Η αλήθεια του Μανιτάκη

 Κώστας Γιαννακίδης , protagon.gr
Η παρέμβαση του Αντώνη Μανιτάκη ούτε διαβάστηκε, ούτε συζητήθηκε όσο έπρεπε. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για την προσωπική του εκδοχή απέναντι σε μία αφήγηση που εναποθέτει ευθύνες στην πλάτη του. Και όμως, το κείμενό του, εικονογραφεί πειστικά την περιπέτεια της χώρας στα χρόνια του μνημονίου - θα μπορούσε να αναγνωστεί σαν την Γκερνίκα μας. Το μόνο πρόβλημα που έχει είναι το μέγεθος. Στις μέρες των συνθημάτων η ουσία χωλαίνει, χάνει τον αγώνα με το ενδιαφέρον. Τι λέει ο Μανιτάκης; Σημειώστε κάποια αποσπάσματα που ξεχώρισα.
«Αυτό που κατάλαβα μετά από ένα χρόνο διαπραγματεύσεων με την Τρόικα είναι ότι δεν την ενδιαφέρουν τόσο οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις όσο η άμεση πραγμάτωση των ποσοτικών στόχων του δημοσιονομικού προγράμματός της. Αδιαφορεί για την πραγματοποίηση διαρθρωτικών αλλαγών που απαιτούν χρόνο και συστηματική προσπάθεια.».
«Η Τρόικα συνηθίζει να θέτει ποσοτικούς στόχους στην ελληνική Κυβέρνηση που γνωρίζει ότι είναι ανέφικτοι ή ανεκπλήρωτοι, μόνο και μόνο για να μπορεί να εκβιάζει και επιρρίπτει τις ευθύνες της μη εκπλήρωσής τους στην αναξιοπιστία και ανικανότητα ή αβουλία για μεταρρυθμίσεις των ελληνικών αρχών και βέβαια για να δικαιολογεί τα δικά της προγραμματικά λάθη.».
«Η Τρόικα ζητά στην πραγματικότητα κάτι το ανεκπλήρωτο ή παρανοϊκό: να μεταφερθούν με νόμο, μαζικά, χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, σε τρεις μήνες, μέσα στο καλοκαίρι, χωρίς να το γνωρίζουν και χωρίς να το θέλουν, μόνο και μόνο γιατί γράφτηκε στο μνημόνιο ένας ποσοτικός στόχος και γιατί δεν τηρήθηκε από τους εκπροσώπους των οφειλετών η προγραμματισμένη ημέρα (!) μετακίνησής τους.».
Περιγράφει και άλλα, που θα πρέπει να απασχολήσουν τους ιστορικούς της κρίσης. Για παράδειγμα πώς ο Τόμσεν τορπίλισε με εμμονή το σχέδιο της κινητικότητας, ασχέτως αν η πλευρά Μανιτάκη επιχειρούσε την ίδια στιγμή μία τεχνοκρατική προσέγγιση με τους Γάλλους της Task Force. Βέβαια ο ίδιος δεν αναγνωρίζει καμία ευθύνη για τον εαυτό του. Λογικό και αναπόφευκτο. Όμως οι αιτιάσεις προς το πρόσωπο του δεν στερούνται, εντελώς, βάσης. Κάποια πράγματα θα μπορούσαν να τρέξουν πιο γρήγορα. Δεν έτρεξαν.
«Η Μεταρρύθμιση δεν μπορεί να εδραιωθεί και να ριζώσει όταν στηρίζεται στη βία των οπαδών του αυταρχισμού, στη βιασύνη των εκπροσώπων των πιστωτών και πολύ περισσότερο όταν, ταυτόχρονα, υπονομεύεται ή επιβραδύνεται από τους θεσμικούς συντελεστές της φαυλότητας και της κομματοκρατούμενης συνδικαλιστικής πατρωνίας.».

Ναι, αν δεν ήταν τόσο μεγάλη πρόταση, θα άξιζε να γραφτεί σε μάρμαρο. Διότι, όπως επισημαίνει και ο Μανιτάκης, το πρόβλημά μας βρίσκεται στην απουσία όχι διαπραγματευτικού σθένους, αλλά σχεδίου. Κοινώς, δεν γνωρίζουμε πού θέλουμε να πάει η χώρα. Ακόμα και αν πούμε ότι γνωρίζουμε, δεν ξέρουμε πώς θα πορευτεί προς τα εκεί. Καιροσκοπικές διαπραγματεύσεις πάνω από προσωπικές ατζέντες με τυφλά βήματα μέσα σε ένα βούρκο. Θα πνιγούμε.