Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

Αφίσα του αντιδικτατορικού ΡΗΓΑ για την Εργατική Πρωτομαγιά.

ipyxida.gr

Από τις αφίσες του παράνομου ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟΥ που σχεδίασε ο Θανάσης Σκρουμπέλος και θα εκτίθενται στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων ΘΕΜΕΛΙΟ (Σόλωνος 84) μέχρι την Πέμπτη 7 Μάη 2015

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

 
Το μήνυμα του φετινού εορτασμού της εργατικής πρωτομαγιάς είναι αγώνας για τα δικαιώματα των εργαζομένων, αγώνας για τα δικαιώματα της κοινωνίας.
Αγωνιζόμαστε για να βγει η χώρα μας από την κρίση και να οδηγηθεί στην ανάπτυξη και την ανάκαμψη. Μπορούν να υπάρξουν λύσεις στα προβλήματα του τόπου για να σταματήσει ο κατήφορος της ανεργίας και να προστατευθούν τα εργασιακά δικαιώματα.
Η αντιμετώπιση της ανεργίας και η δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης  είναι σήμερα επιτακτική ανάγκη.

Κοίτα ποιoς μιλάει...

του Γιάννη Παντελάκη , protagon.gr
Photo: Menelaos Myrillas / SOOC
 O Κυριάκος Μητσοτάκης, επιφανές πια στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, μια λίστα με τα ονόματα των συγγενών των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ οι οποίοι/ες έχουν προσληφθεί σε κυβερνητικά και υπουργικά γραφεία. Ο ανηψιός του τάδε, ο σύντροφος της τάδε κ.ο.κ. Από μια πρώτη ματιά, έχει δίκιο. Ακόμα και οι θέσεις συνεργατών υπουργών ή διοικητών δημόσιων οργανισμών, θα έπρεπε να συνοδεύονται από κριτήρια αξιοκρατίας. Kαι ακόμα και αν τα συγγενικά πρόσωπα έχουν αυτά τα κριτήρια, θα έπρεπε για λόγους αρχής και παραδειγματισμού να μην προσλαμβάνονται στα υπουργικά γραφεία.
Από μια δεύτερη ματιά, ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Για δύο λόγους. Ο ένας είναι πως αυτός που επικρίνει τα κυβερνητικά στελέχη για ρουσφετολογικές ρυθμίσεις, είναι προϊόν οικογενειοκρατίας, νεποτισμού και συνεχιστής αυτής της μακράς παράδοσης που θέλει παιδιά πολιτικών να προωθούνται στην πολιτική ως συνεχιστές. Και ο δεύτερος, ότι και ο συγκεκριμένος πολιτικός και όσοι διαχειρίστηκαν τις τύχες μας εδώ και αρκετά χρόνια, συνέβαλαν σ' αυτήν τη νοοτροπία των ρουσφετολογικών διορισμών, της τακτοποίησης των «δικών μας», της αναξιοκρατίας.
Δεν θα επικαλεστώ για τον Κυριάκο Μητσοτάκη τη φράση (δεν δικαιούσθε δια να ομιλείτε) που είχε πει κάποιος (Κουτσόγιωργας) για τον πατέρα του, δεν είναι και τόσο δημοκρατικό κάτι τέτοιο. Δικαιούται ο καθένας να λέει ό,τι νομίζει. Όμως, εκ των πραγμάτων, ο αντιπολιτευτικός λόγος ορισμένων πολιτικών που έφεραν τη χώρα στη σημερινή κατάσταση ή συνετέλεσαν σ' αυτό, είναι αδύναμος και όχι πειστικός. Σε τέτοιον βαθμό μάλιστα, που ακόμα και αν έχει δίκιο (που έχει) καταγγέλλοντας ρουσφέτια, ν' αναρωτιούνται πολλοί «κοίτα ποιος μιλάει»!
Το συγκεκριμένο παράδειγμα, αναδεικνύει και ένα ουσιαστικό και δομικό πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας (και όχι μόνο). Η καθοριστική συμβολή της στη διαμόρφωση της (όχι μόνο οικονομικής) κρίσης, της αφαιρεί το πλεονέκτημα να κάνει κριτική στη σημερινή κυβέρνηση και να είναι πειστική γι' αυτό. Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησαν όλα τα μεταπολιτευτικά χρόνια, έπαιξαν ρόλο καθοριστικό για τη διαμόρφωση των αδιεξόδων που όλοι βιώνουμε και γέρνει συγκριτικά σε βάρος τους η ζυγαριά όταν από τη μια πλευρά βάζεις τα 41 χρόνια της μεταπολίτευσης και από την άλλη τους 3 μήνες της σημερινής κυβέρνησης.
Είναι προφανές πως η επανάληψη φαινομένων ρουσφετολογικού χαρακτήρα από ένα κόμμα που δεν έχει κυβερνήσει (με εξαίρεση μια μικρή παρένθεση το 1989-90), που επικαλείται μάλιστα αριστερό πρόσημο, συμβάλλει στην εδραίωση της πεποίθησης σ' ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, πως «τίποτα δεν αλλάζει» και «το ρουσφέτι ποτέ δεν πεθαίνει». Ωστόσο, δεν είμαι σίγουρος πως όταν στελέχη σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη αναφέρονται στο θέμα, δεν κάνει τους περισσότερους να σκεφτούν την προαναφερόμενη φράση: «κοίτα ποιος μιλάει»...

Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Φ. Κουβέλης: Η Δημοκρατική Αριστερά μπορεί να επανέλθει

badiera.gr
 
Η Δημοκρατική Αριστερά μπορεί να επανέλθει και να ανακαθοριστεί μέσα στη νέα πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, τόνισε στο ρ/σ Βήμα ο Φώτης Κουβέλης, υπογραμμίζοντας ότι οι θέσεις του κόμματος εξακολουθούν να είναι χρήσιμες.
Για τις πληροφορίες ότι δέχθηκε – και απέρριψε – πρόταση για την προεδρία της Δημοκρατίας
Όσο και αν είναι ανούσια η συζήτηση για το θέμα αυτό, θα επαναλάβω μία ακόμη φορά κατηγορηματικά και με σαφήνεια ότι δεν έχω δεχθεί πρόταση ούτε από τον κ. Σαμαρά ούτε από τον κ. Βενιζέλο. Δεν υπήρξε έστω και τηλεφωνική επικοινωνία αναφορικά με μια τέτοια επιθυμία τους να είμαι υποψήφιος για την προεδρία της Δημοκρατίας. Εάν υπήρξε μεταξύ τους συζήτηση, αυτό είναι μια δική τους υπόθεση.
Για τη ΔΗΜΑΡ, το συνέδριό της και το μέλλον της
Υποστήκαμε μια συντριπτική εκλογική ήττα. Εμείς, είχαμε επίγνωση των δημοσκοπικών ευρημάτων της εποχής εκείνης και ξέραμε ότι το αποτέλεσμα δεν θα ήταν καλό. Ότι θα ήταν αρνητικό, αλλά πιστεύαμε ότι θα ήταν λίγο καλύτερο από αυτό που επιτύχαμε. Πιστεύαμε ότι θα πετύχουμε να μπούμε στη Βουλή, όμως η ΔΗΜΑΡ αποδοκιμάστηκε από τον ελληνικό λαό και συγκεντρώσαμε το 0,49% – 0,5% περίπου. Έχω την άποψη ότι η ΔΗΜΑΡ μπορεί να επανέλθει και να επανακαθοριστεί μέσα στη νέα πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Και το λέω αυτό, διότι η ΔΗΜΑΡ ως κόμμα ηττήθηκε. Οι πολιτικές απόψεις και θέσεις της και οι προγραμματικές της απόψεις και διεκδικήσεις εξακολουθούν να έχουν σημαντικότητα και χρησιμότητα για την ελληνική κοινωνία και πραγματικότητα.
Πορευόμαστε σε ένα συνέδριο, στις 22-24 Μαΐου. Δεν θα είμαι υποψήφιος, το έχω πει επανειλημμένα. Θα είμαι, όμως, στην πρώτη γραμμή της ΔΗΜΑΡ και στην πρώτη γραμμή αυτή διεκδικώ, της πολιτικής ζωής του τόπου, βεβαίως πάντοτε μέσα από τη συλλογικότητα της ΔΗΜΑΡ.
Επιδιώκω να έχουμε μια ανανέωση όλου του ηγετικού σχήματος, από τη θέση του ή της προέδρου μέχρι τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής.

Δραγασάκης: Πάμε σε μια μίνιμουμ συμφωνία, στις αρχές Μαΐου

in.gr
 
«Τώρα πάμε σε μία minimum συμφωνία, με ενέργειες που μπορούν να πραγματοποιηθούν άμεσα» δήλωσε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης το πρωί της Τετάρτης, προσδιορίζοντας χρονικά τη συμφωνία αυτή για τις πρώτες ημέρες του Μαΐου. Ο ίδιος απέδωσε την καθυστέρηση στην μετατόπιση των εταίρων από τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου και τόνισε ότι σε περίπτωση αδιεξόδου, υπάρχει η λύση προσφυγής στο λαό.
Μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό Στο Κόκκινο, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης απέδωσε την καθυστέρηση στις διαπραγματεύσεις στη μετατόπιση των δανειστών από τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, έκανε λόγο για μηχανισμό ασφυξίας, ώστε να πιεστεί η κυβέρνηση, και χαρακτήρισε μεροληπτική και σκόπιμη τη στάση της ΕΚΤ.
Εκτός των δικών μας διλημμάτων, σημείωσε, και οι εταίροι πρέπει να αποφασίσουν εάν θέλουν Ευρώπη προτεκτοράτου.
Ο Γ.Δραγασάκης επισήμανε ότι προέχουν οι ανάγκες των πολλών και πρόσθεσε ότι  αν η κυβέρνηση βρεθεί σε αδιέξοδο, υπάρχει η λύση προσφυγής στο λαό.

«Σήμερα επιδιώκουμε μία συμφωνία-λύση. Δεν αρκεί όμως "οποιαδήποτε λύση". Πρέπει η λύση να είναι βιώσιμη. Κλείνοντας η ενδιάμεση συμφωνία θα ανοίξει η μακρόπνοη συζήτηση για το χρέος, τα πρωτογενή πλεονάσματα, τις επενδύσεις και την ανάπτυξη» παρατήρησε.

«Η ενδιάμεση συμφωνία οικοδομείται σε έναν ενδιάμεσο χώρο που ήδη έχει οριοθετηθεί στη βάση της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου. Τώρα πάμε σε μία minimum συμφωνία, ας την πούμε έτσι, με ενέργειες που μπορούν να πραγματοποιηθούν άμεσα. Αγωνιζόμαστε για συμφωνία που θα δώσει άμεση λύση στο ταμειακό έλλειμμα της χώρας, το οποίο δεν δημιουργήσαμε αλλά παραλάβαμε» τόνισε ο κ. Δραγασάκης.
«Ο ανασχεδιασμός στη διαπραγματευτική ομάδα είναι απόρροια της εμπειρίας που αποκτήσαμε όλο αυτό το διάστημα» ήταν το σχόλιο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης για τον «ανασχηματισμό» της διαπραγματευτικής ομάδας της κυβέρνησης.

Να ζήσω ή να πεθάνω σε ένα φλαμέγκο επάνω;

του Κώστα Γιαννακίδη , protagon.gr
Δημόσια συζήτηση στο διάλογο προ του δημοψηφίσματος.
Και ποιο θα ήταν το ερώτημα για το δημοψήφισμα; Το καλοκαίρι ρωτάς τον λαό αν προτιμά βουνό ή θάλασσα, αν θέλει κρεμμύδι στο πιτόγυρο ή, όπως είδα στο twitter, το προαιώνιο «να ζήσω ή να πεθάνω σε ένα φλαμέγκο επάνω;» (Δείτε εδώ και άλλες ιδέες.)
Ο Τσίπρας μίλησε για δημοψήφισμα δύο φορές μέσα σε 24 ώρες. Εντάξει. Μόνο που στην περίπτωση μας τα πράγματα πηγαίνουν ανάποδα. Έχει την απάντηση, αλλά του λείπει το ερώτημα. Ξέρει τη λύση, όμως δεν έχει τον γρίφο. Ναι, η λογική λέει ότι το εκλογικό σώμα θα απαντούσε θετικά προς την κατεύθυνση που βάζει ευρώ στη βασιλόπιτα. Όμως, αν το δημοψήφισμα δεν έχει να κάνει ευθέως με το ευρώ, τότε ποιοι θα είναι οι πυλώνες του διλήμματος; Ελάτε να το δούμε λογικά, όσο και αν σας φαίνεται δύσκολο.

Θα μπορούσε η κυβέρνηση να ρωτήσει τους πολίτες αν προτιμούν ευρώ ή δραχμή; Άδικος κόπος και πεταμένα λεφτά έξω από κλειστές τράπεζες. Οι πολίτες θέλουν την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Το ερώτημα, λοιπόν, θα πρέπει να είναι πιο εξειδικευμένο. Μπορεί, ας πούμε, να έχει από τη μία ένα πακέτο μέτρων και από την άλλη την απόρριψη τους. Η αποδοχή συνεπάγεται ευρώ, η απόρριψη οδηγεί στη δραχμή, στο σκληρό νόμισμα της αξιοπρέπειας. Στο στοίχημα η ψήφος υπέρ του ευρώ θα έχει απόδοση κοντά στη μονάδα. Σε αυτήν την περίπτωση, όμως, υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα: είναι σε θέση το εκλογικό σώμα να αξιολογήσει το πακέτο μέτρων; Ναι, έχουμε Αριστερά και σοφό λαό, αλλά, ας με συγχωρήσει η χάρη Του, δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο το εκλογικό σώμα έχει την επάρκεια να αξιολογήσει μέτρα και πολιτικές. Κοινώς είναι άλλο να απορρίπτεις την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και άλλο να αποφασίζεις αφού διαβάσεις αναλογιστικές μελέτες. Αυτό δεν είναι δουλειά του λαού. Είναι της κυβέρνησης. Το να τεθεί, λοιπόν, πακέτο μέτρων σε δημοψήφισμα, είναι τεχνικά γελοίο, πολιτικά τυχοδιωκτικό και εθνικά επικίνδυνο. Όμως υπάρχει και κάτι ακόμα.
Ας υποθέσουμε ότι πάμε σε δημοψήφισμα και ο λαός αποφασίζει να δεχθεί ένα πακέτο μέτρων που διαγράφει τις κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης. Πώς μπορεί μετά να σταθεί μία κυβέρνηση που, προεκλογικά και προγραμματικά, έσκιζε μνημόνια; Δεν μπορεί. Και, τελικά, αν ο λαός επιλέξει τα μέτρα, τότε ποιο θα είναι το μήνυμα; Mail Χαρδούβελη, αλλά χωρίς Σαμαρά; Μιλάμε για εθνική παράκρουση. Το δίλημμα, λοιπόν, είναι στους ώμους του Τσίπρα, όχι ενώπιον του λαού. Κάννες ή Αθήνα;

Τρίτη 28 Απριλίου 2015

Ακιντζί προς Αναστασιάδη: «Ετοιμάσου για τη λύση»

kathimerini.gr


Μήνυμα στον Κύπριο πρόεδρο, Νίκο Αναστασιάδη, έστειλε μέσα από τη συνέντευξή του στην εφημερίδα «Μιλιέτ» ο νέος ηγέτης της τουρκοκυπριακής κοινότητας, Μουσταφά Ακιντζί.
«Ετοιμάσου για την λύση», τόνισε χαρακτηριστικά, απευθυνόμενος στον πρόεδρο της Κύπρου, ο κ. Ακιντζί, σημειώνοντας πως «πρέπει να αξιοποιήσουμε από κοινού την ευκαιρία για να αλλάξουμε την κακή μοίρα της Κύπρου. Είμαστε και οι δύο Λεμεσιανοί, είμαστε και οι δύο Κύπριοι».
Σύμφωνα με τον κ. Ακιντζί, η λυση του Κυπριακού θα φέρει σε καλύτερο σημείο τις σχέσεις Τουρκίας - Ελλάδας και τις σχέσεις Τουρκίας - Ευρωπαϊκής Ένωσης, χαρακτηρίζοντας μεταξύ «άλλων ωφέλιμη εξέλιξη την μεταφορά του φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου προς την Ε.Ε. μέσω Τουρκίας».
Ως προς τους εποίκους, σημείωσε πως αυτοί που ήρθαν πριν από πολλά χρόνια σε αυτά τα εδάφη, μεγάλωσαν, και έκαναν εδώ τα παιδιά τους θεωρούνται μέλη αυτής της κοινότητας, βλέποντας τους στο μέλλον, πολίτες της Ομόσπονδης Δημοκρατίας και της Ευρωπαικής Ένωσης.
«Δεν θέλουμε να είμαστε θυγατέρα της Τουρκίας»
«Η Τουρκοκυπριακή κοινότητα δεν επιθυμεί να είναι θυγατέρα της Τουρκίας, αλλά επιθυμεί να αναπτύξει δική της οικονομία και δημοκρατία και να διαχειρίζεται τα του οίκου της», δήλωσε ο Μουσταφά Ακιντζί, λίγες ώρες μετά την αντιπαράθεση που ξέσπασε με τον Πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν.
Κάνοντας αναφορά για οντότητα με δική της κυβέρνηση στα κατεχόμενα, δικαστικά σώματα και Πρόεδρο που εξελέγη με ποσοστό πέραν του 60%, ο κ. Ακιντζί υποστήριξε τη δημιουργία ομόσπονδης δομής, τονίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο οι Τουρκοκύπριοι θα είναι πιο ανταγωνιστικοί και πιο δυνατοί στο μέλλον εντός των ευρωπαϊκών θεσμών.
Την ίδια ώρα υπογράμμισε την ανάγκη για σχέσεις με την Τουρκία στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού, χωρίς συγκρούσεις ή υποταγή.

Ο Τσίπρας προλόγισε το deal

Ενώ απείλησε με δημοψήφισμα τους εταίρους και την αντιπολίτευση. Προσεκτικά σχεδιασμένα τα επικοινωνιακά βήματα του πρωθυπουργού
 
Να προλειάνει το έδαφος για τη συμφωνία που έχει συναφθεί ήδη –σα επιμέρους ζητήματα- επιχείρησε ο Αλέξης Τσίπρας με την εμφάνισή του στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου, δίνοντας εξηγήσεις για τα θέματα που τέθηκαν κατά τη διαπραγμάτευση και σκιαγραφώντας τη διαπραγματευτική γραμμή της κυβέρνησης. Ο πρωθυπουργός κατέστησε σαφές ότι ο ρόλος του Γιάνη Βαρουφάκη ήταν συγκεκριμένος και ολοκληρώθηκε –τουλάχιστον για την ώρα-, δίνοντας το στίγμα ότι οι διαβουλεύσεις ολοκληρώθηκαν και όλες οι πλευρές θέτουν επί τάπητος τις τελικές προτάσεις τους τα προσεχή 24ωρα.
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΦΡΑΓΚΟΥ , sofokleousin.gr
Ο πρωθυπουργός προσπαθώντας να αντικρούσει τις έσχατες πιέσεις κρατά ζωντανή την απειλή δημοψηφίσματος σε περίπτωση που η συμφωνία που θα προσκομίσουν τελικά οι εταίροι θα είναι πιο σκληρή από αυτή που αντέχει πολιτικά να περάσει η κυβέρνηση.
Από την άλλη πλευρά ο Αλέξης Τσίπρας απέσυρε το σενάριο-απειλή εκλογών απαντώντας με την κίνηση αυτή στην πρωτοβουλία του Πιερ Μοσκοβισί να «κάψει» το σενάριο του Grexit, δηλώνοντας ότι δεν υπάρχει τέτοια διαδικασία στην Ευρωζώνη και πως το ευρώ είναι μη αναστρέψιμο.
Η συνέντευξη του πρωθυπουργό στον Ενικό και τον Νίκο Χατζηνικολάου ακολούθησε αφενός τη συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά στον Νίκο Ευαγγελάτο και την Όλγα Τρέμη καθώς και την απόφαση για lifting στη διαπραγματευτική ομάδα.
Υπ αυτό το πρίσμα είναι προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας επιχείρησε αφενός να δώσει απαντήσεις και να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό, παρουσιάζοντας ανθρώπινο πρόσωπο, και αφετέρου να προλογίσει τη συμφωνία και να διαγράψει τη διαπραγματευτική πορεία της κυβέρνησης που οδηγεί στον «τίμιο συμβιβασμό,
Τα επικοινωνιακά βήματα του Αλέξη Τσίπρα φαίνεται πολύ προσεκτικά σχεδιασμένα καθώς και τα μηνύματα που αποστέλλει ιδιαίτερα σαφή και στοχευμένα.
Συνεπώς οι επόμενες κινήσεις είναι ήδη σχεδιασμένες και υλοποιούνται από την ομάδα που πλαισιώνει τον πρωθυπουργό.

Δεν ήταν πρωτοβουλία του Κουβέλη…

matrix24.gr
Μπορεί να έχουν περάσει μήνες από τότε, το ερώτημα όμως αν ο Φώτης Κουβέλης προοριζόταν για Πρόεδρος της Δημοκρατίας από την κυβέρνηση Σαμαρά, είναι πάντα … «πιασάρικο».
 likoudisvenizelos

 Ειδικά μετά τα όσα είπε ο Αντώνης Σαμαράς για σχετική πρότασή του μέσω Δημήτρη Σταμάτη, όσα απάντησε ο ίδιος ο Φώτης Κουβέλης αρνούμενος ότι δέχθηκε πρόταση από τον κ.Σαμαρά, αλλά και όσα υποστήριξε με κυριακάτικη συνέντευξή του ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να υποστηρίζει ότι τον επισκέφθηκε στο σπίτι του ο Σπύρος Λυκούδης και τον ρώτησε αν τόσο ο ίδιος όσο και ο κ.Σαμαράς ήταν διατεθειμένοι να αποδεχθούν και να ψηφίσουν τον κ.Κουβέλη για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για να αποκριθεί θετικά αμέσως ο ίδιος και λίγο αργότερα ο τότε πρωθυπουργός, ο αντιπρόεδρος της Βουλής εκ μέρους του Ποταμιού, πλέον Σπύρος Λυκούδης, δίνει την δική του εκδοχή.
Επιβεβαιώνοντας όσα είπε ο κ.Βενιζέλος, ο κ. Λυκούδης, προσθέτει δύο στοιχεία ακόμα εν είδει …διευκρινίσεων. Πρώτον ότι όλα αυτά αναφέρονται στον Ιούλιο του 2014 και δεύτερον ότι η πρωτοβουλία δεν ανήκε ούτε στον κ.Κουβέλη ούτε στον ίδιο, όπως προέκυπτε από την αφήγηση Βενιζέλου. «Συνέβη το ανάποδο. Εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ μου διαμηνύθηκε αν είναι δυνατόν, ανμπορώ να διερευνήσω την πρόθεση του κ.Κουβέλη αν θα ήταν θετικός σε ενδεχόμενηπρόταση. Έτσι ξεκίνησαν όλα», λέει ο πάλαι ποτέ στενότατος συνεργάτης τουπροέδρου της ΔΗΜΑΡ, βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους.
Όχι, γιατί σε λίγο θα μας πουν ότι ο Φώτης Κουβέλης αυτοπροτάθηκε και μετά αρνήθηκε την πρότασή του…

Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

Ανθρωπιστική κρίση και κοινωνικός πλούτος

26 Apr, 2015 , ipyxida.gr


του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΣΙΑΚΑΛΟΥ *
Αποτέλεσμα εικόνας για γιωργοσ τσιακαλοσ
Η απροθυμία ή η αδυναμία των κυβερνώντων να κατανοήσουν την έννοια του «κοινωνικού-και-δημόσιου-αγαθού» αποτελούσε πάντοτε πηγή κοινωνικής αδικίας και πρόξενο φτώχειας, που θα μπορούσαν να αποφευχθούν εάν υπήρχαν η σχετική γνώση και η ανάλογη βούληση. Δυστυχώς στο παρελθόν έλειπαν και τα δύο, και οι κυβερνήσεις επέμεναν να αντιλαμβάνονται τη φτώχεια των πολιτών απλώς ως έλλειψη ή ανεπάρκεια προσωπικού εισοδήματος, και συνεπώς (αντιλαμβάνονταν) την αντιμετώπισή της αποκλειστικά ως θέμα πολιτικής επιδομάτων. Η αντίληψη αυτή παραμένει κυρίαρχη και σήμερα, και βαθαίνει ακόμη περισσότερο την «ανθρωπιστική κρίση», καθώς η δυνατότητα παροχής επιδομάτων ουσιαστικά έχει εκμηδενιστεί. Ας δούμε περί τίνος πρόκειται.
Οι περισσότεροι θεωρούμε ότι τη ζωή μας τη ζούμε με την άνεση (ή τη δυσκολία) που μας επιτρέπουν (ή επιβάλλουν) το προσωπικό μας εισόδημα και η προσωπική μας περιουσία. Συνήθως πιστεύουμε ότι είναι αποκλειστικά ο ατομικός (ή οικογενειακός) μας πλούτος αυτός που καθορίζει τη δυνατότητα να απολαμβάνουμε λιγότερα ή περισσότερα αγαθά. Η αλήθεια όμως είναι ότι στις αναπτυγμένες κοινωνίες υπάρχει και ένας άλλος πλούτος –αόρατος για τους πολλούς- που κάνει καλύτερη τη ζωή ενός ανθρώπου, εφόσον έχει τη δυνατότητα να κάνει χρήση του: είναι ο κοινωνικός πλούτος, δηλαδή αυτός που επενδύεται από την οργανωμένη κοινωνία σε διάφορους τομείς, όπως είναι σχολεία, θέατρα, δρόμοι, γέφυρες, νοσοκομεία και ό,τι άλλο δημιουργείται από την κοινωνία (συνήθως από το κράτος). Ο κοινωνικός πλούτος στον οποίον έχουν πρόσβαση όλοι οι πολίτες χωρίς καμιά εξαίρεση ονομάζεται δημόσιος. Αντίθετα, δεν είναι δημόσια τα κοινωνικά αγαθά, όταν για την απόλαυσή τους τίθενται κάποιες προϋποθέσεις (οικονομικές, βιολογικές, κοινωνικές, πολιτισμικές κλπ.), στις οποίες ορισμένοι πολίτες δεν μπορούν να ανταποκριθούν. Και βεβαίως δεν είναι δημόσια τα κοινωνικά αγαθά που από την αρχή προορίζονται μόνο για έναν περιορισμένο αριθμό ανθρώπων (αν και είναι περισσότεροι εκείνοι που πληρούν τις προϋποθέσεις για να τα απολαύσουν). Στην τελευταία περίπτωση μιλούμε για αγαθά πολυτελείας.
Οι κοινωνίες διαφέρουν μεταξύ τους ως προς το μέγεθος του κοινωνικού πλούτου που προσφέρουν και ως προς τον τρόπο που τον μοιράζουν. Αδικες είναι οι κοινωνίες που χρησιμοποιούν τον κοινωνικό πλούτο για χρηματοδότηση αγαθών πολυτελείας, δίκαιες είναι αυτές στις οποίες ο κοινωνικός πλούτος απολαμβάνεται από όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, και κοινωνίες δικαιοσύνης και ισότητας είναι εκείνες στις οποίες ο κοινωνικός πλούτος έρχεται να αντισταθμίσει την ανισότητα των εισοδημάτων και της περιουσίας (με επένδυσή του σε δομές και υπηρεσίες που αφορούν κυρίως τους φτωχούς).
Η εκπαίδευση είναι η πιο σημαντική περίπτωση κοινωνικού αγαθού, καθώς όσο περισσότερη εκπαίδευση –ποσοτικά και ποιοτικά- παίρνει κανείς, τόσο μεγαλύτερη είναι η δυνατότητά του πρόσβασης σε όλες τις άλλες μορφές κοινωνικού πλούτου, και, άρα, τόσο μικρότερη η πιθανότητα διολίσθησής του σε κατάσταση φτώχειας. Γι’ αυτό επιβάλλεται να είναι πραγματικά δημόσια σε όλες τις βαθμίδες, και η πρόοδος μιας κοινωνίας φαίνεται από τον βαθμό ανταπόκρισής της σε τούτη την ανάγκη. Με την έννοια αυτή, δύο ήταν οι προοδευτικές τομές στο χώρο της ελληνικής εκπαίδευσης: η δωρεάν Παιδεία και η κατάργηση των εξετάσεων από το δημοτικό στο γυμνάσιο (και στη συνέχεια στο Λύκειο). Αντίθετα, η πιο εμφανής καθυστέρηση αφορά στην ύπαρξη διαγωνισμών για την πρόσβαση στο πανεπιστήμιο. Γι’ αυτό άλλωστε διαχρονικά η υπόσχεση της Αριστεράς ήταν η ελεύθερη πρόσβαση όλων, όσοι είναι ικανοί για σπουδές, και όχι μόνον τόσων απ’ αυτούς, όσες είναι οι προκαθορισμένες –μικρές σε αριθμό- θέσεις.
Ξενίζουν συνεπώς δύο μέτρα για την τριτοβάθμια εκπαίδευση που ανακοινώθηκαν πρόσφατα: η μείωση του αριθμού των εισακτέων στα πανεπιστήμια (που εντείνει τον χαρακτήρα τους ως αγαθό πολυτελείας και κάνει ακόμη ακριβότερη –περισσότερα φροντιστήρια!- τη δυνατότητα πρόσβασης σ’ αυτά) και ο περιορισμός των μεταγραφών για οικονομικούς λόγους στο 10%. Το δεύτερο (που αποτελεί επιστροφή στο νόμο του υπουργού Παιδείας της κυβέρνησης Μητσοτάκη, Γιώργου Σουφλιά) ουσιαστικά συνιστά, αφενός, μέτρο απαγόρευσης των σπουδών σε παιδιά φτωχών οικογενειών και, αφετέρου, φτωχοποίησης οικογενειών μέσου εισοδήματος. Μέτρο απαγόρευσης, καθώς σύμφωνα με τα στοιχεία της κυβέρνησης το ποσοστό των οικογενειών που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας είναι πάνω από 30%, και συνεπώς τουλάχιστον 2 από τα 3 παιδιά πάμφτωχων οικογενειών θα αποκλειστούν από τις σπουδές. Μέτρο φτωχοποίησης, καθώς οι σπουδές ενός παιδιού σε άλλη πόλη μειώνουν την οικονομική ευχέρεια μιας οικογένειας μέσου εισοδήματος σε τέτοιο βαθμό, ώστε η οικογένεια διολισθαίνει κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι αυτή η πρέπουσα αντιμετώπιση των φτωχών σε εποχή «ανθρωπιστικής κρίσης»;
Βεβαίως, πολλοί αντιτείνουν ότι τα πανεπιστήμια της Αττικής και της Θεσσαλονίκης δεν αντέχουν περισσότερους εισακτέους. Είναι όμως λογικό ο αριθμός των εισακτέων στα πανεπιστήμια αυτών των περιοχών να ανέρχεται μόλις στο 40% του συνόλου, ενώ ο πληθυσμός τους ξεπερνά το 70% του πληθυσμού της χώρας (και γι’ αυτό η τεράστια ανάγκη μεταγραφών); Και επειδή προφανώς δεν είναι λογικό, πώς είναι δυνατόν να ανακοινώνεται η παραπέρα ανάπτυξη των περιφερειακών πανεπιστημίων;
Για ανθρωπιστική κρίση μιλούν πια όλοι. Ομως καλό είναι να θυμούνται ταυτόχρονα ότι η αριστερή αντιμετώπισή της θεμελιώνεται στην αύξηση του κοινωνικού πλούτου και στη διαχείρισή του με τρόπο που τον καθιστά δημόσιο και κοινωνικά δίκαιο. Κι αυτό συνιστά κόκκινη –κατακόκκινη!- γραμμή για την Αριστερά.
Ο Γιώργος Τσιάκαλος είναι ομότιμος καθηγητήςΠαιδαγωγικής του ΑΠΘ
Via : www.agelioforos.gr

Ο Μουσταφά Ακιντζί νικητής των εκλογών στα Κατεχόμενα

efsyn.gr
Ο Μουσταφά Ακιντζί νικητής των εκλογών στα Κατεχόμενα
Ο βετεράνος πολιτικός Μουσταφά Ακιτζί είναι ο μεγάλος νικητής των εκλογών στα Κατεχόμενα, αφού σύμφωνα με τα επίσημα αποτελέσματα κερδίζει τον Ντερβίς Ερογλου, με ποσοστό 60,5% έναντι 39,5% . Τον Ακιντζί υποστήριξε στον β' γύρο σχεδόν το σύνολο των κομμάτων της Κεντροαριστεράς. Αντίθετα τον Ντερβίς Ερολγου υποστήριξε το Δημοκρατικό Κόμμα του Σερντάρ Ντενκτάς. Η συμμετοχή κυμάνθηκε λίγο πιο πάνω από το 64%.
Στον προσωπικό του λογαριασμό στο twitter, ο Κύπριος πρόεδρος Αναστασιάδης, έγραψε: «η επιλογή του Μουσταφά Ακιντζί είναι μια ελπιδοφόρα εξέλιξη για την κοινή μας πατρίδα. Προσβλέπω σε σύντομη συνάντησή μας».
Οι πανηγυρισμοί είχαν ξεκινήσει από νωρίς στο αρχηγείο του Ακιντζί  και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στην πλατεία Ινονού, όπου ο νικητής της αναμέτρησης θα μιλήσει στους ψηφοφόρους του.  Οσο για το αρχηγείο του Έρογλου, είχε ξηλωθεί από το απόγευμα και κατέβηκαν γρήγορα οι αφίσες του από τους τοίχους. Η νίκη Ακιντζί δίνει αέρα προοπτικής στις συνομιλίες για επίλυση του Κυπριακού, αναφέρουν τα κυπριακά μέσα ενημέρωσης, οι οποίες ενδεχομένως να πάρουν κάποιο χρόνο να επαναρχίσουν λόγω της αλλαγής στην ηγεσία.
Ο Μουσταφά Ακιντζί γεννήθηκε το 1947 στη Λεμεσό και σπούδασε αρχιτεκτονική. Σε ηλικία 29 χρονών, το 1976 εξελέγη δήμαρχος της κατεχόμενης Λευκωσίας, ενώ έχει διατελέσει «αναπληρωτής πρωθυπουργός» και «βουλευτής». Είναι η τρίτη φορά που κατέρχεται ως υποψήφιος. Είναι παντρεμένος με την Μεράλ Ακιντζί και έχει τρεις κόρες.

Όλοι πλέον γνωρίζουν πως ο κόμπος έφτασε στο χτένι

του Δημήτρη Χρήστου , avgi.gr
Όλοι πλέον γνωρίζουν πως ο κόμπος έφτασε στο χτένι

Την αισιοδοξία του ότι τελικά θα υπάρξει συμφωνία έως τα τέλη Απριλίου είχε εκφράσει με δηλώσεις στο Reuters την περασμένη εβδομάδα ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας. Στις δηλώσεις του ο πρωθυπουργός υπογράμμιζε ότι οι διαφορές που έχουν απομείνει δεν αφορούν το τεχνικό επίπεδο, αλλά είναι αποτέλεσμα πολιτικών διαφωνιών. Η νέα δήλωση του Αλέξη Τσίπρα το μεσημέρι της Πέμπτης, στο πλαίσιο της συνάντησής του με την Άνγκελα Μέρκελ, επανέφερε την ελληνική απαίτηση για συμφωνία εντός του Απριλίου. Μετά το τέλος της συνόδου, ο πρωθυπουργός δήλωσε περισσότερο αισιόδοξος. Υπήρχε ασφαλώς λόγος.

ΕΧΕΙ γίνει πλέον σαφές στην κυβέρνηση πως η πλευρά Σόιμπλε, και όσοι επηρεάζουν οι δυνάμεις που εκφράζει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, παρά την επίσημη στάση τής καγκελαρίου να τελειώσει αυτός ο μαραθώνιος των καθυστερήσεων, δεν έχουν καταθέσει τα όπλα. Μάλιστα, ο ίδιος ο Σόιμπλε εκτιμούσε πως, η συμφωνία, αν υποχωρήσουν οι Έλληνες, δεν προβλέπεται νωρίτερα από τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο! Βλέποντας τον κίνδυνο να ξεμείνει η χώρα από ρευστότητα στην προσπάθειά της να εκπληρώσει όλες τις δανειακές υποχρεώσεις, χωρίς οι δανειστές να τηρούν τη συμφωνία για τις δόσεις που οφείλουν, ο πρωθυπουργός αποφάσισε να θέσει το όριο του Απριλίου. Και η κατάληξη δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική, καθώς οι διαφορές που έχουν απομείνει είναι πράγματι πολιτικές. Διαφορετικά, δεν θα υπήρχε λόγος να συναντηθούν πάλι Τσίπρας και Μέρκελ.

ΑΝ ΚΡΙΝΟΥΜΕ από τις δηλώσεις των πρωταγωνιστών, το κλίμα τείνει προς την κατεύθυνση της συμφωνίας έστω και αρχές Ιουνίου, καθώς η ελληνική πλευρά ξεκαθάρισε ότι δεν μπορεί να πληρώσει τις δόσεις Μαΐου - Αυγούστου, που ανέρχονται στα 12,52 δισ. ευρώ, όταν οι δανειστές έχουν καθυστερήσει -για λόγους εκβιασμού- δόσεις ύψους 8 δισ. ευρώ. Η νέα κυβέρνηση μάτωσε και βρήκε 4,71 δισ. ευρώ για αποπληρωμές δόσεων αλλά και να θέλει, είναι πλέον αδύνατον χωρίς τις οφειλές των δανειστών να ανταποκριθεί, όταν μάλιστα το 93% των δανείων που λαμβάνει η χώρα προορίζεται για αποπληρωμές δανείων!

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, λαμβάνοντας υπ' όψιν την πιθανότητα οι σκληροί να τραβήξουν την καθυστέρηση των πληρωμών προς την Ελλάδα, ώστε αυτή να φτάσει στο σημείο να μην μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις και να πέσει, έθεσε διά του πρωθυπουργού καθαρά το θέμα. Εκπλήρωση από την Ελλάδα των υποχρεώσεών της, ενώ αντισυμβαλλόμενοι αθετούν τις δικές τους, δεν πρόκειται να συνεχιστεί. Δεν ξέρω αν ο Ντάισελμπλουμ, που δήλωσε πρόθυμος να δοθεί μέρος των δόσεων που οφείλονται, ώστε να καταφέρει η ελληνική πλευρά να ανταποκριθεί για τον Μάιο, έχει λάβει κάποιο σήμα ή προωθεί ημίμετρα.

ΤΟ ΣΙΓΟΥΡΟ είναι πως η παράταση των εκκρεμοτήτων δεν συμφέρει κανέναν. Ούτε την ελληνική κυβέρνηση, που βλέπει την οικονομία της χώρας να ταλανίζεται από τις αβεβαιότητες, ούτε φυσικά τους δανειστές, καθώς η άρνηση - αδυναμία καταβολής των δόσεων από την Ελλάδα, θα καταγραφεί ως προκλητικά επιθετικό γεγονός υποταγής κράτους - μέλους της Ευρωζώνης. Άλλωστε, η αναστάτωση που θα προκληθεί σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα είναι μόνο πολιτική. Μπορεί όλοι να λένε πως έχουν λάβει μέτρα θωράκισης, αλλά ούτε οι ίδιοι πιστεύουν πως έχει εφευρεθεί τέτοιου είδους θωράκιση για μια οικονομική ζώνη με τις αδυναμίες της Ε.Ε.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να ξέρει κανείς αν τα σκληρά κέντρα που σχεδίαζαν και πίεζαν για στραγγαλισμό της Ελλάδας, ώστε να απαλλαγούν μια και καλή από τις αριστερές ριζοσπαστικές εναλλακτικές που απειλούσαν τη "θεία οδό" των αγορών, έχουν παραδοθεί. Όμως, σε πολιτικό επίπεδο, όλοι γνωρίζουν ότι αν ρίξουν και μάλιστα με τόσο προκλητικό τρόπο την κυβέρνηση, δύσκολα αυτή η χώρα μπορεί να κυβερνηθεί όπως στο παρελθόν έγινε από προθύμους, όπως ο Γ. Παπανδρέου (τον οποίο απέλυσαν όταν ξεφούρνισε την ιδέα του δημοψηφίσματος), ο υπάλληλος των αγορών και τον ιερατείων Λ. Παπαδήμος και φυσικά το δίδυμο των αμοραλιστών Σαμαρά και Βενιζέλου.

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ποιους συμβουλεύονται τα ευρωπαϊκά κέντρα, αλλά περίπτωση να επανέλθει ο Σαμαράς στην εξουσία, και μάλιστα έπειτα από ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ., μόνο ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας μπορεί να σταθεί. Η απελπισία της κλεπτοκρατικής ομάδας των νέων εγχώριων ελίτ μπορεί να φαντάζεται ό,τι θέλει, μπορεί να έχει παραδώσει όλα τα μέσα που διαθέτει στην κατακτητική πλευρά που εκφράζει ο Σόιμπλε, αλλά καλά θα κάνουν όλοι να αναρωτηθούν αν μπορεί να ζήσει ως προτεκτοράτο τύπου Κοσσυφοπεδίου αυτή η χώρα κι αυτός ο λαός. Όπως οφείλουν να αναρωτηθούν όσοι σώφρονες που διατηρούν ακόμα κάποια πατριωτικά αισθήματα ή διαβλέπουν την ανάγκη για εθνικού χαρακτήρα πολιτικές, πολιτικοί έχουν απομείνει στη Ν.Δ. και στο ΠΑΣΟΚ. Αν όλοι δεν καταλάβουν τι γίνεται, γιατί γίνεται αυτό πού γίνεται και που πάει το πράγμα, σύντομα θα βρεθούν εκτός του πολιτικού στίβου. Εξάλλου, υπάρχει και το σενάριο η κυβέρνηση να τα καταφέρει και να βγάλει τον τόπο στο ξέφωτο. Και τότε;

Κυριακή 26 Απριλίου 2015

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ Φ.ΚΟΥΒΕΛΗ ΣΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

 14520795-760x430
Εδώ και τρεις μήνες με την ψήφο του ελληνικού λαού η χώρα άλλαξε κυβέρνηση. Θα κρίνουμε την κυβερνητική πολιτική στο έδαφος των πραγματικών γεγονότων και με κριτήριο τη διασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και την προοδευτική απάντηση στην κρίση.
Στη διαπραγμάτευση στηρίζουμε την κυβέρνηση στο βαθμό που θα διεκδικήσει την αλλαγή πολιτικής, δείχνοντας ευθύνη απέναντι στις ευρωπαϊκές συνθήκες και την κοινή ευρωπαϊκή πορεία και θα διαπραγματευτεί σε ρεαλιστική βάση και με συγκεκριμένες εναλλακτικές προτάσεις. Είμαστε δε αντίθετοι σε μια λογική ρήξης.
  • Στο μέτωπο των εσωτερικών αλλαγών θα στηρίξουμε την κυβέρνηση στο βαθμό που θα προωθήσει αναγκαίους εκσυγχρονισμούς, δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και δίκαιες αλλαγές. Αντίθετα, δεν θα συναινέσουμε σε πολιτικές που αναπαράγουν συντεχνιακές ρυθμίσεις και αναδιανεμητικές λογικές του παρελθόντος, κρατισμό  και εθνικιστική λογική.
  • Η χώρα βρίσκεται σε μια κρίσιμη φάση, με το δεδομένο ότι η κυβέρνηση επαναδιαπραγματεύεται με τους εταίρους. Αυτή η διαδικασία δεν είναι εύκολη και ατάραχη.
Εμείς είχαμε υποστηρίξει την ανάγκη σθεναρής διαπραγμάτευσης με στόχο μια νέα συμφωνία  που θα περιλαμβάνει την ουσιαστική ελάφρυνση των βαρών του χρέους,  τη σύνδεση της δημοσιονομικής προσαρμογής με την ανάπτυξη και την κοινωνική προστασία, την εφαρμογή μέτρων χρηματοοικονομικής υποβοήθησης για την ανάκαμψη της οικονομίας, με ταυτόχρονη δέσμευση της Ελλάδας ότι θα καλύπτει τους στόχους που θα τεθούν και τις υποχρεώσεις της.
  • Θέλουμε η κυβέρνηση να πετύχει τους καλύτερους δυνατούς όρους  προς το συμφέρον της χώρας. Αντιμετωπίζουμε αυτή τη διαδικασία ως διεκδίκηση εθνικής σημασίας υπό τον όρο ότι κινείται  στο πλαίσιο βεβαίως μιας στάσης  ευθύνης της χώρας που δεν αφίσταται των υποχρεώσεων της και των κοινών ευρωπαϊκών πολιτικών. Διατυπώνουμε επισημάνσεις, συμπληρώσεις, αντιρρήσεις και διαφορετικές προτάσεις, αλλά πάντοτε με την οπτική της επιτυχίας της διαπραγμάτευσης.
  • Η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου για τετράμηνη περίοδο επανεξέτασης του προγράμματος ήταν θετική εξέλιξη. Είναι λάθος όμως η επικέντρωση σε θέματα επικοινωνιακής διαχείρισης και η υποτίμηση της ανάγκης να υπάρχει ταχύτητα στις  διαπραγματεύσεις. Η καλύτερη διαπραγμάτευση γίνεται με την κατάθεση  συγκεκριμένων εναλλακτικών προτάσεων και με αξιόπιστα μηνύματα προς την ελληνική κοινωνία και τους εταίρους. Είναι λάθος ο μη αποκλεισμός – από τμήμα των εκπροσώπων των δανειστών και από τμήμα των κυβερνητικών στελεχών – το ενδεχόμενο πιστωτικού γεγονότος σε καθεστώς χρηματοδοτικής ασφυξίας της χώρας. Δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως διαπραγματευτική απειλή και δεν πρέπει να εξετάζεται ως μία από τις εναλλακτικές σε περίπτωση αδιεξόδου. Το ενδεχόμενο ρήξης πρέπει να αποκλειστεί και από τις δύο πλευρές.
  • Η  ελληνική κυβέρνηση έχει λάβει εντολή για διεκδίκηση αλλαγής πολιτικής εντός ευρώ και όχι  για μια ηρωική έξοδο. Όσοι σκέπτονται ότι είναι η ώρα για μια πολιτική του «όλα ή τίποτα» κάνουν τεράστιο λάθος, δημιουργούν διακινδύνευση για τη χώρα και συμβάλλουν στην ακύρωση του στόχου της  προοδευτικής αλλαγής. Συμβάλλουν ώστε μια δυνατότητα ιστορικών διαστάσεων και σημασίας για την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη, να μετατραπεί σε ήττα ιστορικών διαστάσεων.
Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί έχουν την υποχρέωση να συνυπολογίσουν την εκφρασμένη βούληση του ελληνικού λαού. Όσοι στην Ευρώπη σκέπτονται ότι πειθαρχώντας την Ελλάδα ,υπό το καθεστώς χρηματοδοτικής ασφυξίας, θα κλείσουν το δρόμο προς την αμφισβήτηση της συντηρητικής πολιτικής, στην ουσία ενισχύουν τον ευρωσκεπτικισμό και τις φυγόκεντρες τάσεις.
Για μας ο ορθός δρόμος είναι η εφαρμογή μιας νέας διαδικασίας συγκερασμού των θέσεων της Ελλάδας και των άλλων κρατών μελών (όπως εκφράζονται από την πολιτική βούληση των εκλεγμένων κυβερνήσεων τους), ώστε μέσα από τις ευρωπαϊκές  λειτουργίες να υπάρξει αμοιβαία αποδεκτή προωθητική λύση.
  • Η απόσταση ανάμεσα στη θέση των κυρίαρχων δυνάμεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση για συνέχιση των ίδιων πολιτικών του προγράμματος προσαρμογής και στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι αντικειμενικά μεγάλη. Όμως οι εταίροι συνειδητοποιούν ότι το Grexit εμπεριέχει μεγάλους κινδύνους για την Ευρώπη. Και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνειδητοποιεί ότι είναι ανέφικτη η μονομερής ακύρωση του μνημονίου και  περικοπή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Γι αυτό μια νέα συμφωνία είναι όχι μόνο αναγκαία αλλά και δυνατή.
Η κυβέρνηση πρέπει να αποφύγει το ενδεχόμενο να διολισθήσει η χώρα σε μια κατάσταση μη συμφωνίας με τους εταίρους που θα ισοδυναμεί με αναμονή, παραγωγική υποβάθμιση και παράλυση. Η παράταση της αβεβαιότητας και η ένταση κάνει κακό και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Θα αντιστρέψει την τάση για ανάπτυξη και θα επαναφέρει τη στασιμότητα, την επιφυλακτικότητα και την ανασφάλεια.
Η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου  – μεθοδολογία που βεβαίως πρέπει να αποφεύγεται – για τη συγκέντρωση των διαθεσίμων 1500 φορέων, καταγράφει τα αδιέξοδα που δημιουργούνται από τη χρηματοδοτική ασφυξία και αποτελεί αναγκαστικό εσωτερικό δανεισμό. Η κυβέρνηση οφείλει να προβεί σε συνεννόηση με τους φορείς για τη διασφάλιση της λειτουργίας και των δράσεων τους. Όμως αυτό το γεγονός αναδεικνύει την ανάγκη να υπάρξει ταχύτητα στη διαπραγμάτευση με κατάθεση εναλλακτικών κοστολογημένων προτάσεων, για μια προωθητική έντιμη συμβιβαστική λύση, με αμοιβαίο αποκλεισμό της ρήξης.
Βάση της ελληνικής διαπραγματευτικής τακτικής δεν μπορεί να είναι μια γενική αντίσταση στις νεοφιλελεύθερες συνταγές, η καθυστέρηση, οι κορώνες για ρήξη που δήθεν ενισχύουν τη διαπραγματευτική μας δύναμη. Είναι αναγκαία η ανάδειξη  της  οξύτητας του ελληνικού προβλήματος και η ταυτόχρονη παρουσίαση εκ μέρους της χώρας μας ενός διαφορετικού και  ρεαλιστικού σχεδίου για τη δημοσιονομική προσαρμογή. Έτσι θα δημιουργηθούν δυνατότητες να έχουμε την υποστήριξη δυνάμεων εντός και εκτός Ε.Ε. για τη  διεκδίκηση μιας συμφωνίας που θα εισάγει τη χώρα μας στην ευρωπαϊκή κανονικότητα.
  • Στο πλαίσιο αυτό θα γίνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις και συμβιβασμοί. Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση πρέπει να σταθμίσουν την πορεία και τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης σε συγκεκριμένους τομείς. Κόκκινη γραμμή δεν είναι οι επιμέρους ρυθμίσεις, παρά τη μεγάλη και αυτοτελή αξία που έχει κάθε μια από αυτές. Αυτό που έχει σημασία είναι να αποτυπωθεί στη συμφωνία ο συγκερασμός των θέσεων μεταξύ αφενός της Ελλάδας  και αφετέρου των άλλων κρατών μελών. Να λύσει η συμφωνία τα χέρια της χώρας για να δοκιμάσει μια διαφορετική πολιτική εξόδου από την κρίση, με ένα πρόγραμμα δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων και κοινωνικά δίκαιων αλλαγών. Αυτό το βήμα σε κάποιους μπορεί να φαίνεται μικρό, αλλά είναι στην πραγματικότητα τεράστιο, διότι δημιουργεί ένα θετικό προηγούμενο για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη.
Εξάλλου  δεν πρέπει να παραβλέπεται ότι είναι δυνατόν να υπάρξουν στη συνέχεια νέες ευνοϊκές ρυθμίσεις στο πλαίσιο συνολικών λύσεων που θα προωθηθούν σε επόμενες φάσεις της ευρωπαϊκής ενοποίησης, υπό την επίδραση μιας θετικής αλλαγής  των πολιτικών συσχετισμών και σε άλλα κράτη – μέλη.
  • Η ελληνική κρίση οφείλεται όχι μόνο στις επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, αλλά και στις ισχυρές παθογένειες του κοινωνικοοικονομικού μοντέλου και του συστήματος πολιτικής διακυβέρνησης της χώρας, όπως αυτό δομήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια.  Για αυτό, δεν φτάνει για την έξοδο από την κρίση μόνο η επίτευξη ουσιαστικών αλλαγών στη σχέση και τις υποχρεώσεις της χώρας μας προς τους εταίρους. Είναι αναγκαία η προώθηση ενός εθνικού συνεκτικού αναπτυξιακού προγράμματος με δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και  κοινωνικά δίκαιες αλλαγές σε όλους τους τομείς.
  • Ο  ΣΥΡΙΖΑ σήμερα ως κορμός της κυβέρνησης δεν κρίνεται μόνο από τη διατύπωση θέσεων. Κρίνεται από τις πολιτικές που υλοποιεί και τα αποτελέσματα που αυτές παράγουν στην οικονομία και την κοινωνία. Η κυβέρνηση πήρε νομοθετικές πρωτοβουλίες που είναι σε σωστή κατεύθυνση όπως Η  νέα ρύθμιση για τις 100 δόσεις και τα μέτρα ανθρωπιστικής κρίσης. Ταυτόχρονα, όμως  μέρος των διακηρύξεων της δείχνει να μη λαμβάνει υπόψη τις δημοσιονομικές διαστάσεις, ενώ σχεδιάζονται και πολιτικές που στην ουσία έχουν λογική επαναφοράς στην πρότερη κατάσταση.
  • Πιστεύουμε ότι άμεσα μπορούν να γίνουν πολλές αλλαγές στους θεσμούς, στο κράτος, τη δημόσια διοίκηση, με στόχο να δουλέψουν αποδοτικότερα προς όφελος του πολίτη και του γενικού συμφέροντος και να αποτυπώνουν ένα νέο προοδευτικό υπόδειγμα. Ταυτόχρονα οι αλλαγές που έχουν δημοσιονομικό κόστος πρέπει να προωθούνται σταδιακά, υπό τον όρο της ύπαρξης δυνατότητας αρχικής χρηματοδότησης καθώς και με συνυπολογισμό της σχέσης κόστους – οφέλους.
  • Τα δημοσιονομικά προβλήματα μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστούν χωρίς  επιβάρυνση των αδύναμων πολιτών  και αύξηση των ανισοτήτων. Μερικά ενδεικτικά παραδείγματα. Στον τομέα των δαπανών με καθιέρωση του προϋπολογισμού απόδοσης που ελέγχει την οικονομική αποδοτικότητα και κοινωνική ωφελιμότητα κάθε δημόσιας δαπάνης. Μόνο η καθιέρωση του ηλεκτρονικού συστήματος των προμηθειών του δημοσίου θα μειώσει πάνω από 2 δις το κόστος των προμηθειών του δημοσίου.
 Στον τομέα των εσόδων έχουμε απώλεια 6,6 δις  το 2012 που είναι η πιο πρόσφατη χρονιά που εκπονήθηκε μελέτη, ενώ η κατάσταση έχει επιδεινωθεί σε σχέση με την περίοδο πριν το μνημόνιο. Η απώλεια αυτή ισοδυναμεί με το 33% των εσόδων. Αν φτάσουμε στο επίπεδο της Πορτογαλίας τότε θα έχουμε αύξηση των εσόδων κατά 4 δις . Σε αυτά μάλιστα πρέπει να προστεθεί και ο φόρος επί των κερδών και του εισοδήματος που θα προέκυπτε μετά την έκδοση των αποδείξεων και τιμολογίων. Στον τομέα της αναζωογόνησης της οικονομίας υπάρχει δυνατότητα για ένα νέο μοντέλο ανταγωνιστικότητας που θα στηριχτεί στην άρση των εμποδίων στην επιχειρηματικότητα, τη μείωση του ενεργειακού κόστους και  του κόστους των δανείων και όχι σε καταστροφική και αδιέξοδο πολιτική της μείωσης των μισθών που εφαρμόστηκε τα χρόνια του μνημονίου.
Η επαναθεμελίωση του κράτους με διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος και αναβάθμιση των υπηρεσιών προς τον πολίτη  δεν θα αποτελέσει μόνο εκπλήρωση κοινωνικού ρόλου αλλά θα έχει και σημαντική θετική επίδραση στην ανάπτυξη.
Καθοριστικής σημασίας είναι η ανάδειξη της προτεραιότητας του γενικού συμφέροντος  αντί της μέχρι σήμερα άθροισης επιμέρους συμφερόντων συχνά σε βάρος του γενικού. Η διαμόρφωση νέων σχέσεων των πολιτών με την πολιτική που θα υπερβαίνει τις πελατειακές και συντεχνιακές λογικές.
Έναντι της παλιάς συνήθειας να μιλούμε μόνο για την αναδιανομή πρέπει να αποκτήσουμε τη νέα συνήθεια να μιλούμε πρώτα για την παραγωγή. Για ένα Βιώσιμο παραγωγικό και καταναλωτικό πρότυπο, καινοτόμο προς όφελος των πολλών, με ανοιχτό και εξωστρεφή προσανατολισμό, στήριξη της κοινωνικά – οικολογικά υπεύθυνης επιχειρηματικότητας, ειδική υποστήριξη στην προσαρμογή των ΜμΕ,  ενίσχυση της  κοινωνικής οικονομίας και της περιφερειακής ανάπτυξης. Πρότυπο με ελαχιστοποίηση της κατανάλωσης φυσικών πόρων και ενέργειας,  ανακατεύθυνση πόρων προς τις πράσινες πολιτικές,  σύνδεση της παιδείας, της έρευνας  και της επαγγελματικής κατάρτισης με τις νέες αναπτυξιακές προτεραιότητες.
  • Από 22 έως 24 Μαΐου πραγματοποιούμε το συνέδριο μας.
Σήμερα συζητούμε τις θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής.
Θέλουμε ένα ανοικτό συνέδριο με τη συμμετοχή των μελών του κόμματος.
Πιστεύω πως αξίζει να συνεχίσουμε. Όχι για να επιβιώσουμε ως κομματικός μηχανισμός. Αλλά γιατί πραγματικά έχουμε να προσφέρουμε στη χώρα και στο αίτημα της κοινωνικής προόδου.
Οι βασικές ιδέες της ιδρυτικής μας διακήρυξης, ιδέες της ανανεωτικής αριστεράς, που εξελίχθησαν, στις νέες συνθήκες, «δημοκρατικός σοσιαλισμός – αριστερός ευρωπαϊσμός – μεταρρυθμιστική στρατηγική –οικολογική εγρήγορση», παραμένουν αναγκαίες για την προοδευτική κοινωνική εξέλιξη.
Οι προγραμματικές θέσεις που διατυπώσαμε  σε αυτή την πεντάχρονη πορεία έχουν πολύ μεγαλύτερη επίδραση από την εκλογική μας καταγραφή.
Μπορούμε να λειτουργήσουμε ως δύναμη που θέτει ζητήματα, παράγει θέσεις, παρεμβαίνει για την προώθηση καινοτόμων αριστερών – προοδευτικών ιδεών και για την έξοδο της χώρας από την κρίση και για τον κοινωνικό μετασχηματισμό.
Η παρουσία μας   με το δικό μας διακριτό πλαίσιο θέσεων θα έχει θετική συμβολή στο να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για να συντελεστεί στη χώρα μια  προοδευτική αλλαγή με σύγχρονο, εναλλακτικό, ρεαλιστικό, μεταρρυθμιστικό σχέδιο.

Ανθρωπιστική κρίση και κοινωνικός πλούτος

26 Apr, 2015 , ipyxida.gr

του  ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΣΙΑΚΑΛΟΥ  *
Αποτέλεσμα εικόνας για γιωργοσ τσιακαλοσ
Η απροθυμία ή η αδυναμία των κυβερνώντων να κατανοήσουν την έννοια του «κοινωνικού-και-δημόσιου-αγαθού» αποτελούσε πάντοτε πηγή κοινωνικής αδικίας και πρόξενο φτώχειας, που θα μπορούσαν να αποφευχθούν εάν υπήρχαν η σχετική γνώση και η ανάλογη βούληση. Δυστυχώς στο παρελθόν έλειπαν και τα δύο, και οι κυβερνήσεις επέμεναν να αντιλαμβάνονται τη φτώχεια των πολιτών απλώς ως έλλειψη ή ανεπάρκεια προσωπικού εισοδήματος, και συνεπώς (αντιλαμβάνονταν) την αντιμετώπισή της αποκλειστικά ως θέμα πολιτικής επιδομάτων. Η αντίληψη αυτή παραμένει κυρίαρχη και σήμερα, και βαθαίνει ακόμη περισσότερο την «ανθρωπιστική κρίση», καθώς η δυνατότητα παροχής επιδομάτων ουσιαστικά έχει εκμηδενιστεί. Ας δούμε περί τίνος πρόκειται.
Οι περισσότεροι θεωρούμε ότι τη ζωή μας τη ζούμε με την άνεση (ή τη δυσκολία) που μας επιτρέπουν (ή επιβάλλουν) το προσωπικό μας εισόδημα και η προσωπική μας περιουσία. Συνήθως πιστεύουμε ότι είναι αποκλειστικά ο ατομικός (ή οικογενειακός) μας πλούτος αυτός που καθορίζει τη δυνατότητα να απολαμβάνουμε λιγότερα ή περισσότερα αγαθά. Η αλήθεια όμως είναι ότι στις αναπτυγμένες κοινωνίες υπάρχει και ένας άλλος πλούτος –αόρατος για τους πολλούς- που κάνει καλύτερη τη ζωή ενός ανθρώπου, εφόσον έχει τη δυνατότητα να κάνει χρήση του: είναι ο κοινωνικός πλούτος, δηλαδή αυτός που επενδύεται από την οργανωμένη κοινωνία σε διάφορους τομείς, όπως είναι σχολεία, θέατρα, δρόμοι, γέφυρες, νοσοκομεία και ό,τι άλλο δημιουργείται από την κοινωνία (συνήθως από το κράτος). Ο κοινωνικός πλούτος στον οποίον έχουν πρόσβαση όλοι οι πολίτες χωρίς καμιά εξαίρεση ονομάζεται δημόσιος. Αντίθετα, δεν είναι δημόσια τα κοινωνικά αγαθά, όταν για την απόλαυσή τους τίθενται κάποιες προϋποθέσεις (οικονομικές, βιολογικές, κοινωνικές, πολιτισμικές κλπ.), στις οποίες ορισμένοι πολίτες δεν μπορούν να ανταποκριθούν. Και βεβαίως δεν είναι δημόσια τα κοινωνικά αγαθά που από την αρχή προορίζονται μόνο για έναν περιορισμένο αριθμό ανθρώπων (αν και είναι περισσότεροι εκείνοι που πληρούν τις προϋποθέσεις για να τα απολαύσουν). Στην τελευταία περίπτωση μιλούμε για αγαθά πολυτελείας.
Οι κοινωνίες διαφέρουν μεταξύ τους ως προς το μέγεθος του κοινωνικού πλούτου που προσφέρουν και ως προς τον τρόπο που τον μοιράζουν. Αδικες είναι οι κοινωνίες που χρησιμοποιούν τον κοινωνικό πλούτο για χρηματοδότηση αγαθών πολυτελείας, δίκαιες είναι αυτές στις οποίες ο κοινωνικός πλούτος απολαμβάνεται από όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, και κοινωνίες δικαιοσύνης και ισότητας είναι εκείνες στις οποίες ο κοινωνικός πλούτος έρχεται να αντισταθμίσει την ανισότητα των εισοδημάτων και της περιουσίας (με επένδυσή του σε δομές και υπηρεσίες που αφορούν κυρίως τους φτωχούς).
Η εκπαίδευση είναι η πιο σημαντική περίπτωση κοινωνικού αγαθού, καθώς όσο περισσότερη εκπαίδευση –ποσοτικά και ποιοτικά- παίρνει κανείς, τόσο μεγαλύτερη είναι η δυνατότητά του πρόσβασης σε όλες τις άλλες μορφές κοινωνικού πλούτου, και, άρα, τόσο μικρότερη η πιθανότητα διολίσθησής του σε κατάσταση φτώχειας. Γι’ αυτό επιβάλλεται να είναι πραγματικά δημόσια σε όλες τις βαθμίδες, και η πρόοδος μιας κοινωνίας φαίνεται από τον βαθμό ανταπόκρισής της σε τούτη την ανάγκη. Με την έννοια αυτή, δύο ήταν οι προοδευτικές τομές στο χώρο της ελληνικής εκπαίδευσης: η δωρεάν Παιδεία και η κατάργηση των εξετάσεων από το δημοτικό στο γυμνάσιο (και στη συνέχεια στο Λύκειο). Αντίθετα, η πιο εμφανής καθυστέρηση αφορά στην ύπαρξη διαγωνισμών για την πρόσβαση στο πανεπιστήμιο. Γι’ αυτό άλλωστε διαχρονικά η υπόσχεση της Αριστεράς ήταν η ελεύθερη πρόσβαση όλων, όσοι είναι ικανοί για σπουδές, και όχι μόνον τόσων απ’ αυτούς, όσες είναι οι προκαθορισμένες –μικρές σε αριθμό- θέσεις.
Ξενίζουν συνεπώς δύο μέτρα για την τριτοβάθμια εκπαίδευση που ανακοινώθηκαν πρόσφατα: η μείωση του αριθμού των εισακτέων στα πανεπιστήμια (που εντείνει τον χαρακτήρα τους ως αγαθό πολυτελείας και κάνει ακόμη ακριβότερη –περισσότερα φροντιστήρια!- τη δυνατότητα πρόσβασης σ’ αυτά) και ο περιορισμός των μεταγραφών για οικονομικούς λόγους στο 10%. Το δεύτερο (που αποτελεί επιστροφή στο νόμο του υπουργού Παιδείας της κυβέρνησης Μητσοτάκη, Γιώργου Σουφλιά) ουσιαστικά συνιστά, αφενός, μέτρο απαγόρευσης των σπουδών σε παιδιά φτωχών οικογενειών και, αφετέρου, φτωχοποίησης οικογενειών μέσου εισοδήματος. Μέτρο απαγόρευσης, καθώς σύμφωνα με τα στοιχεία της κυβέρνησης το ποσοστό των οικογενειών που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας είναι πάνω από 30%, και συνεπώς τουλάχιστον 2 από τα 3 παιδιά πάμφτωχων οικογενειών θα αποκλειστούν από τις σπουδές. Μέτρο φτωχοποίησης, καθώς οι σπουδές ενός παιδιού σε άλλη πόλη μειώνουν την οικονομική ευχέρεια μιας οικογένειας μέσου εισοδήματος σε τέτοιο βαθμό, ώστε η οικογένεια διολισθαίνει κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι αυτή η πρέπουσα αντιμετώπιση των φτωχών σε εποχή «ανθρωπιστικής κρίσης»;
Βεβαίως, πολλοί αντιτείνουν ότι τα πανεπιστήμια της Αττικής και της Θεσσαλονίκης δεν αντέχουν περισσότερους εισακτέους. Είναι όμως λογικό ο αριθμός των εισακτέων στα πανεπιστήμια αυτών των περιοχών να ανέρχεται μόλις στο 40% του συνόλου, ενώ ο πληθυσμός τους ξεπερνά το 70% του πληθυσμού της χώρας (και γι’ αυτό η τεράστια ανάγκη μεταγραφών); Και επειδή προφανώς δεν είναι λογικό, πώς είναι δυνατόν να ανακοινώνεται η παραπέρα ανάπτυξη των περιφερειακών πανεπιστημίων;
Για ανθρωπιστική κρίση μιλούν πια όλοι. Ομως καλό είναι να θυμούνται ταυτόχρονα ότι η αριστερή αντιμετώπισή της θεμελιώνεται στην αύξηση του κοινωνικού πλούτου και στη διαχείρισή του με τρόπο που τον καθιστά δημόσιο και κοινωνικά δίκαιο. Κι αυτό συνιστά κόκκινη –κατακόκκινη!- γραμμή για την Αριστερά.
Ο Γιώργος Τσιάκαλος είναι ομότιμος καθηγητήςΠαιδαγωγικής του ΑΠΘ
Via : www.agelioforos.gr