιρετικά ακατανόητο γιατί έπρεπε να απολυθούν 2.000 άνθρωποι και να καταβληθούν σημαντικά ποσά αποζημιώσεων από ένα χειμαζόμενο δημοσιονομικά κράτος (πώς θα το αιτιολογούσαν, αλήθεια, στην τρόικα;), προσφέροντας ένα ουρανόσταλτο μπόνους σε κάποιους που τους «τιμωρούν» για την κακή ΕΡΤ...
Για όποιον έχει ακόμη αμφιβολίες παραθέτω ορισμένες «λεπτομέρειες» για το θέμα της ΕΡΤ.
Μάρτιν Σουλτς, Πρόεδρος Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου: «Θα ήμασταν ανακουφισμένοι εάν βλέπαμε την ελληνική κυβέρνηση να αναθεωρεί την απόφασή της για ολικό κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και να προσφέρει εναλλακτικές αναφορικά με την αναγκαία αναδιοργάνωση αυτής» (πηγή: ΣΚΑΪ)
Κομισιόν: «Δεν ζητήσαμε κλείσιμο της ΕΡΤ, όλα να γίνουν όπως ορίζει ο νόμος» (πηγή: Καθημερινή)
ΔΝΤ: «Δεν ήταν δική μας σύσταση το κλείσιμο της ΕΡΤ» (πηγή: Capital.gr)
Δήλωση του Ιταλού Επιτρόπου και αντιπροέδρου της Κομισιόν Αντόνιο Ταγιάνι: «Αρκετά με τις θυσίες για την Ελλάδα» (πηγή: Το Βήμα)
Δήλωση του επικεφαλής των Σοσιαλιστών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Χάνες Σβόμποντα: «Η λειτουργία της ΕΡΤ είναι απαραίτητη και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη, διότι αλλιώς μπορεί να ακολουθήσουν κι άλλοι» (πηγή: Ελευθεροτυπία)
Πέραν των «λεπτομερειών» υπάρχει και κάτι αδρό: τη χώρα την έφεραν στη σημερινή κατάντια οι δύο πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν στη Μεταπολίτευση, με το υπερογκώδες πελατειακό κράτος, την ημετεροκρατία, τη φαυλότητα, την κλοπή του δημόσιου πλούτου (είτε με τη μορφή του μαύρου πολιτικού χρήματος είτε με τη «φορολογική προστασία» των μεγαλοφοροκλεφτών από τους εκάστοτε κυβερνώντες ) και την κρατική γραφειοκρατία που πολεμούσε λυσσαλέα κάθε προσπάθεια για υγιή επιχειρηματικότητα.
Το μέλλον της ΔΗΜΑΡ δεν είναι σήμερα ευκρινές. Αλλά δεν είναι καθόλου αναγκαστικό να εξελιχθεί σε «παρακλάδι» του ΣΥΡΙΖΑ. Βοούν και επί αυτού του ερωτήματος οι fast food αναλύσεις, αβασάνιστα και ανόητα. Τι θα γίνει; Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα, δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι η χώρα είναι σε μια πολύ δύσκολη και κρίσιμη περίοδο και οι πολιτικές δυνάμεις του προοδευτικού και δημοκρατικού χώρου βρίσκονται σε κινητικότητα για τη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής πρότασης διαχείρισης και ανάκαμψης της χώρας. Ο διάλογος έχει ξεκινήσει αλλά η τελική διάταξη σχημάτων και προσώπων στη μεταμνημονιακή Ελλάδα δεν έχει ακόμη αναδειχθεί. Το μόνο βέβαιο ζητούμενο είναι ότι για να αναδειχθεί αξιόπιστη πρόταση απαιτείται πολύ statesmanship.
*Προχείρως, από τη wikipedia: Statesmanship είναι η πολιτική ικανότητα που επιδεικνύει ένας πολιτικός ή ένα δημόσιο πρόσωπο που έχει μακρά και σεβαστή καριέρα στην πολιτική ή την κυβέρνηση σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Στην εποχή της «fast food δημοκρατίας», με τα like-dislike, την αυθόρμητη και χωρίς δεύτερη σκέψη «έκφραση» με ποταμούς σχολίων από οποιονδήποτε, παντού, δεν θα πρέπει να εκπλήσσεται κανείς για το φαινόμενο αυτό. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα άμεσης και αβασάνιστης εκτόξευσης κατηγοριών στη σφαίρα του διαδικτύου και των ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια. Είναι να αναρωτιέται όμως κανείς γιατί ο δημοκρατικός και προοδευτικός κόσμος δεν προβληματίζεται για όλα αυτά, αλλά αφήνεται να παρασυρθεί από την ορμή της προχειρολογικής (εγχώριας και αλλοδαπής) μεταδημοκρατίας, όπου το τελικό αποτέλεσμα είναι οι εξουσίες να καταφέρνουν να χειραγωγούν πανεύκολα (ας αναλογιστούμε την προπαγάνδα που οργάνωσαν τα γερμανικά ΜΜΕ επί διετία για να πείσουν τους Γερμανούς πολίτες ότι είναι ανόητοι φορολογούμενοι που πληρώνουν τις αμαρτίες άλλων λαών).
Η δημοκρατία για να είναι ουσιαστική πρέπει να βασίζεται σε εγγυήσεις δικαιωμάτων, καλής πίστης και ειλικρινούς συνεργασίας. Αντί αυτών όμως, από ένα σημείο της κυβερνητικής διαδρομής μέχρι και την ΕΡΤ είχαμε ομοβροντίες από Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, πρακτικές αδειάσματος και ετσιθελικής επιβολής μέτρων μεγάλης κλίμακας στους πολιτικούς συνεταίρους, μέθοδο συλλογικής ευθύνης (μαζικές απολύσεις χωρίς τεκμηρίωση και αξιολόγηση) και περιφρόνηση του ευρωπαϊκού πολιτικού κεκτημένου. Διαβάζοντας τους λίβελους των ημερών, ένας εξωτερικός παρατηρητής θα έβγαζε το αβίαστο συμπέρασμα ότι τελικά όλα αυτά τα έκανε ο Κουβέλης...
Αντιθέτως, όμως, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ (και το κόμμα με τις αποφάσεις του) όχι μόνο δεν έκανε τίποτε από αυτά, αλλά σε όλη τη διάρκεια της κρίσης επέδειξε υψηλού επιπέδου statesmanship*. Πέρυσι, σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, δέχθηκε να μπει στην κυβέρνηση, ενώ θα μπορούσε να σχηματισθεί κυβερνητική πλειοψηφία μόνο με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, υπέδειξε υπουργούς, γενικούς και ειδικούς γραμματείς στελέχη από τον χώρο της ΔΗΜΑΡ, τα οποία έχουν αναδειχθεί από την κοινωνία (αντί να προτείνει αποκλειστικά κομματικά στελέχη, όπως η ΝΔ), υπογραμμίζοντας την ανάγκη για ευρύτερη στράτευση και αξιοποίηση προσώπων από την κοινωνία πολιτών, υπέστη τη βάσανον της αναγκαστικής αποδοχής βάναυσων μέτρων που επιβλήθηκαν από τους δανειστές μας για να μην καταρρεύσει η χώρα, έκανε το ευρωπαϊκό και εθνικό καθήκον να εισαγάγει και να προτείνει το πλέον αυτονόητο, τη νομοθέτηση ενός αντιρατσιστικού νόμου που βασίζεται πλήρως σε μια ευρωπαϊκή απόφαση πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (και τον οποίο μπλόκαρε η ΝΔ) και είπε όχι στην απερίγραπτη, από κάθε πλευρά, πρωτοβουλία και εμμονή διάλυσης της ΕΡΤ.
Το λιγότερο που οφείλουν να αναγνωρίσουν άπαντες στον Φώτη Κουβέλη και τη ΔΗΜΑΡ είναι ότι διαφώνησαν αξιοπρεπώς, διαπίστωσαν ότι δεν υπάρχει πλέον βάση εμπιστοσύνης για συνέχιση της κυβερνητικής συνεργασίας και αποχώρησαν. Η «λεπτομέρεια» ότι δήθεν ο Σαμαράς έκανε πίσω και δέχθηκε «μεγαλόψυχα» να επαναπροσλάβει 2.000 από τους 2.700 εργαζόμενους της ΕΡΤ και, συνεπώς, η ΔΗΜΑΡ όφειλε να «συμβιβασθεί», δεν απαντά στο κρίσιμο ερώτημα: «ποιοι και στη βάση ποιας αξιολόγησης θα επαναπροσλαμβάνονταν». Χωρίς τη διασφάλιση μιας δίκαιης μεθόδου διαχείρισης της αναδιοργάνωσης της ΕΡΤ, το αποτέλεσμα ποιοτικά θα ήταν το ίδιο: κάποιοι θα έπεφταν θύματα πολύ μεγάλης αδικίας, σε μια τρομακτικά δύσκολη εποχή, όπου ήδη πολλά εκατομμύρια εργαζόμενων (και πρώην εργαζόμενων) έχουν αδικηθεί άγρια, με τις αλλεπάλληλες οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, τους εξωπραγματικούς φόρους και τη συνακόλουθη βαριά ύφεση που οδήγησε και συνεχίζει να οδηγεί χιλιάδες επιχειρήσεις -ακόμη και υγιείς και χωρίς χρέη πριν από την κρίση- στη χρεοκοπία. Επίσης, θα παρέμενε εξαιρετικά ακατανόητο γιατί έπρεπε να απολυθούν 2.000 άνθρωποι και να καταβληθούν σημαντικά ποσά αποζημιώσεων από ένα χειμαζόμενο δημοσιονομικά κράτος (πώς θα το αιτιολογούσαν, αλήθεια, στην τρόικα;), προσφέροντας ένα ουρανόσταλτο μπόνους σε κάποιους που τους «τιμωρούν» για την κακή ΕΡΤ...
Για όποιον έχει ακόμη αμφιβολίες παραθέτω ορισμένες «λεπτομέρειες» για το θέμα της ΕΡΤ.
Μάρτιν Σουλτς, Πρόεδρος Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου: «Θα ήμασταν ανακουφισμένοι εάν βλέπαμε την ελληνική κυβέρνηση να αναθεωρεί την απόφασή της για ολικό κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και να προσφέρει εναλλακτικές αναφορικά με την αναγκαία αναδιοργάνωση αυτής» (πηγή: ΣΚΑΪ)
Κομισιόν: «Δεν ζητήσαμε κλείσιμο της ΕΡΤ, όλα να γίνουν όπως ορίζει ο νόμος» (πηγή: Καθημερινή)
ΔΝΤ: «Δεν ήταν δική μας σύσταση το κλείσιμο της ΕΡΤ» (πηγή: Capital.gr)
Δήλωση του Ιταλού Επιτρόπου και αντιπροέδρου της Κομισιόν Αντόνιο Ταγιάνι: «Αρκετά με τις θυσίες για την Ελλάδα» (πηγή: Το Βήμα)
Δήλωση του επικεφαλής των Σοσιαλιστών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Χάνες Σβόμποντα: «Η λειτουργία της ΕΡΤ είναι απαραίτητη και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη, διότι αλλιώς μπορεί να ακολουθήσουν κι άλλοι» (πηγή: Ελευθεροτυπία)
Πέραν των «λεπτομερειών» υπάρχει και κάτι αδρό: τη χώρα την έφεραν στη σημερινή κατάντια οι δύο πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν στη Μεταπολίτευση, με το υπερογκώδες πελατειακό κράτος, την ημετεροκρατία, τη φαυλότητα, την κλοπή του δημόσιου πλούτου (είτε με τη μορφή του μαύρου πολιτικού χρήματος είτε με τη «φορολογική προστασία» των μεγαλοφοροκλεφτών από τους εκάστοτε κυβερνώντες ) και την κρατική γραφειοκρατία που πολεμούσε λυσσαλέα κάθε προσπάθεια για υγιή επιχειρηματικότητα.
Το μέλλον της ΔΗΜΑΡ δεν είναι σήμερα ευκρινές. Αλλά δεν είναι καθόλου αναγκαστικό να εξελιχθεί σε «παρακλάδι» του ΣΥΡΙΖΑ. Βοούν και επί αυτού του ερωτήματος οι fast food αναλύσεις, αβασάνιστα και ανόητα. Τι θα γίνει; Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα, δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι η χώρα είναι σε μια πολύ δύσκολη και κρίσιμη περίοδο και οι πολιτικές δυνάμεις του προοδευτικού και δημοκρατικού χώρου βρίσκονται σε κινητικότητα για τη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής πρότασης διαχείρισης και ανάκαμψης της χώρας. Ο διάλογος έχει ξεκινήσει αλλά η τελική διάταξη σχημάτων και προσώπων στη μεταμνημονιακή Ελλάδα δεν έχει ακόμη αναδειχθεί. Το μόνο βέβαιο ζητούμενο είναι ότι για να αναδειχθεί αξιόπιστη πρόταση απαιτείται πολύ statesmanship.
*Προχείρως, από τη wikipedia: Statesmanship είναι η πολιτική ικανότητα που επιδεικνύει ένας πολιτικός ή ένα δημόσιο πρόσωπο που έχει μακρά και σεβαστή καριέρα στην πολιτική ή την κυβέρνηση σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Ο Γιάννης Σακιώτης είναι Πολιτικός επιστήμων- διεθνολόγος. Εργάζεται σε διεθνή οργανισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας την γνώμη σας...