Προετοιμασίες στην αποικία...

• Χρήστου Δημήτρης ,31.07.2013 , avgi.gr                     
• Υποσχόμαστε πως μόλις αναλάβουμε τη διαχείριση του συνεργείου θα φτιάχνουμε καλύτερα, ταχύτερα και φθηνότερα τα αυτοκίνητα των πελατών μας. Οι πελάτες πείθονται, απογοητευμένοι με αυτούς που διαχειρίζονται σήμερα το συνεργείο και μας αναθέτουν τη διεύθυνση. Ανοίγουμε τις πόρτες του συνεργείου με διάθεση, κέφι και όρεξη για δουλειά. Και τι αντικρίζουμε; Δεν υπάρχει ρεύμα, δεν υπάρχει νερό και τα βασικά μηχανήματα έχουν κατασχεθεί από τους προμηθευτές επειδή οι προηγούμενοι δεν πλήρωναν τις δόσεις. Κάτι κατσαβίδια εδώ κι εκεί, ένα σφυρί και ένας "παπαγάλος" πεταμένος στο πάτωμα. Πριν συνέλθουμε από το σοκ, καταφτάνουν τα αυτοκίνητα των πελατών στους οποίους υποσχεθήκαμε καλύτερες υπηρεσίες. Κορνάρουν χαρούμενοι που επιτέλους θα τους εξυπηρετούν χωρίς να τους ληστεύουν! Τι κάνουμε; ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν είναι πολύ πετυχημένο το παράδειγμα για την κατάσταση που θα παραδώσουν τη χώρα οι Σαμαροβενιζέλοι όταν ολοκληρώσουν την αποστολή που τους έχει ανατεθεί από τους τοκογλύφους πιστωτές, οι οποιοι έχουν σχεδιάσει να αποκτήσουν την πρώτη χώρα, ως ιδιωτική επιχείρηση. Μια χώρα που θα έπρεπε και μπορεί να γίνει από τις λαμπρότερες και πλουσιότερες της Ευρώπης. Μια... Ελβετία της δημοκρατίας και του πολιτισμού.
  ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ πετάχτηκα να πάρω τα γιαούρτια που μου είχε ζητήσει η σύζυγός μου και τα είχα ξεχάσει. Σχεδόν δίπλα από εκεί που μένω στο Λουτράκι, υπήρχε ένα σούπερ μάρκετ μεγάλης εγχώριας αλυσίδας. Πηγαίνω στα ψυγεία που είναι τα γιαούρτια για να πάρω ένα συγκεκριμένο παραγωγής της γαλακτοβιομηχανίας Όλυμπος. Ψάχνω κάτω, ψάχνω πάνω, δεξιά, αριστερά τίποτα. Υπήρχαν άφθονα γιαούρτια Activia της γαλλικής Danone, άφθονα γιαούρτια "Τo γαλακτοπωλείο"(!) επίσης της γαλλικής Danone, άφθονα γιαούρτια Νουνού, της ελβετικής Nestle και μερικά Τοτάλ της εγχώριας ΦΑΓΕ. Αυτά.
  ΜΑ ΓΙΑΤΙ άραγε πολυεθνικοί κολοσσοί, όπως η Danone και η Nestle, μπαίνουν με τόση ορμή στη μικρή, για τα μεγέθη και τους στόχους τους, εσωτερική μας αγορά γιαουρτιού; Σε εποχή κρίσης, η πίτα δύσκολα μεγαλώνει. Άρα; Γιατί επιχειρούν να συρρικνώσουν τις εγχώριες φίρμες σε βαθμό εξόντωσης, αφού με τα κεφάλαια που διαθέτουν, η διαφημιστική τους καμπάνια μπορεί να επιβάλει τα δικά τους παραδοσιακά ελληνικά προϊόντα; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη και φυσικά δεν αφορά μόνο τον κλάδο του γιαουρτιού.
  ΗΔΗ η Danone έχει καπηλευθεί τον τίτλο ελληνικό γιαούρτι (Griegos Yoghourt) και για να μην υπάρχει παρεξήγηση, στο κεσεδάκι υπάρχει φωτογραφία του ναού του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Αυτό το προΐόν έχει κατακλύσει την αγορά της Ισπανίας και εισβάλλει δυναμικά στην Αργεντινή και τις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Όταν ξεμπερδέψουν με τους εγχώριους δημιουργούς, όταν η χώρα γίνει δική τους, το ελληνικό γιαούρτι θα κατακλύσει το κόσμο, αλλά όλα τα κέρδη θα πηγαίνουν στη Γαλλία και την Ελβετία. Έχοντας κατακτήσει την τεχνογνωσία της ελληνικής ποιότητας, θα στήσουν χιλιάδες εργοστάσια παντού, πουλώντας αυτοί Ελλάδα και τα περίφημα αγαθά της. Το ίδιο θα γίνει με δεκάδες εξαιρετικής ποιότητας αγαθά, όπως για παράδειγμα με τις κομπόστες ροδάκινου, όπου πριν 10 χρόνια οι Έλληνες παραγωγοί κατείχαν το 52% της παγκοσμίου αγοράς. Το ίδιο έγινε και με το περίφημο ελληνικό ελαιόλαδο, που, λόγω της φυσικής παραδοσιακής παραγωγής του, διατηρεί τη μοναδική του ποιότητα και συμπληρώνει ως εσάνς τα ιταλικά και ισπανικά λάδια που κυριαρχούν στον κόσμο. Το ίδιο έγινε και με το ούζο.
  ΘΕΛΩ να δείξω με τα παραδείγματα αυτά πού πάει το πράγμα και πόσο νοιάζονται οι Σαμαροβενιζέλοι για το μέλλον και την πρόοδο της χώρας. Τι να την κάνουν την παιδεία, την επιστημονική έρευνα τα ειδικά ινστιτούτα όταν οι κατέχοντες θα φέρουν από τις χώρες τους ό,τι χρειάζονται; Το έργο της ανασυγκρότησης, όπως προκύπτει, είναι κυριολεκτικά τιτάνιο. Απαιτεί γνώσεις, συνεργασίες, εθνική συστράτευση. Η λογική "τίποτα δεν λύνεται στον καπιταλισμό και όλα θα λυθούν στον σοσιαλισμό" ούτε ως γραφική μοναστηριακή ψαλμωδία δεν στέκει στις σημερινές συνθήκες.           

ΣΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΔΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΕΣΟΔΑ ΑΠΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

Το 98% της βοήθειας πάει στους πιστωτές

Του ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΩΝΙΑΤΗ , ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΜΠΟΡΕΙ η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να επαινούν την Ελλάδα για τις θυσίες της, υποσχόμενοι δόσεις και νέα βοήθεια εφ' όσον οι Ελληνες τηρούν την υποχρέωσή τους να... αυτοκαταστραφούν, όμως γεγονός παραμένει πως ελάχιστο μέρος από τα δάνεια και τις ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις (μόλις το 1,6%) που λαμβάνει η χώρα καταλήγει στον κρατικό προϋπολογισμό και την πραγματική οικονομία με τους ανθρώπους της.

Αντίθετα, σχεδόν το σύνολο της βοήθειας προς την Ελλάδα χρησιμεύει για την εξυπηρέτηση των πιστωτών της.
«Από τη μία τσέπη βγήκαν και στην άλλη μπήκαν», αυτή είναι η μοναδική αλήθεια για το 89% των δανείων που χορηγήθηκαν από την τρόικα ως βοήθεια προς την υπερχρεωμένη και δεινοπαθούσα Ελλάδα. Οπως είχε δηλώσει πρόσφατα για τα χρήματα αυτά και η μη κυβερνητική οργάνωση Attac, «πέρασαν, αλλά δεν άγγιξαν τους ανθρώπους».
Πράγματι, από τα 212 δισ. ευρώ που έχουν δοθεί ώς σήμερα (Ιούλιος 2013) στην Ελλάδα ως δάνειο από την τρόικα, μόνο τα περίπου 18,6 δισ. (δηλαδή το 8,8%) πήγαν για την κάλυψη του πρωτογενούς ελλείμματος (μισθοί-συντάξεις κ.λπ.) και άλλα 4,9 δισ. (2,3% του ΑΕΠ) για τα ληξιπρόθεσμα κατέληξαν στην πραγματική οικονομία, δηλαδή μόλις το 11% του συνόλου.
Εικονικό ποσοστό
Ομως κι αυτό ουσιαστικά το ποσοστό είναι εικονικό, αφού τα 212 δισ. της βοήθειας που έχουμε λάβει ώς σήμερα δεν αρκούν να καλύψουν τις ακαθάριστες δανειακές ανάγκες των 239 δισ. της ίδιας περιόδου, ή ακόμη και τις καθαρές δανειακές ανάγκες των 216,5 δισ. που προκύπτουν μετά την αφαίρεση της ιδιωτικής χρηματοδότησης των 22,4 δισ. (από ιδιωτικοποιήσεις και επιστροφή κερδών των κεντρικών τραπεζών) που είχε η Ελλάδα ώς σήμερα.
Θα μπορούσε, δηλαδή, κάλλιστα να ισχυριστεί κανείς πως τα πρωτογενή ελλείμματα και τα ληξιπρόθεσμα χρηματοδοτήθηκαν εξ ολοκλήρου από την ιδιωτική χρηματοδότηση (κατά τα 5/6 από την πώληση δημόσιας περιουσίας), αφού η δανειακή βοήθεια δεν επαρκούσε για το σκοπό αυτό.
Το ίδιο συμπέρασμα προκύπτει αν εξετάσουμε τι προβλέπει το πρόγραμμα προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας (βλ. επικείμενη έκθεση Ευρωπαϊκής Επιτροπής που διέρρευσε στο Ρόιτερς) για τη συνολική διάρκεια της δανειακής σύμβασης (2010-2014): ακόμη κι αν στα 236,8 δισ., που τελικά θα έχει λάβει ως βοήθεια η Ελλάδα, προσθέσουμε τα προβλεπόμενα 25,5 δισ. της ιδιωτικής χρηματοδότησης (ιδιωτικοποιήσεις και επιστροφές κερδών), μόλις το 1,6% προβλέπεται να ωφελήσει το κράτος και την οικονομία με την ευρεία έννοια (στα ληξιπρόθεσμα προσθέτουμε τις λοιπές κυβερνητικές ανάγκες σε ρευστό).
Γιατί από το σύνολο των έτσι διαθέσιμων κεφαλαίων ύψους 262,3 δισ. θα πρέπει να καλυφθεί πρωτίστως η αποπληρωμή χρεών (116,9 δισ.), το κόστος του PSI και της επαναγοράς ομολόγων (94,1 δισ.) και οι οφειλόμενοι τόκοι (47,1 δισ.).
Ούτε ένα ευρώ
Με άλλα λόγια ώς και το 2014 το 98,4% των χορηγηθέντων κεφαλαίων -επίσημων δανείων και ιδιωτικών χρηματοδοτήσεων- θα έχει διατεθεί για υποχρεώσεις προς τους πιστωτές. Δεδομένου ότι τα 25,5 δισ. ιδιωτικής χρηματοδότησης αναλογούν στο 9,7% των συνολικών κεφαλαίων χρηματοδότησης, γίνεται αντιληπτό πως από την επίσημη δανειακή βοήθεια δεν περισσεύει ούτε ένα ευρώ για τις ανάγκες της πραγματικής οικονομίας και των Ελλήνων πολιτών. Εξ ου και το χρηματοδοτικό κενό που παρουσιάζεται για τη διετία 2013-14.
Αυτή είναι η γυμνή αλήθεια που απεικονίζεται επακριβώς στον Πίνακα της Κομισιόν.
Συγκεκριμένα, από τα 236,8 δισ. επίσημης βοήθειας που θα έχει λάβει την περίοδο 2010-2014 η Ελλάδα, τα 89,7 δισ. θα έχουν απορροφηθεί σε αποπληρωμές ομολόγων και μακροχρόνιων δανείων, τα 48,2 δισ. θα έχουν πάει στην ανακεφαλαίωση των τραπεζών, 47,1 δισ. θα έχουν πάει για πληρωμές τόκων, τα 34,6 δισ. αφορούν το κόστος του PSI, τα 18 δισ. καλύπτουν βραχυχρόνιο δανεισμό (έντοκα γραμμάτια), τα 15,8 δισ. καλύπτουν το πρωτογενές έλλειμμα και τα 11 δισ. την επαναγορά ομολόγων.
Από τα παραπάνω βασικά κονδύλια (δεν είναι όλα) παρατηρούμε πως το άθροισμα των 4 πρώτων (237,6 δισ.) υπερκαλύπτει το ποσόν της επίσημης βοήθειας, ενώ ακόμη και η ιδιωτική χρηματοδότηση των 25,5 δισ. δεν επαρκεί για να καλύψει το σύνολο των δύο υπολοίπων κονδυλίων (πρωτογενές έλλειμμα και επαναγορά χρέους).     

Το Σκίτσο της ημέρας

Του Γιάννη Ιωάννου, ethnos.gr

Δυστυχώς, έρχεται νέο Μνημόνιο και νέα μέτρα

Γράφει: Τάσος Παππάς, aixmi.gr
   Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

«Το πρόγραμμα δεν βγαίνει». Το φωνάζουν οι πάντες: Το γραφείο προϋπολογισμού της Βουλής, στο οποίο συμμετέχουν εμπειρογνώμονες απ’ όλο το ιδεολογικό φάσμα, διεθνή ερευνητικά κέντρα, έγκυροι οικονομολόγοι, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μεγάλα ευρωπαϊκά Μέσα Ενημέρωσης.
Το παραδέχονται και οι κυβερνητικοί παράγοντες (όχι βεβαίως δημοσίως, αλλά στις ιδιωτικές συζητήσεις τους). Όλοι αρχίζουν να συμφιλιώνονται με την εκδοχή του τέταρτου Μνημονίου, που στα απλά ελληνικά σημαίνει νέα μέτρα. Και φοβούνται ότι ένα τέτοιο το βάρος δεν θα μπορέσουν να το αντέξουν οι κοινοβουλευτικές ομάδες των δύο κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση.
Βεβαίως, και ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, έχουν δεσμευτεί ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν νέα μέτρα. Ποιος τους πιστεύει όμως;
Ο υπουργός Οικονομικών βρίσκεται, πάντως, ένα κλικ πιο πίσω από τους προϊσταμένους του. Κι αυτός αποκλείει νέα μέτρα, αλλά προσθέτει μία φρασούλα που καλό είναι να την θυμόμαστε: «όχι νέα μέτρα, αν τηρήσουμε τα συμφωνηθέντα». Πολύ λογικά σκέφτεται. Επειδή γνωρίζει τις δυνατότητες του πολιτικού προσωπικού και την ανεπάρκεια της δημόσιας διοίκησης, φυλάει τα νώτα του.
Είναι ανήσυχος ο Γιάννης Στουρνάρας γιατί βλέπει όλα τα μεγέθη να έχουν ξεφύγει, τα έσοδα να υπολείπονται των στόχων, το χρηματοδοτικό κενό να χάσκει απειλητικό και τους εταίρους να πιέζουν αφόρητα την κυβέρνηση. Καταλαβαίνει, επίσης, ότι αυτή τη φορά τα διλήμματα που τρομοκράτησαν τον πληθυσμό στις προηγούμενες φάσεις («ή εμείς ή το χάος», «ευρώ ή δραχμή») δεν θα έχουν την ίδια απήχηση. Μ’ αυτά τα δεδομένα δεν μπορεί να είναι αισιόδοξος, αλλά δεν εξαρτάται ούτε απ’ αυτόν ούτε από τους Σαμαρά-Βενιζέλο να αλλάξουν κάτι. Εκτός αν αλλάξουν οι ίδιοι. Πόσο πιθανό είναι αυτό;
Μπορείς να περιμένεις από ψοφοδεείς πολιτικούς που μέχρι τώρα έλεγαν «ναι σε όλα» στην τρόικα, που κινούνταν στη λογική του σήκω-σήκω, κάτσε-κάτσε, που δεν τόλμησαν να ψελλίσουν ούτε ένα «μήπως δεν είναι έτσι» στις αξιώσεις της τρόικας, να γίνουν από τη μια μέρα στην άλλη λιοντάρια ανήμερα;
Μπορείς να περιμένεις από ανθρώπους που αντιλαμβάνονται τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές ως μια συζήτηση ανάμεσα σε κυρίαρχο και δούλο, όπου το μόνο που μπορεί να πετύχει ο δούλος είναι καλύτεροι όροι σφαγής, να σηκώσουν το ανάστημα τους και να απαιτήσουν άλλη αντιμετώπιση; Μόνο αν διαθέτεις πριαπική φαντασία.

Στουρνάρας, Σ.Δ.Ο.Ε. και Πάπας

Τάσος Μελετόπουλος , protagon.gr

Όποιος αναλαμβάνει δημόσιο λειτούργημα και ιδίως στο υπουργείο Οικονομικών πρέπει να περνάει η φορολογική του δήλωση, τουλάχιστον των τελευταίων δύο δεκαετιών, από κόσκινο. Αυτοί που συστηματικά επιμένουν να συντηρούν το καθεστώς της παρανομίας και της ασυδοσίας εννοείται ότι πρέπει να πληρώσουν. Όσοι όμως εμφανίζονται αμόλυντοι και αμέτοχοι της καταστροφής της χώρας και απειλούν τον τρομαγμένο κόσμο με φυλακίσεις, κατασχέσεις κινητών και ακινήτων, για χρέη προς το Δημόσιο πάνω από 1.000 ευρώ, να είναι πράγματι καθαροί φορολογικά.  Αναρωτιέμαι αν το Σ.Δ.Ο.Ε έχει ελέγξει το φορολογικό παρελθόν του κ. Στουρνάρα και των συγγενών του, χρησιμοποιώντας τις μεθόδους της πανίσχυρης Αμερικάνικης I.R.S, αν έχει ξεσκονιστεί το πόθεν έσχες του υπουργού. Έχουν, άραγε, συγκριθεί οι αγορές που έκανε τα τελευταία 20 χρόνια ο «Τσάρος και Πάπας» της οικονομίας με τις αποδοχές του, ώστε να εμφανίζεται μπροστά στον ελληνικό λαό άνετος, απειλώντας, εμάς, τους διεφθαρμένους, που τα «φάγαμε» με τον κ. Πάγκαλο παρέα;

Πρώην αρχηγός ΓΕΕΘΑ, στρατιωτικοί, γενικοί διευθυντές αμυντικών εξοπλισμών, αλλά και γνωστός έμπορος οπλικών συστημάτων, που κατηγορούνται για κακουργήματα, θα λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη. Όσοι υπουργοί συμμετείχαν στο γενικευμένο πλιάτσικο, παρότι τα αδικήματά τους έχουν παραγραφεί από τον περίφημο νόμο περί ευθύνης υπουργών, δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να ελεγχθούν από το εκσυγχρονισμένο Σ.Δ.Ο.Ε ; Η απειλή σας, κύριε Στουρνάρα, ότι «κι ο Πάπας ο ίδιος να είναι, θα πληρώσει», ακούγεται πολύ εκ του ασφαλούς. Απευθύνεται κυρίως σε ανίσχυρους πια ανθρώπους που δεν τους προστατεύουν ειδικοί νόμοι και δεν «κρατούν» πολιτικούς για να τους «καθαρίσουν». Η διαπλοκή, κύριε υπουργέ, ξεκίνησε από την πολιτική ελίτ και τους συνεργάτες τους και μετά επεκτάθηκε προς τη μάζα. Στρέψτε, λοιπόν, τις απειλές σας και προς τον «untouchable» μέχρι τώρα, σκληρό πυρήνα της διαπλοκής και αρχίστε να ψάχνετε για σκελετούς στα συρτάρια παλαιών και καινούριων σας συναδέλφων. Είμαι σίγουρος πως αν τολμήσετε και το κάνετε, ο κόσμος θα διαπιστώσει ότι επαναπροσδιορίζεται -επιτέλους- η ισότητα μεταχείρισης όλων των φορολογουμένων. Θα πιστέψει ότι όλοι, ανεξαιρέτως, είμαστε ίσοι απέναντι στο Σ.Δ.Ο.Ε και ίσοι απέναντι στους νόμους. Θα ήταν μια καλή αρχή, κύριε υπουργέ. Τότε οι απειλές σας πράγματι θα αφορούσαν όλον τον κόσμο, θα έπιαναν τόπο και κανείς δεν θα είχε να σας κατηγορήσει για μεροληψία.

Πολιτική ή μοίρα;

Κώστας Γιαννακίδης, protagon.gr
Το «δημοσιονομική αβεβαιότητα», που σημειώνεται στην έκθεση της Κομισιόν για την Ελλάδα, σε πρώτη ανάγνωση παραπέμπει σε αστρολογική πρόβλεψη - τα δημοσιονομικά θα είναι αβέβαια, τα εθνικά σταθερά και τα κοινωνικά σε ένταση. Όμως είναι πιο σαφές απ' όσο δείχνει. Και δηλώνει την αποτυχία του εισπρακτικού μηχανισμού να συγκεντρώσει έσοδα και να επιβάλλει στοιχειώδη δικαιοσύνη στις φορολογικές υποχρεώσεις των πολιτών. Κάπως έτσι, η εισφορά αλληλεγγύης διατηρείται σε ισχύ, μαζί με το «χαράτσι» επί των ακινήτων. Και όταν το μέσο εκκαθαριστικό ζητάει ένα χιλιάρικο, μπορείς να αντιληφθείς ποια είναι η πραγματικότητα για όσους λαμβάνουν χρεωστικά σημειώματα από την εφορία.
Επικοινωνιακά η κυβέρνηση δεν θα έχει πρόβλημα να το χειριστεί. Ούτε πολιτικά. Και ας αποτελεί κραυγαλέα ασυνέπεια απέναντι στις πομπώδεις δηλώσεις που απέκλειαν τη λήψη μέτρων - αυτά, δηλαδή, τι είναι; Ούτως ή άλλως, στη συνείδηση των πολιτών η εισφορά και το «χαράτσι» έχουν αποκτήσει χαρακτηριστικά μονιμότητας.
Όταν, όμως, μπαίνεις στον τέταρτο χρόνο μνημονίων και υστερείς στα εισπρακτικά, τότε μπορείς να σταθείς μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, να πάρεις φόρα και να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο. Αφήστε στην άκρη τα περί ύφεσης που δεν αποδίδει φορολογικά έσοδα - αυτά είναι δικαιολογίες για την ανεπάρκεια του μηχανισμού. Ρωτήστε, όμως, πώς γίνεται και διατηρούνται στη θέση τους οι πολιτικοί υπεύθυνοι για τη συγκέντρωση των εσόδων. Μετά ρωτήστε πόσο σοβαρός μπορεί να είναι ένας μηχανισμός που τώρα ανακοινώνει ότι θα βγάλει στην πιάτσα 4.000 αδιάφθορους για να μαζέψουν φόρους-η καλύτερη λύση θα ήταν να δώσουν τη δουλειά σε αγόρια που πουλάνε προστασία στη νύχτα. Και για το τέλος αναρωτηθείτε αν τα εντυπωσιακά επικοινωνιακά, ας πούμε η διαπόμπευση των φοροφυγάδων καταστηματαρχών, αποδίδουν - θυμηθείτε το πάρτι με τις λίστες φοροφυγάδων που έχουμε καιρό να διαβάσουμε.

Δεν ξέρω αν αυτό που πληρώνουμε τώρα είναι ανεπάρκεια ή έλλειψη πολιτικής βούλησης. Πιθανότατα είναι και τα δύο. Αποτέλεσμα; Δραματική υστέρηση στην πάταξη της φοροδιαφυγής και ανεπάρκεια στις αποκρατικοποιήσεις στραγγίζουν τους ίδιους μπροστά στα ταμεία της εφορίας. Αλλά αυτό δεν είναι πια πολιτική. Αυτό είναι μοίρα.  

Το δίκιο

Ηλίας Κανέλλης, Τα Νέα, 29/07/2013
Την ιστορία που θα σας πω την έχω αφηγηθεί και στο παρελθόν, αλλά είναι πιο επίκαιρη τώρα παρά ποτέ. Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, κάτι νεαρά παιδιά που ήταν μέλη του Ρήγα Φεραίου, της νεολαιίστικης οργάνωσης του ΚΚΕ εσωτερικού και βρέθηκαν για ένα διάστημα στη Λάρισα, είπαν να βάλουν ένα χεράκι να μεγαλώσει και να γίνει πιο αποτελεσματική η οργάνωση. Μια μέρα, ο καπετάνιος του ιππικού του ΕΛΑΣ, Μίμης Μπουκουβάλας, αριστίνδην αρχηγός, τους φώναξε κραδαίνοντας το δελτίο κυκλοφοριών της κομματικής εφημερίδας. Πουλούσε ένα φύλλο στη Ραψάνη, με τα καλά κρασιά, αλλά ουδείς γνώριζε ποιος το έπαιρνε - «να μάθετε», είπε, «και να φτιάξουμε οργάνωση». Τα παιδιά πήγαν στο χωριό, που βρίσκεται στις υπώρειες της Οσσας, και βρήκαν το πρόσωπο που αγόραζε την εφημερίδα. Ηταν μια ηλικιωμένη κυρία. Τη συνάντησαν. Ηταν αναλφάβητη, δεν ήξερε να διαβάζει, αλλά την εφημερίδα, είπε, την αγόραζε ανελλιπώς. Το χρωστούσε στον άνδρα της. «Να την παίρνεις την εφημερίδα, λέει το δίκιο», της είχε πει πριν πεθάνει. Κι εκείνη τον αγαπούσε και υπάκουσε. Φυσικά, οργάνωση στη Ραψάνη δεν έγινε.

Το περιστατικό κρύβει συγκίνηση, είναι μια ιστορία αφιέρωσης. Καταρχάς, στο αγαπημένο πρόσωπο, την εντύπωση για το οποίο θα την αλλάξουν ή η λήθη ή ο θάνατος. Κατόπιν στις ιδέες που εκφράζει μια εφημερίδα. Βεβαίως, στη ζωή υπάρχουν μετακινήσεις. Αλλά εν προκειμένω, η ηλικιωμένη κυρία θα ήταν αφιερωμένη στην εφημερίδα μέχρι το τέλος, επειδή δεν ξέρει γράμματα και, άρα, εκείνη δεν μπορεί ούτε η ίδια να μετακινηθεί ούτε να καταλάβει μια πιθανή μετακίνηση της εφημερίδας.

Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι η εφημερίδα εκείνη έγραφε όχι ακριβώς το δίκιο, αλλά τη θέση του κόμματος για τα πράγματα. Θέση διατυπωμένη με αξιοπρέπεια, η εφημερίδα σεβόταν τα δεδομένα της πραγματικότητας και τα καταχώριζε ως είχαν, συχνά έδινε χώρο σε απόψεις διαφορετικές, αλλά ζητούσε η διαφωνία να εκφράζεται πολιτισμένα με επιχειρήματα, κι επειδή εργάζονταν εκεί μερικοί εγγράμματοι και απροκατάληπτοι άνθρωποι, οι μεγάλες χοντράδες ήταν σχεδόν αδύνατες - γίνονταν απλώς ανθρώπινα λάθη. Ηταν η εποχή που άπαξ και περνούσες, πιτσιρικάς, από την εφημερίδα εκείνη, εύρισκες αμέσως δουλειά αλλού.

Τα χρόνια πέρασαν. Το κόμμα πέρασε, άλλα το διαδέχθηκαν, άλλαξαν πολλά. Η ηλικιωμένη της Ραψάνης, το πιθανότερο, δεν θα ζει. Αν ζούσε δεν θα καταλάβαινε ότι εκείνοι που «έγραφαν το δίκιο» σήμερα έχουν προσβληθεί από τους ιούς του φανατισμού, της άγαρμπης διαστρέβλωσης και της αγραμματοσύνης. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε.

Το Σκίτσο της ημέρας

Κώστας Κουφογιώργος,enet.gr

Η Μεταπολίτευση, μια παρεξήγηση

Του Νίκου Ξυδάκη , kathimerini.gr

«Η μεταπολίτευση δεν έχει και τόσο καλή φήμη στις μέρες μας. Διανοούμενοι όλων των αποχρώσεων τη στηλιτεύουν, αναγνωρίζοντάς την ως πηγή των κακοδαιμονιών που τυραννούν εδώ και πολύ καιρό, κι ακόμη περισσότερο σήμερα, τη χώρα: από την ισοπέδωση κριτηρίων και αξιών στην παιδεία μέχρι τη διάδοση μιας ξύλινης γλώσσας στα δημόσια πράγματα, κι από την κατάχρηση συνδικαλιστικών και πολιτικών διεκδικήσεων μέχρι τη δημοσιονομική κατάρρευση και την κρίση χρέους». Περιγράφει ο Κώστας Λιβιεράτος, κατ’ εξοχήν τέκνο της περιόδου, οξυδερκής και εμβριθής μελετητής της «πολιτισμικής» μεταπολίτευσης, είτε γράφοντας αυτόνομα είτε αναλύοντας το έργο του φίλου του Χρήστου Βακαλόπουλου. Ο Βακαλόπουλος άλλωστε, μοναδικός παρατηρητής του καιρού του, καμιά εικοσαριά χρόνια νωρίτερα, είχε μιλήσει γι’ «αυτή την παρεξήγηση που ονομάστηκε μεταπολίτευση». Στο εκτενές μελέτημά του «Ο Χρ. Βακαλόπουλος και οι χαμένοι δρόμοι της μεταπολίτευσης», στο τελευταίο τεύχος της Νέας Εστίας, ο Λιβιεράτος τοποθετεί με ευαισθησία την όλη συζήτηση περί τέλους της μεταπολίτευσης πέραν της αυτομαστίγωσης και της στερεοτυπικής καθολικής ευθύνης. Σαν ακάματος ανασκαφέας των συλλογικών αναπαραστάσεων και των συλλογικών πρακτικών, των καθημερινών σπαραγμάτων του λαϊκού πολιτισμού και της διάσπαρτης ποπ, σαν άγρυπνος ακροατής των υπόγειων ρευμάτων της παράδοσης και της ιστορίας, ο Κ. Λ. βγαίνει τολμηρά υπεράνω της νοσταλγίας για το ροκ συγκρότημα της εφηβείας μας που διαλύθηκε, αλλά και υπεράνω της άγονης καταστροφολογίας. Προεκτείνω τις σκέψεις του Κ. Λ., συνοδοιπόρου απ’ τα χρόνια του ’80, μέσα στο δραματικό παρόν: Η αθωότητα και η σωματική βίωση του χρόνου τέλειωσε πράγματι πολύ πριν από τη χρεοκοπία. Από τη δεκαετία του ’90 ζούμε διαρκώς αποκολλώμενοι από τη σωματικότητα και την παράδοση, διαρκώς εμβαπτιζόμενοι στη φενάκη και την απληστία, ανιστορικοί και λιμασμένοι. Χωρίς να γινόμαστε περισσότερο ηδονικοί· μάλλον, ματαιόσπουδοι θηρευτές της ατομικότητας και της υλικής πλησμονής. Χάνοντας στον δρόμο την κριτική ματιά, τη ζυγισμένη αποτίμηση, την αποσυμπιεστική ειρωνεία, την αίσθηση της φθαρτότητας. Χάνοντας τη γνώση της παράδοσης και την έγνοια για ανανέωσή της, δηλαδή, όλα όσα με κόπο και ενόραση αποτόλμησαν οι πνευματικοί προπάτορες, από τον ρομαντικό 19ο αιώνα ίσαμε τη γενιά του ’30 και τα φανερώματα του νέου λαϊκού πολιτισμού το ’60. Ο σημίτειος εκσυγχρονισμός, ας πούμε, ένας βαλκάνιος μπλερισμός, διακηρύχθηκε σαν σπάσιμο των δεσμών με το παρελθόν της μίζερης Ελλάδας, σαν άλμα στο λαμπρό μέλλον των αγορών. Το άλμα συντελέσθηκε πράγματι, πάνω από στάδια, εργολαβίες και ιερά δισκοπότηρα χρηματιστηρίου και ευρώ· όταν πέσαμε όμως δεν υπήρχε ούτε στρώμα ούτε χώμα. Υπήρχαν τα καρφιά της ματαίωσης. Χωρίς καταγωγικό ίχνος, δίχως τη χαρά του μικρού και του τοπικού, χωρίς έγκαιρο ενοφθαλμισμό του παγκόσμιου στο μικρό μας σώμα, όταν έσπασε η πολυετής φούσκα βυθιστήκαμε διαδοχικά στην κατάπληξη, την οργή, την αυτοϋποτίμηση, τον φόβο, το μίσος. Οι πληγωμένοι και εμβρόντητοι, οι έντρομοι, αποτινάσσουν το βάρος μισώντας κάθε τι πέρα από τον πυρήνα του φόβου τους: τον διπλανό τους, τον άλλο, τα ίδια τους τα σωθικά. Ακόμη και μια ιστορική περίοδος, μια άυλη υπόσταση ποικίλως οριζομένη, όπως η μεταπολίτευση, συγκεντρώνει την καταλαλιά και το μίσος. Αν όμως ακούσουμε προσεκτικά ποιοι φωνάζουν, θα αντιληφθούμε ότι οι περισσότεροι ποτέ άλλοτε δεν φώναξαν, δεν μίλησαν, δεν άσκησαν κριτική, κατά το μακάριο παρελθόν. Σαν τους μελετηρούς επί δικτατορίας, τότε δεν ήξεραν τίποτε για το έγκλημα. Οι περισσότεροι σημερινοί τιμητές της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, στα χρόνια της κραιπάλης εδόξαζαν, λόγω και έργω, τον κυνισμό του λάιφσταϊλ, τον ατομικιστή άρπαγα, την αναδιανομή του Χρηματιστηρίου, τα ελληνάδικα, ανέχονταν τη διαφθορά, ήταν συγκαταβατικοί με τη γενικευμένη ξιπασιά. Οσοι, ολίγοι, μιλούσαν για την εν τω βάθει παρακμή και την πολιτισμική παράλυση, χαρακτηρίζονταν μίζεροι, κολλημένοι, μοραλίστ, γραφικοί. Μα ακριβώς αυτοί οι κριτικοί και οι κολλημένοι, πικρότατα δικαιωμένοι τώρα, καλούνται πάλι να μιλήσουν ψύχραιμα για τα επιτεύγματα της μεταπολίτευσης και όχι μόνο για τις απώλειες και τις αμαρτίες. Μόνο όσοι διέκριναν ακόμη και μες στην ασυδοσία τα φανερώματα της ζωής και τους κόκκους αλήθειας, τολμούν να δουν το σημερινό ναυάγιο με όρους ιστορικούς και πνευματικούς, χωρίς αναθέματα και δαιμονολογία, χωρίς την εύκολη προσφυγή σε νεοφιλελεύθερους μονόδρομους ή εθνικοσοσιαλιστικά τσεκούρια. Τα δημόσια γραπτά και τα δημόσια λόγια μένουν. Να τα αφήσουμε πίσω, ναι, οπωσδήποτε, αλλά να μη λησμονούμε.

Αποψίλωση από τα εγχώρια... ζιζάνια;

• Χρήστου Δημήτρης  , 28.07.2013 , avgi.gr                                                                                      Σαμαράς και Βενιζέλος... ανακάλυψαν την κοινή ιδεολογία τους, που είναι η σωτηρία της πατρίδας. Με τα μέτρα που συνεχίζει να εφαρμόζει η δικομματική πλέον κυβέρνηση, έχοντας ξεφορτωθεί τον Κουβέλη, η σωτηρία της πατρίδας δεν περιλαμβάνει τους πατριώτες. Ίσως εξαιρούνται οι συμπατριώτες του κ. Σαμαρά. Η πατρίδα, στο νέο σκηνικό, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα προνομιούχο οικόπεδο για το οποίο γλείφονται οι πιστωτές της χώρας. Υποτίθεται πως ό,τι κάνουν θα οδηγήσει στην εξυγίανση του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα και κατά συνέπεια στην ανάπτυξη. Πλην όμως, ό,τι κάνουν οδηγεί στη χρεωκοπία, στην απόγνωση, στην εξορία και στον θάνατο τους Έλληνες, γιατί το οικόπεδο πρέπει να παραδοθεί καθαρό και αποψιλωμένο από τα εγχώρια ζιζάνια.
• ΣΤΙΣ τελευταίες ειδήσεις, μάθαμε ότι σχεδιάζεται η τριχοτόμηση της ΔΕΗ σε ΔΕΗ δικτύων, ΔΕΗ παραγωγής και ΔΕΗ εμπορίας, με στόχο να πουληθούν πιο εύκολα σε ξένους επενδυτές έως το 2016. Τι κερδίζει η ελληνική οικονομία από την εκχώρηση του εθνικού μονοπωλίου στην ηλεκτρική ενέργεια; Ανταγωνισμός δεν θα υπάρχει ούτε στα δίκτυα, ούτε στην εμπορία, ούτε όμως και στην παραγωγή. Θα γίνει φτηνότερο το ρεύμα; Γιατί; Ποιος θα τους πιέσει να ρίξουν τις τιμές; Επιχείρησαν κάμποσοι να μπουν στην παραγωγή, αλλά, βλέποντας ότι δεν συμφέρει, αντί να επενδύσουν παραγωγικά στράφηκαν στα έτοιμα και στην εξαγορά ενός στρατηγικού εθνικού τομέα. Οι καταναλωτές πληρώνουν με καπέλο 30% το φυσικό αέριο. Υποχρέωσαν τις βιομηχανικές επιχειρήσεις να απολύσουν, να κόψουν μισθούς και δικαιώματα για να γίνουν -λέει- πιο ανταγωνιστικές, αλλά ξέχασαν να αφαιρέσουν από το τιμολόγιο το καπέλο που πηγαίνει στα γκόλντεν μπόις της ΔΕΠΑ και τους μεσάζοντες. Τελικά, οι βιομηχανίες εξακολουθούν να συρρικνώνονται και να βάζουν λουκέτα.
• ΤΟ ΙΔΙΟ σκοπεύουν να κάνουν και με την ΕΑΣ (τεχνολογία αμυντικών συστημάτων), την ΕΒΟ και τη μεγάλη παραγωγό νικελίου, τη ΛΑΡΚΟ. Ούτε η υπερανάπτυξη της Τουρκίας στα αμυντικά συστήματα τους ενοχλεί, ούτε η προσφορά τεχνολογικής υποστήριξης από τους Ισραηλινούς στο πλαίσιο της ανταπόδοσης για την παραχώρηση ελληνικού εναερίου και χερσαίου χώρου για τις ασκήσεις του στρατού τους τους συγκινεί! Ποιος τελικά είναι ο σκοπός τους;
  ΕΧΟΥΝ φουσκώσει τη φορολογία επί των ακινήτων σε αντικειμενικές αξίες που είναι 50% υψηλότερες των εμπορικών, σε μια εποχή δραματικής ύφεσης, με τη δραστηριότητα να έχει μηδενιστεί και τις τιμές να έχουν καταβαραθρωθεί. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, από 148.125 αγοραπωλησίες ακινήτων που έγιναν το 2007, πέρυσι πραγματοποιήθηκαν μόλις 29.584, ενώ φέτος ο αριθμός τους δεν έχει ξεπεράσει τις 4.976, καθιστώντας έτσι σαφή τον μαρασμό του κλάδου. Μη λησμονείτε πως μιλάμε για έναν κλάδο με τουλάχιστον 100 είδη βιομηχανίας και άλλες τόσες επαγγελματικές ειδικότητες που εξαφανίζονται. Και σαν να μην αρκούν αυτά, ετοιμάζονται για μαζικές κατασχέσεις πρώτης κατοικίας όσων έχουν οφειλές προς το Δημόσιο.
  Ο ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ νεοφιλελεύθερος υπουργός ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκης κατάφερε τελικά και πέρασε με νόμο το πρώτο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές. Για να εκμεταλλευτούμε τον κυριακάτικο τζίρο -είπε-, ώστε να δημιουργηθούν και νέες θέσεις εργασίας!Δηλαδή υπάρχει ζήτηση και χρήμα που δεν πέφτει στην αγορά επειδή τα καταστήματα δεν ανοίγουν τις Κυριακές; Το χρήμα που θα καταναλωθεί τις Κυριακές δεν θα επηρεάσει το χρήμα που καταναλώνεται στις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας; Απλώς, οι μεγάλοι της αγοράς θα αποσπάσουν νέο μερίδιο από την πίτα που θα χάσουν οι μικροί, απολύοντας τους υπαλλήλους τους μέχρι να βάλουν λουκέτο. "Ανοίγουν τα καταστήματα τις Κυριακές για να μας κλείσουν" ήταν το σύνθημα της ΓΣΕΒΕΕ. Κάτι περισσότερο γνωρίζουν. Το ότι 1.000.000 ασφαλισμένοι στον ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ) λόγω αδυναμίας καταβολής των εισφορών έχουν χάσει το δικαίωμα ιατρικής και φαρμακευτικής περίθαλψης δεν λέει τίποτα σε κανέναν ιδεολόγο πατριώτη;
  Ο ΟΡΟΣ για την εκταμίευση του υπολοίπου της δόσης, σύμφωνα με τον οποίο η κυβέρνηση, μία βδομάδα μετά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, έσπευσε πανικόβλητη να καταθέσει νέο συμπληρωματικό νομοσχέδιο, διαβάζοντας τις πληροφορίες άρνησης του Σόιμπλε από τον γερμανικό Τύπο(!), τι δείχνει; Σοβαρότητα, αξιοπρέπεια, κυβερνητική συνοχή, διαπραγματευτική ικανότητα; Η επαναδιαπραγμάτευση των σκληρών όρων του Μνημονίου που μας υπόσχονταν προεκλογικά ήταν τελικά η απόλυτη υποταγή στις διαταγές των χερ Σόιμπλε και φράου Μέρκελ;
  ΟΙ ΜΑΖΙΚΕΣ απολύσεις από την παιδεία, την υγεία, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, θα κάνουν καλύτερο το κράτος; Η περαιτέρω μείωση της αγοραστικής δύναμης, η αύξηση της ύφεσης και της ανεργίας, η κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων και οι δραματικές περικοπές στις συντάξεις κάτω από τα όρια της φτώχειας αποτελούν διαρθρωτικές αλλαγές; Και πώς τελικά με τούτα και με εκείνα θα γίνει το δημόσιο χρέος βιώσιμο, όταν διαρκώς εκτοξεύεται και η ΕΚΤ, αντί να βοηθάει, αναμένεται να έχει κέρδη από 70 έως 80 δισ. ευρώ από τις αγορές κρατικών ομολόγων των χωρών της περιφέρειας της Ευρωζώνης κατά την περίοδο 2009-2012; Κέρδη 9 δισ. προέρχονται από τα ελληνικά ομόλογα!
  ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Σαμαράς και Βενιζέλος, όμηροι των πιστωτών, οδηγούν τη χώρα σε κατάρρευση για να την παραδώσουν ως οικόπεδο στους εκβιαστές, να σώσουν τα τομάρια τους, ευελπιστώντας ότι θα παραμείνουν στην εξουσία ως κατοχικοί εκπρόσωποι. Το δίλημμα "ελεύθερη ή υπόδουλη πατρίδα" υπερβαίνει πλέον κάθε άλλο διαχωρισμό. Είναι η ζητούμενη ορμή για τη μεγάλη δύναμη ανατροπής των ανδρεικέλων και τη δημοκρατική παραγωγική επανεκκίνηση της χώρας.
     

Απο την ΑΒΓΗ του 1963 στην ιδιωτική ΔΩΔΩΝΗ

 του Ανδρέα Ρουμπέλα

Διαβάζοντας το παρακάτω άρθρο μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να γράψω δυο λόγια για την ιστορικότερη συνεταιριστική Βιομηχανία γάλακτος.
Έτος ίδρυσης 1963 με την επωνυμία ΑΒΓΗ ( Η επωνυμία σε συνδυασμό με το τότε εικαστικό σήμα που κοσμούσε τα προϊόντα της μόνο τυχαία δεν ήταν.... Για τον λόγο αυτό μία απο τις πρώτες "επεμβάσεις" της χούντας των συνταγματαρχών ήταν να της αλλάξει το όνομα και το σήμα)
Είναι το "εργοστάσιο" που ανέπτυξε την γαλακτοπαραγωγή σε ολόκληρη τη φτωχή Ήπειρο, δίνοντας παράλληλα και πολλές θέσεις εργασίας. Με την στήριξη κτηνοτρόφων, εργαζομένων και την εμπιστοσύνη του καταναλωτικού κοινού, στα ομολογουμένως ποιοτικά προϊόντα, δεν άργησε να αναρριχηθεί στις κορυφαίες γαλακτοβιομηχανίες της χώρας. Ήταν η συνεταιριστικη βιομηχανία που έκανε την φέτα και την Ήπειρο γνωστή σε όλο τον κόσμο, μιας και ήταν απ τις μεγαλύτερες εξαγωγικές βιομηχανίες του κλάδου.Το πετυχημένο αναπτυξιακό - οικονομικό εγχείρημά της είχε ως αποτέλεσμα και με την βοήθεια της Α.Τ.Ε να δημιουργιθούν σε γεωγραφικό επίπεδο και άλλοι 12 γαλακτοκομικοί συνεταιρισμοί όπως: ΝΕΟΓΑΛ, ΣΕΡΓΑΛ, ΕΛΒΟΛ, ΟΛΥΜΠΟΣ, ΕΛΒΙΓΑΛ, ΡΟΔΟΠΗ κλπ Το 1979 η Δωδώνη μπαίνει επικεφαλής, και με τους 12 παραπάνω συνεταιρισμούς όλοι μαζί σχεδιάζουν την συνεργασία τους σε δεύτερο βαθμό, με αποτέλεσμα το 1980-81 την ίδρυση της ΣΥΝΕΡΓΑΛ (συνεργαζόμενα εργοστάσια γάλακτος) με κεφάλαια κυρίως της Α.Τ.Ε και της τότε Ε.Ο.Κ. Το 1984 ολοκληρώθηκε το ποιο σύγχρονο εργοστάσιο γάλακτος των Βαλκανίων στο Σχηματάρι Βοιωτίας, στο οποίο είχα την τιμή να εργάζομαι και να είμαι μέλος και πρόεδρος του Δ.Σ του σωματείου των εργαζομένων. Για τις δυνατότητες και την τύχη του εν λόγο εργοστάσιου μπορώ να μιλάω ώρες ίσως και μέρες...Άλλα περιορίζομαι μόνο να πω ότι οι ανταγωνιστές στηριζόμενοι στη νεοφιλελεύθερη ασκούμενη πολιτική, και η στροφή της Α.Τ.Ε σε αμιγώς εμπορικού χαρακτήρα τράπεζα, του "επέτρεψαν" να λειτουργήσει μόνο μέχρι της αρχές του 93.
Ο κύβος είχε ήδη ριφθεί. Η Α.Τ.Ε στο πλαίσιο "ανταγωνιστικότητας" του τραπεζικού συστήματος αλλάζει χαρακτήρα, και αρχίζει να "πετάει" μια-μια σαν την τρίχα απ το προζύμι όλες της βιομηχανίες που έχει την πλειοψηφία των μετοχών, ξεκινώντας από τις ποιο αδύναμες. ΣΥΝΕΡΓΑΛ, ΑΣΤΥ, ΑΓΝΟ, Ε.Β.Ζ. κλπ, αδιαφορώντας και "ξεχνώντας" τους λόγους δημιουργίας τους. Για τη Δωδώνη αρχίζουν από τότε και για 20 και πλέον χρόνια τα σενάρια και οι "ειδήσεις" για την ενδεχόμενη "πώληση" της, αλλά σκοντάφτουν, στους παραγωγούς την αναγνωρισιμότητα και την κερδοφορία της.
Όλα τα παραπάνω δεν πτόησαν την τρικομματική κυβέρνηση του πολιτικού "τσαμπουκά" Σαμαρά, την χειρότερη μεταπολιτευτική ακροδεξιά κυβέρνηση. Αυτή που χάρισε κυριολεκτικά στον Σάλα την "καλή" Α.Τ.Ε...(τι θα γίνει άραγε με τις υποθήκες γης...??) Με τον ίδιο ακριβός τρόπο ξεπούλησε και την Δωδώνη έναντι 22 εκατ € σε αγοραστή που της χρωστούσε την ιδια στιγμή που την "αγόραζε" 12 εκατ€....
Βέβαια δεν περίμενα κάτι διαφορετικό ούτε απο τη Ν.Δ ούτε από το Π.Α.Σ.Ο.Κ είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για το κατάντημα της χώρας.Αλλά δεν μπορώ να μη ρωτήσω τους πρώην συντρόφους μου της δημαρ που συμφώνησαν στις παραπάνω επιλογές. Ποιο το όφελος από τις παραπάνω "πωλήσεις"? Ποιο μοντέλο ανασυγκρότησης της πρωτογενούς παραγωγής της χώρας (αν θεωρούν ότι χρειάζεται) έχουν κατά νου? Και ποιος θα είναι ο διαχειριστικός χρηματοπιστωτικός φορέας που ενδεχομένως θα μπορούσε να την υλοποιήσει?   

 Η ιδιωτική ΔΩΔΩΝΗ αφήνει απλήρωτους τους κτηνοτρόφους - Τα ΜΑΤ απέναντί τους με χημικά

http://xronika05.blogspot.gr

Μόλις ξεπουλήθηκε η ΔΩΔΩΝΗ άρχισε να κάνει ό,τι κάνουν όλες οι ιδιωτικές επιχειρήσεις. Να κλέβουν τον ιδρώτα των εργατών, των προμηθευτών τους. Έβαλε μέσα τους...
κτηνοτρόφους έξι μήνες και τώρα δηλώνει ότι αδυνατεί να τους πληρώσει. Τα ΜΑΤ της Κυβέρνησης Σαμαρά πήγαν για να προστατεύσουν τον ιδιοκτήτη της και όχι τους κτηνοτρόφους που συγκεντρώθηκαν σήμερα έξω από το εργοστάσιο. Πάνω απ΄ όλα η προστασία της επιχειρηματικότητας έστω κι αν αυτή κλέβει. Έστω κι αν αυτή αδυνατεί να πληρώσει τους παραγωγούς. Πάνω απ΄ όλα η τάξη.
Από το 1963 που η ΔΩΔΩΝΗ ήταν συνεταιριστική πλήρωνε κανονικά και έδινε και προκαταβολές για την επόμενη χρονιά. Ο ιδιώτης επιχειρηματίας φέτος αρνήθηκε να πράξει το ίδιο. Και μάλιστα, έστειλε τελεσίγραφο ότι τον μήνα Απρίλιο θα τον πληρώσει τον Αύγουστο. Τόσο καλά. Να τους χαιρόμαστε..

Ο Σαμαράς βλέπει οράματα!

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗ, enet.gr

Τα δυσοίωνα μηνύματα για την πορεία της ελληνικής οικονομίας πυκνώνουν, έρχονται πλέον κατά ριπάς τόσο από διεθνείς όσο και εγχώριους παράγοντες και «πνίγουν» την προσπάθεια του πρωθυπουργού Α.Σαμαρά και της δικομματικής κυβέρνησης να πείσουν ότι το ελληνικό πρόγραμμα μπορεί να προχωρήσει χωρίς περαιτέρω παρεμβάσεις, δηλαδή νέα χρηματοδότηση και νέα μέτρα.

Μόλις χθες, ο κ. Σαμαράς επιχείρησε και πάλι, με τη συμβολική δήλωση από την επίσκεψή του στο Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος -«ένα όραμα ξετυλίγεται»-, να επαναφέρει το ςuccess ςtory, την ίδια στιγμή ωστόσο κυβερνητικοί παράγοντες πίσω από τις κουίντες παραδέχονται ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει χωρίς αναδιάρθρωση χρέους (είτε με άμεση μορφή είτε με τη μορφή επιμήκυνσης και μείωσης επιτοκίων) και σε αυτή τη φάση αρκούνται να ελπίζουν ότι τα νέα μέτρα, που σίγουρα θα ζητηθούν, δεν θα είναι οριζόντιου χαρακτήρα, δηλαδή περικοπές, αλλά διαρθρωτικά, αν και το ΔΝΤ ήδη κάνει λόγο για νέα μείωση στον κατώτατο μισθό.
Τα πρόσφατα μηνύματα από το ΔΝΤ, την έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αλλά και το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής δεν δικαιολογούν καμία αισιοδοξία.
Ανθρωποι που γνωρίζουν πώς ακριβώς κινείται σε αυτή τη φάση η γερμανική πολιτική σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μεταφέρουν στην «Ε» ότι την επομένη των γερμανικών εκλογών η γερμανική κυβέρνηση όχι μόνο δεν θα χαλαρώσει τη στάση της, όπως αναμένουν και κοινολογούν σε χαμηλούς τόνους το Μαξίμου και το υπουργείο Οικονομικών, αλλά θα επιμείνει στην ίδια ή και σκληρότερη γραμμή έναντι της Ελλάδας. Το Βερολίνο θα συνδέσει απολύτως τις εκταμιεύσεις με τα προαπαιτούμενα, ακολουθώντας μέχρι κεραίας τη γραμμή που τήρησε στο τελευταίο EuroWorking Group.
Υστέρηση εσόδων
Η υστέρηση στα έσοδα (φορολογικά και ασφαλιστικά) επίσης δεν επιτρέπει αισιοδοξία για το αν η κυβέρνηση μπορεί να φέρει μέσα στο φθινόπωρο στο τραπέζι τον όρο του Μνημονίου περί βελτιωτικών κινήσεων, που θα αφορούν το δημόσιο χρέος, καθώς δύσκολα θα πετύχει τον όρο περί πρωτογενούς πλεονάσματος. Ηδη πληθαίνουν οι φωνές ότι αν οι αποφάσεις του υπουργείου Οικονομικών δεν λάβουν υπ' όψιν τις συνθήκες (μη) ρευστότητας που επικρατούν στην ελληνική οικονομία, τότε η κυβέρνηση θα βρίσκεται συνεχώς εκτός στόχων και στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης σε συνεχώς δυσχερή και αδύναμη θέση.
Πέρα από τα πλαστικά χαμόγελα του υπουργού Οικονομικών στις δηλώσεις του μπροστά στον τηλεοπτικό φακό και τις συνεχείς ενέσεις αισιοδοξίας από τον Α. Σαμαρά, επί του πρακτέου οι ρυθμίσεις που αφορούσαν ληξιπρόθεσμες φορολογικές και ασφαλιστικές εισφορές δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα και ούτε θα αποδώσουν, εάν το υπουργείο Οικονομικών δεν πείσει την τρόικα ότι χρειάζεται περισσότερος χρόνος και ευνοϊκότερες ρυθμίσεις για να καταφέρει να αντεπεξέλθει ο Ελληνας φορολογούμενος. Είναι ενδεικτικό ότι μόνο από τις ληξιπρόθεσμες εισφορές στο ΙΚΑ το υπουργείο Οικονομικών ανέμενε περίπου 100 εκατομμύρια το μήνα και δεν καταφέρνει να ειπράξει ούτε τριάντα. Σε αυτές τις συνθήκες ασφυξίας για την ελληνική οικονομία, πρέπει να προστεθεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν καταφέρνει να βρει άλλους τρόπους να βρει χρήματα που λείπουν, όπως για παράδειγμα να προχωρήσει σε αποκρατικοποιήσεις, όπου και εκεί τα πράγματα έχουν κολλήσει.
Βαρύ κλίμα
Το κλίμα στην οικονομία βαραίνει σταδιακά και το πολιτικό κλίμα. Η κυβέρνηση δεν καταφέρνει να πείσει ότι βρίσκει τρόπους να αντιμετωπίσει το αδιέξοδο του προγράμματος που εκτελεί κατόπιν εντολών των δανειστών και παράλληλα δεν πείθει ότι θα μπορέσει να το αλλάξει. Αντ' αυτού, φέρνει συνεχώς στη Βουλή αποφάσεις με μεγάλο πολιτικό και κοινωνικό κόστος, αλλά χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, όταν καλείται να υπερασπιστεί μία εύθραυστη πλειοψηφία 155 βουλευτών.
Ο κ. Σαμαράς (σε άλλη γραμμή από τον κυβερνητικό του εταίρο Ευ. Βενιζέλο) εξαπολύει ήδη απειλές για διαγραφές και πρόωρες εκλογές, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να εκβιάσει βουλευτές που αντιδρούν, χωρίς μέχρι στιγμής να έχουν προκαλέσει κρίση. Η σταδιακή επιβάρυνση του πολιτικού κλίματος ωστόσο εξελίσσεται σε μία χρονιά οιονεί προεκλογική, η συζήτηση περί πιθανού «ατυχήματος» αναβιώνει, ενώ η κυβέρνηση έχει να διεκπεραιώσει δύο σημαντικά πολιτικά γεγονότα.
Πρώτον, την ελληνική προεδρία της Ε.Ε. από την 1η/1/2014 ώς την 30ή/6/2014.

Δεύτερον, τις διπλές εκλογές (ευρωεκλογές και δημοτικές εκλογές) τον Μάιο της ίδιας χρονιάς.     

Το Σκίτσο της ημέρας

Βαγγέλης Παπαβασιλείου, enet.gr

Μετρήθηκαν οι δημόσιοι υπάλληλοι -Μόνιμοι και συμβασιούχοι είναι 614.053

26.07.2013 , iefimerida.gr

Το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης έδωσε στη δημοσιότητα τον αριθμό των υπαλλήλων που εργάζονται στο Δημόσιο είτε ως μόνιμοι είτε ως συμβασιούχοι. Ο αριθμός τους που θα αναρτάται πλέον σε μόνιμη βάση στο Διαδίκτυο είναι 614.053.
Το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης εγκαινίασε τον νέο δικτυακό τόπο της κυβέρνησης http://apografi. yap.gov.gr, όπου καταγράφεται αναλυτικά ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων καθώς και ο αριθμός των υπαλλήλων που βρίσκονται σε καθεστώς διαθεσιμότητας, κινητικότητας, πειθαρχικής δίωξης, ή έχει αποχωρήσει, ανά μήνα.
Οπως αναφέρει και η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ οι εκπαιδευτικοί είναι οι περισσότεροι, ενώ ο συνολικός πληθυσμός των δημόσιων υπαλλήλων μειώνεται σταθερά τους τελευταίους μήνες, φθάνοντας τον περασμένο Ιούνιο στους 618.709. Εάν όμως, υπολογισθούν οι αποχωρήσεις μέσα στον Ιούλιο, ο τελικός αριθμός έφθασε χθες τις 614.053.
Τι έδειξαν οι αριθμοί
• Κατά 14.937 άτομα έχει μειωθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2013. Τον Δεκέμβριο του 2012 ήταν 628.990 υπάλληλοι και τον Ιούλιο του 2013 έπεσαν στους 614.053. Η μείωση μέσα στον Ιούλιο είναι η μεγαλύτερη αριθμητικά και ποσοστιαία, σε μηνιαία βάση, το 2013.
• Από τους 618.709 δημοσίους υπαλλήλους, οι 184.292 ανήκουν στο υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού, ενώ στους υπαλλήλους του μετρήθηκαν και εκείνοι του υπ. Πολιτισμού που αυτονομήθηκε μετά τον ανασχηματισμό. Εξ αυτών η συντριπτική πλειονότητα είναι καθηγητές σε σχολεία ή σε διοικητικές θέσεις. Στον αντίποδα, μόλις 97 δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονται σε κυβερνητικούς-πολιτειακούς φορείς.
• Τα υπουργεία και οι δημόσιοι φορείς έχουν τη μερίδια του λέοντος (513.041 υπάλληλοι) και ακολουθούν οι ΟΤΑ με 92.596 υπαλλήλους.
• Οι περισσότεροι (231.608 στους 614.053) είναι μεταξύ 40 και 49 ετών, ενώ υπερτερούν οι άνδρες των γυναικών (328.185 έναντι 285.868).
• Οι 249.085, δηλαδή οι τέσσερις στους δέκα (ακριβές ποσοστό 40,5%), έχουν πανεπιστημιακή εκπαίδευση, ενώ οι 216.579 (35,2%) είναι απόφοιτοι Γυμνασίου ή Λυκείου.
• Υπάρχει ανισομερής κατανομή του προσωπικού σε κάθε φορέα, με βάση το επίπεδο εκπαίδευσης. Ετσι στα υπουργεία και στους δημόσιους φορείς υπερτερούν οι υπάλληλοι πανεπιστημιακής και τεχνολογικής εκπαίδευσης (οι 276.510 από τους 513.041).
• Στον αντίποδα οι δύο στους τρεις εργαζόμενους στους ΟΤΑ είναι απόφοιτοι Γυμνασίου ή Λυκείου. Συγκεκριμένα, οι 61.394 από τους 92.596 (ακριβές ποσοστό 66,3%).

Τρεις μύθοι και μία αλήθεια

Γιώργος Λακόπουλος , protagon.gr
Για λόγους που σχετίζονται με την επίδραση του επικοινωνιακού ιμπέριουμ της ομάδας Σαμαρά, στη μιντιακή πιάτσα, διακινούνται το τελευταίο διάστημα κάποιες θεωρίες «θεμελιωμένες» σε επιλεκτικά στοιχεία -από διάφορες δημοσκοπήσεις- απροσδιόριστης αξιοπιστίας και εγκυρότητας. Ένας λόγος για να μη δίνουμε βάση σε αυτές τις θεωρίες έρχεται από το πρόσφορο παρελθόν. Η εμπειρία λέει ότι αν ήταν να τις παίρνουμε τοις μετρητοίς, το 2012 -για παράδειγμα- το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν θα έπεφταν κάτω από το 20%, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήταν παρ' ολίγον πρώτο κόμμα και η Βουλή δεν θα γέμιζε νεοναζιστές. Συνεπώς, κοντά στο νου κι γνώση. Αλλά ας επιστρέψουμε σε αυτούς τους μύθους της συγκυρίας.
Πρώτος μύθος: ο Φώτης Κουβέλης καταστράφηκε επειδή δεν υπέκυψε στους εκβιασμούς του Σαμαρά και αποχώρησε από την κυβέρνηση και πλέον τίθεται θέμα αν η ΔΗΜΑΡ μπαίνει δεν μπαίνει στην επόμενη Βουλή. Πρόκειται για αυθαίρετο συμπέρασμα. Πώς είναι δυνατόν ο Κουβέλης -που παραμένει στην πολιτική σκηνή πρόσωπο χωρίς σκιές- να έχει απώλειες επειδή σταμάτησε να στηρίζει μια πολιτική που όλο και μεγαλώνει η δυσαρέσκεια απέναντί της;
Ένα κόμμα σαν τη ΔΗΜΑΡ εξακολουθεί να αποτελεί μια αξιοπρεπή διέξοδο για τον κεντροαριστερό ψηφοφόρο. Πώς νοείται ότι θα χάσει στις εκλογές στις οποίες πολλοί ψηφοφόροι θα προσέλθουν ακριβώς για να διασώσουν την αξιοπρέπεια της Κεντροαριστεράς; Γιατί κάποιοι επιμένουν ότι η ΔΗΜΑΡ -το μόνο πολιτικό κόμμα που μπορεί να θεωρηθεί σήμερα έκφραση της Κεντροαριστεράς- θα έχει απώλειες, όταν οι ίδιοι μέχρι χθες έλεγαν ότι το μέλλον βρίσκεται στην Κεντροαριστερά; Από πότε η απήχηση της Κεντροαριστεράς ορίζεται με βάση τον βαθμό συμφωνίας της στις μεθοδεύσεις της ομάδας Σαμαρά; Σε τελευταία ανάλυση γιατί οι ψηφοφόροι της Κεντροαριστεράς -και όχι μόνο- να θέλουν τον Άδωνη στην κυβέρνηση και όχι τον καθηγητή Γιάννη Πανούση στη Βουλή;
Δεύτερος μύθος- συνδεδεμένος με τον πρώτο: το ΠΑΣΟΚ αρχίζει να πηγαίνει καλύτερα! Καλύτερα σε σχέση με τι; Ασφαλώς όχι με το ιστορικό του ως κόμμα, του 40-45%. Μήπως έστω με την επίδοση του 12% το 2012; Δεν προκύπτει ούτε από τις καλύτερες δημοσκοπήσεις. Άλλωστε, πώς μπορεί να ικανοποιεί μια πολιτική την οποία ουδείς γνωρίζει; Πώς γίνεται να πηγαίνει καλύτερα ένα κόμμα που χάνει διαρκώς στελέχη, δεν έχει οργανώσεις, είναι διχασμένο, δεν έχει καθολικά αποδεκτή ηγεσία και έχει υποταγεί στον -υποτιθέμενο- αντίπαλό του, κατά τρόπο που ακυρώνει την ιδεολογία, τη διαδρομή και την παράδοσή του; Γιατί κάποιος να είναι σήμερα με το ΠΑΣΟΚ και όχι απευθείας με τη ΝΔ; Άρα, από πού έρχεται η ανάκαμψη;
Μήπως πάει έστω καλύτερα ο Βαγγέλης Βενιζέλος και αυτό θα λειτουργήσει ευεργετικά για το ΠΑΣΟΚ; Είναι εμφανές το αντίθετο - άλλωστε βασικοί συνεργάτες του του γυρίζουν την πλάτη. Ακόμη και σε σχέση με τον Παπανδρέου δείχνει κατώτερος και έχει υποταγεί πλήρως στις επιλογές και τις αξιώσεις του προκάτοχού του, ιδίως στο μέγα θέμα των οικονομικών του κόμματος. Όσο για το νέο ρόλο του, είναι γνωστό ότι ο Βενιζέλος δεν έχει αφήσει και τις καλύτερες εντυπώσεις ως υπουργός Οικονομικών στη Ευρώπη - γιατί θα αλλάξει ως υπουργός Εξωτερικών;  Άρα, πώς γίνεται να βελτιώνεται η απήχηση ενός κόμματος, όταν επιδεινώνονται όλοι οι δείκτες που ορίζουν την απήχηση;

Τρίτος μύθος. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει από την καταγραφή ισχυρής εσωκομματικής αντιπολίτευσης στο εσωτερικό του. Από πού προκύπτει αυτό; Ιστορικά τα κόμματα που έχουν εσωκομματικές αντιπολιτεύσεις ενισχύονται. Για τον απλούστατο λόγο ότι όποιος δυσαρεστείται από την ηγεσία, δεν φεύγει από το κόμμα, αλλά περνάει στον άλλο εσωκομματικό πόλο. Γιατί, λοιπόν, κάτι που ισχύει για όλους τους πολιτικούς αρχηγούς δεν θα ισχύσει για τον Τσίπρα; Γιατί η πολυσυλλεκτικότητα που υπήρξε πλεονέκτημα του ΠΑΣΟΚ για τρεις δεκαετίες θα είναι μειονέκτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί σε ό,τι αφορά την πολιτική του να ληφθεί υπόψη η μειοψηφία και όχι η πλειοψηφία, όπως είναι το πιο λογικό; Με άλλα λόγια, το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ εξαρτάται από το τι θα κάνει ο Τσίπρας, όχι τι θα λέει ο Λαφαζάνης.
Ύστερα από αυτούς τους μύθους η αλήθεια είναι ολοφάνερη: τίποτε από όσα διακινούνται στην πολιτική αγορά -και τάχα θεμελιώνονται από τις δημοσκοπήσεις- δεν είναι αλήθεια. Στην καλύτερη περίπτωση είναι μισές αλήθειες που, ως γνωστόν, είναι χειρότερες από τα ψέματα.

Μόλις το 31% των Ευρωπαίων εμπιστεύεται την ΕΕ

25/07/2013, metarithmisi.gr

Ένα σοβαρό χάσμα ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κέντρα λήψης αποφάσεων και τους πολίτες, κατέγραψε το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο -που υλοποιήθηκε στο διάστημα 10-26 Μαΐου σε δείγμα 32.694 πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δέκα μήνες περίπου πριν από τις επόμενες ευρωεκλογές.

Συγκεκριμένα στο ερώτημα της «εμπιστοσύνης», η τάση που καταγράφεται δείχνει ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες δηλώνουν πως την προσφέρουν κατά 31% στην ΕΕ, κατά 26% στα εθνικά κοινοβούλια και κατά 25% στις εθνικές κυβερνήσεις.

Αναλυτικότερα στο ερώτημα αν «αισθάνεστε πολίτης της ΕΕ», οι Έλληνες πρωτοστατούν στην άρνηση. Εξάλλου, «η φωνή μου ακούγεται στην ΕΕ» είναι μια φράση που αντικρούεται μαζικά στην Κύπρο και την Ελλάδα (89%), την Τσεχία και την Πορτογαλία (81%), την Ιταλία (78%) και την Ισπανία (77%). Αντίθετα την ασπάζονται οι πολίτες της Δανίας (56%), του Βελγίου (48%), του Λουξεμβούργου (46%), της Μάλτας (45%) και της Σουηδίας (41%).

Σπέρνοντας τον φόβο του τροχόσπιτου

• Τσουκνίδας Λάμπρος  , 25.07.2013 , avgi.gr                                    

Έχει περάσει περίπου ένας χρόνος απ' όταν ο Βασίλης Αλεξάκης περιέγραφε, στον πρόσφατα εκδοθέντα και στα ελληνικά "Μικρό Έλληνα", τη συνέντευξη "μιας εξηντάρας Παριζιάνας, η οποία, μην μπορώντας πια να πληρώσει ενοίκιο, ζούσε μέσα στο αυτοκίνητό της". Με μια ελάχιστη δόση αυθαιρεσίας, πιστεύω ότι αν ξανάγραφε τώρα το σχετικό εδάφιο, θα αντικαθιστούσε την εικόνα με εκείνη μιας Αθηναίας, συνομήλικης της Παριζιάνας, η οποία, σε ανάλογη συνέντευξη θα περιέγραφε πως, μην μπορώντας πια να πληρώσει ενοίκιο, αποφάσισε να ζει σε τροχόσπιτο... Οπότε, αναγκαστικά, οι συνειρμοί θα μας πήγαιναν 90 τόσα χρόνια πίσω, στην παραγκούπολη του θρυλικού "Kuhle Wampe" [σε ποιον ανήκει ο κόσμος] του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Έτσι, για να μην ξεχνάμε πόσο πυκνός είναι ο πολιτικός χρόνος, κατά πως συνηθίζουν να λένε εν κενώ κάποιοι αποστασιοποιημένοι πολιτικοί σχολιαστές...
Πολιτικός χρόνος που έγινε ακόμα πυκνότερος με την κατεπείγουσα κατάθεση του Κώδικα Φορολογικών Διαδικασιών και τη δυνατότητα που παρέχει -επί ποινή τελικής πειθαρχικής του δίωξης- στον έφορο να προχωρήσει με συνοπτικές διαδικασίες, και μάλιστα χωρίς δικαστική απόφαση, σε κατασχέσεις ακινήτων και λοιπών περιουσιακών στοιχείων για χρέη προς το Δημόσιο που ξεπερνούν τα 1.000 ευρώ... Χωρίς δικαστική απόφαση, προς δόξαν του τεκμηρίου αθωότητας - θεμελίου του δυτικού νομικού πολιτισμού, που κατά την ελληνική πολιτεία δεν συντρέχει κανένας λόγος να ισχύει για την εφορία... Για χρέη 1.000 ευρώ σε μια περίοδο που η κατακόρυφη μείωση των μισθών σε συνδυασμό με την αύξηση των φορολογικών βαρών και, βεβαίως, την καλπάζουσα ανεργία (που οι διεθνείς αναλυτές εκτιμούν ότι θα υπερβεί το 30%), δημιουργεί συνεχώς χρέη και αδυναμία εξόφλησής τους στα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα... Αν προσθέσουμε σε αυτή την πραγματικότητα, που θα γίνει νόμος του κράτους, το "παράθυρο" που ανοίγει η κυβέρνηση στην άρση απαγόρευσης πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία από τις τράπεζες, έχουμε μια εικόνα της διάρρηξης του κοινωνικού ιστού που κινδυνεύουμε να βιώσουμε μέχρι το τέλος του έτους (που να 'χαν έρθει οι "κομμουνισταί που θα μας έπαιρναν τα σπίτια")...
Μια εικόνα που ο Αντ. Σαμαράς επιχείρησε να υποβαθμίσει μικροκομματικά στο διαβόητο σημείωμα (που αποκάλυψε η "Εφημερίδα των Συντακτών") βάσει του οποίου -αυτός, ένας πρωθυπουργός- έδωσε αναφορά στον κ. Σόιμπλε -έναν υπουργό, έστω Οικονομικών, έστω της Γερμανίας- για την κατάσταση στη χώρα: "Καταφέραμε να ξεπεράσουμε την εσωτερική κοινωνική αναταραχή", κομπορρημονεί ο κ. Σαμαράς μεταφράζοντας το κοινωνικό πρόβλημα με όρους κομματικών συσχετισμών: "Η αντιπολίτευση προσπάθησε να βγάλει τον κόσμο στους δρόμους για τρεις συνεχείς μέρες. Το αποτέλεσμα ήταν σοκαριστικό γι' αυτούς. Μόνο τρεις χιλιάδες άνθρωποι εμφανίστηκαν στο αποκορύφωμα των διαδηλώσεων. Γιατί; Όχι γιατί οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι. (…) Οι περισσότεροι δεν εμπιστεύονται τους λαϊκιστές και τους εξτρεμιστές. Σταματήσαμε την άνοδό τους στις δημοσκοπήσεις, σε μια περίοδο που η κυβέρνηση ψηφίζει πολύ αντιδημοφιλή μέτρα. Τώρα σέρνονται πίσω μας σε όλες τις δημοσκοπήσεις, παρά τις δυσκολίες", γράφει σε ένα σημείωμα που θα... τιμήσει ο ιστορικός του μέλλοντος.
Δέσμιος σκληροπυρηνικά δεξιών ιδεολογικών εμμονών, ο κ. Σαμαράς δείχνει να αγνοεί ότι τα αλλεπάλληλα σοκ, ο φόβος και η ανασφάλεια, που κλείνουν τους ανθρώπους στο σπίτι, "σκοτώνουν" το μόνο καύσιμο που κάνει μια κοινωνία λειτουργική: τον πολίτη. "Υπάρχουν τριών λογιών μυαλά", έγραφε ο Μακιαβέλι στον "Ηγεμόνα" του: "Όταν καταλαβαίνεις μόνος σου, όταν καταλαβαίνεις όταν οι άλλοι σου δείξουν, όταν δεν καταλαβαίνεις μήτε μόνος σου μήτε όταν οι άλλοι σου δείξουν. Ο πρώτος έχει λαμπρότατο νου, ο δεύτερος λαμπρό, ο τρίτος ασήμαντο"...

Δήλωση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, Φώτη Κουβέλη, για το θέμα της ΔΕΗ

25/07/2013

---

Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φώτης Κουβέλης, συναντήθηκε με το Σωματείο της ΕΤΕ-ΔΕΗ. Αμέσως μετά προέβη στην ακόλουθη δήλωση:

Η χθεσινή Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου για την «Αποκρατικοποίηση της ΔΕΗ» έρχεται να επικυρώσει δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει ο υπουργός Οικονομικών και ο υφυπουργός ΠΕΚΑ, ήδη από τον περασμένο Μάιο, ερήμην της συμφωνίας των τριών αρχηγών και των προγραμματικών δηλώσεων του Πρωθυπουργού στις 6 Ιουλίου 2012.

Αναφέρομαι συγκεκριμένα στη ρητή συμφωνία και δέσμευσή μας, όταν συγκροτήθηκε η κυβέρνηση. Είχαμε συμφωνήσει επί λέξει για: «… τη στρατηγικού χαρακτήρα απελευθέρωση της ενέργειας με διατήρηση των δικτύων σε δημόσιο έλεγχο…».

Είχα διατυπώσει ευθέως τη διαφωνία μου στην πώληση των δικτύων μεταφοράς της ηλεκτρικής ενέργειας(ΑΔΜΗΕ).

Δυστυχώς για τη χώρα μας με τη χθεσινή απόφαση η κυβέρνηση δεσμεύεται σε απαράδεκτες και επιζήμιες πολιτικές.

Δεν μου είναι δυνατόν να παρακολουθήσω τι είδους μεταρρύθμιση είναι αυτή στην οποία προχωράει η δικομματική κυβέρνηση με την πλήρη πώληση των δικτύων μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Η πράξη αυτή δεν διασφαλίζει το δημόσιο συμφέρον και δεν υπηρετεί το κοινό καλό των πολιτών.

Η κ. Δραγασάκη ελεύθερη, «καθαρή» και εργαζόμενη

Ηλεκτική επίθεση που έκανε η κ. Ζαρούλια (ΧΑ) στον κ. Δραγασάκη (ΣΥΡΙΖΑ) στη Βουλή, βασισμένη στο πρόσφατο δημοσίευμα του «Πρώτου Θέματος», ότι η κόρη του είναι φυλακή ως «πρεζού και έμπορος όπλων», δεν ήταν απλά «ad hοminem και απαράδεκτη».

Όπως προέκυψε από συζήτησή μας με την κ. Μαριάννα Δραγασάκη, η πραγματικότητα είναι η εξής:

1. Η ιστορία αυτή είχε γίνει πριν τρία χρόνια και βάλε

2. Είναι άγνωστο γιατί το «Πρώτο Θέμα» την επανέφερε πρόσφατα

3. Η κ. Δραγασάκη μπήκε πράγματι στη φυλακή

4. Η κ. Δραγασάκη όχι μόνο δεν είναι προφυλακισμένη, δεν είναι καν στη φυλακή. Η εμπλοκή της με τη δικαιοσύνη έχει λήξει.

5. Η κ. Δραγασάκη είναι «καθαρή» και από ναρκωτικά

6. Η κ. Δραγασάκη εργάζεται σήμερα, τώρα που μιλάμε, στον ΟΚΑΝΑ, βοηθώντας άλλους χρήστες να ξεφύγουν από την εξάρτηση.

Είναι προφανές ότι η κ. Ζαρούλια χρωστάει μια συγνώμη και στην κ. Δραγασάκη και στον πατέρα της. Θα τη δώσει;

Μεταρρύθμιση και Αριστερά

→«Το διακύβευμα των μεταρρυθμίσεων αποκλείει εξ ορισμού εκείνους που λυσιτελώς λεηλάτησαν το κοινωνικό σώμα. Αντίστροφα, προαπαιτεί απολύτως μια κυβέρνηση της Αριστεράς, ακριβώς επειδή οι μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα της παρακμής συνιστούν επανάσταση»

 
Του Βασίλη Καρδάση*, 25/7/13,efsyn.gr

Ας κάνουμε το παν να ξεμπερδέψουμε
εγκαίρως όλες τις κλωστές
τις σκευωρίες του χαμένου χρόνου
να ξεπλύνουμε καλά καλά
το παρόν από τα σκουπίδια της σκέψης
έξω φυσάει δυνατά Οδύσσεια
Γιώργος Βέης, Υπέρ των Αποδήμων

Ενα φάντασμα πλανιέται στην Ελλάδα: το φάντασμα της Αριστεράς.

Ολες οι δυνάμεις της γερασμένης Ελλάδας ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα: ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, ο Στουρνάρας κι ο Αμβρόσιος, μεγάλοι καναλάρχες και νεοναζί.

Η παραφθορά της πασίγνωστης εισαγωγικής φράσης του Κομμουνιστικού Μανιφέστου ταιριάζει ειρωνικά στον τρόμο που έχει καταλάβει την ελληνική εκδοχή της κατεστημένης τάξης πραγμάτων, μπροστά στο ενδεχόμενο να επιτευχθεί διακυβέρνηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ στο εγγύς μέλλον. Ο κυνισμός, το μίσος, η κακεντρέχεια, η συκοφαντία και η διαβολή επιστρατεύονται νυχθημερόν για να τιθασεύσουν τις συνειδήσεις των πολιτών. Η ενορχήστρωση με επικεφαλής αργυρώνητους δημοσιογράφους περιλαμβάνει τυφλά χτυπήματα σε όλες τις εκφάνσεις της τρέχουσας πολιτικής.

Οι εμπνευστές της εγχώριας τρομολαγνείας έχουν επιλέξει ως αχίλλειο πτέρνα της Αριστεράς και διαμηνύουν ακατάπαυστα «ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να αλλάξει τίποτα, ότι αντιτίθεται σθεναρά στο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της κυβέρνησης». Για να αποκαλέσουν συνεπαγωγικά ως μεταρρύθμιση την υλοποίηση κάθε φορά των επιταγών των επιτηρητών της τρόικας. Εφόσον αποδεχτείς την ανεργία, την εξαθλίωση, την αναξιοπρέπεια, αυτομάτως μετατρέπεσαι σε μεταρρυθμιστή. Αυτοανακηρύσσονται έτσι μεταρρυθμιστές αυτοί, που ανήγαγαν σε πολιτική κουλτούρα την εμμονή στον κομματισμό, που επένδυσαν διαχρονικά στην κοινωνική στασιμότητα, που υπονόμευσαν τη διοικητική λειτουργικότητα του κράτους, που μας καταδίκασαν σε μόνιμη υπανάπτυξη. Και διατυμπανίζουν αδιαλείπτως το πόσο έχουν αλλάξει, όπως ο λύκος που υποδύεται τη γιαγιά. Και διαγκωνίζονται να μας σώσουν, εμάς τους ενδεείς, αυτοί οι καταστροφείς των ονείρων μας.

Η ιστορική αποτίμηση της διαδρομής του νεοελληνικού κράτους καταδεικνύει με σαφήνεια την ανολοκλήρωτη θεσμική οργάνωση της πολιτείας και των διοικητικών οργάνων της, που συνεπάγεται προφανώς την απουσία νεωτερισμών-κεκτημένων του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού στους διοικητικούς και κοινωνικούς θεσμούς. Το πολιτικό σύστημα αποδείχθηκε εξαιρετικά αδύναμο -αν και μάλλον δεν είχε ποτέ τη διάθεση-, να ανατρέψει τις αγκυλώσεις που επέβαλαν ένα κράτος «ανάμεσα στη σύγχυση και τη διάλυση», επ’ ωφελεία των εξουσιαστικών νοοτροπιών και των πελατειακών σχέσεων. Ενα κράτος που εγγυάται την εναλλαγή των συστημικών κομμάτων στην εξουσία με αντάλλαγμα την αέναη άγρα εκλογικής πελατείας.

Το διακύβευμα των μεταρρυθμίσεων αποκλείει εξ ορισμού εκείνους που λυσιτελώς λεηλάτησαν το κοινωνικό σώμα. Αντίστροφα, προαπαιτεί απολύτως μια κυβέρνηση της Αριστεράς, ακριβώς επειδή οι μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα της παρακμής συνιστούν επανάσταση. Η συγκρότηση ενός κράτους που θα εκπέμπει αξιόπιστη θεσμική λειτουργία, διασφαλίζοντας την ισόνομη μεταχείριση των πολιτών. Που οι υπηρεσίες του θα εξυπηρετούν χωρίς την υποχρέωση της καταβολής φιλοδωρήματος. Που θα διαμορφώσει ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, έτσι ώστε οι φόροι να κατανέμονται με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης ακόμη και σε μια ταξική κοινωνία. Που θα εδραιώσει δημόσια παιδεία προσφέροντας ίσες ευκαιρίες στα παιδιά όλων των κοινωνικών τάξεων, έτσι όπως διατύπωσε ο Ανταμ Σμιθ. Που θα δημιουργήσει κατάλληλο δημόσιο σύστημα υγείας, όπου οι δαπάνες θα είναι διαφανείς και ο πολίτης θα νοσηλεύεται χωρίς να αισθάνεται υποτελής του κυκλώματος των γιατρών.

Με άλλα λόγια, μεταρρύθμιση δεν είναι ρυθμίσεις για τα ταξί, τα φορτηγά, τα φαρμακεία. Ενδεχομένως είναι και αυτά. Αλλά πρωτίστως είναι η αμφισβήτηση των παραδοσιακών πολιτικοοικονομικών θεσμών, που επικρατούν από την ίδρυση του ελληνικού κράτους.

Αυτά και άλλα ανάλογα έχουν κατακτήσει οι δυτικές κοινωνίες εδώ και δεκαετίες. Αυτά αναμένει κανείς από μια κυβέρνηση της Αριστεράς και από τον ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα. Καθότι ο σοσιαλισμός, ως άστρο μακρινό, μπορεί και να συνιστά ουτοπία, όμως η ανακούφιση του πολίτη από χρόνιες παθογένειες του κοινωνικού συστήματος απαιτεί άμεση και ρηξικέλευθη επιλογή. Κι αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να συνθλίβεται ανάμεσα στις εντολές της τρόικας και στην εθελοδουλεία των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων. Αυτή είναι υπόθεση της Αριστεράς.

…………………………………………………………………..

*Καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης

kardasib@uoc.gr

Το Σκίτσο της ημέρας

http://energoipolitespallinis.blogspot.gr

Μολδαβία: Χειρουργούν με τρυπάνια και πένσες

24/07/13 , euronews.gr

Τρυπάνια, πένσες και λοιπά υλικά οικιακής χρήσης έχουν αντικαταστήσει τα χειρουργικά υλικά σε κρατικό νοσοκομείο της Μολδαβίας.
Αιτία είναι η έλλειψη χρημάτων. Οι γιατροί δηλώνουν ότι είναι αναγκασμένοι να χειρουργούν με ό,τι έχουν διαθέσιμο, ακόμα και με τρυπάνια.
«Χρησιμοποιούμε αυτό το τρυπάνι εδώ και δεκαετίες. Όλες μας οι ελπίδες για να αποκτήσουμε ιατρικά υλικά έχουν εξανεμιστεί» δήλωσε ένας από τους γιατρούς του νοσοκομείου.
Τοπικοί τηλεοπτικοί σταθμοί παίζουν επανειλημμένα το σύντομο αλλά αποκαλυπτικό βίντεο. Τραβήχτηκε στο Νοσοκομείο Παίδων στο Κισινάου, και έχει προκαλέσει την οργή των πολιτών.
Ο πρωθυπουργός της χώρας έχει ζητήσει από τον υπουργό υγείας να ερευνήσει το περιστατικό. Ο Αντρέι Ουσάτι πάντως σπεύδει να διευκρινίσει ότι η πρακτική δεν απαγορεύεται σε συγκεκριμένες καταστάσεις.
«Από ιατρικής απόψεως αν έχουν τηρηθεί όλοι οι κανόνες αποστείρωσης το τρυπάνι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως χειρουργικό εργαλείο» δήλωσε ο υπουργός Υγείας της Μολδαβίας.
Ωστόσο, το συγκεκριμένο νοσοκομείο φέρεται να διαθέτει τα κατάλληλα εργαλεία ώστε να αποφεύγεται η εφαρμογή χειρουργικών μεθόδων μιας άλλης εποχής.
Το βίντεο κατέγραψε τηλεοπτικό συνεργείο ιδιωτικού σταθμού, έχοντας προκαλέσει σκάνδαλο στη Μολδαβία.
Η χώρα θεωρείται από τις πιο φτωχές της Ευρώπης με το μηνιαίο εισόδημα των πολιτών να είναι κατά μέσο όρο στα 300 ευρώ.

Το είδωλο του τουρισμού

Του Παντελή Μπουκάλα , kathimerini.gr «Και η Ναόμι Κάμπελ στη Μύκονο!» «Στην Ελούντα ο Κριστιάνο Ρονάλντο!» «Ηρθε και η Μαντόνα!» Κι άλλα ονόματα. Βαριά κι ασήκωτα. Ή πανάλαφρα. Οπως το δει κανείς. Ακούς πάντως τα δελτία των μισών εμπορικών καναλιών (που παίζοντας πια άνευ αντιπάλου, χαμήλωσαν κι άλλο τον πήχυ των φιλοδοξιών τους) και πιστεύεις ότι τρύπωσε στις «σοβαρές» ώρες η θεματολογία και ο τόνος των ελαφρολαϊκών μεσημεριανάδικων. Είναι που είναι ο τουρισμός η μεγάλη μας λατρεία και η μοναδική «αναπτυξιακή στρατηγική», έρχονται και οι βιπάτες αφίξεις για να δώσουν ευκαιρία αυτοθαυμασμού: «Σταυροδρόμι η Ελλάδα!» «Χόλιγουντ οι Κυκλάδες». Κ.τ.λ. Η δεύτερη ευκαιρία που προσφέρουν οι αφικνούμενες φίρμες της ποικίλης σόου μπιζ (αθλητισμός, μόντελιγκ, κινηματογράφος), αφορά την απογύμνωση των δελτίων. Αφού λένε όσα βαρυσήμαντα έχουν να πουν, μόλις περάσει το μισάωρο και κάτι αρχίζουν οι αντιγραφές του στυλ-STAR, πάντα σοβαροφανείς, αυτό να λέγεται. Ημίγυμνες λουόμενες (οι φίλες των διασήμων) ή λικνιζόμενες (οι ξαδέρφες των φίλων των διασήμων), παρουσιάζονται με «λεζάντες» πορνογραφικότερες της ίδιας της εικόνας. Θα υπέθετε κανείς ότι πέρασε η εποχή που ξιπαζόμασταν μόλις έφτανε εδώ κάποιο αστεράκι της Τσινετσιτά ή του Χόλιγουντ. Θα περίμενε επίσης ότι και οι πολιτικοί, αλλά κι εμείς οι δημοσιογραφούντες θα είχαμε να πούμε κάτι ουσιωδέστερο από το κλισέ περί βαριάς βιομηχανίας. Να σκεφτούμε δηλαδή και λίγο το κόστος της ετήσιας εισβολής. Ποια η φθορά του περιβάλλοντος (πόσους μπορεί ν’ αντέξει το φαράγγι της Σαμαριάς ή η Ελαφόνησος;), ποια η ζημιά του ήθους (εκείνες οι «Μερίδες Ξου», θυμάστε). Πόσο υποτακτική πρέπει να καταντήσει η πολιτεία για να ικανοποιήσει τις ορέξεις των επαγγελματιών ή «επαγγελματιών» του κλάδου. Για παράδειγμα, είναι να παίρνεις τα βουνά και τα λαγκάδια με την απόφαση να διπλασιαστεί το ήδη βαρύ πρόστιμο για το ελεύθερο κάμπινγκ. Δηλαδή, τώρα με την τόση δυσκολία των ανθρώπων, ιδίως των νέων, να πάρουν μιαν υπαίθρια ανάσα· τώρα που καταφτάνουν 17 εκατομμύρια τουρίστες, άρα δεν υπάρχει αναδουλειά στα ρεντ ρουμ, τώρα βρήκαν να κηρύξουν κακούργημα την ελεύθερη κατασκήνωση; Η «πλουσιότερη χώρα του κόσμου» αποδεικνύεται τσιγκούνα με τους κατοίκους της. Και υποχρεώνει όλους να υπακούουν στην τουριστική νόρμα, έχουν - δεν έχουν, θέλουν - δεν θέλουν: ξαπλώστρες (αφού ακάλυπτη αμμουδιά δεν παραϋπάρχει) από τάλιρο έως πενηντάρικο (αυτές για τις εγχώριες εκδοχές της Μαντόνας), νερό μόνο εμφιαλωμένο αφού πρέπει ν’ ανέβεις στον Ψηλορείτη ή τον Παρνασσό για να βρεις μια βρύση δωρεάν, α, και ρακέτες γιοκ. Διότι «οχλούν». Ναι, η Παραλιακή Αστυνομία στην οποία θα ασκεί επί τρίμηνο την κινητικότητά της η Δημοτική, θα κυνηγάει τους ρακετόφιλους. Και στη θάλασσα θ’ αρμενίζουν δεκάδες ξιπασμένοι λαδωματίες με τα φονικά ταχύπλοά τους. Η πλουσιότερη χώρα του κόσμου; Σε όλα όμως. Και στην ελαφρότητα.