Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

της Λώρης Κέζα , tovima.gr
Αποτέλεσμα εικόνας για λώρη κέζα 
Πάμε από την αρχή, να τα πούμε και σε τούτους, όσα λέγαμε και στους προηγούμενους για το φόρο ακινήτων. Να θυμίσουμε δηλαδή όσα έλεγαν όταν ήταν στην όμορφη θέση που λέγεται «αντιπολίτευση», όπου καθένας λέει ανέξοδα το μακρύ του και το κοντό του. Η κυβέρνηση Τσίπρα διατηρεί τον άδικο φόρο στα ακίνητα, όπερ σημαίνει ότι ο Ενιαίος Φόρος Ακινήτων θα συνεχίσει να πλήττει τους οικογενειακούς και επιχειρηματικούς προϋπολογισμούς.
Η βασική ένσταση για τον φόρο που επινοήθηκε από τους κακούς υπουργούς των Μνημονίων είναι ότι τα ακίνητα δεν παράγουν πλούτο ούτε φέρνουν εισόδημα. Όταν φέρνουν εισόδημα, αυτό φορολογείται. Επιπλέον φορολογείται κάθε πράξη μεταβίβασης. Αυτά δεν έλεγαν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά; Περασμένα ξεχασμένα, ο ΕΝΦΙΑ δεν καταργείται αλλά θα βελτιωθούν τα επιχρίσματα. Κάτι αφορολόγητα όρια αλλάζουν, κάτι συντελεστές αλλάζουν επίσης, θα αυξηθούν οι δόσεις ενώ υπάρχει μια μικρή λύπηση για όσους διατηρούν κλειστά ακίνητα χωρίς ρεύμα. Επί της ουσίας, τα ίδια.
Ο καλόπιστος παρατηρητής θα απαντήσει αμέσως ότι η κυβέρνηση δεν ευθύνεται. Σέρνεται σε μια συμφωνία για την οποία ευθύνονται οι προηγούμενοι. Δεν έχει περιθώρια διαπραγμάτευσης καθώς μπλα μπλα μπλα χείλος γκρεμού, μπλα μπλα μπλα δραχμοζώνη, μπλα μπλα μπλα Μέρκελ.
Για να αναρωτηθούμε όμως… Εχει ο ΣΥΡΙΖΑ έτοιμο, πλήρες πλάνο φορολογικής μεταρρύθμισης; Όλα αυτά τα χρόνια που λειτουργούσε ως κόμμα, μήπως συνέταξε έναν νέο, διαφορετικό κώδικα, που θα καταργούσε το ισχύον μπερδεμένο σύστημα_ αυτό με τις επικαλύψεις, τις αντιφάσεις, τις αδικίες;  Όχι. Δεν έχει έτοιμο ένα συνολικό σχέδιο.
Δεν είναι θέμα συγκυρίας, ότι δηλαδή άλλαξαν τα δεδομένα και ότι όλη η προεργασία πήγε χαμένη. Η προεργασία του ΣΥΡΙΖΑ για το φορολογικό σύστημα ήταν και είναι αφηρημένη και νεφελώδης. Στην πράξη λοιπόν δεν μεταρρυθμίζει αλλά λειτουργεί ως διαχειριστής μιας κατάστασης.
Βελτιώνει το υπάρχον ως άξιος συνεχιστής των προκατόχων του. Κανονικά, ως πρώτη φορά αριστερά, θα έπρεπε να καταργήσει τα πάντα και να προτείνει ένα νέο φορολογικό σύστημα εκ του μηδενός. Να αλλάξουν όλα σε μια μέρα, να είναι όλα συγκεντρωμένα σε έναν τόμο σαν τις Γραφές, να μην υπάρξουν τροπολογίες και υπουργικές αποφάσεις που αναιρούν και εξαιρούν. Με τέτοια τακτική δείχνει κάποιος τις πολιτικές προθέσεις του και όχι διορθώνοντας τις λεπτομέρειες σε νομοσχέδια που καταράστηκε όταν στο παρελθόν ψηφίστηκαν.  

Τα μιλούμενα και τα μελλούμενα

του Παντελή Μπουκάλα , kathimerini.gr
Αποτέλεσμα εικόνας για παντελης μπουκαλασ

Η παροιμία είναι κρητική, και συγχρόνως αυστηρότατα κριτική. Ταιριάζει λοιπόν με τη σύνθεση της κυβέρνησης, όπου η ισχυρή παρουσία του κρητικού παράγοντα παραμένει ευδιάκριτη και μετά τον αναιμικό ανασχηματισμό. Την παραθέτω μαζί με την ερμηνεία της, ώστε να μην πει κανείς πως η ρίμα της, από αυτές που θα ενθουσίαζαν τον Καβάφη, κρατάει μερικώς κρυμμένο το νόημά της: «Πλιά ’ναι τα μιλούμενα παρά τα μελλούμενα». Ητοι, περισσότερα είναι αυτά τα οποία λέγονται από αυτά τα οποία πρόκειται να γίνουν ή γίνονται. Αντίστοιχη νοηματικά είναι η φράση: «Ο Μανόλης με τα λόγια χτίζει ανώγεια και κατώγεια».

Οποιος από τους Κρητικούς πρώην και νυν υπουργούς βρεθεί στα Ανώγεια το καλοκαίρι, ας αναζητήσει προς αυτοψία τον τόμο «Ο παροιμιακός και γνωμικός λόγος στην Κρήτη», που εξέδωσε ο εκεί Δήμος από κοινού με το Κέντρο Κρητικής Λογοτεχνίας, με την επιμέλεια του Κ. Δ. Μουτζούρη. Ωφελημένος θα βγει. Ισως κι εμείς. Ακόμη κι αν δεν είναι σε κάθε περίπτωση σοφός ο λαϊκός λόγος, διατηρεί στενή επαφή με το μέτρο. Βρίσκεται έτσι σε πλήρη αντιδιαστολή με την πολιτική ρητορική, ιδίως εκείνη που ασκείται στο τηλεοπτικό πεδίο, σαν φλυαρία θορυβώδης και ναρκισσιστική. Σαν δοκησισοφία.

Η παροιμία έχει τη γενική εφαρμογή της και τις εξατομικευμένες. Γενικώς, αφορά την παρούσα κυβέρνηση, τις προκάτοχές της και δυστυχώς και τις μελλούμενες. Ολες τους, και παρά τις σοβαρές ιδεολογικές διαφορές τους, εμφανίζονται καταδικασμένες να ακολουθούν από πολύ μεγάλη απόσταση τις διακηρύξεις τους και να βλέπουν τις αγαθές προθέσεις τους (τα ανώγεια που χτίζουν με λόγια) να συντρίβονται πάνω στην αρχή της πραγματικότητας. Εν προκειμένω πάνω στην αδιαλλαξία των πιστωτών, που και τα λάθη τους αρνούνται να διορθώσουν και μια κυβέρνηση «εν μέρει κομμουνιστική» (κατά Γκάμπριελ) θέλουν να σωφρονίσουν προς παραδειγματισμόν. Οι σχεδιασμοί τους, άλλωστε, διευκολύνθηκαν από τη χαοτική διαπραγματευτική κυβερνητική τακτική.

Στις εξειδικευμένες εφαρμογές της η παροιμία αφορά όσους πρωτεύουν στο άθλημα της αδολεσχίας. Οσους αδυνατούν να ανεχτούν άλλον «συνομιλητή» τους εκτός από τον εν κατόπτρω ρητορεύοντα εαυτό τους. Οσους είναι βέβαιοι ότι τα μικρόφωνα που ξεπετιούνται μπροστά τους τα κρατάει η Ιστορία, όχι ρεπόρτερ, τις δε κάμερες η Αθανασία και όχι οι συνήθεις κάμεραμεν. Πρωταθλητής των πρωταθλητών στο άθλημα της πολυλογίας, όπως θα συμφωνούσε και ο συνεκδικητής του αριστείου κ. Αλέξης Μητρόπουλος (και από τη Ν.Δ. ο επίσης δεινός αργολόγος κ. Γεωργιάδης), είναι ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης. Δικαίωμά του να μιλάει όσο θέλει κι όπου θέλει, και να λέει επίσης ό,τι θέλει, κι ας έχει γίνει έτσι συλλέκτης αντιφάσεων και αυτοδιαψεύσεων. Μολαταύτα, σχεδόν όλες του οι παρεμβάσεις μετά το πέρας της υπουργικής του θητείας (ο ίδιος θεωρεί ότι παραιτήθηκε, οι υπόλοιποι πιστεύουμε ότι αποπέμφθηκε μετά πολλών επαίνων) ζημιώνουν τη διαπραγματευτική προσπάθεια της κυβέρνησης. Δεν αρκεί όση ζημιά έκανε ενόσω διηύθυνε τη διαπραγμάτευση;

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔHMAΡ Θ. ΘΕΟΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ ΜΕ ΘΕΣΜΙΚΟΥΣ, ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΕΞΑΓΩΓΙΚΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ ΣΤΗΝ ΒΕΡΟΙΑ

2.theoch_epimel (1)
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, Θανάσης Θεοχαρόπουλος, επικεφαλής κλιμακίου αποτελούμενο από τον ίδιο, το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Σ. Καλπάκη, τον γραμματέα ΔΗΜΑΡ Ημαθίας Λ. Ακριβόπουλο, τον γραμματέα ΔΗΜΑΡ Νάουσας Σ. Τσέλιο και τον γραμματέα ΔΗΜΑΡ Αλεξάνδρειας Σ. Αρβίθη, είχε διαδοχικές συναντήσεις και συσκέψεις με θεσμικούς, παραγωγικούς και εξαγωγικούς φορείς του Νομού.
1.theoch_dimarx (1)
Αρχικά στην συνάντηση με τον Δήμαρχο Βέροιας κ. Βοργιαζίδη και τον Αντιπεριφερειάρχη Ημαθίας κ. Καλαϊτζίδη τονίσθηκε από τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ ότι για τα έργα του υφιστάμενου προγράμματος ΕΣΠΑ στο Νομό όπως και στην υπόλοιπη χώρα είναι αναγκαία η διεκδίκηση επιπρόσθετης παράτασης τουλάχιστον ενός έτους με στόχο την επιτυχή ολοκλήρωσή τους. Η παράταση αυτή πρέπει να διεκδικηθεί στην διαπραγμάτευση για την συμφωνία της χώρας με τους εταίρους καθώς είναι αναγκαία εξαιτίας των έκτακτων συνθηκών έλλειψης ρευστότητας λόγω της κρίσης και ειδικά των πρόσφατων εξελίξεων στον τραπεζικό τομέα.
Στην συνέχεια υπήρξε συνάντηση με τον Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονα όπου τονίσθηκε από το κλιμάκιο της ΔΗΜΑΡ ο κρίσιμος ρόλος της εκκλησίας για την υποστήριξη όσων πλήττονται από την κρίση και ιδίως για την αντιμετώπιση των ακραίων περιπτώσεων φτώχειας και για την βοήθεια σε σίτιση. Τονίσθηκε επίσης η ανάγκη υποστήριξης των δομών αλληλοβοήθειας που λαμβάνουν ιδιαίτερη σημασία στις συνθήκες κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. Επισημάνθηκε ότι είναι αναγκαία η δίκαιη φορολόγηση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας και η επανατοποθέτηση των σχέσεων εκκλησίας και κράτους με τον αναγκαίο διαχωρισμό τους.
Η ρευστότητα, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις, οι εξαγωγικοί κλάδοι της χώρας καθώς και οι τρόποι υπέρβασης της κρίσης μέσω της υγιούς επιχειρηματικότητας και της ιδιωτικής οικονομίας ήταν τα θέματα που αποτέλεσαν το αντικείμενο της σύσκεψης του κλιμακίου της Δημοκρατικής Αριστεράς με τη Διοικητική Επιτροπή του Επιμελητηρίου Ημαθίας. Συμφωνήθηκε να υπάρχει συνεχής επαφή για την προώθηση των προβλημάτων αλλά και συγκεκριμένων προτάσεων για την επίλυσή τους.
Τέλος υπήρξε διεξοδική συζήτηση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αγρότες, την φορολόγηση των αγροτών και τη διευκόλυνση των εξαγωγών στις συναντήσεις με το Συμβούλιο του Αγροτικού Συνεταιρισμού VENUS (κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του κλιμακίου της ΔΗΜΑΡ), με τον Αγροτικό Σύλλογο Βέροιας και την Συντονιστική Επιτροπή για την υπό σύσταση Εθνική Διεπαγγελματική Οργάνωση Πυρηνόκαρπων, Γιγαρτόκαρπων και Ακτινιδίων. Στις συναντήσεις αυτές τονίσθηκε από τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ κ. Θεοχαρόπουλο ότι τα μέτρα που προτάθηκαν αν εφαρμοσθούν θα οδηγήσουν σε μείωση της παραγωγικής διαδικασίας στον αγροτικό τομέα, με δυσμενείς συνέπειες στο εμπορικό ισοζύγιο. Συνεπώς είναι οικονομικά αναποτελεσματικά και θα οδηγήσουν σε συρρίκνωση της ελληνικής αγροτικής παραγωγής. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το κάθε μέτρο ξεχωριστά αλλά το τελικό μίγμα το οποίο είναι όχι μόνο αντιαναπτυξιακό αλλά ουσιαστικά μη εφαρμόσιμο και κοινωνικά άδικο. Απαιτούνται διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και εθνικό σχέδιο αγροτικής ανάπτυξης για να έχει ο πρωτογενής τομέας τις δυνατότητες να συμβάλλει αποφασιστικά στην αειφόρο αγροτική ανάπτυξη και στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για έξοδο από τη σημερινή κρίση. Πρέπει άμεσα να οικοδομηθεί ένα νέο υγιές παραγωγικό μοντέλο με πυρήνα την πραγματική οικονομία, που θα αξιοποιεί τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας μας, τόσο σε φυσικό πλούτο, όσο και σε ανθρώπινο δυναμικό.

Χάμπερμας: Αναξιοπρεπής η στάση της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα

30 Ιουλ, 2015 , ipyxida.gr
 

Σκληρή κριτική στην ηγεσία της Γερμανίας ασκεί ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας για ακόμη μία φορά, με αφορμή την Ελλάδα.
«Η ψυχρή και απότομη αντίδραση της γερμανικής κυβέρνησης στις ελληνικές προτάσεις ήταν αναξιοπρεπής», δηλώνει ο Γερμανός φιλόσοφος σε συνέντευξη που παραχώρησε στο γαλλικό περιοδικό L’Obs και θα δημοσιευτεί αύριο.
«Ο απόηχος παγκοσμίως της τραχείας και τευτονικής συμπεριφοράς της Γερμανίδας καγκελαρίου Άγκελα Μέρκελ και του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, η οποία στόχευε στο να οδηγήσει στην απομάκρυνση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, δείχνει ότι η γερμανική κυβέρνηση έπεσε σε μία παγίδα – την ιστορική παγίδα μιας ημιηγεμονικής θέσης – από την οποία ακριβώς η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε καταφέρει να μας προστατεύσει έως σήμερα», υπογραμμίζει ο Χάμπερμας, που θεωρείται ως ένας από τους φιλοσόφους που συνέβαλαν περισσότερο στην οικοδόμηση της Ευρώπης.
«Χωρίς την ύπαρξη πολιτικών δυνάμεων που θα κυβερνούν μαζί την πολιτική Ένωση, οι εθνικές μας οικονομίες θα αποκλίνουν ακόμα περισσότερο η μία από την άλλη», προειδοποιεί ακόμη ο Γερμανός διανοούμενος.
Στην αντίπερα όχθη, ο Γιούργκεν Χάμπερμας φαίνεται να συντάσσεται με τη στάση που η Γαλλία κράτησε στο ελληνικό ζήτημα. Όπως λέει η πρόταση του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ για τη συγκρότηση ενός Κοινοβουλίου της Ευρωζώνης και ενός κοινού προϋπολογισμού, που θα μπορούσε σύμφωνα με τον ίδιο, να επιτρέψει στη Γαλλία να αναλάβει εκ νέου πρωτοβουλίες απέναντι στη Γερμανία στην αναζήτηση της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης, είναι μία πρόταση «ενδιαφέρουσα».
Σύμφωνα με τον Γερμανό διανοούμενο ένα Κοινοβούλιο του Ευρώ θα μπορούσε να «εκλέγεται βάσει των κομμάτων και να αποτελείται από κοινοβουλευτικές ομάδες».
Σε ό,τι αφορά την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αυτή «πρέπει να διαθέτει τον δικό της προϋπολογισμό και να αναπτυχθεί σε μια πραγματική κυβέρνηση με διευρυμένες αρμοδιότητες. Η ίδια θα δίνει εξηγήσεις ενώπιον του Κοινοβουλίου του Ευρώ και της Ευρωομάδας», διευκρινίζει ο Γερμανός φιλόσοφος.
Via : tvxs.gr

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Ρέντσι: Η Ευρώπη δεν μπορεί να σωθεί μόνο με τη λιτότητα

efsyn.gr

«Η Ευρώπη δεν σημαίνει μόνον οικονομική πολιτική – η οποία, εκτός των άλλων, είναι και λανθασμένη» δήλωσε σήμερα ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι, απευθυνόμενος στα μέλη της συνέλευσης των ιταλών διπλωματών που συνέρχεται στην Ρώμη.
«Η ήπειρος μας στην φάση αυτή δεν μπορεί να σωθεί μόνον με την λιτότητα. Βρισκόμαστε στην Ευρώπη διότι πρέπει να γίνει και πάλι το σημείο αναφοράς για ιδεώδη, αξίες, ελπίδες», πρόσθεσε ο Ιταλός πρωθυπουργός.
«Το να δώσουμε και πάλι αξία στην λέξη αξίες είναι υπόθεση πολιτισμού. Η Ευρώπη δεν μπορεί να είναι ένα κενό είδωλο οικονομίστικων κανόνων», υπογράμμισε, τέλος, ο Ρέντσι.

Ισπανία: Η νέα δήμαρχος της Μαδρίτης ακύρωσε 70 εξώσεις

e-typos.com
Αποτέλεσμα εικόνας για ισπανια εξωσεισ δημαρχοσ μαδριτησ
Η νεοεκλεγείσα αριστερή δήμαρχος της Μαδρίτης ακύρωσε σήμερα τις διαταγές έξωσης σε βάρος 70 οικογενειών που ζουν σε εργατικές κατοικίες και εξασφάλισε τη διαμονή άλλων 2.000 οικογενειών σε τέτοιες εστίες, που είχε τεθεί σε κίνδυνο.

Η κίνηση αυτή προστίθεται στα μέτρα που λαμβάνει το δημοτικό συμβούλιο υπό την Μανουέλα Καρμένα, την οποία υποστηρίζει το κόμμα Ποδέμος, υπέρ των προγραμμάτων στέγης σε μια χώρα όπου η φούσκα των ακινήτων και το σκάσιμό της είχε αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες οικογένειες να χάσουν τα σπίτια τους.
"Βρίσκονταν σε εξέλιξη 70 διαδικασίες, αλλά σήμερα αυτές οι οικογένειες πήραν πίσω τα σπίτια τους. Κανένας δεν θα πεταχτεί στον δρόμο", είπε η Καρμένα έπειτα από μια συνάντησή της με ακτιβιστές.

Η Καρμένα ανέλαβε δήμαρχος της ισπανικής πρωτεύουσας τον Ιούνιο, αφού ο συνασπισμός του οποίου είναι επικεφαλής, ο Ahora Madrid ("Μαδρίτη τώρα") συνήψε συμμαχία με τους Σοσιαλιστές τερματίζοντας την κυριαρχία του κεντροδεξιού Λαϊκού Κόμματος (PP) στον δήμο αυτό, που κράτησε 24 ψρόνια.
Αν και ο συνασπισμός Αόρα Μαδρίδ είναι ανεξάρτητος, υποστηρίζεται από το κόμμα Ποδέμος, όπως και πολλοί άλλοι δήμαρχοι από τη Βαρκελόνη ως τη Θαραγόθα, που ανέλαβαν καθήκοντα μετά τις δημοτικές εκλογές του Μαΐου.
Οι αποφάσεις έξωσης συνδέονταν με τη συμφωνία του EMVS, του οργανισμού εργατικής κατοικίας του δήμου της Μαδρίτης, να πουλήσει πέντε πολυκατοικίες της εργατικής εστίας στην ισπανική εταιρεία ακινήτων Renta Corporacion έναντι περίπου 21 εκατ. ευρώ.

Η συμφωνία απέτυχε, αλλά οι ένοικοι ανέφεραν ότι τους ζητήθηκε από τον EMVS να υπογράψουν νέα συμβόλαια, που όριζαν ότι σε περίπτωση πώλησης θα όφειλαν να εγκαταλείψουν τα διαμερίσματά τους, ώστε τα ακίνητα να γίνουν ελκυστικότερα στις επενδυτικές εταιρείες.

"Ο EMVS θα σταματήσει να πιέζει τις 220 οικογένειες που ζουν σε πέντε τετράγωνα που τους ανήκουν στο κέντρο (της πόλης) να εγκαταλείψουν τα διαμερίσματά τους και θα διακόψει τις διαδικασίες έξωσης για τα 70 σπίτια", ανέφερε σε ανακοίνωσή του το δημοτικό συμβούλιο, προσθέτοντας ότι θα εγγυηθεί την ισχύ άλλων 2.086 συμβολαίων μίσθωσης ακινήτων του οργανισμού εργατικής κατοικίας στην πόλη.

"Είμαστε ευγνώμονες για το ότι φροντίζει τους κατοίκους της πόλης και λύνει τα προβλήματά τους και δεν θέλει να τους συντρίψει", δήλωσε ο Αλμπέρτο Ρομέραλ, ένας συνταξιούχος που ζει σε ένα από τα διαμερίσματα και είναι επίσης ηγέτης του κινήματος Yonomevoy ("Δεν φεύγω"), αναφερόμενος στην δήμαρχο. Το επιδοτούμενο ενοίκιο του Ρομέραλ είναι 232 ευρώ τον μήνα.

Η Καρμένα έχει συναντηθεί με ανώτατα στελέχη των μεγαλύτερων τραπεζών της Ισπανίας για να συζητήσει το πρόβλημα των εξώσεων.
Το νέο δημοτικό συμβούλιο έχει ιδρύσει παράλληλα μια υπηρεσία διαμεσολάβησης για τους ανθρώπους οι οποίοι δεν μπορούν πλέον να εξυπηρετούν τα στεγαστικά τους δάνεια.
Πάνω από 50.000 ιδιοκτήτες σπιτιών που δεν μπορούσαν πια να εξυπηρετούν τα στεγαστικά τους δάνεια υπέστησαν έξωση το 2013 και το 2014 στην Ισπανία.

Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

Η ΔΗΜΑΡ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ

της Μαρίας Γιαννακάκη , tvxs.gr
 Αποτέλεσμα εικόνας για μαρια γιαννακακη
Με έχει εντυπωσιάσει το μέγεθος της αντιπαράθεσης ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα του ΣΥΡΙΖΑ. Υπερβαίνει ακόμη και την αντιπαλότητα δύο εχθρικών μεταξύ τους κομμάτων, μπροστά σε εκλογές.
 Η Ζ. Κωνσταντοπούλου μιλά για πραξικόπημα που εξελίσσεται. Ο Γ. Μηλιός λέει πως η κυβέρνηση προσχωρεί σε θατσερική πολιτική. Ο Ρ. Ρινάλντι μιλά για μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Και από την άλλη, ο Αλ. Τσίπρας δηλώνει πως το εναλλακτικό αριστερό σχέδιο του Π. Λαφαζάνη είναι το σχέδιο Σόιμπλε (προσωπικά αν και το πιστεύω απολύτως αυτό το τελευταίο, δεν θα τολμούσα να το πω δημοσίως, τόσο βαρύ είναι). Για να απαντήσει η πλευρά Λαφαζάνη πως προκαλούν θλίψη οι δηλώσεις Τσίπρα.
Και ενώ λοιπόν εξελίσσεται ο εμφύλιος πόλεμος στον ΣΥΡΙΖΑ που οφείλεται στο γεγονός ότι ο Αλ. Τσίπρας ήρθε σε συμφωνία με την Ευρώπη, η ηγετική ομάδα του κόμματός μας λειτουργεί σα να είχε έρθει ο πρωθυπουργός σε ρήξη με την Ευρώπη (μήπως αυτό επιθυμούσε για να δικαιωθούν οι προβλέψεις της στο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ;). Έγραψε στις 23/7 ο Γ. Σιακαντάρης (που ανήκει στην ηγετική ομάδα της ΔΗΜΑΡ): «Ναι, ο κ. Τσίπρας θα πετύχει, κλέβοντας με ένα ακόμη ριφιφί τη χώρα από την Ευρώπη»… Εδώ η λογική σηκώνει τα χέρια.
Όπως γράφει ο Μιχ. Σαμπατακάκης στο πρόσφατο άρθρο του «Η ηγετική ομάδα της ΔΗΜΑΡ, γνωρίζοντας ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν τους παίζουν και με το λογικό ενδιαφέρον επιβίωσης σε εκλογές, εκτίμησαν ότι το μέλλον τους είναι στην κεντροαριστερά. Αυτό το επένδυσαν στο συνέδριο με την άποψη ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπάρξουν εξελίξεις».
Ο Θ. Θεοχαρόπουλος στην πρώτη συνέντευξη που έδωσε μετά την εκλογή του (εφημερίδα Συντακτών 9/6) δήλωνε πως δεν υπάρχουν περιθώρια συνεννόησης με τον  ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν διαφαίνεται πως θα έρθει σε ρήξη με τον αριστερισμό (παρόμοιος ήταν και ο τίτλος της συνέντευξης). Ο Θ. Θεοχαρόπουλος έπεσε έξω. 
Και αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα, αν δεν ήταν Πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ. Παγίδευσε έτσι τη ΔΗΜΑΡ σε έναν μονομερή προσανατολισμό προς το ΠΑΣΟΚ, προς ένα κόμμα δηλαδή που η κοινωνία θεωρεί τοξικό και που θα δώσει απλώς τη μάχη του 3%. Το αστείο μάλιστα είναι πως, από ό,τι φαίνεται, το ΠΑΣΟΚ σήμερα δεν ενδιαφέρεται για τα στελέχη της ηγετικής ομάδας της ΔΗΜΑΡ, ενδιαφερόμενο για τη συσπείρωση του «όλου ΠΑΣΟΚ» (στις εκλόγιμες θέσεις μιας εκλογικής λίστας του, προηγούνται προφανώς, συνωστιζόμενοι μεταξύ τους, περί τους 100 πρώην Υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και άρα που να υπάρξει χώρος για άλλους).
Οι εξελίξεις στην πολιτική - κομματική γεωγραφία της χώρας και ιδιαίτερα της Αριστεράς θα είναι ραγδαίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως οδηγείται σε διάσπαση, απαλλασσόμενος από το αριστερίστικο - αντιευρωπαϊκό κομμάτι του. Αυτό θα οδηγήσει πιθανά σε εκλογές, που απ’ ό,τι φαίνεται θα τις κερδίσει ο Αλ. Τσίπρας. Η σημερινή κυβέρνηση του έχει έρθει σε συμφωνία με την Ευρώπη και η επόμενη κυβέρνησή του καλείται να την εφαρμόσει. Καλείται δηλαδή να ασκήσει μεταρρυθμιστικές πολιτικές. Δεν ξέρω αν θα μπορέσει. Όμως αυτό είναι το γήπεδο της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Διατηρούμε στο σύνολό της την κριτική που έχουμε ασκήσει στον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση από σκοπιά ευρωπαϊκή, μεταρρυθμιστική, αριστερή ανανεωτική. Η κριτική μας αυτή έχει σχέση με την πολυετή εμφανή αμφιθυμία του ΣΥΡΙΖΑ προς την Ευρώπη.
Αν όμως, όπως φαίνεται, ο ΣΥΡΙΖΑ προσγειωθεί στην Ευρώπη, τότε είναι φανερό ότι θα μας βρει και εμάς εκεί, γιατί κατοικούμε σε αυτήν από παλιά.
* Η Μαρία Γιαννακάκη είναι μέλος της ΚΕ της Δημοκρατικής Αριστεράς

Το ρεύμα της δραχμής

του Κώστα Γιαννακίδη , protagon.gr
Κώστας Γιαννακίδης 
Αν η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση διατηρεί ανάλογη αντιστοίχιση στην κοινωνία, τότε οι διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ένα διψήφιο ποσοστό στα χέρια τους. Αυτό δεν σημαίνει πως όλοι αυτοί θα βαδίσουν συντεταγμένα προς την εθνική κάλπη. Αν ο Τσίπρας διαθέτει στοιχειώδη λογική, θα βάλει τους μισούς στη λίστα και τους άλλους μισούς στην άκρη, μήπως και τους διασπάσει. Όμως αν μετρήσουμε με το μάτι, το μέγεθος τους ρίχνει πλέον υπολογίσιμη σκιά στα πολιτικά χωράφια. Όλοι αυτοί μπορεί να είναι ζωντανά οστεοφυλάκια νεκρής πολιτικής σκέψης. Μπορεί να συντηρούν διαφορές μεταξύ Μάο και Χότζα αρνούμενοι να εξημερώσουν τις εμμονές τους με αλήθεια. Όλοι είναι υπέρ της δραχμής.
Το είπε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και χειροκροτήθηκε. «Η έξοδος της χώρας μας από το ευρώ, με τη συγκρότηση ενός νέου εθνικού νομίσματος, την οποία προτείνουν και μια σειρά διάσημοι διεθνώς οικονομολόγοι, δεν αποτελεί κατά κανένα τρόπο καταστροφή». Δραχμή. Αυτό που μετά από μία ειλικρινή συζήτηση θα πρότεινε και η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Δραχμή. Αν κάναμε δημοψήφισμα στο καραβάκι θα ανέβαιναν και το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή. Αν ρωτούσαμε έναν προς έναν τους βουλευτές του κοινοβουλίου, περίπου 65 θα απαντούσαν υπέρ της δραχμής. Κάτι παραπάνω από 20%, ποσοστό που αντιστοιχεί στα δημοσκοπικά ευρήματα υπέρ δραχμής. Δεν είναι μικρό. Με 20% αποτελείς μειοψηφία, αλλά φτιάχνεις ρεύμα. Και αν έχεις τον αέρα με το μέρος σου, τότε σηκώνεις κύμα.
Η δραχμή δεν τίθεται πλέον ως απειλή. Τίθεται ως ενδεχόμενο. Πιθανότατα προδιαγεγραμμένο, κάτι σαν ιστορικό πεπρωμένο. Ο Σόιμπλε το περιγράφει χωρίς αναστολές. Μπαίνει σε επίσημα κείμενα. Τεχνικά δε, ίσως οδηγηθούμε εκεί, ως μοναδική λύση απέναντι σε ένα μη βιώσιμο χρέος που δεν απομειώνεται. Άλλωστε ακόμα και τώρα, υπάρχουν απαισιόδοξες εκτιμήσεις για την έκβαση των διαπραγματεύσεων. Όμως υπάρχει κάτι πιο σημαντικό. Η δραχμή δεν βγαίνει πλέον μόνο από την τσέπη του Σόιμπλε. Βγαίνει και από το στόμα του τύπου στο διπλανό τραπέζι. Ακούγεται από το απέναντι μπαλκόνι. Η δραχμή είναι η απάντηση που η Αριστερά φοβόταν να δώσει. Καλύπτει το κενό της αμήχανης σιωπής. Πέρσι ζητούσες σχέδιο από τον Τσίπρα και εκείνος κοίταζε το ταβάνι. Φέτος το ζητάς από τον Λαφαζάνη και στο δίνει σε δραχμές. Ως επιλογή, διαθέτει ιδεολογική επένδυση, «εθνικό» χρώμα και ανατρεπτικό πρόσχημα. Βολεύει πολλούς. Από τον κομμουνιστή ως τον χρυσαυγίτη. Πάνω της θα χτιστούν επιχειρήματα για τους επόμενους καβγάδες μας. Εύκολα. Και, φυσικά, πιο φθηνά.

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Η αριστερή στιγμή του πρωθυπουργού

27 Ιουλ, 2015 , ipyxida.gr

Γράφει : ΡΗΝΙΩ ΠΑΠΑΤΣΑΡΟΥΧΑ-ΜΙΣΣΙΟΥ*

Γ​​ια χρόνια βγαίνοντας από το σπίτι μου έβλεπα στον απέναντι τοίχο τον στίχο του Σαββόπουλου «Η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία». Το εμπέδωσα. Ολα αλλάζουν γύρω μας κι εντός μας, μαζί κι εγώ – μέσα κι έξω. (Από τα πρώτα μαθήματα της διαλεκτικής.) Στην εξορία απώλεσα την ιδεολογική μου αθωότητα, την «αριστερά» μου παρθενία. Εκεί, από την πρώτη στιγμή, από το 5ο Τμήμα το πρωί της 21ης Απριλίου 1967, όπου βρέθηκα στριμωγμένη ανάμεσα σε πρωτοκλασάτα στελέχη της Αριστεράς, κι ώσπου απολύθηκα από την Αλικαρνασσό, τον Αύγουστο του 1970, πέρασα, με επιτυχία νομίζω, το μάθημα του αυτοσεβασμού, της προσωπικής ευθύνης και της αξιοπρέπειας, με αναφορά πάντα στην κλασική μου παιδεία και την έννοια της Δημοκρατίας. Εκεί ήταν που έχασα το απλοϊκό κριτήριο του «δικός» μας όσον αφορά την πολιτική-ηθική αξιολόγηση και τοποθέτηση των ανθρώπων. Εκεί είπα, αλίμονο αν πρέπει να αντέξει κανείς υπερασπιζόμενος απλώς τη γραμμή του κόμματος. Και όσο για το «δικός» μας, έμπαζε πια από παντού. Ή εγώ μεγάλωνα και δεν χωρούσα ή πολλά «δικά» μας είχαν στενέψει αφόρητα. Οπωσδήποτε διαπίστωνα πως τα ίδια κοινωνικά, ιστορικά και συναισθηματικά γεγονότα τα σχολιάζαμε διαφορετικά.
Γεννήθηκα στο Σουφλί με τα μεταξουργεία, μέσα σε αριστερή οικογένεια. Βίωσα από παιδάκι ως «Αριστερά» την αντίσταση κατά της γερμανικής κατοχής και τον Εμφύλιο, με τον πατέρα μου αντάρτη, τη μητέρα, τις αδελφές και τον αδελφό μου στις φυλακές, στις εξορίες, στο Εκτακτο Στρατοδικείο, κι εγώ, αδέσποτο, σε παραμεθόριο περιοχή, δίπλα στα πεδία των εμφύλιων συγκρούσεων. Στην εφηβεία μου επέλεξα συνειδητά την ηττημένη Αριστερά – κι ας λέει ο ανεψιός μου ότι ήταν μονόδρομος για μένα! Γιατί η Αριστερά που γνώρισα στο άμεσο περιβάλλον μου είχε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που με συγκινούσαν: αυταπάρνηση, λεβεντιά, αγάπη για την πατρίδα, ηρωισμό, προσωπική ευθύνη και όραμα για έναν κόσμο με δικαιοσύνη, ισότητα και αλληλεγγύη. Και μέσα σε όλα αυτά πίστευα πως χωρούσε ένα πιο προσωπικό αιτούμενο, γιατί με τρόμαζε η ομοιομορφία. Ηθελα έναν κόσμο που να χωράει, να αποδέχεται με σεβασμό και, σχεδόν με ευγνωμοσύνη θα ’λεγα, τη διαφορετικότητα. Γιατί μέσα στην άγουρη συνείδηση και τον ρομαντισμό μου πίστευα πως εκεί συχνά κυοφορείται το σπέρμα του καινούργιου, μιας άλλης αλήθειας. «Ιδού εγώ λοιπόν» και η Αριστερά μου.
Ωστόσο «η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική μου μελαγχολία». Μεταπολίτευση. Μπάχαλο το αριστερόμετρο. Το μέτρο του παρελθόντος, που λεγόταν και συνέπεια και αντοχή στις διώξεις και πίστη στη γραμμή, δεν είχε πλέον καμιάν αξία. Με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ το νομικό πλαίσιο που έδινε υπόσταση στους όρους Αριστερά-Δεξιά ανατράπηκε. Το να δηλώνει κανείς αριστερός όχι μόνο δεν είχε κόστος, αλλά προσέθετε και κύρος εκείνη την εποχή. «Φοριόταν» που λένε, ήταν της μόδας. Η δημοκρατική νομιμότητα καθιστούσε αναγκαίο να επαναπροσδιορίσει η Αριστερά το αριστερό όραμα. Ποιον κόσμο ήθελε; Η τεχνολογία και ο συνεπόμενος καταναλωτισμός, συν τα πακέτα Ντελόρ που ακολούθησαν, ακύρωναν ένα μεγάλο μέρος των αιτημάτων της Αριστεράς, την ευμάρεια. Τώρα έπρεπε να δει από πού προερχόταν αυτή η ευμάρεια, πώς μοιράζονταν οι ζώνες παραγωγής και κατανάλωσης και πού οδηγούσε μοιραία αυτός ο σχεδιασμός. Και, κυρίως, πού θα οδηγούσε τον πλανήτη αυτή η… ανάπτυξη. Και η Αριστερά; «Υπνον ελαφρό» πάνω στις διαμφισβητούμενες δάφνες του Πολυτεχνείου και της Αντίστασης κατά της χούντας, που, χωρίς να το αντιληφθούμε, είχε γίνει… αντίδωρο και μπορούσαν όλοι, μα όλοι να έχουν το μερτικό τους. Οπως το «μαζί τα φάγαμε». Δεδομένου ότι η διασπορά της ευθύνης και της δόξας είναι ίδιον όλων των λαϊκισμών. Και προφανώς κανένας δεν ένιωθε αρκετά αθώος, ώστε να θέλει ή να μπορεί να ελέγξει τις πολιτικές δυνάμεις που καρπώθηκαν την εξουσία επί δεκαετίες, επικαλούμενες αυτό το «μαζί», στήνοντας με το «πάρε-δώσε» τους τον καμβά του «μαζί τα φάγαμε»! Το ποσοστό που έφερε η Αριστερά στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 μεγάλωσε τα ερωτήματά μου, που έτσι κι αλλιώς είχαν αρχίσει από χρόνια. «Πώς ορίζεται η Αριστερά σήμερα;» Εγιναν σοσιαλιστές και αριστεροί ξαφνικά, μέσα σε λίγους μήνες, το 36% των Ελλήνων; Οχι, βέβαια. Μα τότε τι έγινε; Εγινε ακαλαίσθητο και κακοραμμένο πάτσγουορκ, έτοιμο να ξηλωθεί ανά πάσα στιγμή. Εγινε η ευκαιριακή έως αθέμιτη σύναξη των απανταχού κομματικών δυσαρεστημένων. Ανακαλύψαμε ότι τα χρέη ήταν μεγάλα και οι δανειστές ανελέητοι –σωστά– αλλά πώς, πότε και από ποιους δημιουργήθηκαν αυτά τα χρέη; Εγινε η συνένωση των εραστών της εξουσίας, όποιο χρώμα κι αν έχει. Ενα συμπίλημα, δηλαδή, κινήτρων και προθέσεων που συμφωνούσαν όμως στον στόχο: πάντα εκεί όπου γέρνει η ζυγαριά, πάντα κοντά στη νομή της εξουσίας και, το πιο αθώο, εκεί που πάνε και οι άλλοι, στο απυρόβλητο της πλειοψηφίας, που αφ’ εαυτής συνιστά επιχείρημα. Αυτή η μετακινούμενη ανθρώπινη εύνοια, που χωρίς ποτέ να λογοδοτεί, χαρίζει εξουσία σε όποιον της… χαρίζεται. Είχα παιδιόθεν μια περίεργη συμπεριφορά, να επιλέγω πάντα τα δύσκολα – κάτι σαν στοίχημα. Αυτό σημαίνει πως στις πλειοψηφίες δεν είχε ποτέ θέση για μένα. Και όσο για την Αριστερά μου, την περιέγραψα εν συντομία. Γι’ αυτό, λοιπόν, για μένα, η αριστεροσύνη του πρωθυπουργού μας δεν έχει σχέση με την πλειοψηφία που κέρδισε τις εκλογές, ούτε με τις υποσχέσεις που χάριζαν τόσο απλόχερα στον καθένα ό,τι του έλειπε. Για μένα η αριστερή στιγμή του κυρίου Τσίπρα είναι εκείνη η τραγική 17ωρη συνεδρίαση με τους… «θεσμούς» και ο έρπης στα χείλη του. Οταν οι Ευρωπαίοι εταίροι τον σφυροκοπούσαν και τον κάρφωναν με όλα τα επιχειρήματα που τους παρείχαν επί πέντε χρόνια οι ατελέσφοροι διαπραγματευτές μας. Κι έπρεπε αυτός ο νέος, ο 40χρονος πρωθυπουργός της Ελλάδας, προσγειωνόμενος σκληρά στο πεδίο της «πολιτικής ως τέχνης του εφικτού» ν’ αποφασίσει, ωριμάζοντας έτσι απότομα, το μέλλον της χώρας μας. Και αποφάσισε, βάζοντας την Ελλάδα και το ευρωπαϊκό της μέλλον πάνω απ’ όλα. Γιατί προφανώς κατάλαβε ότι τα ρήγματα δεν «γεμίζουν πάντα με άνθη» και πως ναι, η Ευρώπη πρέπει ν’ αλλάξει, αλλά και η Ελλάδα να είναι παρούσα, δίπλα στους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς του Νότου, σ’ αυτόν τον αγώνα. Και ναι, αυτό για μένα είναι αριστερή απόφαση, προς το παρόν. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στο μέλλον. Και κάτι ακόμα που θέλω να ακούσουν οι πεντακοσιομέδιμνοι «αριστεροί». «Αριστερά» είναι η Κ.Σ. Γυναίκα του Δημοτικού, γύρω στα 80, με σύνταξη περίπου 400 ευρώ και ενοίκιο, που όταν τη ρώτησε ο ανεψιός της, με το κλείσιμο των τραπεζών, αν πήγε να πάρει το 60άρι της, εκείνη απάντησε: «Οχι, παιδί μου, έχω εκατό ευρώ. Ας πάει να πάρει κανένας άλλος, που έχει μεγαλύτερη ανάγκη».
* Η κ. Ρηνιώ Παπατσαρούχα-Μίσσιου είναι φιλόλογος.
Via : www.kathimerini.gr

Σάββατο 25 Ιουλίου 2015

Σφοδρή επίθεση του Γιόσκα Φίσερ σε Μέρκελ και Σόιμπλε

thetoc.gr
sfodri-epithesi-tou-gioska-fiser-se-merkel-kai-soimple 
Δριμεία κριτική στην πολιτική της καγκελαρίου Μέρκελ και του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για την πολιτική που ακολούθησαν έναντι της Ελλάδας και τη στάση που έχουν στην υπόλοιπη Ευρώπη, ασκεί ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Γιόσκα Φίσερ. 
Ο ιδρυτής και ηγέτης για 20 χρόνια των Γερμανών Πρασίνων,ο οποίος είχε διατελέσει ΥΠΕΞ και αντικαγκελάριος στην κυβέρνηση του Γκέρχαρντ Σρέντερ την περίοδο 1998-2005, κατηγορεί τη σημερινή ηγεσία της χώρας του ότι προτάσσει τα εθνικά συμφέροντα αντί για το ευρωπαϊκό όραμα, αλλάζοντας ριζικά το πρότζεκτ της Ε.Ε.  
"Κατά τη μακρά νύχτα των διαπραγματεύσεων για την Ελλάδα στις 12-13 Ιουλίου, κάτι θεμελιώδες για την Ευρωπαϊκή Ένωση έσπασε. Από τότε, οι Ευρωπαίοι ζουν σε ένα διαφορετικό είδος ΕΕ. Αυτό που άλλαξε ήταν η Γερμανία που οι Ευρωπαίοι γνώριζαν από το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Στην επιφάνεια, οι διαπραγματεύσεις ήταν για την αποτροπή μιας ελληνικής εξόδου από την ευρωζώνη (ή «Grexit») και τις ολέθριες συνέπειες που θα ακολουθούσαν για την Ελλάδα και την νομισματική ένωση. Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, ωστόσο, αυτό που ήταν επί τάπητος ήταν ο ρόλος στην Ευρώπη μιας από τις πιο πολυπληθείς και οικονομικά πιο ισχυρές χώρες της", αναφέρει στην εισαγωγή του άρθρου του στο project-syndicate.org.

Η ευρωπαϊκή Γερμανία κέρδισε τη γερμανική Ευρώπη

Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, "η συμφιλίωση της Γερμανίας με τον προαιώνιο εχθρό της, τη Γαλλία,παραμένει το θεμέλιο της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, βοηθώντας να ενσωματωθεί η Γερμανία στην κοινή ευρωπαϊκή αγορά, με σκοπό την ενδεχόμενη πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Αλλά στη σημερινή Γερμανία, αυτές οι ιδέες θεωρούνται αθεράπευτα «ευρω-ρομαντικές". Ο καιρός τους έχει περάσει. Όσον αφορά την Ευρώπη, από τώρα και στο εξής η Γερμανία θα προωθεί κατά κύριο λόγο τα εθνικά συμφέροντά της, ακριβώς όπως όλοι οι άλλοι".
Όπως αναφέρει ο Γ. Φίσερ, "ένα τέτοιο σκεπτικό βασίζεται σε εσφαλμένη παραδοχή. Το μονοπάτι που η Γερμανία θα συνεχίσει στον εικοστό πρώτο αιώνα - προς μια «ευρωπαϊκή Γερμανία» ή μια «γερμανική Ευρώπη» - ήταν το βασικό, ιστορικό ερώτημα στην καρδιά της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής για δύο αιώνες. Και αυτό απαντήθηκε κατά τη διάρκεια αυτής της μακράς νύχτας στις Βρυξέλλες, με τη γερμανική Ευρώπη να επικρατεί έναντι της  ευρωπαϊκής Γερμανίας. Αυτή ήταν μια μοιραία απόφαση τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ευρώπη. Αναρωτιέται κανείς αν η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ήξεραν τι έκαναν".

"Ήθελαν λιγότερη Ευρώπη"

"Για πρώτη φορά, η Γερμανία δεν ήθελε περισσότερη Ευρώπη, ήθελε λιγότερη. Με τη στάση της, τη νύχτα της 12 προς 13 Ιουλίου η Γερμανία ανακοίνωσε την επιθυμία της να μετατρέψει την ευρωζώνη από ένα ευρωπαϊκό σχέδιο, σε ένα είδος σφαίρας επιρροής. Η Μέρκελ αναγκάστηκε να επιλέξει μεταξύ Σόιμπλε και της Γαλλίας (και της Ιταλίας). Το θέμα ήταν θεμελιώδες: Ο υπουργός Οικονομικών της ήθελε να εξαναγκάσει ένα μέλος της ευρωζώνης να εγκαταλείψει «οικειοθελώς», ασκώντας ασφυκτική πίεση.
Για πρώτη φορά, η Γερμανία δεν ήθελε περισσότερη Ευρώπη, ήθελε λιγότερη. Με τη στάση της, τη νύχτα της 12 προς 13 Ιουλίου η Γερμανία ανακοίνωσε την επιθυμία της να μετατρέψει την ευρωζώνη από ένα ευρωπαϊκό σχέδιο, σε ένα είδος σφαίρας επιρροής.
Η Ελλάδα θα μπορούσε να επιλέξει είτε την έξοδο (με πλήρη επίγνωση των καταστροφικών συνεπειών για τη χώρα και την Ευρώπη) είτε να αποδεχθεί ένα πρόγραμμα που το καθιστά ευρωπαϊκό προτεκτοράτο κάνει αποτελεσματικά, χωρίς καμία ελπίδα βελτίωσης της οικονομίας. Η Ελλάδα τώρα υπόκειται σε θεραπεία - περαιτέρω λιτότητα - που δεν έχει πετύχει στο παρελθόν και έχει  συνταγογραφηθεί αποκλειστικά για την αντιμετώπιση των εγχώριων πολιτικών αναγκών της Γερμανίας".
Στη συνέχεια, ο Φίσερ υπογραμμίζει: "Η μεγάλη σύγκρουση με τη Γαλλία και την Ιταλία, δεύτερη και τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης, δεν έχει τελειώσει, διότι, για τον Σόιμπλε, το Grexit παραμένει μια επιλογή. Η θέση του Σόιμπλε αγγίζει το θεμελιώδες ζήτημα της σχέσης μεταξύ της νότιας και της βόρειας Ευρώπης, η προσέγγιση του απειλεί να τεντώσει την ευρωζώνη στο οριακό σημείο. Η πεποίθηση ότι το ευρώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την επίτευξη της οικονομικής «αναμόρφωσης» της νότιας Ευρώπης θα αποδειχθεί μια επικίνδυνη πλάνη - και όχι μόνο στην Ελλάδα. Δεδομένου ότι οι Γάλλοι και οι Ιταλοί γνωρίζουν καλά, μια τέτοια άποψη θέτει σε κίνδυνο ολόκληρο το ευρωπαϊκό σχέδιο, το οποίο έχει χτιστεί στη διαφορετικότητα και την αλληλεγγύη".

Η διαφορά από την εποχή του Μπίσμαρκ

"Η Γερμανία ήταν ο μεγάλος νικητής της ευρωπαϊκής ενοποίησης, τόσο από οικονομική όσο και από πολιτική άποψη. Απλά συγκρίνετε ιστορία της Γερμανίας στο πρώτο και το δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα. Η ενοποίηση της Γερμανίας από τον Μπίσμαρκ κατά τον δέκατο ένατο αιώνα, συνέβη με το γερμανικό εθνικισμό. Στη γερμανική νοοτροπία, η δύναμη συνδέθηκε με τον εθνικισμό και τον μιλιταρισμό. Ως εκ τούτου, σε αντίθεση με τη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία, ή τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες νομιμοποίησαν την εξωτερική τους πολιτική, με όρους «εκπολιτιστικής αποστολής», η Γερμανία αντιλαμβάνεται την εξουσία της με ωμή στρατιωτική δύναμη.
Η ίδρυση του δεύτερου, ενοποιημένου γερμανικού έθνους-κράτους το 1989 βασίστηκε στον  αμετάκλητο δυτικό προσανατολισμό της Γερμανίας και τον εξευρωπαϊσμό. Και ο εξευρωπαϊσμός της πολιτικής της Γερμανίας γέμιζε - και εξακολουθεί να γεμίζει - το κενό πολιτισμού στο γερμανικό πολιτειακό καθεστώς. Για να επιτραπεί ο πυλώνας αυτός να διαβρωθεί - ή, ακόμη χειρότερα, να τον κατεδαφίσουν - είναι μια τεράστια τρέλα. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο, στην ΕΕ, η οποία προέκυψε το πρωί της 13ης Ιουλίου, η Γερμανία και η Ευρώπη, κινδυνεύουν μόνο να χάσουν.