Καλή Χρονιά , κόντρα στους εχθρούς του πολίτη , με ελπίδα για το αύριο

Το 2014 ,  ας γίνει η χρονιά,  που θα επιστρέψει το χαμόγελο στα πρόσωπά μας και η αισιοδοξία στις καρδιές μας.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ 

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Το τέλος των δεινοσαύρων

Του Χριστόφορου Κάσδαγλη ,thepressproject.gr

 Φαίνεται, λοιπόν, ότι τους δεινόσαυρους τους έφαγε η αλαζονεία τους. Πίστεψαν ότι ήταν τα αφεντικά της Γης και ότι μπορούσαν να διαχειριστούν τους πόρους της όπως νόμιζαν οι ίδιοι.

Οι αυτών υψηλότητες οι πρίγκιπες

Δεκαετίες ολόκληρες ψάχνουν οι επιστήμονες να κατανοήσουν πώς και γιατί χάθηκαν οι δεινόσαυροι, πριν από εξήντα πέντε εκατομμύρια χρόνια, από προσώπου Γης. Πέρα από τη χαρά της έρευνας και τα παράπλευρα οφέλη που συνεισφέρει αυτή η διαδικασία στη μεγάλη περιπέτεια της ανθρώπινης γνώσης, ίσως και να μη χρειαζόταν να μπουν σε όλον αυτό τον κόπο και τα έξοδα. Μια πιο προσεχτική παρατήρηση γύρω τους θα αρκούσε για να καταλήξουν στο προφανές.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι τους δεινόσαυρους τους έφαγε η αλαζονεία τους. Πίστεψαν ότι ήταν τα αφεντικά της Γης και ότι μπορούσαν να διαχειριστούν τους πόρους της όπως νόμιζαν οι ίδιοι. Βαυκαλίζονταν ότι αυτοί ήταν και κανένας άλλος, κι ότι όλα τα άλλα ζώα ήταν απλώς «οι καλύτεροι φίλοι του δεινοσαύρου», ενώ και οι εκπρόσωποι του φυτικού βασιλείου δεν είχαν καμία άλλη αποστολή παρά να γεμίζουν τις δικές τους παραφουσκωμένες κοιλιές, χωρίς να χρειάζεται εκείνοι να κάνουν καν τον κόπο να ασχοληθούν με τη διατήρηση και την ανανέωση των ειδών που κατανάλωναν ή κατέστρεφαν -ογκώδεις και άγαρμποι όπως ήταν- στο διάβα τους.

Στην αρχή, καθώς ήταν λίγοι σε έναν ολόκληρο πλανήτη, όλ’ αυτά δεν είχαν και μεγάλη σημασία. Ξόδευαν, λοιπόν, ο δεινόσαυροι πόρους και ευκαιρίες χωρίς να τους κοστίζει και πολύ. Σιγά σιγά όμως αυξήθηκαν και ανέπτυξαν πιο απαιτητικά γούστα, πετούσαν ως άχρηστο περισσότερο μέρος της τροφής από όσο κατανάλωναν, σπαταλούσαν ενέργεια, ταξίδευαν όλο και περισσότερο αδιαφορώντας για τις συνέπειες των μετακινήσεών τους. Τη διαδικασία αυτή την ονόμασαν παγκοσμιοποίηση, ή κάπως έτσι τέλος πάντων, προσδίδοντάς της μια δημιουργική διάσταση την οποία στην πραγματικότητα δεν είχε. Kαι εν πάση περιπτώσει, η όποια δημιουργικότητα προέκυπτε απ’ αυτή την αυξημένη κινητικότητα των δεινοσαύρων, υπολειπόταν της ζημιάς που προκαλούσε στον πλανήτη.

Ξόδευαν λοιπόν οι κύριοι αυτοί τους πόρους που βρίσκονταν γύρω τους, να μην κουράζονται και πολύ, και όταν τους εξαντλούσαν πήγαιναν απλώς παρακάτω και άρχιζαν και πάλι να ξοδεύουν με την ίδια βουλιμία ή, μάλλον, με ακόμα μεγαλύτερη, καθώς η απληστία του δεινόσαυρου έχει το χαρακτηριστικό ότι αναπαράγεται συνεχώς σε διευρυνόμενη βάση, χωρίς πουθενά κατά την ανέλιξή της να επέρχεται κάποιος κορεσμός.

Γέμιζαν λοιπόν τις κοιλάρες τους χωρίς ανησυχίες. Παρατηρώντας άλλωστε γύρω τους, με βάση το στενό κύκλο εποπτείας που διέθεταν σε σύγκριση με την πολυπλοκότητα του φυσικού κόσμου που τους περιέβαλλε, σχημάτιζαν την εντύπωση ότι η φύση αυτοαναπαράγεται χωρίς να χρειάζεται υποστήριξη, μερικές φορές μάλιστα, η υπερεντατική εκμετάλλευσή της την ωθεί σε αύξηση των ρυθμών αναπαραγωγής της. Μόνο που δεν καταλάβαιναν, οι ηλίθιοι, ότι σε κάθε κύκλο αναπαραγωγής της η φύση, ό,τι κέρδιζε σε ταχύτητα και ποσότητα το έχανε σε ζωτικότητα και ποιότητα. Αυτό που παρατηρούσαν οι ίδιοι δεν ήταν παρά η μικρή κλίμακα, η περιορισμένη εικόνα, ενώ από κάτω λειτουργούσαν ήδη μακροχρόνιες και αόρατες διά γυμνού οφθαλμού διεργασίες, που υπονόμευαν ανεπαίσθητα το υπόβαθρο πάνω στο οποίο στηριζόταν η ίδια η ύπαρξή τους.

Είχαν εξάλλου γίνει μαλθακοί οι δεινόσαυροι μέσα από όλη αυτή την ευδαιμονία - χοντρόπετσοι και κακομαθημένοι. Έτσι, ακόμα και τα σημάδια της επερχόμενης καταστροφής δεν τα αξιολογούσαν σωστά. Ακόμα κι όταν έκαναν κάποιες επισημάνσεις, προτιμούσαν μοιρολατρικά ν’ αφήνουν ελεύθερη τη δυναμική καταστροφής που οι ίδιοι είχαν ενεργοποιήσει, έχοντας την πεποίθηση ότι εξωγενείς δυνάμεις θα επανέφεραν την ισορροπία που οι ίδιοι διετάρασσαν συνεχώς. Στο κάτω κάτω, γιατί να ανησυχούν; Οι εγωκεντρικές εμπειρίες τους τους έλεγαν ότι όλους αυτούς τους αιώνες που κυριαρχούσαν στον πλανήτη τα πράγματα πήγαιναν συνεχώς προς το καλύτερο -γι’ αυτούς πάντα- και δεν είχαν την παραμικρή ένδειξη ότι κάτι μπορεί ν’ αλλάξει επί τα χείρω. Μονάχα μεγαλύτερη επιτάχυνση της προόδου πίστευαν ότι μπορούσαν να αναμένουν, οι αφελείς. Κάτι είχαν ακούσει για άλλα είδη, προϋπάρχοντα, για άλλους πολιτισμούς που είχαν προηγηθεί των ιδίων και είχαν προ πολλού εξαφανιστεί, όταν οι όροι της ύπαρξής τους είχαν αναιρεθεί (αν δεχτούμε, δηλαδή, ότι αυτό το σύστημα σκέψης και κοινωνικών σχέσεων που είχαν αναπτύξει οι δεινόσαυροι θα μπορούσε να αποκληθεί «πολιτισμός»), αλλά δεν πίστευαν ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί και στις υψηλότητές τους. Εκείνοι ήταν ο περιούσιος λαός, οι εκλεκτοί του Θεού, τα αφεντικά, οι κυρίαρχοι των ειδών, προορισμένοι να οδηγήσουν τον κόσμο στην ολοκλήρωσή του.

Το μόνο που θα μπορούσε να τους συμβεί, κάποτε, και όχι βέβαια στον ορατό χρόνο της ατομικής ύπαρξής τους, θα ήταν η ολοκλήρωση αυτή να φτάσει σε τέτοιο σημείο τελείωσης που να ταυτιστούν με τον κύριο και δημιουργό τους. Και πράγματι, τελικά ταυτίστηκαν μ’ Αυτόν. Εν είδει, όμως, χαλκομανίας…

Ποιος και γιατί προτείνει τον Μίκη Θεοδωράκη για Πρόεδρο της Δημοκρατίας

iefimerida.gr

Με ένα κατηγορηματικότατο «όχι» απάντησε ο Μίκης Θεοδωράκης στην πρόταση του Ευάγγελου Βενιζέλου για να προταθεί ως υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Μία ημέρα μετά το εξιτήριο που πήρε από το νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν, ο Μίκης Θεοδωράκης αποφάσισε να δώσει τέλος στις φήμες και τους ψιθύρους που είχε δημιουργήσει η πρόταση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ ώστε ο διάσημος συνθέτης να είναι ο διάδοχος του Κάρολου Παπούλια στο Προεδρικό Μέγαρο.
Μάλιστα ο κ.Θεοδωράκης επέλεξε ιδιαίτερα σκληρή γλώσσα για να απαντήσει στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ χαρακτηρίζοντας την κυβέρνηση ως «προσωπικό της υποτέλειας» που καταδικάζει όσους σκέφτονται και να μάχονται αντιμνημονιακά και αντισυστημικά, όπως εκείνος. Και συνεχίζει «Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να με εμπλέκουν στα παιχνίδια τους οι παντός είδους εκπρόσωποι του προσωπικού της υποτέλειας και μάλιστα ως παράγοντα λύσης στο πρόβλημά τους;». Και τέλος ξεκαθαρίζει πως δεν έχει καμία θέση στα πολιτικά παιχνίδια που απασχολούν το υπάρχον πολιτικό δυναμικό, το οποίο τυφλωμένο από πολιτικές φιλοδοξίες εγκατέλειψε τον ελληνικό λαό.
Η ανακοίνωση του Μίκη Θεοδωράκη
«Στο επίκεντρο της εθνικής μας κρίσης βρίσκεται και η διαρκώς οξυνόμενη κρίση του προσωπικού της υποτέλειας λόγω της φθοράς που υφίστανται τα μέλη του, καθώς είναι υποχρεωμένα να εφαρμόζουν τα αντιλαϊκά μέτρα των ξένων Καγκελαριών που από το 2011 κατέχουν τη χώρα, μεταξύ των οποίων μέτρων ήταν και το να καταδικάσουν σε σιγή όσους και όποιους συνεχίζουν να σκέφτονται και να μάχονται αντιμνημονιακά και αντισυστημικά. Ένας απ' αυτούς υπήρξα και είμαι κι εγώ, γεγονός που το γνωρίζουν όλοι. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να με εμπλέκουν στα παιχνίδια τους οι παντός είδους εκπρόσωποι του προσωπικού της υποτέλειας και μάλιστα ως παράγοντα λύσης στο πρόβλημά τους; Άλλωστε μόλις προχθές ανέπτυξα στην Ακαδημία Αθηνών την άποψή μου υπογραμμίζοντας ότι η «Μόνη Λύση» είναι η κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας. Μπροστά σ' αυτό τον Στόχο, ας μου επιτραπεί να θεωρώ τα πολιτικά παιχνίδια που απασχολούν το υπάρχον πολιτικό δυναμικό σαν ένα τμήμα της βαθιάς κρίσης ενός πολιτικού χώρου ο οποίος εγκατέλειψε προ πολλού τον ελληνικό λαό τυφλωμένος από πολιτικές φιλοδοξίες και απέναντι στον οποίο η δική μου θέση είναι η κάθετη αντίθεση και η ανθρώπινη θλίψη.»
Οι δύο προτάσεις Βενιζέλου για τη διαδοχή Παπούλια από τον Μίκη Θεοδωράκη
Δύο φορές και μάλιστα σε ανύποπτο χρόνο χρειάστηκε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος να προτείνει για τη διαδοχή του Κάρολου Παπούλια το όνομα του Μίκη Θεοδωράκη μέχρι να αρνηθεί ο τελευταίος. Ο κ.Βενιζέλος είχε αναφέρει το όνομα του συνθέτη τόσο σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στον Γιάννη Πρετεντέρη στην εκπομπή «Ανατροπή» στο Mega, όσο και στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ. Ο κ.Βενιζέλος στη συνέντευξη είχε αναφέρι ότι μπορεί να συγκεντρωθούν οι απαιτούμενοι 180 ψήφοι για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, το 2015, ώστε να μην πάμε σε εκλογές, ενώ για το πρόσωπο του Προέδρου είπε ότι όλα είναι ανοιχτά και ότι θα μπορούσε να προέρχεται και από τον καλλιτεχνικό χώρο, όπως κάποιος του μεγέθους του Μίκη Θεοδωράκη. Μάλιστα είχε αναφέρει «υπάρχει κάποιος άλλος με μεγαλύτερο πολιτικό και διεθνές ανάστημα;».

Εγώ, ο ακαμάτης

Του Χριστόφορου Κάσδαγλη , thepressproject.gr

 Είναι θαύμα το πώς επιβίωσε του πολέμου η οικογένειά του παππού μου, και προπαντός η κόρη του, με αποτέλεσμα να υπάρχω και να γράφω τώρα αυτές τις γραμμές προσπαθώντας να κατανοήσω την Ιστορία ως αλληλουχία δανείων.

Ο παππούλης μου από τη μεριά της μάνας μου πήρε τη δεκαετία του ’30 ένα δάνειο για να χτίσει σπίτι στην Αθήνα, σε μια εποχή που τα στεγαστικά δάνεια δεν είχαν έρθει ακόμα στη μόδα. Δεκαετία του ’30. Μεσοπόλεμος – μια μικρή ανάσα. Αλλά ο φασισμός ήδη έκανε το ντεμπούτο του στη Γερμανία, την Ιταλία και την Ισπανία, και ακόνιζε τα νύχια του για να ενσκύψει και στην Ελλάδα. Τα τύμπανα του πολέμου ηχούσαν ήδη, εις ώτα ακουόντων και μη ακουόντων – κυρίως μη ακουόντων.

Μέρος του δανείου αυτού ο παππούς μου το γλύτωσε εξαιτίας του πληθωρισμού που επακολούθησε του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όχι ότι ο καημένος ο παππούς θα ευχόταν να γίνει πόλεμος για να γλυτώσει τις δόσεις του δανείου, όπως υποψιάζομαι ότι λειτουργούν σήμερα αρκετοί «επενδυτές». Ίσως όχι για να γλιτώσουν ένα δάνειο, αλλά οπωσδήποτε προκειμένου να γλιτώσουν ένα πακέτο δανείων που το ανέλαβαν κάποτε για να τα κονομήσουν χοντρά, αλλά τελικά έμειναν με την καυτή πατάτα στα δικά τους χέρια και το πακέτο έγινε βαριά θηλιά στο λαιμό τους. Ο παππούς δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να σκεφτεί έτσι, άσε που δεν περνούσε καθόλου απ’ το χέρι του το αν θα γινόταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Εξάλλου, τον πλήρωσε ακριβά τον πόλεμο σε όλα τα άλλα επίπεδα, και είναι θαύμα το πώς επιβίωσε εκείνος και η οικογένειά του, και προπαντός η κόρη του, με αποτέλεσμα να υπάρχω και να γράφω τώρα αυτές τις γραμμές προσπαθώντας να κατανοήσω την Ιστορία ως αλληλουχία δανείων.

Ο πατέρας μου, στον δικό του καιρό, δεν πήρε ένα στεγαστικό αλλά τρία – όχι ταυτόχρονα αλλά διαδοχικά, σε μια πορεία είκοσι χρόνων, από το ’64 ως το ’85. Τα ξεπλήρωσε πάντως και τα τρία όχι μέχρι την τελευταία δραχμή αλλά μέχρι το τελευταίο σεντς - οι τελευταίες δόσεις ξεπληρώθηκαν μέσα στον δικό μας αιώνα από τη μάνα μου, ενώ ο ίδιος είχε αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο.

Εγώ, τώρα, με τη σειρά μου, παιδί μιας άλλης κουλτούρας ή πιθανότατα ανεπρόκοπος και ακαμάτης, ουδέποτε πήρα δάνειο -στεγαστικό ή άλλο-, σε πείσμα του τρελού πάρτυ που είχε στηθεί γύρω μου από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Κι όχι μονάχα αυτό, αλλά επίσης φρόντισα να μη χρωστάω στην εφορία, ούτε στα ασφαλιστικά ταμεία, σε τοκογλύφους, σε φίλους ή στις επιχειρήσεις όπου κατά καιρούς μίσθωνα την εργατική μου δύναμη.

Κάποιος θα πει ότι είμαι τυχερός άνθρωπος -στον καιρό της κρίσης να μη χρωστάω-, αλλά εγώ δεν το βίωσα έτσι. Ούτε και ο περίγυρός μου, μάλλον, που έμοιαζε για μεγάλο χρονικό διάστημα να μη σε μετράει πια με βάση το εμβαδόν της πισίνας σου, του αυτοκινήτου σου ή της πιστωτικής σου κάρτας, αλλά με βάση το ύψος των οφειλών σου. Ακούγεται ανεδαφικό αυτό, αλλά το μάθημα των τελευταίων δεκαετιών είναι ότι όποιος χρωστάει λίγα έχει πρόβλημα, ενώ όποιος χρωστάει πολλά κανένα.

Σκέψου τώρα εσύ να μου χρωστάς ένα εκατομμύριο δολάρια και να βρίσκεσαι σε πρόσκαιρη αδυναμία να μου τα επιστρέψεις. Είναι φανερό ότι θα σε έχω αναγκαστικά στα ώπα ώπα, μη σου συμβεί κανένα κακό και μείνω με τα χαρτιά στα χέρια. Μέχρι μπόντιγκαρντ θα πληρώσω να σε προστατεύουν, μη μου πάθεις τίποτα και μετά τρέχω.

Έτσι είναι. Αν δεν χρωστάς, στις μέρες μας νιώθεις κορόιδο. Όλοι σπεύδουν να σου προσφέρουν διευκολύνσεις, να σου παρατείνουν τις δόσεις, να σου προστατέψουν τα περιουσιακά σου στοιχεία έναντι των πιστωτών σου, μήπως καταστραφεί η κότα που κάνει τα αυγά. Κι αν χρειαστεί, διαγράφουν κι ένα μέρος των οφειλών σου με την ελπίδα να πάρουν πίσω τα υπόλοιπα.

Κι εμένα που δεν χρωστάω τίποτα και -δόξα τω Θεώ- δεν μου χρωστάει επίσης κανένας, εκτός από μερικούς εκδοτικούς οίκους που βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας (της οικονομικής, γιατί όσον αφορά την πνευματική αυτό έχει συντελεστεί προ πολλού), με βλέπουν όλοι σαν ξερολούκουμο. Με περιμένουν στη γωνία για να με βάλουν στο λούκι και να με υπερχρεώσουν με δάνεια νέας εσοδείας, κι επειδή δεν τσιμπάω αναλαμβάνει τη δουλειά το κράτος, που με φορολογεί υπέρμετρα για να σώσει και πάλι τις τράπεζες, εκείνον δηλαδή που έκανε την αρχή σε όλον αυτό το φαύλο κύκλο, πουλώντας δάνεια δεξιά αριστερά λες και ήταν ομόλογα του παραδείσου.

Κι από πάνω, αν από όλη αυτή την επιδρομή μείνει τίποτα στο λογαριασμό μου (νάτες πάλι οι τράπεζες), φοβάμαι πως θα μου ρίξουν στο κεφάλι μια χρεοκοπία και θα με αποτελειώσουν μια και καλή. Θα μου πεις, στείλε κι εσύ, κακομοίρη μου τα λεφτά σου στο εξωτερικό όπως κάνουν όλοι! Ναι, αλλά πού; Σκεφτόμουν την Ιταλία, που είναι εδώ δίπλα, και να την κι αυτή στο κόκκινο από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης. Έτσι που τα καταφέραμε, και στην Τράπεζα της Αγγλίας αν είχα τον τρόπο να τα καταθέσω, την άλλη μέρα θα κινδυνέψει να χρεοκοπήσει κι αυτή.

Το μόνο που μου απέμεινε είναι να επιστρέψω σ’ εκείνο το σπίτι που έχτισε ο παππούς μου στη δεκαετία του ’30 και το ανακαίνισε ο πατέρας μου στα σίξτις, για να καταντήσει ερείπιο ελλείψει πόρων στη δεκαετία του 2000. Κι ίσως πρέπει να υψώσω στην ταράτσα του κάποια σημαία ευκαιρίας – κι αν γίνεται να το ανακηρύξω ζώνη ελεύθερων οικονομικών συναλλαγών, διεθνή φορολογικό παράδεισο, μήπως και το διασώσω από τις έκτακτες εισφορές για τα ακίνητα…

Σημείωση: Αν και γραμμένο προ διετίας, το κείμενο παραμένει τραγικά επίκαιρο. Με μόνη τη διαφορά ότι εκείνη την εποχή δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι υπήρχε και το παραμικρό ενδεχόμενο να αρθεί η προστασία της πρώτης κατοικίας από πλειστηριασμούς. Να όμως που έγινε κι αυτό...

«Μάστερ» στη... διαφθορά!

Νίκος Χατζηνικολάου , real.gr
Οι σκανδαλώδεις υποθέσεις Λιάπη και Τομπούλογλου, που βρέθηκαν στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης το τελευταίο διάστημα, αποτελούν απλά συμπτώματα της χρόνιας, βαρύτατης ασθένειας του δημόσιου βίου της χώρας μας που ονομάζεται «διαφθορά». Και βέβαια δεν είναι τα πιο σοβαρά που έχουν εμφανιστεί. Είναι, όμως, σημαίνοντα, γιατί αποκαλύπτουν το προκεχωρημένο βάθος της σήψης του πολιτικού μας συστήματος και το μέγεθος της αλαζονείας μεγάλου τμήματος του πολιτικού μας προσωπικού, που τα τελευταία χρόνια γιγαντώθηκε λόγω της... θεσμοθετημένης ατιμωρησίας του. Οι δύο υποθέσεις είναι σε πρώτη «ανάγνωση» διαφορετικές. Στην πραγματικότητα, όμως, έχουν πολλές ομοιότητες, με πιο σημαντική την προκλητική και απροκάλυπτη επίδειξη αμοραλισμού, υπεροψίας και αλαζονείας των πρωταγωνιστών τους, που θεωρούσαν προφανώς ότι ως πολιτικοί μπορούν και δικαιούνται να κινούνται και να λειτουργούν πέρα και πάνω από τον νόμο, πέρα και πάνω από τους κανόνες που καθορίζουν τη ζωή και τη δράση των Ελλήνων πολιτών.

Ο ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ πολιτικός κ. Μιχάλης Λιάπης, που διετέλεσε επί δεκαετίες βουλευτής στην παράταξη που ίδρυσε ο θείος του και στη συνέχεια υπουργός Μεταφορών στην κυβέρνηση που σχημάτισε ο εξάδελφός του, κατηγορήθηκε κατά καιρούς για σειρά σκανδαλωδών αποφάσεων που σχετίζονταν με δημόσιες προμήθειες και αναθέσεις έργων - ΟΣΕ, Προαστιακός κ.λπ. Οι υποθέσεις αυτές έφθασαν στη Βουλή όταν είχαν ήδη παραγραφεί ελέω νόμου περί «ευθύνης» υπουργών και «ξεχάστηκαν» στα συρτάρια της. Οπως γρήγορα «ξεχάστηκαν» και τα δεκάδες δημοσιεύματα για τις ιδιαίτερα στενές σχέσεις του με τον τότε διευθύνοντα σύμβουλο της Siemens στην Ελλάδα Μιχ. Χριστοφοράκο, που λέγεται ότι βάρυναν αποφασιστικά στην απόφαση του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή να τον αφήσει εκτός κυβέρνησης. Πώς, λοιπόν, να μη θεωρήσει ο πρώην υπουργός ότι μπορεί να κινείται και να λειτουργεί πέρα και πάνω από τον νόμο; Και γιατί να δείξει στοιχειώδη μεταμέλεια και σεβασμό απέναντι στη Δικαιοσύνη, όταν έχει γαλουχηθεί με βάση τις διαχρονικές πολιτικές... αξίες της ατιμωρησίας και της ανευθυνότητας;

ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ υπάρχουν και στην περίπτωση του κ. Χάρη Τομπούλογλου. Κομματικό στέλεχος από τα νεανικά του χρόνια, διορισμένος σε κρατική τράπεζα την οποία σπανίως επισκεπτόταν, βρέθηκε κάποια στιγμή στα βουλευτικά ψηφοδέλτια της Ν.Δ. στη Β’ Περιφέρεια της Αθήνας, χωρίς να επιτύχει να εκλεγεί και στη συνέχεια χρίστηκε υποψήφιος δήμαρχος Νέας Φιλαδέλφειας, επίσης χωρίς να επιτύχει να εκλεγεί. Προφανώς οι... επιτυχίες του αυτές συνετέλεσαν αποφασιστικά στην επιλογή του για τη θέση του προέδρου ενός από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα νοσοκομεία της χώρας. Αλλωστε, η δεξαμενή των αποτυχόντων πολιτευτών είναι σταθερά τα τελευταία σαράντα χρόνια αυτή από την οποία κυρίως επιλέγονται και προωθούνται στελέχη στις θέσεις-κλειδιά του κρατικού μηχανισμού, με βασικό τους προσόν συνήθως μόνο την κομματική τους προσφορά και νομιμοφροσύνη και όχι τις ικανότητες και την ιστορία τους. Και βέβαια η «πολιτική» εκπαίδευση του κ. Χάρη Τομπούλογλου αποδείχθηκε πλήρης σε χρόνο μηδέν: «Δεν είμαι εγώ μαλ...ς -ακούγεται να λέει σε μία από τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις του- να κονομάνε όλοι από δουλειές και εγώ να μην παίρνω μία αυτή την εποχή»!

ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι τα δύο τελευταία αυτά περιστατικά στη μακρά λίστα των αποκαλύψεων κρουσμάτων διαφθοράς στον δημόσιο βίο μας δεν είναι τα πλέον σοβαρά. Αποτελούν ίσως μάλιστα απλές παρωνυχίδες μπροστά σε κορυφαία σκάνδαλα, όπως αυτά των εξοπλισμών, της Siemens ή του Χρηματιστηρίου. Είναι, όμως, εξόχως διδακτικά. Αποκαλύπτουν τη νοοτροπία σημαντικής μερίδας των πολιτικών μας και εξηγούν τον τρόπο δράσης τους στα μεγάλα και τα σημαντικά. Τα παιδιά του κομματικού σωλήνα, που δεν εργάσθηκαν ποτέ και βρέθηκαν ξαφνικά με εξουσία στα χέρια χωρίς καμμιά προηγούμενη εμπειρία, ελέω οικογενειακής παράδοσης ή λόγω της «προσφοράς» τους στην κομματική οργάνωση, βλέπουν την πολιτική ως επάγγελμα και ως βιοπορισμό στην καλύτερη περίπτωση και ως ευκαιρία πλουτισμού στη χειρότερη. Και βέβαια ο νόμος περί ευθύνης υπουργών λειτουργεί σαν πολλαπλασιαστής σε τέτοιου είδους αισχρές αντιλήψεις και πρακτικές, καθώς η ατιμωρησία μεγεθύνει την αμετροέπεια και ενισχύει τον αμοραλισμό, την αλαζονεία και τον κυνισμό που χαρακτηρίζουν τα επίδοξα λαμόγια. Αν αυτό το νομικό πλαίσιο δεν αλλάξει σύντομα, αν οι πολιτικοί δεν εξομοιωθούν σε ό,τι αφορά την ποινική μεταχείρισή τους με την υπόλοιπη κοινωνία, θα ζήσουμε ακόμη χειρότερες στιγμές στην πολιτική μας σκηνή... Οπως και αν συνεχίσουμε να εκλέγουμε τους κοινοβουλευτικούς αντιπροσώπους μας με τα ίδια παρωχημένα και αποδεδειγμένα πλέον λανθασμένα κριτήρια... Ας κάνουμε και εμείς, οι πολίτες, την αυτοκριτική μας...

Οι πολιτικές ατάκες του 2013

newsbeast.gr

Από το «ραντεβού στα γουναράδικα» του Διαμαντόπουλου μέχρι το «θα μας κλ…ετε, κάτσε κάτω» του Τζαμτζή

Με φαρμάκι, γραφικότητα, ειρωνεία αλλά και εκλάμψεις ευφυίας, οι έλληνες πολιτικοί κατέβηκαν ξανά στα μαρμαρένια αλώνια της αλληλοεξόντωση με φραστικά πυρά. Η εφημερίδα «ΘΕΜΑ» συγκέντρωσε μερικές από τις καλύτερες και τις παραθέτει:

Ναόμι Κλάιν: «Λυπάμαι που σας απογοήτευσα κύριε Τσίπρα αλλά δεν είμαι η Ναόμι Κάμπελ».

Γιώργος Παπανδρέου: «Κάντε δημοψήφισμα»
Δημοσιογράφος Bloomberg: «Θα μας τρελάνετε!»

Μιχάλης Λιάπης: «Έσφαλα θα πληρώσω. Είμαι συνταξιούχος»

Ζωή Κωνσταντοπούλου: «Κυοφορείτε, κύριε Βενιζέλε;»
Ευάγγελος Βενιζέλος: «Βεβαίως, και το εύχομαι και σε εσάς»

Ραχήλ Μακρή: «Είστε προδότες. Θα σας κρεμάσουμε»
Δάνης Τζαμτζής: Θα μας κλ... τ'...Κάτσε κάτω»

Βασίλης Μουλόπουλος: «Γελωτοποιός και "βυζιτού" ο Τσατσόπουλος»

Χρήστος Χωμενίδης: Κόβω τον αριστερό μου ό... αν ο Τσίπρας ξέρει τις θέσεις της Ρόζας Λούξενμπουργκ»

Βαγγέλης Διαμαντόπουλος: «Ραντεβού στα γουναράδικα»

Πέτρος Τατσόπουλος: «Ο Γλέζος είναι σαν το γεράκο του Αστερίξ με τη θεογκόμενα»

Γιώργος Παπανδρέου: «Με την κιθάρα ήλπιζα να προσελκύσω το αντίθετο φύλο»

Ευάγγελος Βενιζέλος: «Κύριε Τσίπρα, στο Τέξας βάλατε στόχο ένα τρύπιο δολάριο»
Αλέξης Τσίπρας: «Στο Τέξας πήγα για να μάθω πως μονομαχούν στο Ελ Πάσο!»

Πάνος Καμμένος: «Το ΠΑΣΟΚ είναι εγκληματική οργάνωση»

Ηλίας Κασιδιάρης: «Άντε βρε χοντρέ, τελείωνε»
Ευάγγελος Βενιζέλος: «Φασίστα!»

Στάθης Παναγόπουλος(ΣΥΡΙΖΑ) προς Άδωνι: «Είσαι καρνάβαλος, γελωτοποιός και ψυχοπαθής»

Άκης Τσοχατζόπουλος: «Είμαι η Ιφιγένεια που την πέταξαν στο Κολοσσαίο»

Τάκης Κουράκης: «Να πληρώσουν τη μισθοδοσία των ιερέων όσοι δηλώνουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι»

Μιχάλης Ταμήλος: «Παραμένω βλάχος 100%»

Άδωνις για Καμμένο: «Πρόεδρε, σου ξέφυγε λίγο η βαφή;»

Όλιβερ Στόουν: «Ο Τσίπρας είναι η ελπίδα όλου του κόσμου»

Γιάννης Μπουτάρης: «Σε τέτοια μπου...χώρα ζούμε!»

Ελλοχεύει ο κίνδυνος κοινωνικής έκρηξης

 Μανώλης Δρεττάκης ,avgi.gr

Σε λίγο εκπνέει το 2013, ένα ακόμη έτος πιστής εφαρμογής των εντολών της τρόικας από τις διαδοχικές κυβερνήσεις, με βάση τα Μνημόνια που έχουν υπογράψει. Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς κάνοντας έναν απολογισμό των συνεπειών της συνέχισης της εκθεμελιωτικής αυτής πολιτικής που εφαρμόστηκε για τέταρτο κατά σειρά έτος;
Στο άρθρο αυτό θα αναφερθώ μόνο στην υπονόμευση των θεσμών, στην καταστρατήγηση διατάξεων του Συντάγματος και στην υπονόμευση της κοινωνικής συνοχής. Η υπονόμευση αυτή πηγάζει από την πιστή εφαρμογή των μέτρων των Μνημονίων, στις συνέπειες της οποίας έχω αναφερθεί αναλυτικά σε πολλά άρθρα μου στην «Αυγή» και στα οποία παραπέμπω.

 Ι. Η υπονόμευση βασικών θεσμών και η καταστρατήγηση διατάξεων του Συντάγματος

Η υπονόμευση των θεσμών ξεκινά από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι διαδοχικές κυβερνήσεις μετά τον Απρίλιο του 2010. Οι κυβερνήσεις αυτές έχουν επιβάλει ένα σημαντικό τμήμα των μέτρων που προβλέπουν τα Μνημόνια με έναν πρωτοφανή αριθμό Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και Υπουργικών Αποφάσεων, το περιεχόμενο των οποίων έχει εγκρίνει η τρόικα παρακάμπτοντας ουσιαστικά τη Βουλή. Η τρόικα έχει επίσης προ-εγκρίνει όσα από τα μέτρα αυτά οι κυβερνήσεις φέρνουν ως νομοσχέδια στη Βουλή προς ψήφιση. Η υποτέλεια αυτή της κυβέρνησης στην τρόικα υπονομεύει την εκτελεστική εξουσία.

Πολλές Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και Υπουργικές Αποφάσεις, όσο και πολλές διατάξεις Νόμων που έχουν ψηφιστεί από την κυβερνητική πλειοψηφία καταστρατηγούν πολλά άρθρα του Συντάγματος της χώρας. Την καταστρατήγηση αυτή έχουν επισημάνει επανειλημμένα πολλοί καθηγητές του Συνταγματικού Δικαίου και πρόσφατα ο καθηγητής Κ. Χρυσόγονος σε βιβλίο του με αυτό το θέμα. Ο ίδιος, σε άρθρο του στην «Αυγή» της 13.12.13, προσθέτει ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική παραβιάζει και άρθρα της «Χάρτας Θεμελιωδών Δικαιωμάτων» της Ε.Ε.

Στις παραπάνω επισημάνσεις ήρθαν να προστεθούν και εκείνες της «Εταιρείας Ελλήνων Δικαστικών Λειτουργών για τη Δημοκρατία και τις Ελευθερίες», με μια ανακοίνωσή της στις 12.12.13 στην οποία αναφέρονται οι 10 σημαντικότερες καταστρατηγήσεις του Συντάγματος (π.χ. τα δικαιώματα στην κοινωνική ασφάλιση και την υγεία, η συνεισφορά των πολιτών στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους, η ανάπτυξη της προσωπικότητας των πολιτών κ.λπ). Το ότι όλα αυτά εξαναγκάζονται να τα ψηφίσουν οι βουλευτές των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, έχει μετατρέψει τη Βουλή σε όργανο - σφραγίδα της τρόικας, γεγονός που υπονομεύει και τη νομοθετική εξουσία.

Η ανακοίνωση αυτή καταλήγει στο ότι όλα όσα προαναφέρθηκαν «απειλούν την ίδια τη Δημοκρατία στον τόπο μας». Η κατακλείδα αυτή της ανακοίνωσης, πιστεύω ότι συνοψίζει τη σοβαρότητα της υπονόμευσης των θεσμών και της καταστρατήγησης του Συντάγματος.

 ΙΙ. Υπονόμευση της κοινωνικής συνοχής

Η εφαρμογή των μέτρων των Μνημονίων υπονομεύει και την κοινωνική συνοχή. Στη υπονόμευση αυτή αναφέρεται και η ανακοίνωση της «Εταιρείας Δικαστικών Λειτουργών», στην οποία τονίζεται ότι: «Η λειτουργία του κοινωνικού κράτους δικαίου, που προβλέπει το Σύνταγμα (άρθρο 25, παρ. 1), έχει φτάσει σε οριακό σημείο και απειλεί την κοινωνική συνοχή».

Πράγματι δεν είναι υπερβολή να επισημάνει κανείς ότι τα οικονομικά μέτρα που έχουν ληφθεί έχουν προκαλέσει επικίνδυνα διαλυτικά φαινόμενα και ρήγματα στην ελληνική κοινωνία. Ο τριπλασιασμός των ανέργων, που πλησιάζουν το 1.400.000, η δραστική μείωση των εισοδημάτων σε συνδυασμό με τη συρρίκνωση του όποιου κράτους πρόνοιας υπήρχε πριν από την κρίση, έχει βυθίσει πάνω από 2.000.000 κατοίκους της χώρας σε επίπεδο διαβίωσης κάτω από το όριο της φτώχειας. Η κατάσταση αυτή έχει προκαλέσει σοβαρότατα άμεσα βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα προβλήματα.

Τα άμεσα και πιεστικά προβλήματα είναι ορατά τόσο στην Αθήνα όσο και σε πόλεις, αλλά ακόμα και σε χωριά σε όλη τη χώρα. Εκτός από την παραπέρα αύξηση του αριθμού όσων καταφεύγουν στα συσσίτια των Μητροπόλεων και των ενοριών καθώς και των δήμων, εκτός από τον μεγαλύτερο αριθμό οικογενειών στις οποίες παραδίδονται τρόφιμα και άλλα εφόδια τόσο από την Εκκλησία όσο και από φιλανθρωπικά σωματεία, υπάρχουν και πολλές οικογένειες στις οποίες οι γονείς ντρέπονται να καταφύγουν στα παραπάνω και γι' αυτό περιορίζουν οι ίδιοι το φαγητό τους για να μην στερήσουν τα παιδιά τους από τις απαραίτητες θρεπτικές τροφές. Το χειρότερο είναι ότι όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις, αυξάνεται ο αριθμός των συμπολιτών μας που αναζητούν τροφή σε κάδους σκουπιδιών καθώς και ο αριθμός των αστέγων που κοιμούνται όπου βρουν κάποιο υπήνεμο μέρος και κάποιοι από αυτούς αφήνουν την τελευταία τους πνοή εκεί όπου κοιμούνται.

Όλα τα παραπάνω αποτυπώθηκαν και στην τακτική έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ, τα αποτελέσματα της οποίας για το έτος 2012 δημοσιεύτηκαν και από τη Στατιστική Υπηρεσία της Ε.Ε. (τη Eurostat) στις 13.12.13. Σύμφωνα με την έρευνα αυτή το 20% των κατοίκων της χώρας στερούνται βασικά αγαθά, δηλαδή τρόφιμα, και το 27% επαρκή θέρμανση. Και είναι γνωστό ότι η ΔΕΗ έχει κόψει το ηλεκτρικό ρεύμα σε εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς της.

Η κάθετη μείωση των μισθών και των συντάξεων (για όσους δεν έχουν άλλα εισοδήματα), η μεγάλη μείωση των εισοδημάτων μεγάλου αριθμού επαγγελματιών και η εκτίναξη της ανεργίας στα ύψη έχουν προκαλέσει πραγματική αδυναμία μεγάλου αριθμού φορολογουμένων να εξοφλήσουν τους φόρους που οφείλουν (τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο έφτασαν τα 62 δισ. ευρώ) καθώς και πολλών δανειοληπτών να πληρώσουν τις δόσεις δανείων που έχουν συνάψει με τις τράπεζες (τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια πλησιάζουν το 30% του συνόλου), με κίνδυνο να χάσουν τα σπίτια τους σε πλειστηριασμό.

Η οικονομική αδυναμία, όμως, εκτός από τις άμεσες, έχει, όπως προαναφέρθηκε, πολύ σοβαρές βραχυπρόθεσμες και μακροχρόνιες συνέπειες τόσο σε οικογένειες όσο και σε πολλούς που μένουν μόνοι. Πρόσφατα η ΜΚΟ «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» έδωσε στοιχεία για σημαντικό αριθμό συνανθρώπων μας που δεν μπορούν να πληρώσουν τα εντελώς απαραίτητα φάρμακα θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία τους. Επιπλέον ζευγάρια που επιθυμούν να αποκτήσουν παιδιά (όσα δεν έχουν) ή περισσότερα παιδιά (όσα έχουν) αποφεύγουν την εγκυμοσύνη, ενώ άλλα καταφεύγουν, δυστυχώς, σε (ανεπιθύμητη γι' αυτά) έκτρωση, είτε διότι είναι ανασφάλιστοι και δεν μπορούν να πληρώσουν το νοσοκομείο είτε διότι το πολύ περιορισμένο εισόδημά τους ή η ανεργία δεν τους επιτρέπει να τα αναθρέψουν. Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης οδήγησε σε πρωτοφανή μείωση των γεννήσεων κατά πάνω από 14.000 τη διετία 2011-2012.

Το πολύ υψηλό ποσοστό ανεργίας των νέων, το οποίο έχει ξεπεράσει το 50%, έχει αναγκάσει ένα μεγάλο αριθμό από αυτούς που έχουν τα απαιτούμενα από τις χώρες υποδοχής προσόντα να μεταναστεύσουν σ' αυτές (μερικοί μαζί με τις οικογένειές τους). Πρόκειται για ένα νέο κύμα μετανάστευσης των πιο προσοντούχων (και πολύτιμων για την ανάπτυξη της χώρας) νέων επιστημόνων, τελείως διαφορετικό από τη μαζική μετανάστευση της δεκαετίας του '60 ανειδίκευτων εργατών. Ταυτόχρονα έχει αρχίσει η παλιννόστηση στις πατρίδες τους αλλοδαπών, λόγω του γεγονότος ότι το ποσοστό ανεργίας τους είναι πολύ υψηλότερο από εκείνο των Ελλήνων.

Τόσο η μείωση των γεννήσεων (αλλά και η αύξηση των θανάτων τη διετία 2011-2012), όσο και η μετανάστευση Ελλήνων και η παλιννόστηση αλλοδαπών, έχουν προκαλέσει για πρώτη φορά μείωση του συνολικού πληθυσμού της χώρας, ενώ η μείωση του ελληνικού πληθυσμού, που έχει αρχίσει εδώ και πάνω από 15 χρόνια (εξαιτίας του γεγονότος οι θάνατοι Ελλήνων ξεπερνούν τις γεννήσεις από Ελληνίδες), επιταχύνθηκε τη διετία 2011-2012. Οι εξελίξεις αυτές στον πληθυσμό έχουν πολύπλευρες και πολύ σοβαρές μακροχρόνιες (εθνικές, οικονομικές, κοινωνικές κ.λπ.) συνέπειες για το μέλλον της χώρας (βλέπε σχετικά πρόσφατα και παλαιότερα σχετικά άρθρα μου στην «Αυγή»).

Η τραγικότερη συνέπεια των όσων προαναφέρθηκαν είναι δυστυχώς η αύξηση των αυτοκτονιών, κυρίως για οικονομικούς λόγους. Ανάμεσα στους αυτόχειρες είναι και οικογενειάρχες με παιδιά, ακόμη και μητέρες.

Θα κλείσω την, αναγκαστικά σύντομη, αυτή επισκόπηση της συνέχισης της υπονόμευσης των θεσμών, της καταστρατήγησης διατάξεων του Συντάγματος και της υπονόμευσης της κοινωνικής συνοχής το έτος 2013 επισημαίνοντας ότι είναι προφανές πως κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. Είναι επιτακτική ανάγκη να αλλάξει άμεσα και ριζικά με δημοκρατικό και ειρηνικό τρόπο, ώστε η χώρα να μπει στον μακρύ και δύσκολο δρόμο της αποκατάστασης των θεσμών και της κοινωνικής συνοχής. Διαφορετικά ελλοχεύουν κίνδυνοι κοινωνικής έκρηξης με απρόβλεπτες εξελίξεις.

 * Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι τέως αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ

Σκίτσο από avgi.gr

Ανόητα παπαγαλάκια

Σταύρος Θεοδωράκης , protagon.gr


Σύμφωνα, λοιπόν, με το αποκλειστικό ρεπορτάζ, «το Μαξίμου ήταν ενήμερο για την ενέδρα της αστυνομίας στον Τομπούλογλου». Το είπαν οι τηλεοράσεις, το άκουσα στο ραδιόφωνο. Ευτυχώς, δεν το διάβασα στις εφημερίδες – ίσως η αργία τούς προστάτευσε. Μια ρεπόρτερ, μάλιστα, το «προχώρησε»: «Ενήμερος ήταν και ο ίδιος ο πρωθυπουργός o οποίος έδωσε και το πράσινο φως για τη σύλληψη του στελέχους της Νέας Δημοκρατίας». Τα πράγματα, δηλαδή, εξελίχθηκαν, περίπου, ως εξής...
-«Μαξίμου εκεί»;
-Ναι, παρακαλώ.
-«Εδώ αστυνόμος Χαρίτος. Είχαμε μιλήσει και στην υπόθεση Λιάπη».
-Δεν ήμουν εγώ. Αλλά πείτε μου.
-«Συγνώμη που ενοχλώ, αλλά έχουμε μια πληροφορία ότι ένας Τομπούλογλου ζήτησε μίζα για να υπογράψει μια σύμβαση. Να τον πιάσουμε ή να μην τον πιάσουμε»;
-Μια στιγμή, κ. Χαρίτο, να ρωτήσω.
Αφήνει, λοιπόν, το τηλέφωνο η γραμματέας και φεύγει τρέχοντας να βρει τον Πρωθυπουργό. Για κακή της τύχη όμως δεν ήταν στο γραφείο του. Ήταν Δευτέρα πρωί και στο Μέγαρο υπήρχε αναστάτωση. Περίμεναν οι Πόντιοι να πουν τα κάλαντα. Περίμεναν και οι Κρητικοί. Με τα πολλά και αφού άκουσε 2-3 φορές το «Χριστός γεννάται σήμερον» καταφέρνει και πλησιάζει τον Πρωθυπουργό.
-«Κύριε Πρόεδρε, είναι στο τηλέφωνο ο αστυνόμος Χαρίτος και ρωτάει αν θα πρέπει να πιάσουν τον Τομπούλογλου».
-Και αυτός με πλαστές πινακίδες; Σας είπα και την προηγούμενη φορά. Κανένα έλεος με τους πλαστογράφους. Να συλληφθεί.
-«Δεν είναι ακριβώς αυτό, κ. Πρόεδρε. Ο Τομπούλογλου ζήτησε μίζα για να υπογράψει μια σύμβαση».
-Α, έχουμε παρεκτραπεί εντελώς. Τώρα ζητάνε μίζα και οι εθελοντές Πρόεδροι των νοσοκομείων; Πες τους να τον πιάσουν.
Τρέχοντας τις μαρμάρινες πλάκες – τικ τακ, τικ τακ- η γραμματέας επιστρέφει στο γραφείο της με την αγωνία ότι ο Χαρίτος θα έχει κλείσει. Και όμως όχι. Ο αδιάφθορος αστυνομικός ήταν ακόμη στη γραμμή.
-«Οκ, ο Πρόεδρος έδωσε την εντολή να του κοπεί η άδεια. Όβερ».
-Ελήφθη, όβερ.
Όπως καταλάβατε, πρόκειται για συνθηματικά. Γιατί το ελληνικό πρωθυπουργικό γραφείο δεν είναι «ρεμπέτ ασκέρ», υπάρχουν κανόνες. Ο αστυνόμος Χαρίτος αποκωδικοποίησε πάντως την εντολή και την αναμετέδωσε πάραυτα δια του ασυρμάτου σε όλα τα όργανα:
-«Τομπούλογλου ντεθ – Τομπούλογλου ντεθ». (Η αστυνομία έχει, ως γνωστόν, τα δικά της συνθηματικά).

Κάπως έτσι φτάσαμε στη σύλληψη του Προέδρου του νοσοκομείου Παίδων. Δεν δικάστηκε όμως την επομένη, καθότι ο Αντώνης Σαμαράς είχε σύσκεψη με τον Στουρνάρα και δεν μπόρεσαν να τον διακόψουν. Όλοι ελπίζουν πάντως ότι μέχρι την Παρασκευή θα ευκαιρήσει να εξετάσει τον φάκελο της υπόθεσης και θα αποφασίσει αν θα προφυλακισθεί ή όχι. Και μετά, τη Δευτέρα, έχει και το δικαστήριο του Λιάπη. Αλλά για όλα αυτά θα μας ενημερώσουν οι έγκυροι «ρεπόρτερ».

Επί δικαίους και αδίκους

http://vlemma.wordpress.com

Μες στα Χριστούγεννα ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας υποστήριξε ότι για την αιθαλομίχλη που πνίγει τις μητροπολιτικές περιοχές Αθηνών και Θεσσαλονίκης δεν ευθύνεται η υψηλή λόγω φόρου τιμή πετρελαίου. Εν συνεχεία πρότεινε ένα επιπλέον επιχείρημα για τον υψηλό φόρο καυσίμων: έτσι αποτρέπονται οι πλούσιοι ιδιοκτήτες να θερμαίνουν τις πισίνες τους με φτηνό πετρέλαιο θέρμανσης.
Τα λογικά χάσματα του υπουργού δεν οφείλονται προφανώς σε έλλειμμα ευφυΐας, και δεν είναι μόνο δικά του, είναι της κυβέρνησης. Προδίδουν όμως ένα ιδιότυπο πείσμα, έλλειψη πολιτικού πραγματισμού και μια περιορισμένη αντίληψη του πραγματικού κόστους της πολιτικής που εφαρμόζεται. Προσηλωμένος στον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος διά της συλλογής φόρων και της επιβολής ισοπεδωτικής λιτότητας, δεν βλέπει ότι οι παρενέργειες μπορεί να προκαλούν μη αντιστρεπτές βλάβες στο καθόλου οικοσύστημα ― και δεν εννοώ μόνο τις προβλέψιμες βλάβες στο περιβάλλον και τη δημόσια υγεία, αλλά και τις μη μετρήσιμες, τις απρόβλεπτες επιπτώσεις στα κοινωνικά ήθη.
Το εξωλεκτικό μήνυμα είναι το πιο ανησυχητικό μήνυμα που στέλνει ο υπουργός: για να περιορίσει μερικές εκατοντάδες πλούσιους, εγκαταλείπει στο ψύχος και το τοξικό νέφος μερικά εκατομμύρια φτωχούς. Το αντίθετο από τον βιβλικό μύθο των Σοδόμων· ο Θεός δεν θα έβρεχε πυρ και θειάφι εάν βρίσκονταν έστω και δέκα δίκαιοι.

Το να μην αναγνωρίζεις το λάθος, να μην αναγνωρίζεις το πρόβλημα, να μη διορθώνεις γραμμή πλεύσης, να μη βρίσκεις καν δυο λόγια συμπόνιας για τους δοκιμαζόμενους συμπολίτες, ξεπερνά το όριο της σκληρής πολιτικής· περνά στη σφαίρα της ακατανόητης αναλγησίας, του παράλογου σαδισμού. Aκατανόητης; Η καταδίκη αδιακρίτως δικαίων και αδίκων και η καταδίκη των πάντων στο τοξικό νέφος του παραλογισμού δεν συνιστά διάσωση πληγωμένης χώρας. Μάλλον, οδηγεί σε διάσωση της χώρας χωρίς όλους τους κατοίκους της, της Ελλάδας χωρίς πολλούς Ελληνες.

Τα Χριστούγεννα στην Ελλάδα!

nocomments.gr

Στην Ελλάδα τα Χριστούγεννα είναι μια από τις μεγαλύτερες θρησκευτικές εορτές. Η ευχή «Καλές γιορτές» είναι από τις πιο χαρακτηριστικές κατά τη περίοδο πριν και μετά τα Χριστούγεννα μέχρι τα Θεοφάνια (Δωδεκαήμερο).
Σε όλη τη χώρα τα παιδιά τριγυρνούν από σπίτι σε σπίτι για να πουν τα κάλαντα τις παραμονές των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Θεοφανίων, ενώ στις 12.00 τα μεσάνυκτα ανάβουν φωτιές για να διώξουν τους καλικάντζαρους, έθιμο κυρίως της υπαίθρου.
Διαβάστε ορισμένα από τα πιο διαδεδομένα έθιμα στη χώρα μας:
Οι μωμόγεροι, έθιμο της Βόρειας Ελλάδας
Η λαϊκή φαντασία οργιάζει στην κυριολεξία σχετικά με τους Καλικάντζαρους, που βρίσκουν την ευκαιρία να αλωνίσουν τον κόσμο από τα Χριστούγεννα μέχρι τα Φώτα, τότε δηλαδή που τα νερά είναι «αβάφτιστα». Η όψη τους τρομακτική, οι σκανδαλιές τους απερίγραπτες και ο μεγάλος φόβος τους η φωτιά.
Στις περιοχές της Μακεδονίας, Θράκης και Θεσσαλίας εμφανίζεται το έθιμο των μεταμφιέσεων, που φαίνεται πως έχει σχέση με τους καλικάντζαρους. Οι μεταμφιεσμένοι, που λέγονται Μωμόγεροι, Ρογκάτσια ή Ρογκατσάρια, φοράνε τομάρια ζώων (λύκων, τράγων κλπ) ή ντύνονται με στολές ανθρώπων οπλισμένων με σπαθιά. Γυρίζουν στο χωριό τους ή στα γειτονικά χωριά, τραγουδούν και μαζεύουν δώρα. Άμα συναντηθούν δυο παρέες, κάνουν ψευτοπόλεμο μεταξύ τους, ώσπου η μία ομάδα να νικήσει και η άλλη να δηλώσει υποταγή.

 Στη Μακεδονία, χαρακτηριστικό είναι και το έθιμο του Χριστόξυλου. Το Χριστόξυλο είναι το πιο γερό και το πιο χοντρό ξύλο από πεύκο και ελιά που μπορεί να βρει ο σπιτονοικοκύρης, το οποίο σήμερα, παραμονή Χριστουγέννων, μεταφέρει στο σπίτι του. Το ξύλο αυτό θα έκαιγε για όλο το δωδεκαήμερο των εορτών (μέχρι και τα Φώτα) και η στάχτη θα προφύλασσε το σπίτι αλλά και τα χωράφια από κάθε κακό.
Η «γουρουνοχαρά» και το «πάντρεμα της Φωτιάς» 
Στη Θεσσαλία, ένα από τα πιο γνωστά χριστουγεννιάτικα έθιμα είναι το σφάξιμο του γουρουνιού ή αλλιώς, η γουρουνοχαρά. Την ημέρα αυτή σφάζουν τα γουρούνια που έχουν θρέψει σχεδόν ένα χρόνο πριν και κυριολεκτικά δεν πάει τίποτα χαμένο!

Την παραμονή των Χριστουγέννων σε πολλά μέρη της Ελλάδα είθισται να… παντρεύουν τη φωτιά. Αυτό προϋποθέτει το πάντρεμα ενός «θηλυκού» ξύλου (πχ. κερασιά) και ενός «αρσενικού», (πχ. κέδ-ρος). Τα κορίτσια της οικογένειας έβαζαν δίπλα από το αναμμένο τζάκι κλωνάρια από το «αρσενικό» και τα αγόρια κλωνάρια από το «θηλυκό».


Στην Ήπειρο, συνηθίζουν να κρατούν ένα κλαδί από πουρνάρι στο χέρι όταν επισκέπτονται φίλους ή γείτονες, το οποίο το ανάβουν στο δρόμο και γεμίζουν φως τα σκοτεινά μονοπάτια ή δρομάκια. Το έθιμο αυτό βασίζεται σε μια παλιά παράδοση όπου θέλει τους βοσκούς που επισκέφθηκαν τη φάτνη του Χριστού για να προσκυνήσουν, να ανάβουν πουρνάρια για να βρουν το δρόμο τους μέσα από το σκοτεινό βουνό.
Τα Ραγκουτσάρια (Καστοριά)
Μέσ’ την καρδιά του χειμώνα και κατά τη διάρκεια των τελευταίων ωρών του δωδεκαήμερου, η πόλη της Καστοριάς παραδίνεται σ’ ένα μοναδικό τριήμερο γλέντι χαράς και ξεφαντώματος, που γεννιέται αυθόρμητα μέσα στις αμέτρητες παρέες των μικρών και μεγάλων που παίρνουν μέρος.
Στις 6, 7 και 8 Ιανουαρίου, οι δρόμοι και τα σοκάκια της πόλης σφύζουν από τις συντροφιές των ραγκουτσάρηδων (μεταμφιεσμένων), που χαίρονται, γλεντούν και χορεύουν στο ρυθμό της ξεγνοιασιάς, σκορπώντας ολόγυρα χαρά και κέφι.
Όλοι οι κάτοικοι της πόλης παραδίνονται σ’ ένα ξεχωριστό Διονυσιακό ξεφάντωμα, με τη συ-νοδεία των λαϊκών οργάνων που παιανίζουν όλα τα παραδοσιακά μουσικά ακούσματα της περιοχής. Πρόκειται για πανάρχαιες συνήθειες, η προέλευση των οποίων χάνεται μέσα στο χρόνο.
Παρά τις δυσκολίες που συνάντησαν σε μια μακροχρόνια διαδρομή, πολλά από τα στοιχεία αυτών των λατρευτικών εκδηλώσεων, που είναι γνωστές από τα ελληνορωμαϊκά χρόνια, κατάφεραν να διατηρηθούν και να φτάσουν μέσω του Βυζαντίου και της Τουρκοκρατίας έως τις μέρες μας.

Τσιτσί (Τυχερό Έβρου)
Τα «τσιτσί» συνδέονται με τον ερχομό των καλικάντζαρων στον επάνω κόσμο και παρομοιάζονται με πολύ μεγάλες γάτες, οι οποίες εμφανίζονται το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων και προκαλούν ζημιές σε όσα σπίτια δεν προσφέρουν λεφτά, όταν χτυπούν στους τοίχους τους. Ανήμερα τα Χριστούγεννα χτυπούν οι καμπάνες σημαίνοντας το τέλος της κυριαρχίας αυτών των πλασμάτων, ενώ τα παιδιά του χωριού περιφέρονται με το τσατάλ, βέργα με διχάλα στο ένα άκρο της, και ένα ταψί στο οποίο συγκεντρώνουν τα κεράσματα και τραγουδούν «Τσιτσί κολουντρί χάπε ντέρε σε ιγκούδιν» (δηλαδή: Τσιτσί κολουντρί ανοίξτε την πόρτα, γιατί ξημέρωσε). Στο παρελθόν, εκείνοι που δεν άνοιγαν την πόρτα τους τιμωρούνταν παραδειγματικά με τη μεταφορά κάποιου αντικειμένου από την αυλή τους στο δρόμο ή στην πλατεία του χωριού. Σήμερα η σκανταλιά έχει μεγαλύτερη σημασία από αυτό καθαυτό το κέρασμα.
Τα καρκατζόλια στα χωριά της Έξω Μάνης
«Τις λιγοστές ώρες που μέναμε το βράδυ στο μαγερειό, κοντά στην αναμμένη φωτογονία, πνιγμένοι στον καπνό, ακούγαμε τις κυράδες μας, να μας λένε για τα καρκατζόλια (καλλικαν-τζάρους), που ήταν λέει κάτι μαγαρισμένα δαιμονικά. Όλο το χρόνο ζούσαν κάτω από τη Γη και προσπαθούσαν να κόψουν το τεράστιο δέντρο που την κράταγε με όλες τις πολιτείες και τα Χωριά της. Ήθελαν να την δουν να γκρεμίζεται στο χάος και να γελάνε. Παραμονές όμως Χριστουγέννων άφηναν το κόψιμο του δέντρου και ανέβαιναν πάνω στη Γη, για να πειράξουν τους ανθρώπους, γιορτές μέρες που έρχονταν, μαγαρίζοντας τα φαγητά και τα γλυκά τους. Έμεναν μέχρι την Πρωτάγιαση, που αγιάζονταν τα νερά. Τότε έλεγαν γεμάτα τρόμο: «Φύγετε να φύγουμε, γιατί έρχετ” ο τουρλόπαπας με την αγιαστούρα του και με τη βρεχτούρα του», και έφευγαν. Στο μεταξύ το μισοκομμένο δέντρο είχε θρέψει, και οι κουτούτσικοι καλλικάντζαροι πολέμαγαν πάλι από την αρχή και πάλι το άφηναν μισοκομμένο τα ερχόμενα Χριστούγεννα. Έτσι η γη έμενε και θα μένει στη θέση της.»

Τα Τσιλικρωτά (Δυτική Μάνη) 
Και στη Μάνη ακούγονται δοξασίες για τα δαιμονικά και άλλα υπερφυσικά όντα, που βγαίνουν τα δωδεκαήμερα από του Χριστού ως τα Φώτα. Πρόκειται για τους Καλικάντζαρους. Πολλοί λαογράφοι υποστηρίζουν πως είναι οι Καλικάντζαροι απόγονοι του τραγοπόδη θεού Πάνα ή των Σατύρων, που πηδήσανε από την μυθολογία στη χριστιανική ζωή. Ο πατέρας της Ελληνικής Λαογραφίας Νικ. Γ. Πολίτης στις «Παραδόσεις» του αναφέρεται σε Λυκοκατζαραίους, Σκαλικαντζέρια, Καρκαντζέλια, Κωλοβελώνηδες, Πλανηταρούδια, Κάηδες, Παγανά. Στην περιοχή της Αντρούβιτσας (Δ. Μάνη) ονομάζουν τους Καλικάντζαρους Τσιλικρωτά.
Τους Καλικάντζαρους που μπαίνουν στα σπίτια από τις καπνοδόχους, γιατί τους προσελκύει η μυρωδιά του λαδιού από τις τηγανίδες, ο λαός τους έχει πλάσει ψηλούς, μαυριδερούς, ισχνούς, άσχημους με κόκκινα άγρια μάτια και τριχωτό όλο το σώμα.
Θεωρούνται «μαγαρισμένοι» και σιχαμεροί, κάνουν ζημιές όπως: σβήνουν τη φωτιά, μαγαρίζουν τα εδέσματα, παρενοχλούν τους ανθρώπους, κυρίως τα παιδιά και τις γριές και χοροπηδάνε στους δρόμους. Τρώνε βατράχους, χελώνες, φίδια, σκουλήκια κ.ά. Οι άνθρωποι προσπαθούν να εξολοθρεύσουν τις βλαπτικές τους ενέργειες με εξορκισμούς ή προσφορά γλυκισμάτων, τηγανίδων κ.τ.λ. Στη Μάνη ακούγονται και στην εποχή μας κάποια λαϊκά στιχουργήματα για τους Καλικάντζαρους:
Αρορίτες είμαστε,
αραρά γυρεύουμε
τηγανίδες θέλομε
τα παιδιά τα παίρνουμε
ή το (γ)κούρο ή τη (γ)κότα
ή θα σπάσαμε τη (μ)πόρτα.
Φοβούνται τον αγιασμό, γιατί, όποιος βραχεί με αγιασμένο νερό, αφανίζεται. Όταν βλέπουν τον παπά που αγιάζει, τρέχουν φωνάζοντας:
Φεύγετε να φεύγουμε
τι έφτασε ο σκυλόπαπας
με την αγιαστούρα του

Τα καρακατζόλια (Κρήτη)
Η κρητική άποψη για τα καρακατζόλια είναι ότι τα παιδιά που γεννιούνται την ημέρα τω Χριστουγέννων (άρα έχουνε συλληφθεί την ημέρα του Ευαγγελισμού, που καλό είναι, από σε-βασμό στην Παναγία, να αποφεύγει κανείς την ερωτική πράξη) μεταμορφώνονται σε καρακατζόληδες κάθε χρόνο την παραμονή των Χριστουγέννων και, την ημέρα τ’ Αγιασμού (όπου ο καθαγιασμός της φύσης διώχνει όλα τα κακά –αρχαία δοξασία κι αυτό), ξαναγίνονται άνθρωποι –αυτό συνεχίζεται κι όταν μεγαλώνουν.
Τέλος το έθιμο της κοπής της Βασιλόπιτας είναι ένα από τα ελάχιστα αρχέγονα έθιμα που επιβιώνουν. Έχει τις ρίζες του σε μία ιστορία που συνέβη πριν από εκατοντάδες χρόνια στην πόλη Καισάρεια της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία, όταν την πολιορκούσε ένας αδίστακτος στρατηγός ο οποίος απαίτησε όλο το χρυσάφι της πόλης για να σταματήσει την πολιορκία. Ο Μέγας Βασίλειος προσευχήθηκε για να προστατεύσει την πόλη, και μετά παρουσίασε στον στρατηγό τα χρυσαφικά που είχε μαζέψει από τους κατοίκους. Όταν ο στρατηγός πήγε να ανοίξει το σεντούκι για να τα δει έγινε θαύμα και ένας καβαλάρης όρμησε πάνω στο στρατηγό και τους δικούς του. Σε ελάχιστο χρόνο αφανίστηκαν και η πόλη σώθηκε. Για να επιστραφούν τα χρυσαφικά στους κατοίκους ζύμωσαν ψωμάκια και τα έβαλαν μέσα.
Με αυτό τον τρόπο η κάθε οικογένεια έπαιρνε ένα ψωμάκι που κόβοντάς το έβρισκε μέσα τα χρυσαφικά της. Ήταν ένα ξεχωριστό ψωμάκι, η βασιλόπιτα, που έφερε χαρά κι ευλογία μαζί.

Η αληθινή ιστορία πίσω από την πιο τραγουδισμένη «Άγια Νύχτα»

matrix24.gr

Το τραγούδι Άγια Νύχτα (γερμ. Stille Nacht, heilige Nacht) είναι το διεθνώς γνωστότερο Χριστουγεννιάτικο τραγούδι. Γράφηκε στις αρχές του 18ου αι. και συνθέτες του είναι οι Αυστριακοί Φραντς Ξάβερ Γκρούμπερ και Γιόζεφ Μορ.
Για χρόνια οι δημιουργοί του ήταν άγνωστοι και πολλοί απέδιδαν την πατρότητα του τραγουδιού σε διάσημους κλασσικούς συνθέτες όπως τον Μότσαρτ, τον Μπετόβεν τον Χάυντν ή θεωρούσαν ότι επρόκειτο για κάποιο παραδοσιακό γερμανικό νανούρισμα.
Η «Άγια Νύχτα» πρωτοτραγουδήθηκε τα Χριστούγεννα του 1818 στην εκκλησία του μικρού χωριού Όμπερντορφ  στην περιοχή του Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας. Οι στίχοι είχαν γραφεί δύο χρόνια νωρίτερα, το 1816, από τον νεαρό εφημέριο του χωριού Γιόζεφ Μορ, όπως έγινε γνωστό από ένα χειρόγραφο που ανακαλύφθηκε το 1995 και φέρει την υπογραφή του εφημέριου.
Στην αριστερή πλευρά αναγράφεται η ημερομηνία συγγραφής των στίχων και στην άνω δεξιά γωνία η ένδειξη «Melodie von Fr. Xav. Gruber». Σήμερα φυλάσσεται στο Carolino Augusteum Museum του Σάλτσμπουργκ.
Μετά την πρώτη εκτέλεση το τραγούδι ξεχάστηκε, καθώς μάλιστα οι δρόμοι των δύο συνθετών χώρισαν, αφού καθένας τους μετακινήθηκε σε διαφορετικό τόπο.
Το 1825 ο τότε εφημέριος της εκκλησίας του Όμπερντορφ κάλεσε έναν τεχνίτη ονόματι Καρλ Μαουράχερ για να επισκευάσει το εκκλησιαστικό όργανο του ναού. Αυτός ανακάλυψε στο πίσω μέρος του οργάνου πεταμένο ένα αντίγραφο του τραγουδιού. Έδωσε το τραγούδι στην οικογένεια Στράσερ που ζούσε στο Τυρόλο και συνήθιζε να ταξιδεύει σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας και να τραγουδάει σε γιορτές.
Έτσι η «Άγια Νύχτα» άρχισε να διαδίδεται στις γερμανικές χώρες και σύντομα έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής. Το 1839 μια άλλη οικογένεια τραγουδιστών από το Τυρόλο παρουσίασε το τραγούδι στην Νέα Υόρκη, ξεκινώντας τη διάδοση της «Άγιας Νύχτας» στον αγγλόφωνο κόσμο.

Η «Άγια Νύχτα» έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 300 γλώσσες και διαλέκτους σε όλον τον κόσμο. Είναι εξαιρετικά δημοφιλής τόσο μεταξύ των Καθολικών, όσο και των Προτεσταντών. Μάλιστα κατά τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο τραγουδήθηκε ταυτόχρονα στην αγγλική και γερμανική γλώσσα από τα αντιμαχόμενα στρατεύματα στο μέτωπο κατά τη χριστουγεννιάτικη ανακωχή του 1914, καθώς ήταν από τα λίγα κοινώς γνωστά χριστουγεννιάτικα τραγούδια και των δύο πλευρών.

Co-opoly: Ένας συνεταιρισμός απέναντι στον κακό τραπεζίτη

tvxs.gr

Μια καινούργια ιδιαίτερη έκδοση του πασίγνωστου παιχνιδιού Μονόπολυ αντιστρέφει την δαρβινιστική ψυχολογία της πρώτης. Οι παίκτες είναι μέλη μια συνεταιριστικής επιχείρησης και ο τραπεζίτης είναι ο κακός του παιχνιδιού. Το όνομα του παιχνιδιού Co-opoly. Επιμέλεια: Ευαγγελία Ασημακοπούλου

Η Co-opoly έχει στόχο να εκπαιδεύσει τους παίκτες πως να λειτουργούν σε μια πραγματική συνεταιριστική επιχείρηση. Δημιουργοί του είναι τέσσερις πρώην φοιτητές του κολεγίου Χαμσάϊρ και ανήκουν στη συνεταιριστική ομάδα TESA (Εργαλειοθήκη για την Εκπαίδευση και την Κοινωνική Δράση). Πουλώντας την Co-opoly αλλά και παρέχοντας υπηρεσίες όπως ο δημοκρατικός έλεγχος σε οργανισμούς η TESA στοχεύει σε περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη.

H Co – opoly εμφανίστηκε το Νοέμβριο του 2011 και έκανε sold – out μέσα σε ένα χρόνο. To 2014 θα κυκλοφορήσει μια δεύτερη έκδοση στην Ευρώπη, τη Νότια Κορέα και τις Φιλιππίνες.

Το παιχνίδι

Στην Co-opoly οι παίκτες αποτελούν μέλη ενός συνεταιρισμούς επιχειρήσεων. Στόχος τους η οικονομική ευημερία μέσα από τη συνεργασία. Η Co-opoly διαφέρει από τον προκάτοχο της σε σημαντικά σημεία.

Ο παίκτης μπορεί να είναι διαφορετικός χαρακτήρας, για παράδειγμα μια ανύπαντρη μητέρα ή ένας συνταξιούχος που αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα. Κάθε παίκτης έχει διαφορετικό κόστος ζωής και επιβαρύνεται με τα ατομικά του έξοδα. Όμως τα κέρδη του εξαρτώνται από την επιτυχία του συνεταιρισμού.

Αν ένα από τα μέλη του συνεταιρισμού δεν μπορεί να πληρώσει το κόστος ζωής του η συνεργασία αποτυγχάνει. Οι παίκτες κερδίζουν στην περίπτωση που καταφέρουν να πετύχουν στη συνεργασία τους. Το παιχνίδι είναι διδακτικό αλλά όχι τόσο ρεαλιστικό ώστε να μην είναι διασκεδαστικό.

«Πιστεύουμε στην ιδέα της συνεργασίας και της αμοιβαίας βοήθειας. Η ιδέα αυτή σημαίνει πως είμαστε όλοι μαζί. Αν πτωχεύσω εγώ, χάνουν όλοι» εξηγεί ο Βαν Σλάικς εκ των δημιουργών του παιχνιδιού.

Λίγοι γνωρίζουν ότι πριν τη δημιουργία της Monopoly από τον Τσαρλς Ντάροου κατά την περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης μια σοσιαλίστρια η Ελίζαμπεθ Μαγκι, είχε αναπτύξει ένα αντίστοιχο πρώιμο παιχνίδι που ονομαζόταν «Το παιχνίδι του ιδιοκτήτη». Το εν λόγω παιχνίδι είχε στόχο να εκπαιδεύσει τους παίκτες έναντι στα δεινά του αχαλίνωτου καπιταλισμού.

Ωστόσο η Co-opoly δεν είναι το μόνο παιχνίδι της εταιρείας TESA που έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Σύντομα αναμένεται να κυκλοφορήσει το παιχνίδι κοινωνικής δικαιοσύνης «Loud and Proud».

topontiki.gr

Αθηναίοι ντύνουν με ...πουλόβερ τις στάσεις και στις νεραντζιές του κέντρου

iefimerida.gr

Αθηναίοι έντυσαν με πλεκτά τους κορμούς των δέντρων και τα παγκάκια των στάσεων στο πλαίσιο της δράσης Yarn Bombing.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, μία ομάδα πολιτών «βομβάρδισε» ή αλλιώς έπλεξε και έντυσε παγκάκια, στάσεις λεωφορείων, φανάρια και πάνω από 20 νεραντζιές στη Σταδίου στο ύψος από την πλατεία Κλαυθμώνος μέχρι και την πλατεία Κολοκοτρώνη (στην Παλιά Βουλή).
Η συγκεκριμένη δράση, όπως γράφει το popaganda, λέγεται Yarn Bombing και είναι μία μορφή public art με τρομερή επιτυχία σε όλο τον κόσμο.

H νέα, άγνωστη φωτογραφία από τη χριστουγεννιάτικη Αθήνα του 1960 που έβγαλε στο φως το Μουσείο Μπενάκη

iefimerida.gr

Το συγκλονιστικού πλούτου φωτογραφικό αρχείο του Μουσείου Μπενάκη αποκάλυψε μία ακόμα από τις υπέροχες φωτογραφίες της γιορτινής Αθήνας του 1960, του φωτογράφου Κώστα Μπαλάφα.

Κατάμεστοι δρόμοι από καλοντυμένους Αθηναίους που μέσα στη γιορτινή Αθήνα κάνουν βόλτα, ψωνίζουν, κυκλοφορούν. Σκηνές που θυμίζουν την Ερμού του τελευταίου Σαββατοκύριακου που παρά την κρίση γέμισε από πολίτες που είχαν ανάγκη να νιώσουν μέρος της πόλης και να εισπράξουν εντυπώσεις εορταστικής ατμόσφαιρας.
Το συγκλονιστικού πλούτου φωτογραφικό αρχείο του Μουσείου Μπενάκη αποκάλυψε μία ακόμα από τις υπέροχες φωτογραφίες της γιορτινής Αθήνας του 1960, του φωτογράφου Κώστα Μπαλάφα.

Κατάμεστοι δρόμοι από καλοντυμένους Αθηναίους που μέσα στη γιορτινή Αθήνα κάνουν βόλτα, ψωνίζουν, κυκλοφορούν. Σκηνές που θυμίζουν την Ερμού του τελευταίου Σαββατοκύριακου που παρά την κρίση γέμισε από πολίτες που είχαν ανάγκη να νιώσουν μέρος της πόλης και να εισπράξουν εντυπώσεις εορταστικής ατμόσφαιρας.

Η συγκεκριμένη φωτογραφία του Μπαλάφα, άλλο ένα φωτογραφικό ντοκουμέντο με ιστορική απόχρωση, δείχνει πάντως πως η νοσταλγία, το όνειρο – που συχνά είναι ψευδαίσθηση- για τις περασμένες εποχές εξακολουθεί να συγκινεί.  

Η ακριβή μας φτήνια

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου , kathimerini.gr

Οταν ένας πολιτικός κολοσσός, όπως ο κ. Αρβανιτόπουλος, συναντηθεί με έναν κολοσσό των γραμμάτων και των τεχνών, όπως ο κ. Πελεγρίνης, κλείνει το Πανεπιστήμιο. Διότι και ο μεν και ο δε γνωρίζουν πολύ καλά, ως πανεπιστημιακοί, με ποιον τρόπο θα λειτουργεί το Πανεπιστήμιο, ως εκ τούτου αναστέλλουν τη λειτουργία του για ένα εξάμηνο προκειμένου να αποφανθούν με ποιον τρόπο θα λειτουργεί το Πανεπιστήμιο που έκλεισαν. Τα υπόλοιπα είναι της αρμοδιότητος του μακαρίτη Μέντη Μποσταντζόγλου και της υπέροχης εκείνης γελοιογραφίας που είχε αφιερώσει στη βοήθεια της βασίλισσας Φρειδερίκης προς τους πλημμυροπαθείς της Θράκης: «Ως πότε παληκάρια θα ζώμεν με στενά, δεν φτάνει που είναι παίδων είναι και θερινά». Οι δικοί μας δεν φτάνει που συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένα παιδιά, αλλά κατάφεραν να ακυρώσουν το πανεπιστήμιο. Διότι, μη γελιόμαστε, το χαμένο εξάμηνο ισοδυναμεί με ακύρωση του ίδιου του δημόσιου πανεπιστημίου.
Και μετά τον Μποστ ας περάσουμε στην Ιστορία του Εθνους. Αν δεν κάνω λάθος την προηγούμενη φορά που είχαν κλείσει ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα στη χώρα ήταν επί γερμανικής κατοχής. Θα μου πείτε πολλοί πιστεύουν ότι και σήμερα τη χώρα την κρατά καθηλωμένη η μπότα του Γερμανού «καταχτητή» (sic) ως εκ τούτου το φαινόμενο επαναλαμβάνεται, όπως επαναλαμβάνεται και η Ιστορία. Ο συλλογισμός δε, αντεστραμμένος, εμφανίζεται ως ακολούθως: ας κλείσουμε το πανεπιστήμιο για να αντιληφθούν ακόμη και όσοι δεν το έχουν ήδη αντιληφθεί, πως η χώρα στενάζει κάτω από την μπότα του Γερμανού κατακτητή.
Ολα αυτά δε τα φαινόμενα παρατηρούνται διότι οι καιροί είναι αλλόκοτοι και κινδυνεύει ο δημόσιος χαρακτήρας του πανεπιστημίου. Ελάτε τώρα. Κάθε Ελληνόπουλο δικαιούται να έχει και από ένα πανεπιστημιακό χαρτί, διότι κάθε Ελληνόπουλο έχει δικαίωμα στην επιστημονική γνώση. Πρόκειται για το βασικό αξίωμα του εθνικού μας «αφηγήματος» - όπου η λέξη στην περίπτωση είναι συνώνυμη της λέξης «παραμύθι», βλέπε Κοκκινοσκουφίτσα, Κοντορεβυθούλης και Παπουτσωμένος Γάτος. Οπου το παραμύθι ερμηνεύεται ως ακολούθως: κάθε Ελληνόπουλο δικαιούται να έχει από ένα πανεπιστημιακό χαρτί, διότι κάθε Ελληνόπουλο δικαιούται να βρει μια θέση στο Δημόσιο. Εξ ου και το αγαπημένο σύνθημα της νεολαίας: «Μας κλέβουν τα όνειρά μας». Το χαρτί δεν εξασφαλίζει τη θέση των ονείρων μας. Πόσους γιατρούς και νομικούς μπορεί να αντέξει αυτή η χώρα; Οσους τραβάει η όρεξή σας αρκεί να στοιβάζεστε στα ιατρεία του ΕΟΠΥΥ και τα δικαστήρια. Χωρίς να υπολογίσουμε και τα οφέλη της ιδιωτικής οικονομίας, τα σουβλατζίδικα, τα ταχυφαγεία, και τους ταλαίπωρους ιδιοκτήτες διαμερισμάτων που κινούν την αγορά της μικρής επαρχιακής μας πόλης.
Για να μην παρεξηγηθώ. Ων τέκνον του δημοσίου πανεπιστημίου, αλλοεθνούς μεν πλην όμως δημοσίου, πιστεύω στην αναγκαιότητά του. Πιστεύω όμως πως οφείλει να αναζητήσει τον κοινωνικό του ρόλο, και όχι να τον θεωρεί κεκτημένο, όπως ο οργανισμός για την αποξήρανση της αποξηραμένης Κωπαΐδας. Ειδικά στις συνθήκες της σημερινής Ευρώπης, ειδικά στην παγκοσμιοποιημένη οικουμένη. Σκέφτομαι φέρ’ ειπείν πόση δύναμη θα είχε το ελληνικό πανεπιστήμιο αν, αντί να ανασκαλεύει τα οιδιπόδεια του καθενός με τον διορισμό του στο Δημόσιο, στρεφόταν σε έναν τομέα σπουδών και έρευνας που υποχωρεί στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Αν είχε όντως αναπτύξει τις ανθρωπιστικές σπουδές, αν είχε δώσει έμφαση στις κλασικές σπουδές, με αποτέλεσμα να προσελκύει διδάσκοντες και φοιτητές από όλον τον κόσμο που θα το επέλεγαν για να σπουδάσουν αρχαία ελληνικά in situ. Αν έβγαζε πραγματικούς φιλολόγους με διεθνή ακτινοβολία και όχι καθηγητές της δευτεροβάθμιας που έχουν διαβάσει μισό διάλογο του Πλάτωνα και τα σικελικά του Θουκυδίδη, αλλά δεν θυμούνται πώς τελειώνουν γιατί τους πρόλαβε η εξεταστική.
Θα μου πείτε εδώ δεν έχουμε μια δική μας στερεότυπη έκδοση της ελληνικής γραμματείας πώς να στήσουμε κοτζάμ πανεπιστήμιο και μάλιστα με διεθνή ακτινοβολία; Οι Πελεγρίνηδες του κόσμου τούτου, και όχι μόνον οι Πελεγρίνηδες, όσα δράματα κι αν ανέβαζαν επί σκηνής δεν θα μπορούσαν να σταθούν ούτε μια μέρα σε περιβάλλον τέτοιου ανταγωνισμού. Ως εκ τούτου έχουν κάθε λόγο να το κρατούν ως έχει. Είχα την τύχη να έχω δάσκαλο έναν ελληνιστή με διεθνές κύρος, τον Πιερ Βιντάλ Νακέ. Ερχόταν κάθε μέρα στη βιβλιοθήκη και διάβαζε μαζί μας, λες και ήταν και ο ίδιος φοιτητής.
Για όλα φταίει το Ναυαρίνο. Εκεί μας έπεισαν πως είμαστε τα αγαπημένα τους παιδιά, κάτι σαν είδη πολυτελείας, διατηρητέα οικοδομήματα του σύγχρονου κόσμου. Εκτοτε, δε, αποφασίσαμε να ζήσουμε πουλώντας ως πολυτέλεια τη φτήνια μας. Η φτήνια μας ακρίβυνε πολύ και γι’ αυτό δεν θέλει να την αγοράσει πια κανείς. Η κατάσταση του πανεπιστημίου δεν είναι τίποτε άλλο από την αντανάκλαση της ακριβής μας φτήνιας. Με όλο τον σεβασμό σε όσους καθηγητές και φοιτητές παλεύουν εκεί μέσα, και δεν είναι λίγοι, αλλά υφίστανται την τυραννία της ακριβοπληρωμένης μετριότητας.

Οι άθλιοι, κρυμμένοι πίσω απ' τον κ. Λιάπη

Δημήτρης Α. Σεβαστάκης , avgi.gr

Θέματα όπως αυτό του κ. Λιάπη μοιάζουν πολύ πιο δελεαστικά από άλλα «καμένα» και καυτερά, όπως αυτά της δημόσιας διοίκησης. Εξάλλου, για μεγάλο μέρος της Αριστεράς, ερωτήματα του πώς κτίζεται ένα λογικό και ηθικό κράτος, έναντι του αντιλαϊκού και αντιδραστικού εκτρώματος που έχουμε, είναι ερωτήματα μάλλον δύσκολα, αφού προσκρούουν σε συμφέροντα, ομάδες και lobbies. Επομένως, ο κ. Λιάπης είναι θεματικός μονόδρομος. Άλλη μία από τις ατυχίες του. Ναι, ο κ. Λιάπης για κακή του τύχη συγκεντρώνει ορισμένα στερεότυπα, χρήσιμα στη συγκυρία. Είναι κληρονόμος πολιτικής ισχύος -άρα με τον εξανδραποδισμό του χτυπιέται (!) ο νεποτισμός-, είναι αναγνωρίσιμος -άρα χτυπιέται το mainstream-, έχει πολυτελές SUV - άρα χτυπιέται κάποιος, όσο ψηλά κι αν βρίσκεται.
Πάνω σ' αυτό το τόξο μπορεί να παίξει όλη η πολιτική εμπορία και εκδίκηση εκ μέρους του καταστροφικού και εκμαυλισμένου πολιτικού συστήματος. Και, πράγματι, πίσω από τη φαιδρότητα και τους αφελείς παλιμπαιδισμούς του τέως υπουργού Πολιτισμού κρύβονται και οι συνήθεις ικέτες και επιχορηγούμενοι των υπουργών (αυτοί που επιμένουν για ραντεβού, φορτικοί και δουλικοί), κρύβονται και οι υπόλοιποι φαιδροί που ακόμα κυκλοφορούν σαχλαμαρίζοντας πολιτικά (ατιμώρητοι για τη θρασεία βλακεία τους), αλλά κυρίως κρύβονται οι διεφθαρμένοι και πολιτικά αδίστακτοι. Η ανοησία του κ. Λιάπη (παρ' όλες τις προσπάθειες του συστήματος) φυσικά δεν ισοσταθμίζει το όργιο δωροδοκιών στους εξοπλισμούς, το όργιο της χρηματιστηριακής κλοπής, το όργιο των Ολυμπιακών Αγώνων, το πολιτικό όργιο της αποδόμησης της χώρας και του απορρυθμιστικού μίσους με το οποίο ερειπώνεται η κοινωνική παροχή και ο δημόσιος χώρος. Όλ' αυτά δεν τα ισοσταθμίζει μεν, αλλά τα κρύβει. Ο κ. Λιάπης δεν προσφέρει ίσως τον συστημικό κίνδυνο του οικονομικού σκανδάλου, αλλά το θέαμα της πτώσης του.
Κυνικοί και ήσυχοι από τη διαγραφή, την τιμωρία, τον απίστευτο και κατά τη γνώμη μου απάνθρωπο εξευτελισμό του, θα τρέξουν να κρύψουν στις χαραμάδες που διανοίγει η διαπόμπευσή του όλες τις παρανομίες, τις εγκληματικές αστοχίες, τις ανικανότητες ή την ανυποχώρητη διαφθορά τους. Δεν ξέρω αν υπάρχει ανθρώπινο δικαίωμα που να περιλαμβάνει την αυστηρή και δίκαιη τιμωρία αντί του θεαματικού και εντυπωσιοθηρικού κραξίματος. Αλήθεια, απέναντι στην αφέλεια του κ. Λιάπη τι αντιτάσσεται; Μήπως η εργατικότητα και η τιμιότητα της εξουσίας; Μήπως η παραγωγικότητα του πολιτικού προσωπικού; Μήπως το λειτουργικό κράτος; Μήπως η λαϊκή ποιότητα που πάντα ψήφιζε στοχασμένα και ευθύβολα (!), η πλέμπα που ποτέ δεν ζήτησε από την εξουσία να δικαιώσει τις παρανομίες της; Τι στέκεται απέναντι στις φωτοτυπημένες πινακίδες του κ. Λιάπη; Μήπως δεν στέκεται ένας ολόκληρος κόσμος διαφθοράς, ανικανότητας και γι' αυτό εθελοδουλίας; Που προσπαθεί σαν χταπόδι να μπλοκάρει και την Αριστερά με εξισώσεις και ενοχοποιήσεις; Αλλά τι «γέννησε» τον κ. Λιάπη; Η οικογενειοκρατική ευνοιοκρατία, θα πει κάποιος. Η πολυνομία της δημόσιας διοίκησης οφείλεται σε κάθε υποπερίπτωση που είτε είχε μέσον παραγγέλνοντας μια ευνοϊκή εγκύκλιο, είτε έκανε μια παράβαση προκαλώντας μια εγκύκλιο. Στρώσεις εγκυκλίων, ρυθμίσεων, παραγράφων πρέπει να διαπεράσει ένας πολίτης για να κάνει μια απλή δουλειά μέσα από το σύστημα διοίκησης. Για να κάνει μια απλή πράξη, χρειάζεται το ΕΤΑΚ του τάδε χρόνου για το οποίο πρέπει να στείλει αίτημα με φαξ (μαύρο με ροδιές απ' τον ξεπερασμένο εκτυπωτή) για να του απαντήσουν, αλλά και να ταξιδέψει στην παλαιά οικεία εφορία για να το πάρει με τα χεράκια του, αφού διαδικτυακά δεν γίνεται. Ο κάθε προϊστάμενος πρέπει να δει την κάθε περίπτωση γιατί κάθε περίπτωση έχει κενά, χαρτιά ανεύρετα, προϋποθέσεις απλήρωτες. Χιλιάδες πεταμένες ώρες ορθοστασίας, κακής συμπεριφοράς, σπατάλες στη διαδικτυακή και αναλογική γραφειοκρατία που αλυσοδένει χειρότερα από κάθε άλλη περίοδο.
Αυτό το τόσο παραλυτικό σύστημα επινόησε και τον κ. Λιάπη, ως χρήσιμο φορέα του. Τον κ. Λιάπη τον αναπαράγει (και τον θανατώνει αν χρειαστεί) ακριβώς αυτό που παρήγαγε. Που συμπαρήγαγε. Αέρας κοπανιστός, φορμαλισμός. Τάχα μου διοίκηση, τάχα μου οικονομία, τάχα μου ορθολογισμός, τάχα μου παραγωγή, τάχα μου νομιμότητα. Τον κ. Λιάπη και τόσους άλλους συστημικούς νομείς τους επινοεί και τους εγκαθιστά η σύνθεση πολιτικής αεργίας, αμυαλιάς και σκοτεινής, διαγωνίου, παρακρατικής, διασυστημικής, συχνά μαφιόζικης ευφυΐας. Η ένταση της διαπόμπευσής του υποδηλώνει τη συστημική ανάγκη για μια εύκολη, απροσδόκητα δελεαστική και προφυλακτική θυσία. Όσο μικρότερο αμάρτημα, τόσο πιο σκληρή τιμωρία. Για να γλιτώνει το μεγάλο αμάρτημα (και το ψάρι).
* Ο Δημήτρης Α. Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, αν. καθηγητής ΕΜΠ
dsevastakis@arch.ntua.gr

Δωροεπιταγές και βενζίνη... αντί του δώρου Χριστουγέννων

Aθήνα , in.gr

Αύξηση 25% καταγράφουν οι καταγγελίες εργαζομένων για τη μη χορήγηση του δώρου Χριστουγέννων από τους εργοδότες τους. Την ίδια στιγμή  καταγράφονται περιπτώσεις όπου επιχειρήσεις ζητούν από το προσωπικό τους είτε να υπογράψουν ότι έχουν λάβει το δώρο, αν και αυτό δεν τους έχει καταβληθεί, είτε τους ζητούν να πληρωθούν σε είδος.
Μιλώντας στο ΒΗΜΑ 99,5 ο γραμματέας Τύπου της ΓΣΕΕ Δημήτρης Καραγεωργόπουλος ανέφερε ότι οι καταγγελίες εργαζομένων προς τη Συνομοσπονδία για τη μη καταβολή δώρου Χριστουγέννων από τις επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονται είναι αυξημένη κατά 25% σε σχέση με το 2012.
Όπως ανέφερε ο κ. Καραγεωργόπουλος αν και πέρυσι οι αντίστοιχες καταγγελίες (μόνον προς τη ΓΣΕΕ) αφορούσαν 5.000 εργαζομένους φέτος θα ξεπεράσουν τις 6.250. Σε κάθε περίπτωση ανάφερε πως αν και η καταβολή του δώρου Χριστουγέννων πρέπει να γίνεται έως τις 21 Δεκεμβρίου, ωστόσο η ΓΣΕΕ θα έχει πλήρη εικόνα για τους ασυνεπείς εργοδότες την 1η Ιανουαρίου.
Ο γραμματέας Τύπου της ΓΣΕΕ κατήγγειλε πως υπάρχουν επιχειρήσεις που πιέζουν τους εργαζομένους τους να υπογράψουν ότι έχουν λάβει το δώρο Χριστουγέννων, παρά το γεγονός ότι δεν τους έχει καταβληθεί.
Αποκάλυψε μάλιστα πως έχουν καταγγελθεί περιπτώσεις που οι εργοδότες πρότειναν στους εργαζομένους να τους πληρώσουν με δωροεπιταγές, αλλά και περιπτώσεις πρατηρίων καυσίμων και επιχειρήσεων ένδυσης υπόδησης που αντί για χρήματα ζητήθηκε από το προσωπικό να πληρωθούν σε είδος.
Τέλος, ο κ. Καραγεωργόπουλος αποκάλυψε περίπτωση επιχείρησης εμπορίας αυτοκινήτων που πρότεινε στο προσωπικό να πάρει τα εκθεσιακά αυτοκίνητα αντί των δεδουλευμένων αρκετών μηνών και του επιδόματος εορτών...

Newsroom ΔΟΛ

Υπάρχει άλλη οδός;

Νίκος Ξυδάκης , http://vlemma.wordpress.com

Καθημερινά περισσότεροι Ελληνες, όχι όλοι, ρωτούν εαυτούς και αλλήλους εάν υπάρχει εναλλακτική οδός. Είναι πεισμένοι ότι ο δρόμος που ακολουθούμε εκτός από οδυνηρός είναι και αδιέξοδος. Δεν χρειάζεται καν να μελετήσουν στοιχεία, μοντέλα, αναλύσεις· αρκεί μια ματιά στο νοικοκυριό ή στο άμεσο περιβάλλον, μια ματιά στα άνεργα παλικάρια, στους μαραμένους μεσήλικες, τέκνα, ανίψια, φίλους, τους δικούς τους ανθρώπους.
Οι καλόπιστοι και ευαίσθητοι Ελληνες λοιπόν αναρωτιούνται αν υπάρχει άλλη οδός, με διέξοδο, ας περιέχει και πόνο. Η αναρώτηση δεν είναι τυπικά πολιτική, αλλά είναι βαθύτατα πολιτική, υπό την έννοια ότι δεν αναζητούν τη Μία Λύση και τον Μεσσία σε έναν κομματικό σχηματισμό και ένα πρόσωπο, αλλά σε ένα σχέδιο, ένα όραμα, μια στρατηγική, που θα περιέχει σκληρές αλήθειες, κόπο, ρίσκο, αλλά και που οπωσδήποτε θα εγγυάται ισότητα, δικαιοσύνη, διαφάνεια, αξιοκρατία, αποτελεσματικότητα, δημοκρατία. Το ερώτημα λοιπόν βρίσκεται στα χείλη πολλών, όλο και περισσότερων, ανεξαρτήτως τυπικών κομματικών προτιμήσεων του παρελθόντος. Διότι τίποτε σημερινό δεν μοιάζει με το παρελθόν, τουλάχιστον με το βιωμένο παρελθόν των περασμένων σαράντα-πενήντα χρόνων· είναι τόση η ένταση και τέτοια η φύση των ιστορικών αλλαγών, ώστε αδρές αναλογίες με τα σημερινά μπορείς να βρεις μόνο με αναδρομές στον μακρύ ιστορικό χρόνο: στον εμφύλιο και στον επαχθή δανεισμό μετά το ξέσπασμα του Αγώνα του ’21, στη χρεοκοπία του 1893, στην καταστροφή του ’22, στα χρόνια της Κατοχής και του Εμφύλιου. Εντούτοις, η μελέτη της ιστορίας δεν περιέχει συνταγές· ούτε καν παρηγοριά.
Υπάρχει άλλη οδός; Η αναρώτηση περί της άλλης οδού παίρνει χαρακτηριστικά υπαρξιακής αγωνίας. Για μέγα μέρος του πληθυσμού τίθεται με όρους ζωής ή θανάτου – και δεν εννοώ μόνο όρους υλικούς, που ασφαλώς είναι αλλά και πνευματικούς: Υπό ποίους όρους θα συνεχίσουμε να ζούμε, εφόσον επιβιώσουμε από την καταιγίδα; Σε ποια κοινωνία, ποιο κράτος; Σε χώρα ή χώρο; Με ποια ταυτότητα, ποια συνείδηση εαυτού και συνόλου;
Το σοκ έχει σπάσει βίαια τη ροή του χρόνου για όλους· σε πολλούς έχει αφαιρεθεί ο χρόνος, επιζούν σε κενό. Εξ ου και μεγάλο μέρος του πληθυσμού τείνει να εναποθέσει τη μοίρα του σε έναν Μεσσία, σε έναν σωτήρα που θα θυσιαστεί υπέρ αυτών, ή σε έναν Μωυσή που θα αρπάξει τους γιους του Ισραήλ και θα τους οδηγήσει μακριά από την κοιλάδα των δακρύων. Η αναμονή του Μεσσία ή του Μωυσή είναι κατά κάποιον τρόπο παρηγορητική, ναρκωτική, μουδιάζει τον νου και την ψυχή, να μην πονούν, να μην αισθάνονται το δάγκωμα του φόβου, τις τρυπανιές της αμφιβολίας και της διερώτησης. Τα πνεύματα οργωμένα από τη χειραγώγηση, εθισμένα στην ανάθεση, ποτισμένα από την ετερονομία, έτοιμα από καιρό, τρέπονται αβίαστα προς την εθελοδουλία και τον ανδραποδισμό. Και είναι τόσο βαθιά ποτισμένη η ύπαρξη από την ετερονομία που ακόμη και συντριβόμενοι, μπορεί να βιώνουν την καταστροφή τους ως θέαμα, ως την αναπόφευκτη πτώση, ως δίκαιη τιμωρία για το προπατορικό αμάρτημα. Και να πιστεύουν ότι ο πραγματικός Μεσσίας θα έρθει αργότερα.
Μια άλλη μερίδα, όχι κατ’ ανάγκην ολιγομελέστερη, δεν αναρωτιέται καν αν υπάρχει άλλη οδός, αν η σωτηρία θα έρθει έξωθεν ή έσωθεν ή άνωθεν. Σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, πιστεύουν ότι μόνο αυτή η οδός υπάρχει και καμία άλλη, τουλάχιστον έτσι λένε για να απεμπλακούν από σχετικές συζητήσεις. Κατά βάθος αισθάνονται ότι τίποτε απ’ όσα συμβαίνουν δεν τους αφορούν ― ίσως διότι δεν τους αγγίζουν. Δεν βλέπουν τον πόνο των άλλων, δεν αντιλαμβάνονται την κατάρρευση του δημόσιου χώρου, ορισμένως δεν αισθάνονται μέλη μιας δοκιμαζόμενης συλλογικότητας. Πιστοί στο δόγμα «ο καθείς για τον εαυτό του» και στο «there is not such thing as society», πορεύονται την ευθεία οδό της ατομικής σωτηρίας παντί τρόπω, επανερχόμενοι στην πρωταρχική φύση του πολέμου όλων εναντίον όλων.
Ανάμεσα στις αδρομερώς σκιαγραφηθείσες ομάδες, υπάρχουν ασφαλώς και πολλές άλλες· συμπολίτες μας που παλινδρομούν ή δοκιμάζουν περισσότερες της μιας απαντήσεις. Τα ερωτήματα άλλωστε ποικίλλουν σε ένταση και εξειδίκευση, η κρίση πλήττει διαφορετικά την κάθε ζωή, τον κάθε άνθρωπο. Θα διακινδύνευα όμως ακόμη μία παρατήρηση, πάνω σε αυτό την ήδη ριψοκίνδυνη ανθρωπολογική σκιαγραφία: Οι περισσότεροι, κι αν όχι οι περισσότεροι σίγουρα οι πιο ενεργοί, αυτοί που με το βάρος τους θα επηρεάσουν την ιστορική ζυγαριά, είναι όσοι αναρωτιούνται και ήδη αναζητούν διεξόδους, εναλλακτικές οδούς, χαραμάδες φωτός.

Επαναλαμβάνω: όσοι αναζητούν δεν αθροίζονται σε ένα ομοιογενές ή ομοιόχρωμο σύνολο, δεν ανήκουν σε ίδιες κοινωνικές ομάδες, δεν ταυτίζονται πολιτικά με τυπικούς όρους, δεν συμμερίζονται καν ίδιες κοσμοθεωρήσεις ή άλλες πεποιθήσεις. Εχουν κοινή όμως την αγωνία: Τι μπορούμε να κάνουμε, εδώ και τώρα και εφεξής, για να ανακόψουμε τη διαρκή πτώση και να σταθούμε στα πόδια μας; Τι μπορούμε να κάνουμε για μας, τα παιδιά μας, την κοινωνία και την πατρίδα μας; Αυτό το απλό, το πυρηνικό, το κατεπείγον ερώτημα είναι η κοινή αγωνία, και σπαθίζει ήδη το σκοτάδι μπροστά μας.

Ζαρκάδι: ένα “εκλεκτικό χορτοφάγο” κινδυνεύει από τον άνθρωπο

econews.gr

  Στο πνεύμα των εορτών και ελλείψει ελαφιών ή ταράνδων για το έλκηθρο του Αϊ Βασίλη στην περιοχή ευθύνης του Φορέα Διαχείρισης όρους Πάρνωνα και υγροτόπου Μουστού, το περισσότερο συγγενικό είδος που υπάρχει είναι το ζαρκάδι.
Η προέλευση της παρουσίας του είδους αυτού στην περιοχή μας και γενικότερα στην Πελοπόννησο σε άγρια κατάσταση δεν έχει εξακριβωθεί. Το είδος εξαπλώνεται από τη βόρεια Ελλάδα μέχρι και τη Στερεά Ελλάδα ενώ από την Πελοπόννησο εξαφανίστηκε στις αρχές του 20^ου αιώνα.
Η σημερινή παρουσία άγριων πληθυσμών στην περιοχή προφανώς οφείλεται είτε σε διαφυγές από εκτροφεία της Πελοποννήσου είτε από απελευθέρωση ατόμων μέσω ιδιωτικής πρωτοβουλίας χωρίς επίσημη μελέτη, σχεδιασμό και έγκριση από τους αρμόδιους κρατικούς φορείς.  Ανεξαρτήτως της προέλευσης των πληθυσμών, το ζαρκάδι είναι ένα πανέμορφο ζώο που αποτελεί ένα πανιδικό κόσμημα της προστατευόμενης περιοχής.
Το ζαρκάδι αποτελεί το πιο μικρόσωμο είδος της οικογένειας των ελαφοειδών (ελάφια, πλατώνια) με μήκος μέχρι 135 εκατοστά και βάρος μέχρι και 32 κιλά, με τα αρσενικά να είναι πιο μεγαλόσωμα και να φέρουν μικρά κέρατα.  Προτιμά τα δάση αλλά και βοσκοτόπους, στέπες και αγροτικές περιοχές, υψίπεδα, όπου πάντα υπάρχουν κοντά συστάδες δέντρων για κάλυψη και προστασία όπου και καταφεύγει ταχύτατα όταν φοβηθεί.  Κυρίως ενεργοποιείται κατά το χάραμα και σούρουπο αλλά παρατηρείται και τη μέρα. Ζει μοναχικά την άνοιξη και καλοκαίρι και ομαδικά το χειμώνα.
Είναι εκλεκτικό χορτοφάγο καταναλώνοντας ανάλογα με την εποχή βλαστάρια φυτών, φρούτα, φύλλα και σπόρους. Είναι ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο είδος καθώς διαβιεί σε πληθώρα διαφορετικών οικοτόπων, ενώ στη δυτική Ευρώπη ο πληθυσμός τους ήταν αυξανόμενος τις προηγούμενες χρονιές.
Το ζαρκάδι αποτελεί θηρεύσιμο είδος και για το λόγο αυτό έχει κυνηγηθεί εντατικά. Ήδη από το 1969 απαγορεύεται το κυνήγι του σε όλη την Ελλάδα εκτός από ελεγχόμενες κυνηγετικές περιοχές.  Σε κοινοτικό και ευρωπαϊκό επίπεδο το είδος περιλαμβάνεται στους καταλόγους ορισμένων συμβάσεων και νόμων  ενώ στην Ελλάδα θεωρείται «τρωτό» είδος.
Οι άμεσες πιέσεις πάνω στους πληθυσμούς του σχετίζονται με την λαθροθηρία, την ανθρωπογενή όχληση των πληθυσμών του ζαρκαδιού και τις χαμηλές πληθυσμιακές πυκνότητές τους σε ορισμένες περιοχές που περιορίζουν τις πιθανότητες επιβίωσής τους.
Οι έμμεσες πιέσεις σχετίζονται με τη συρρίκνωση, υποβάθμιση και κατακερματισμό των οικοτόπων που διαβιεί,  την εγκατάλειψη των ορεινών καλλιεργειών, τις δασικές πυρκαγιές και την αλόγιστη ανθρωπογενή ανάπτυξη στους οικοτόπους του ζαρκαδιού.
Προστατεύοντας το φυσικό περιβάλλον γύρω μας προστατεύουμε και τους οικοτόπους του ζαρκαδιού, και επιπλέον διατηρούμε την πιθανότητα σε μια εξόρμησή μας σε κάποια δασική περιοχή να δούμε, έστω και φευγαλέα, ένα πανέμορφο ζώο στο φυσικό του περιβάλλον.
Πηγή: Φορέας Διαχείρισης Όρους Πάρνωνα και Υγροτόπου Μουστού

Πολιτική απάτη η αναγγελία Γρηγοράκου

    
 του Ανδρέα Νεφελούδη * , tvxs.gr

  Οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια επιλέγουν, με φωτεινές εξαιρέσεις, τους πιο άσχετους για να διοικήσουν από κυβερνητικές θέσεις τον απόλυτα ευαίσθητο και εξειδικευμένο τομέα της Αυτοδιοίκησης. Το μοιραίο έχει συμβεί και με το δίδυμο (Μιχελάκης-Γρηγοράκος) που έχει αναλάβει το Υπουργείο Εσωτερικών.

Δημοσιογράφος ο ένας, αγνώστου, σε μένα ειδικότητας ο άλλος, που πάντως καμία σχέση δεν έχει με αυτοδιοίκηση. Το μόνο «προσόν» είναι η πειθήνια εφαρμογή των εντολών της τρόικας και μια ανάλγητη προσέγγιση του χώρου της εργασίας στην αυτοδιοίκηση που βλέπει τους ανθρώπους όχι ως ανθρώπους αλλά ως αναλώσιμους αριθμούς. Να επισημάνω ότι ιδιαίτερα ο υφυπουργός έχει με κατ επανάληψη δηλώσεις του τορπιλίσει κάθε μορφή διαλόγου και έχει αποδείξει τον παραπάνω ισχυρισμό μου.

Η νέα τορπίλη που εκτόξευσε αφορά στην περίφημη δουλειά της ομάδας εργασίας από επιστήμονες (;) σε σχέση με τον καθορισμό του πλεονάζοντος προσωπικού στην τοπική αυτοδιοίκηση. Αν ανατρέξει κανείς στα κριτήρια που χρησιμοποιεί η ομάδα εργασίας και ασπάζεται ο «σχετικός» κος αναπληρωτής, θα διαπιστώσει πολύ γρήγορα ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι παντελώς άσχετοι με το αυτοδιοικητικό περιβάλλον και θα δικαιωθεί απολύτως η εκτίμηση της ΠΟΕ ΟΤΑ ότι ο κος αναπληρωτής είναι ο «λαγός» για ένα νέο κύμα απολύσεων στον χώρο της αυτοδιοίκησης. Οι παρατηρήσεις μου στην περιλάλητη πλέον επιστολή έχουν να κάνουν με τα παρακάτω σημεία:

Η εργασία χαρακτηρίζεται από την φαύλη αντίληψη που κυριάρχησε στο πολιτικό σύστημα και έφερε την Ελλάδα σε αυτή την κατάντια, αλλά τι να πεις συνηθισμένο ΠΑΣΟΚ ο κος Γρηγοράκος. Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι απλή σύμπτωση πως ΚΑΝΕΝΑΣ δήμος από την εκλογική περιφέρεια του αναπληρωτή, συμπτωματικά και του πρωθυπουργού δεν συγκαταλέγονται στους Δήμους που θεωρείται ότι έχουν πλεονάζον προσωπικό.
Από εκεί και πέρα, η εργασία στηρίζεται στην παραδοχή ότι χρειάζονται 6,2 υπάλληλοι ανά 1000 κατοίκους για να επιτυγχάνεται η άριστη εξυπηρέτηση των πολιτών. Από πού και με ποιες παραμέτρους συνυπολογισμένες εξάχθηκε αυτό το επικίνδυνα αφελές συμπέρασμα; Πως εξομοιώνεται η ανάγκη σε προσωπικό ενός Δήμου που είναι σε αστική περιοχή, πχ στο λεκανοπέδιο, που έχει ορεινά χαρακτηριστικά, άρα μεγάλη επιβάρυνση σε προσωπικό για εκχιονισμούς και διαχείριση ακραίων καιρικών φαινομένων , σε σχέση με ένα δήμο με παρόμοια αστικά χαρακτηριστικά που είναι σε πεδινό έδαφος με άλλα γεωμορφολογικά χαρακτηριστικά. Ή ακόμα πως εναρμονίζεται με το «σοφό» σύστημα των φωτισμένων επιστημόνων της ομάδας εργασίας ένας δήμος που στα διοικητικά του όρια λειτουργούν τα πιο πολλά μαιευτήρια της χώρας, πράγμα που σημαίνει πως έχει ανάγκη για πολυπληθή υπηρεσία ληξιαρχείου με άλλον γειτονικό δήμο που δεν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά.
Πολύ απλά λέω στους κύριους επιστήμονες που είπαν να ανακαλύψουν τον τροχό, ότι για όλους αυτούς τους λόγους ποτέ η αυτοδιοίκηση δεν ήταν δυνατόν να καταλήξει σε ομοιόμορφα ποσοτικά κριτήρια για να καθορίσει τον άριστο αριθμό του προσωπικού ανά δήμο.

Ο κος αναπληρωτής και η περίφημη ομάδα εργασίας του θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι ο άριστος αριθμός του προσωπικού κάθε Δήμου ορίζεται πια με μια κατοχυρωμένα νομικά διαδικασία, όπως προβλέπεται από τον Καλλικράτη, με την κατάρτιση των Οργανισμών Εσωτερικής Υπηρεσίας για κάθε ΟΤΑ. Για να αποφεύγονται μάλιστα οι αυθαιρεσίες στον καθορισμό των αναγκαίων οργανικών θέσεων και για να αποτυπώνεται με ακρίβεια ο αναγκαίος αριθμός του προσωπικού, τελευταία, καθορίστηκε η απαλοιφή από τους ΟΕΥ των κενών οργανικών θέσεων, όπως επίσης έχουν εκδοθεί και οδηγοί από την ΕΕΤΑΑ με οδηγίες για την κατάρτιση των ΟΕΥ ανά κατηγορία ΟΤΑ (μικροί, μεγάλοι, ορεινοί, νησιωτικοί κλπ)
Όλη αυτή η διαδικασία ολοκληρώθηκε μέχρι τα μισά του 2012 και εκεί αποτυπώνεται με απόλυτη ακρίβεια ο αναγκαίος αριθμός του προσωπικού κάθε δήμου. Αν οι σοφοί ήθελαν να προσδιορίσουν ελλείμματα ή πλεονάσματα στον αριθμό του προσωπικού θα έπρεπε να συγκρίνουν τον υφιστάμενο αριθμό του προσωπικού με όσα ορίζονται στους ΟΕΥ. Έτσι όμορφα, έτσι απλά.

Πολύ πολύ απλά θα μπορούσαν να ζητηθούν τα στοιχεία αυτά, να προσδιοριστούν κριτήρια ενδονομαρχιακής κινητικότητας και να υπάρξει ρητή δέσμευση ότι κανείς δεν πρόκειται να χάσει την δουλειά του. Όλα στο φως και όλα με όρους διαφάνειας και όχι με την γνωστή πελατειακή διαδικασία της φαυλότητας όπως έγινε προσφάτως με τους δημοτικούς αστυνομικούς και την φωτογραφική εγκύκλιο του γραφείου του κου Μητσοτάκη για το βόλεμα ημετέρων.

Όλα τα παραπάνω συγκροτούν την αντίληψη ότι πρόκειται για πολιτική απάτη, για επιλογές προσχηματικές που προοιωνίζουν απολύσεις, ότι τελικά αυτοί που μας διοικούν είναι και άσχετοι και επικίνδυνοι. Κλείνοντας να επισημάνω ότι η πολιτική ηγεσία της αυτοδιοίκησης, η ΚΕΔΕ, πρέπει να σταθεί κάποτε στο ύψος των περιστάσεων, μισόλογα και συμβιβασμοί δεν χωρούν σε αυτή την κρίσιμη περίοδο.

* Ανδρέας Νεφελούδης, δημοτικός σύμβουλος Νέας Σμύρνης