Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012


Ο Ψαραντώνης και η Αγάπη

Η συγγραφέας Στέργια Κάββαλου από τα Ζωνιανά, μιλάει με τον Ψαραντώνη από τα Ανώγεια , athensvoice.gr

image
Όταν ξέρεις ότι έχεις τηλεφωνικό ραντεβού με τον Ψαραντώνη, σβουρίζεις όλη μέρα με ερωτήσεις στο κεφάλι σου, λυπάσαι που από το απέναντι παράθυρο βλέπεις τα «ενοικιάζεται» και όχι κάτι από Ψηλορείτη και τα χάνεις όταν η δωρική φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής σού λέει «Με ποια μιλώ; Πε μου, να πω». Εκεί δίνεις διαπιστευτήρια «καλής» γειτονίας Ζωνιανών-Ανωγείων-ούτε δέκα δεν είναι τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν-γίνεσαι «συγχωριανή» και με δειλή ανακούφιση παίρνεις τα πράγματα από την αρχή. «Εν αρχή ην;», ρωτάς για να πάρεις την απάντηση που θα έκανε την εντεκάλεπτη αυτή κουβέντα, καλό συναπάντημα. «Η αρχή είναι αρχή αλλά των πάντων δεν έχει τέλος».
Ακούω τα συγχρονισμένα μας γέλια ηχογραφημένα και μοιάζουν μουσική. Η μουσική για τον Ψαραντώνη είναι θεότητα. «Η μουσική είναι φύση, είναι ρυθμός. Ό,τι έχει παλμό, είναι θεϊκό. Κι η λύρα είναι το όργανο του Θεού, η καρδιά των ανθρώπων. Το πιο τέλειο όργανο. Γλιστρά το νύχι, κάνει τρέλες, ό,τι θες κάνει». Και τον θυμάμαι να κάνει ό,τι θέλει στο θέατρο Νίκος Ξυλούρης όπου έντυνε με τη λύρα του ανεβασμένος σε βάθρο ψηλό, την παράσταση «Ο Πατούχας» του Ιωάννη Κονδυλάκη. Στην αρχή, πειθαρχημένος, μετά κανείς δεν μπορούσε να τον συγκρατήσει. Και ευτυχώς. Σαν τις αυτοσχέδιες βραδιές που στήνονται στο Περαχώρι. Δεν μπορεί, κάτι θα έχεις ακούσει γι’ αυτό που λέμε «ανωγειανή παρέα»…
Στα αυτιά του δεν υπάρχει μόνο η παραδοσιακή αλλά οι μουσικές όλου του κόσμου. Πρωταγωνιστής-καλεσμένος στα μεγαλύτερα παγκόσμια φεστιβάλ, απολαμβάνει την καλή μουσική απ’ όπου κι αν προέρχεται ως εκπρόσωπος πάντα της δικής του ιδιαίτερης πατρίδας. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός. Αυτό άλλωστε ήταν για κείνον και το Ηρώδειο. «Αυτά δεν είναι τιμές, ούτε αναγνώριση. Δίνουμε την παράδοση και τον πολιτισμό μας στον κόσμο. Κι αυτός ακούει και προσανατολίζεται και μαθαίνει από πού είναι». Όταν μοιράζεται τη σκηνή με τα παιδιά του, τον Ψαρογιώργη και τον Ψαρολάμπη στα λαούτα, και τη Νίκη Ξυλούρη στα κρουστά δεν κρύβει την ηθική του ικανοποίηση που οι νέοι προχωρούν, έστω με το δικό τους τρόπο, για το καλό της παράδοσης.
Στην κουβέντα μας αναφέρεται συχνά το καλό. Τι σημαίνει όμως πλέον καλός άνθρωπος;. «Εκείνος που έχει μεγαλείο. Μόνο εκείνος μπορεί να αγαπήσει το καλό και να το σεβαστεί. Ο καλός μουσικός λατρεύει τον άλλον καλό μουσικό και μαζί περνούν καλά γιατί σμίγουν όπως τα ψηλά βουνά». Βουνά. Η Φύση για τον Ψαραντώνη είναι πανταχού παρούσα. Από εκείνη παίρνει δύναμη και χαρά. Από κάθε οροπέδιο, από τη θάλασσα, από την ομορφιά ακόμα και του αέρα. Χαρά παίρνει και από τις μουσικές του συνεργασίες, που δεν είναι λίγες. Από τον Βασίλη Σκουλά, τον Γιώργη Σταυρακάκη, τους Χαΐνηδες μέχρι τα Μακρινά Ξαδέρφια, τους Δαιμονία Νύμφη και τον Γιάννη Αγγελάκα. «Με όλους ταιριάζω εγώ, άμα το τραγούδι μ’ αρέσει». Στον αντίποδα του καλού σμιξίματος είναι η κακία των ανθρώπων και η σπατάλη. Πιστεύει πως αυτή είναι η τωρινή μας κρίση.
Πιστεύει ακόμα ότι η Κρήτη είναι η ωραιότερη ιστορία του κόσμου, ότι από εκεί ξεκίνησαν όλα. «Δεν τα λέω εγώ, τα λένε όλοι οι ξένοι όταν μας καλούνε. Τα δείχνουν στα ντοκιμαντέρ. Για τους προμινωΐτες Έλληνες που βγήκαν από τα σπήλαια, για τους Δαρβίδες που πρωτόπαιξαν τη μουσική. Οι τηλεοράσεις εδώ κάνουν ότι δεν βλέπουν. Εδώ δεν ακούν, δεν ξέρω γιατί».
Ο Ψαραντώνης όμως ακούει το αθηνέζικο κοινό που τον αγαπά, χαίρεται για την αμοιβαία εκτίμηση και λαχταρά για την κάθε εμφάνισή του εδώ. «Με αγαπούν και τους αγαπώ. Εξάλλου, να μ’ αγαπούνε θέλω, όχι να με φοβούνται!» Μετά τη δική μου διαβεβαίωση ότι εγώ τον αγαπώ από τα μικράτα μου, συμπληρώνει με φωνή γλυκιά, σχεδόν παιδική. «Όχι μόνο εσύ, όλοι. Γιατί η αγάπη είναι η περισπωμένη της ζωής. Η αγάπη είναι πάνω απ’ όλα». Και η φωνή του γίνεται σχεδόν σοφή.
Κλείσαμε το τηλέφωνο μάχιμοι αλλά γελαστοί, δίνοντας ραντεβού «στην Αθήνα». Κι εκεί που πριν άκουγα στο repeat το «συννεφιασμένε μου ουρανέ όντε βροντάς και βρέχεις την ίδια παραπόνεση με την καρδιά μου έχεις», το γύρισα στο «εσύ θαρρείς πως η πληγή που μού’ κανες πονεί με, μα εκείνη γίνηκε χαρά και στη ζωή κρατεί με». Και αυτό στο repeat.
Τα υπόλοιπα στις 8/12 εντός Gagarin με τη ζωντανή αυτονόμηση της λύρας σε πλήρη δράση. Μέχρι τότε θα επαναλαμβάνω στον εαυτό μου αυτό που κάνει ο Ψαραντώνης, αυτό που με ορμήνευε και ο παππούς μου ο Δημοκράτης «να είμαι καλός άνθρωπος, να είμαι καλός άνθρωπος». Να είμαστε καλοί άνθρωποι και ν’ ανταμώνουμε, θα συμπληρώσω εγώ. Και ο αγών συνεχίζεται…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας την γνώμη σας...