1. Η πρόταση για επιστροφή στο κυβερνητικό σχήμα απερρίφθη αμέσως από τον πρόεδρο της ΔΗΜ.ΑΡ. Φώτη Κουβέλη διότι δεν έχουν αλλάξει σε τίποτα οι πολιτικές συνθήκες λόγω των οποίων αποχωρήσαμε από την κυβέρνηση εθνικής λύσης τον Ιούνιο.
Κατά την προσωπική μου γνώμη, οι όροι διακυβέρνησης της χώρας και διαχείρισης της κρίσης χειροτέρεψαν, η συνεχής επίκληση της (μόνιμης;) έκτακτης ανάγκης δεν πείθει και οι προϋποθέσεις διαμόρφωσης μιας κυβερνώσας Αριστεράς σήμερα πληρούνται περισσότερο.
Οι διαφορετικές απόψεις που ανταλλάσσονται μέσα στη ΔΗΜ.ΑΡ. είναι στοιχείο ανα-ζωογόνησης και εμπλουτισμού και σε καμία περίπτωση δεν αναδεικνύουν κόπωση ή διάσπαση. Άλλωστε σε είκοσι μέρες το Συνέδριο θα απαντήσει συνολικά στις προ-τάσεις που θα κατατεθούν.
2. Θεωρώ ότι η αντίθεση Μνημόνιο - Αντιμνημόνιο ή κακό Μνημόνιο - καλό Μνημόνιο είχαν πριν ενάμιση χρόνο έντονο πολιτικό συμβολισμό που οδήγησε ετερόκλιτα ιδεολογικά κόμματα να συστοιχίζονται γύρω από αυτό.
Σήμερα πλέον οι «εφαρμογές του Μνημονίου» έχουν γίνει με τόσο βίαιο, ισοπεδωτικό και συχνά φαύλο / πελατειακό τρόπο που η νέα και πλέον υγιής πολιτικά αντίθεση πρέπει να είναι αριστερή ή δεξιά διακυβέρνηση (και συναφής διέξοδος από την κρίση με την κοινωνία όρθια και τους θεσμούς ισχυρούς).
3. Έχω γράψει πολλές φορές ότι η Κεντροαριστερά έχασε το momentum της Ιστορίας. Ο ρόλος της ήταν -την εποχή που η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ συγκέντρωναν από 40% των ψήφων- να αποτελεί ο τρίτος πόλος το στήριγμα στο (τότε) ΠΑΣΟΚ για κεντροαριστερή κυβέρνηση.
Σήμερα που η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ συγκυβερνούν (δημοσκοπικά με 30% μαζί), που το ΠΑΣΟΚ δηλώνει ότι αποτελεί τη βάση του τρίτου πόλου και που ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα της Αριστεράς, έχει επίσης υψηλό ποσοστό (25-30%), η Κεντροαριστερά μοιάζει να θέλει να διεμβολίσει τον ΣΥΡΙΖΑ για να δώσει ζωή στο (σημιτικό) ΠΑΣΟΚ. Αν είναι έτσι, τότε λέγεται Κεντροδεξιά και ως τέτοια δεν είναι αποδεκτή.
Όσον αφορά στη δική μας πρόταση, την οποία εγώ ονομάζω ΣΟ.ΔΗ.Α (Σοσιαλιστική Δημοκρατική Αριστερά), αυτή δεν κινείται στην παραπάνω κατεύθυνση αλλά στοχεύει στην ενίσχυση της ΔΗΜ.ΑΡ. και του ευρύτερου χώρου ως μελλοντικού εταίρου της κυβερνώσας Αριστεράς.
4. Το ευρωπαϊκό όραμα παραμένει. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, ή έστω τα ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη δεν εμπνέονται πλέον τόσο πολύ από την ενότητα των λαών, την υπέρβαση των διαφορών, την κοινή πορεία προς την ευημερία. Σ' αυτό ίσως φταίει η ανταγωνιστική παγκοσμιοποίηση και το imperium των ΗΠΑ, ίσως φταίει και η γενικότερη συντηρητικοποίηση των μεσαίων τάξεων και η συγκέντρωση κεφαλαίων στα χέρια λίγων. Το ευρωπαϊκό κεκτημένο αλληλεγγύης των λαών έχει μειωθεί και ο εθνικός ανταγωνισμός υπερισχύει των οραμάτων. Στον τομέα αυτό η κυβερνώσα Αριστερά έχει πολλή δουλειά να κάνει, γιατί, όπως ήδη έχει αποδειχθεί σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και τα αριστερά κόμματα των αναπτυγμένων χωρών δεν αισθάνονται «αδέλφια» στα βάσανα του ελληνικού λαού.
Χρειάζεται νέο σχέδιο εθνικής στρατηγικής, νέες συμμαχίες, ευνοϊκό διεθνές περιβάλλον, ισχυρή διπλωματία και κυρίως εσωτερικό μέτωπο συναίνεσης.