ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Αγίου Δημητρίου

Στρατάρχες της κάμερας

Tου Παντελη Μπουκαλα , kathimerini.gr

Κάποιες στιγμές δεν πιστεύεις τα ίδια σου τα μάτια. Ούτε τα γυαλιά σου βέβαια. Τα γυαλιά τα καθαρίζεις μια, τα καθαρίζεις δυο, συμπεραίνεις ότι δεν σε πρόδωσαν. Για τα μάτια όμως μπαίνεις σε αγωνία. Μα μη μεγάλωσε η πρεσβυωπία, μα μη σε θυμήθηκε ο καταρράχτης... Τέτοια πράγματα σκέφτεσαι όταν αυτά που βλέπεις στην τιβί σού προκαλούν καταρράχτη δακρύων από τα γέλια. Προσπαθείς βέβαια να ανακόψεις το γέλιο σου, παρότι φυσικό και αυθόρμητο. Αλλά το πράμα είναι τόσο δύσκολο όσο εύκολο είναι να βουλιάξει ο νάρκισσος στη λιμνούλα της μέθης του και να ξεπέσει ο κόλακας στο κιτς. Εξηγούμαι. Δουλειά των υπουργών είναι να επισκέπτονται μέρη σχετιζόμενα με τις αρμοδιότητές τους. Και όχι βέβαια με τη συνοδεία φωτογράφων και κάμεραμεν, δήθεν για «αιφνιδιαστική επιθεώρηση». Κάποια στιγμή ο υπουργός Ναυτιλίας θα πρέπει να πάει σε λιμάνι· χωρίς ταρατατζούμ. Ο υπουργός Υγείας σε νοσοκομείο (εκεί και να ’θελε ταρατατζούμ θα γινόταν καταγέλαστος αν το ζητούσε). Ο της Γεωργίας σε κάποιον κάμπο, χωρίς γαλότσες, ψάθα και τριμμένο παντελόνι σε ρόλο αγρότη. Οσο για τον υπουργό Εθνικής Αμυνας, ε, μάλλον υποχρεούται να πάει σε κάποιο πολεμικό σκάφος ή σε στρατόπεδο και να μην είναι Πάσχα. Τέτοια απλά. Ο νυν υπουργός Αμυνας Πάνος Παναγιωτόπουλος βρέθηκε υποχρεωμένος να αντιπαλέψει μια βαριά παράδοση. Δεν είναι εύκολο να διακριθείς σε έναν θώκο που τον λάμπρυναν ο κ. Τσοχατζόπουλος, ο κ. Βενιζέλος, ο κ. Αβραμόπουλος - ο καθείς με το στυλ του στόμφου του. Ευτυχώς για τα εθνικά μας πράγματα, ο κ. Παναγιωτόπουλος έχει από παλιά υψηλές επιδόσεις στο άθλημα του στόμφου. Και στο άθλημα του λαϊκισμού επίσης. Το πεντάλεπτο με ηρωικά στιγμιότυπα λοιπόν που έδειξαν υποχρεωτικά προ ημερών τα κρατικά κανάλια (ασφυκτικά χειραγωγούμενα από τη Ν.Δ., όπως έδειξε και η παραίτηση-απομάκρυνση του γενικού διευθυντή τηλεόρασης της ΕΡΤ Κώστα Σπυρόπουλου). Hταν ένα εξαιρετικό μείγμα στόμφου και λαϊκισμού. Ο υπουργός είχε επισκεφθεί ακριτικές φρουρές (όχι πάντως τον ίδιο τον Διγενή Ακρίτα, οπότε θα ήταν αναγκαία η κάμερα) και σκέφτηκε ότι αυτό το μείζον νέο πρέπει οπωσδήποτε να το μάθει το πανελλήνιο, λες και από την αστραπιαία επίσκεψή του κρέμεται η εθνική μας κυριαρχία. Και αφού κατά τύχην όλως βρέθηκε εκεί κοντά ένα τηλεοπτικό συνεργείο, είπε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να αυτοσκηνοθετηθεί σε μελόδραμα. Επιπλέον σκέφτηκε πως είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία να κολακέψει τον αρχηγό του και να του δώσει και αυτού μια αβάντα, μια ευκαιρία προβολής. Εχοντας λοιπόν σαν φόντο αξιωματικούς και οπλίτες τηλεφώνησε εν εξάψει στον κ. Σαμαρά, του είπε τι ηρωικό έπραττε τη στιγμή εκείνη και έδωσε έπειτα το τηλέφωνο στον αξιωματικό, να μιλήσει με τον πρωθυπουργό, «που πάντα νοιάζεται». Εκεί απάνω άλλαξα κανάλι κι έπεσα σε πολεμική ταινία. Με τον στρατηγό Τζορτζ Σμιθ Πάτον δυστυχώς. Οχι με τον στρατηγό Πάνον.