Τροπολογία της ΔΗΜΑΡ για μικρο-ομολογιούχους

31 Oct, 2014, ipyxida.gr

Tροπολογία για αποκατάσταση της ζημιάς, που υπέστησαν οιμικρο-ομολογιούχοι από το κούρεμα των ομολόγων λόγω του PSI, καταθέτει η κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΜΑΡ.

Όπως επισημαίνεται, «η τροπολογία έχει ως στόχο την αποκατάσταση καταρχήν της ηθικής τάξης αλλά και της οικονομικής ζημίας απέναντι σε 15.000 συμπολίτες μας, οι οποίοι εμπιστεύτηκαν τις όποιες αποταμιεύσεις τους σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, καθώς και της εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους και πολιτών».
Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση της ρύθμισης στην περίπτωση των μικρο-ομολογιούχων, η αρχική ονομαστική αξία των ομολόγων τους δεν συνεπάγεται απαραίτητα και υψηλά εισοδήματα ή άλλες πηγές εισοδημάτων δεδομένου ότι, σε πολλές περιπτώσεις, αποκτήθηκαν σε άλλες εποχές με εντελώς άλλες αποδόσεις και απλά στη διάρκεια του χρόνου αυξήθηκαν.
Επιπλέον, λαμβάνοντας υπόψη ότι το μέγεθος της ζημίας που υπέστησαν οι μικρο-ομολογιούχοι είναι ιδιαίτερα μεγάλη της τάξης του 53,5%, επιβάλλεται ηθικά η εξεύρεση λύσης για την αποκατάσταση της ζημίας. Εάν δε, όπως υποστηρίζει η συγκυβέρνηση- αναφέρεται στην αιτιολογική λέκθεση – το κράτος έχει βγει οριστικά από τις επικίνδυνα δυσμενείς χρηματοοικονομικές συγκυρίες και οι προοπτικές διαγράφονται περισσότερο θετικές, τότε, είναι η ώρα να δείξει την κοινωνική της ευαισθησία, σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο, αποζημιώνοντας την κατηγορία αυτή των συμπολιτών μας και όσο αυτοί είναι εν ζωή.
Με την προτεινόμενη τροπολογία σκοπείται η πλήρης αποζημίωση των μικρο-ομολογιούχων έως του ποσού των 100.000 ευρώ και σε χρονικό ορίζοντα έως δέκα έτη καθώς και η μερική αποζημίωση και σε βάθος 10ετίας των ομολογιούχων από 100.000 ευρώ και άνω.
Via : www.thetoc.gr

ΔΗΜΑΡ: Τέλος στο διάλογο με τo ΠΑΣΟΚ

badiera.gr

Τον προγραμματισμό δράσης του κόμματος  και τις πολιτικές εξελίξεις  που διαμορφώνονται συζήτησε η Εκτελεστική Επιτροπή της ΔΗΜΑΡ κατά τη συνεδρίαση, το βράδυ της Πέμπτης.

Τα μέλη του οργάνου αποφάσισαν κατά πλειοψηφία  να συνεχισθεί ο διάλογος  για την προοδευτική διακυβέρνηση με τις δυνάμεις  της ριζοσπαστικής αριστεράς, του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της πολιτικής οικολογίας.

Αποφασίστηκε, επίσης,  ότι δεν μπορεί  να συνεχισθεί ο διάλογος  με το ΠΑΣΟΚ,  λόγω  της σύμπλευσής του με τη ΝΔ και της  επιλογής του  να συνεχίζει να συνυπηρετεί τις ασκούμενες πολιτικές.

Υπέρ της συνέχισης  του διαλόγου  με όλες τις προοδευτικές δυνάμεις , σύμφωνα με την πρωτοβουλία που πήρε το κόμμα τον Ιούλιο,  για την ανασύνταξη του χώρου  του δημοκρατικού σοσιαλισμού με στόχο την προοδευτική διακυβέρνηση, τάχθηκαν  6 μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής.

Δήλωση του βουλευτή Αχαΐας Νίκου Τσούκαλη

«Η Δημοκρατική Αριστερά, πρέπει και οφείλει να επιμείνει και να αναβαθμίσει το διάλογο που ξεκίνησε τον περασμένο Ιούλιο, με τις δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας και του δημοκρατικού κέντρου με στόχο τη μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού προς την προοδευτική κατεύθυνση  και τη διαμόρφωση συσχετισμών για την προοδευτική – δημοκρατική διακυβέρνηση της χώρας».

Το ΠΑΣΟΚ, η Δημοκρατική Παράταξη και τα… πράσινα άλογα

Γράφει ο Πάνος Ρασσιάς  , newpost.gr

Το επόμενο διήμερο, στον πολυχώρο Αθηναΐδα, ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα επιχειρήσει να δώσει νέα πνοή στο συνεχώς συρρικνούμενο ΠΑΣΟΚ, με την ίδρυση της Δημοκρατικής Παράταξης. Αυτό πιστεύουν οι συνεργάτες και οι υποστηρικτές του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Οι… υπόλοιποι, που του καταλογίζουν ευθύνες για την συρρίκνωση, πιστεύουν ότι θα κάνουν άλλη  μια… τρύπα στο νερό!Κάτι σαν την Ελιά που δεν κατάφερε να δώσει καρπούς και τώρα θα συμμετάσχει (και αυτή) στη γέννηση του νέου πολιτικού σχήματος.  

Οι συνεργάτες του Ευ. Βενιζέλου, θεωρούν ότι η Δημοκρατική Παράταξη ήταν επιβεβλημένη προκειμένου να υπάρξει διεύρυνση του ΠΑΣΟΚ σε όμορους πολιτικούς χώρους, σε κινήσεις, σε συγγενείς πολιτικά δυνάμεις, αλλά και σε μεμονωμένους της κεντροαριστεράς. Προσθέτουν ότι το ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει να λειτουργεί αυτόνομα. Ότι δεν θα επιχειρήσει να ενταφιάσει το ένδοξο παρελθόν του.  

Κάτι ανάλογο φαίνεται ότι θα επιχειρήσει και ο Ευ. Βενιζέλος στην ομιλία του. Θα διευκρινίσει ότι το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να υπάρχει και να διατηρεί το όνομά του, αλλά ταυτοχρόνως θα προσπαθήσει να πείσει για το εγχείρημα της Δημοκρατικής Παράταξης, την οποία θα παρουσιάσει σαν την αναγκαία πλατφόρμα για την μελλοντική συνάντηση των δυνάμεων της κεντροαριστεράς.  

Το ζήτημα είναι πόσοι από τους πούρους ΠΑΣΟΚους που έχουν παραμείνει στη Χαριλάου Τρικούπη θα τον ακούσουν. Γιατί η γέννηση της Δημοκρατικής Παράταξης δεν πρόκειται να γίνει χωρίς ωδίνες. Η νέα προσπάθεια αμφισβητείται ήδη. Πριν καν ξεκινήσει!
Πρώτος την αμφισβητεί ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος και δεν θα παραβρεθεί στην Αθηναΐδα, προτιμώντας το… Παρίσι. Ο Γ. Παπανδρέου έχει ήδη γνωστοποιήσει από την Κρήτη ότι κινείται στην κατεύθυνση ίδρυσης νέας πολιτικής κίνησης. Οι παπανδρεϊκοί πιστεύουν ότι ο Ευ. Βενιζέλος αρκείται σε ένα μικρό κόμμα, με μικρή αλλά συμπαγή κοινοβουλευτική ομάδα που θα παίζει το δεκανίκι του εκάστοτε πρώτου στην προσπάθεια εύρεσης κυβερνητικής πλειοψηφίας.  

Την αμφισβητεί και η Κίνηση των 75 που με 4.000 υπογραφές ζήτησε τη διενέργεια Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ που θα αποφασίσει για την Δημοκρατικής Παράταξη.  

Αυτοί, σε επίπεδοι οργανωμένων κινήσεων. Γιατί αν μπει κανείς στον κόπο να μετρήσει και τους… μεμονωμένους διαφωνούντες, ο κατάλογος θα μακρύνει πολύ… Και ίσως οδηγηθεί εύκολα στο να συμφωνήσει με όσους (στη Χ. Τρικούπη) μουρμουρίζουν… «ποια Δημοκρατική Παράταξη και πράσινα άλογα…»

Οριστικά «αθώοι» για τον Άρειο Πάγο οι πιστολέρο της Μανωλάδας

Ματωμένες φράουλες  ,   tvxs.gr

Στο αρχείο μπαίνει οριστικά η υπόθεση της Νέας Μανωλάδας αφού ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι δεν συντρέχει λόγος να ασκηθεί αναίρεση κατά της ομόφωνης αθωωτικής ετυμηγορίας, που είχε απαλλάξει τους βασικούς κατηγορούμενους για την αιματηρή επίθεση εναντίον μεταναστών τον Απρίλιο του 2013. «Πρόκειται για άδικη, ρατσιστική και φιλοεργοδοτική απόφαση. Δεν είναι ζήτημα μεταναστευτικό, αλλά εργατικό και το μέτωπο δεν πρόκειται να κλείσει», τονίζει στο Tvxs.gr ο Πέτρος Κωνσταντίνου, επικεφαλής της Κίνησης Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή.

Υπενθυμίζεται πως η δίκη των «πιστολέρο» της Νέας Μανωλάδας στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστηρίο της Πάτρας είχε καταλήξει στην ομόφωνη αθώωση των δύο βασικών κατηγορούμενων, στους οποίους είχε ασκηθεί ποινική δίωξη για βαριά κακουργήματα, ενώ δύο ακόμα κατηγορούμενοι – επιστάτες στην επιχείρηση όπου συνέβησαν τα  αιματηρά επεισόδια του 2013- κρίθηκαν ένοχοι για πρόκληση επικίνδυνων σωματικών βλαβών ο ένας, για απλή συνέργεια σε πρόκληση επικίνδυνων σωματικών βλαβών ο δεύτερος.

Στον πρώτο είχε επιβληθεί ποινή φυλάκισης 14 χρόνια και επτά μήνες (που συνεπάγεται 10 χρόνια φυλάκισης και είναι μετατρέψιμη σε πέντε ευρώ ημερησίως), ενώ στον δεύτερο οκτώ χρόνια και επτά μήνες. Η έφεση είχε ανασταλτικό χαρακτήρα και για τους δύο, γεγονός που σημαίνει ότι αφέθηκαν ελεύθεροι.

Ύστερα από πιέσεις και τις αντιδράσεις που είχαν ξεσπάσει, η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ευτέρπη Κουτζαμάνη παρενέβη στην υπόθεση, ζητώντας από το Μεικτό Ορκωτό Δικαστηρίο της Πάτρας να διαβιβάσει αντίγραφο της επίμαχης απόφασης, προκειμένου να κριθεί εάν συντρέχει περίπτωση να ασκηθεί αναίρεση, ενώ στο διάστημα που μεσολάβησε ζήτησαν το ίδιο με αίτησή τους και οι μετανάστες που είχαν δεχτεί την επίθεση.

Ωστόσο, ο Άρειος Πάγος σήμερα, μέσω του αντεισαγγελέα του Ανώτατου Δικαστηρίου Κωνσταντίνου Παρασκευαΐδη, έκρινε ότι δεν πρέπει να ασκηθεί αναίρεση ως προς το αθωωτικό σκέλος της υπόθεσης, γεγονός που συνεπάγεται πως οι κατηγορούμενοι δε θα λογοδοτήσουν εκ νέου στη Δικαιοσύνη. Η απόφαση σύμφωνα με τον αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, «έχει πλήρη και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, και όπως έκρινε υπήρξε και ορθή εφαρμογή της νομοθεσίας από την πλευρά των δικαστών».

Πρόκειται για μια απαράδεκτη, άδικη, ρατσιστική και φιλοεργοδοτική απόφαση, τονίζει ο Πέτρος Κωνσταντίνου στο Tvxs.gr, επισημαίνοντας πως «δεν αφορά μόνο τους μετανάστες και το αντιρατσιστικό κίνημα αλλά όλο το εργατικό κίνημα στη μάχη κατά της εργοδοτικής τρομοκρατίας». «Εμείς θα συνεχίσουμε τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης. Δεν πρόκειται να κλείσει αυτό το μέτωπο. Με την απόφαση κλείνει το δικαστικό σκέλος της υπόθεσης, όμως υπάρχει και η πραγματικότητα. Και αυτή είναι πως οι εργοδότες χρωστούν ακόμη λεφτά και θα επιχειρήσουν να επιβάλουν και πάλι το κλίμα τρομοκρατίας», ανέφερε και πρόσθεσε:

«Για εμάς το ζητούμενο είναι κατά πόσο τα εργατικά συνδικάτα θα επιτρέψουν οι εργοδότες να χρησιμοποιούν όπλα κατά των απλήρωτων εργατών και να μένουν ατιμώρητοι. Αυτό είναι και το κορυφαίο ζήτημα της υπόθεσης στη Μανωλάδα. Σε αυτό το επίπεδο το τοποθετούμε. Δεν είναι θέμα μεταναστευτικό αλλά εργατικό και το ζητούμενο είναι πως τα συνδικάτα θα υπερασπιστούν τα εργατικά δικαιώματα απέναντι στους εργοδότες που χρησιμοποιούν ωμή βία και τρομοκρατία. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε σε κανένα αφεντικό να στέλνει μπράβους και να αφήνει απλήρωτους τους εργαζόμενους. Αυτό είναι ένα μήνυμα προς όλους, γιατί Μανωλάδες υπάρχουν πολλές, δεν είναι μόνο στην Ηλεία, και θέλουν να τις γενικεύσουν». 

«Δεν πρέπει να επιτρέψουμε αυτές τις βαρβαρότητες , ούτε την νομιμοποίηση τους με το πιο απροκάλυπτο τρόπο από τα δικαστήρια», επισημαίνει. Η ΚΕΕΡΦΑ καλεί του εργαζόμενους να δώσουν δυναμική απάντηση με την κλιμάκωση των αγώνων, με μαζική συμμετοχή στο πανεργατικό συλλαλητήριο στις 7 Νοέμβρη στο ένα χρόνο από την εισβολή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ και στη μεγάλη Γενική Απεργία στις 27 Νοέμβρη. «Καλούμε τα συνδικάτα και τους μαζικούς φορείς να καταδικάσουν τις απαράδεκτες δικαστικές μεθοδεύσεις κατά των εργατών Γης στα φραουλοχώραφα», καταλήγει.

Η παρέλαση ως αφορμή

του Γιάννη Παντελάκη , protagon.gr

H πολυσυζητημένη παρέλαση στο Χαλάνδρι με μαθητές/τριες να παρελαύνουν υπό τον ύμνο του ΕΑΜ, νομίζω πως μπορει να γίνει μια καλή αφορμή για μια δημόσια συζήτηση. Το αντικείμενό της θα ειναι «τι είναι προοδευτικό και τι όχι».

Η παρέλαση, εδωσε την ευκαιρία σε κάποιους να μιλήσουν για τον ρόλο του ΕΑΜ στην περίοδο της κατοχής. Σίγουρα, έπρεπε ν' ακουστεί κάποτε και αυτό και όχι απλά ν' ακουστεί, αλλά μέσα από μια δημόσια εκδήλωση να θυμηθούμε το αυτονόητο. Ότι το ΕΑΜ ήταν η μεγαλύτερη και μαζικότερη οργάνωση αντίστασης. Αυτό ειναι αντικειμενικό, δεν χωρά μεγαλύτερες συζητήσεις, ακόμα και οι «απέναντι» το έχουν παραδεχτεί.

Ανάμεσα στους «απέναντι», ωστόσο, υπάρχουν λογής-λογής ανθρωποι, δεν είναι όλοι το ίδιο. Ένας από αυτούς που ξεχωρίζουν αρνητικά, είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης, που βρήκε την ευκαιρία από τη συγκεκριμένη παρέλαση να μιλήσει για τους κινδύνους που εγκυμονούν στην περίπτωση που έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ!

Δεν νομίζω πως έχει νόημα να απαντά κάποιος στον Γεωργιαδη και γενικότερα σε τύπους που προωθούν ένα τέτοιο κλίμα στις μέρες μας. Αυτό που έχει νόημα είναι να πιαστούμε από το γεγονός του Χαλανδρίου, να το δούμε ως αφορμή και να κάνουμε ενός είδους restart. Τι είναι προοδευτικό άραγε στις μέρες μας;

Να γίνονται παρελάσεις υπό τους ήχους εμβατηρίων, ύμνων του ΕΑΜ, ή οτιδήποτε άλλο; Ή να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις επειδή πολύ απλά δεν έχουν καμιά χρησιμότητα; Και όχι απλά δεν έχουν τέτοια, αλλά αφορουν σε ανήλικα άτομα τα οποία αφενός μεν δεν έχουν τη δυνατότητα διαπραγμάτευσης της συμμετοχής τους, από νωρις μπαίνουν σε λογικές στρατιωτικού τύπου και, σε τελική ανάλυση, δεν γίνονται με τις παρελάσεις σοφότερα για σημαντικά ιστορικά γεγονότα.

Τέτοιου είδους ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν συνολικά για θέματα που προκύπτουν στην καθημερινότητά μας. Είναι προοδευτικός, για παράδειγμα, ο διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους στις ημέρες μας; Και αν ναι, πώς τοποθετούνται τα κόμματα σ' αυτόν; Πρέπει να τον υποστηρίξουν χωρίς εκπτώσεις ή όχι;

Μέσα από μια μεγάλη δημόσια συζήτηση για όλα αυτά, νομίζω ότι θα καταφέρουμε να επαναπροσδιορίσουμε έννοιες που μεταπολιτευτικά τουλάχιστον είχαν πιο διακριτό χαρακτήρα, ωστόσο στα χρόνια της κρίσης μπερδεύτηκαν πολύ. Αριστερά-δεξιά, πρόοδος-συντήρηση κ.ο.κ. Το μπέρδεμα έχει σαν αποτέλεσμα η ίδια η κοινωνία να κάνει επιλογές με θολό τρόπο. Ο επαναπροσδιορισμός αυτός θα βοηθήσει νομίζω σημαντικά αποφάσεις που πρέπει σαν κοινωνία να πάρουμε...

Σκίτσο του Δημήτρη Χατζόπουλου

ΤΑ ΝΕΑ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΛΗ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ BONUS ΤΩΝ 50 ΕΔΡΩΝ

Η Δημοκρατική Αριστερά θεωρεί ότι η απλή αναλογική είναι το μόνο εκλογικό σύστημα που αποτυπώνει γνήσια τους κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς και διασφαλίζει την ισότητα της ψήφου. Στο πλαίσιο αυτό, υποστηρίζει την κατάργηση του bonus των 50 εδρών και κάθε άλλης διάταξης που παραμορφώνει την βούληση των εκλογέων, όπως είναι το όριο εισόδου στη Βουλή του 3%, άμεσα και από την παρούσα Βουλή, χωρίς την αναμονή της συνταγματικής αναθεώρησης.

Η ισχύουσα εκλογική νομοθεσία είναι εντελώς αναντίστοιχη με τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα. Απαιτείται άμεσα η αλλαγή της. Η κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΜΑΡ, από τον Οκτώβριο του 2013, έχει καταθέσει σχετική πρόταση στη Βουλή. Η αποδοχή της από όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου θα ήταν σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση  εκσυγχρονισμού του πολιτικού συστήματος.

Οικολογική Αριστερά, η αναγκαία Αριστερά

Του Παύλου Τζια , badiera.gr

Ο επαναπροσδιορισμός της ιδεολογικής  αναφοράς της Αριστεράς είναι δραματικά επίκαιρος.  Τα κοινωνικά, πολιτισμικά, οικονομικά και κυρίως περιβαλλοντικά δεδομένα έχουν σημαντικά διαφοροποιηθεί.

Η πολιτική στόχευση των κομμάτων και κινήσεων που αναφέρονται στην ευρύτερη Αριστερά αδυνατεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών. Είναι δέσμια της ιδεολογικής επικυριαρχίας της θεμελιώδους μαρξιστικής ανάλυσης του οικονομικού ντετερμινισμού. Δέσμια της τελεολογικής αντίληψης στη σημασία των οικονομικών σχέσεων που συνέχουν την κοινωνία. Των οικονομικών σχέσεων που δρουν ως επικυρίαρχες στην « πλανητική κοινωνία ».  Η αναγκαιότητα κάλυψης των συνεχώς αυξανόμενων απαιτήσεων του ανθρώπου παρουσιάζεται  ως αναγκαίο φυσικό και περιβαλλοντικό δεδομένο.

Η επικράτηση της κουλτούρας της μαζικής κατανάλωσης οδηγεί την ανθρωπότητα και το περιβάλλον, ως αλληλοεπιδρώντα οικοσυστήματα νοούμενο, στον αφανισμό. Η μεγεθυνόμενη ανάπτυξη, αίτιο και αιτιατό της μαζικής κατανάλωσης, θεωρείται προϋπόθεση της κοινωνικής συνοχής. Ασχέτως αν επιτυγχάνεται με την καταλήστευση των φυσικών πόρων, η οποία υπηρετεί πιστά την ιδεολογική και πολιτισμική προσταγή « αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε την Γην » .

Τα εκατομμύρια των περιβαλλοντικών προσφύγων πού συρρέουν στις δυτικές κοινωνίες, αποδομώντας τους παγιωμένους ιστούς συνοχής τους, αποτυπώνουν με δραματική σαφήνεια το μέγεθος της κρίσης.

Ο ολοκληρωτισμός, βασικός εχθρός της ανοιχτής κοινωνίας του Popper, δεν έχει πλέον τα χαρακτηριστικά της στρατιωτικής επιβολής. Η γιγάντωση των « αγορών » και η πρωτοφανής συσσώρευση πλούτου  βασίζονται στην πλήρη αποδόμηση της ούτως ή άλλως εύθραυστης περιβαλλοντικής ισορροπίας.

Και η Αριστερά πως απαντά; Με όρους διαχείρισης του αδιέξοδου και καταστροφικού οικονομικού και κοινωνικού προτύπου. Είναι, αλήθεια,  τόσο επίκαιρη η κριτική θεωρία της σχολής της Φραγκφούρτης, εβδομήντα χρόνια μετά. Η εργαλειοποιήση του λόγου της Αριστεράς την κατέστησε συστημικό παράγοντα του κοινωνικού μοντέλου της μαζικής κουλτούρας και της εξ αυτής  μαζικής κατανάλωσης.

Για τη διεκδίκηση της ανάσχεσης , με περιορισμένες είναι αλήθεια πιθανότητες επιτυχίας, της πορείας προς την ολική περιβαλλοντική καταστροφή, είναι αναγκαία η ύπαρξη ενός πλήρως ανανεωμένου ρεύματος της Αριστεράς. Της Οικολογικής Αριστεράς. Η οποία θα στηρίζεται:

• Στην αξιοποίηση της ιδεολογικής και πολιτικής κληρονομιάς της σοσιαλδημοκρατίας. Κληρονομιά που βασίζεται στην κοινωνική απελευθέρωση και την ατομική ευθύνη. Στην ευρεία ένταξη των αποκλεισμένων στα κοινωνικά δρώμενα.
• Στην ανάγκη αλλαγής των καθιερωμένων καταναλωτικών προτύπων. Στην απόρριψη της μαζικής καταναλωτικής κουλτούρας και της εξ αυτής, ή δι αυτής, αποδοχής και θεοποίησης της μεγεθυνόμενης ανάπτυξης.

Σε επίπεδο οράματος και ιδεολογικής αναφοράς η Οικολογική Αριστερά οφείλει να είναι ανατρεπτική. Να διεκδικήσει την επιβράδυνση και εν τέλει την ανατροπή της καταστροφικής « αναπτυξιακής πορείας».

Σε πολιτικό επίπεδο, τα σχήματα που θα την εκφράσουν ( σημαντικός εδώ ο ρόλος και η ευθύνη της Δημοκρατικής Αριστεράς ) πρέπει να διατυπώσουν σαφή κυβερνητική πρόταση, η οποία θα αποσκοπεί σε μια διαφορετική περιβαλλοντική θεώρηση των οικονομικών κοινωνικών και πολιτισμικών αντιλήψεων και πρακτικών. Το  ζήτημα δεν είναι ποιος θα ελέγχει τα μέσα παραγωγής, για να αναφερθούμε στο θεμελιώδες μαρξιστικό πρόταγμα,  αλλά πόση από αυτή την παραγωγή είναι πράγματι αναγκαία.

Ο δρόμος είναι δύσκολος, ανηφορικός. Χρειάζεται σύγκρουση με καθιερωμένες ανθρωποκεντρικές αντιλήψεις. Είναι, όμως, αναγκαίος. Οι κοινωνικές ανισότητες και οι ανεξέλεγκτες συγκρούσεις θα πολλαπλασιάζονται εκθετικά, όσο μεγεθύνεται η περιβαλλοντική καταστροφή.

Η Αριστερά ως ρεύμα ιδεών δεν μπορεί παρά να προσδιορίζεται ως οικολογική. Διαφορετικά δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Ποια ισότητα των φύλων; -Ολοένα και μεγαλύτερο το χάσμα στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια

iefimerida.gr

Ολοένα και μεγαλύτερο είναι το χάσμα ανάμεσα στα δύο φύλα στην Ελλάδα, με την ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών να παραμένει άγνωστη λέξη στη χώρα μας, που κατρακυλά στην παγκόσμια κατάταξη για αυτό το θέμα. 

Η τελευταία έκθεση του Παγκοσμίου Οικονομικού Φόρουμ τοποθετεί την Ελλάδα στην 91η θέση, ανάμεσα στις 142 χώρες που αξιολογήθηκαν, με 0.678 πόντους. Σε αυτή τη λίστα, το 0.00 αντιπροσωπεύει την ανισότητα και το 1.00 την απόλυτη ισότητα. 

Τα τελευταία χρόνια, στην Ελλάδα το χάσμα ανάμεσα στα δύο φύλα είναι ολοένα και μεγαλύτερο, όπως προκύπτει από αυτά τα στοιχεία. Από την 69η θέση της κατάταξης που ήταν η χώρα μας το 2006, κατάφερε να ανέβει στην 58η το 2010 και δύο «σκαλιά» ψηλότερα την επόμενη χρόνια, αλλά την τελευταία τριετία το χάσμα μεγάλωσε ξανά, καθώς το 2012 η Ελλάδα ήταν 82η, το 2013 81η και φέτος 91η. 

Στους επιμέρους τομείς, η χώρα μας είναι 87η (0.643 πόντους) στη συμμετοχή στην οικονομία και τις ευκαιρίες. Στην εκπαίδευση είναι πολύ καλύτερη η εικόνα, καθώς είναι στην 53η θέση (0.995), όπως και στην Υγεία (55η θέση, 0.979), αλλά όχι και στην πολιτική χειραφέτηση. Σε αυτό τον τομέα, η Ελλάδα είναι 108η με 0.096 πόντους. Στην παρουσία των γυναικών στη βουλή η χώρα μας είναι 68η και στην τοποθέτηση γυναικών σε υπουργικές θέσεις 130η. 

Σε παγκόσμιο επίπεδο, το πόρισμα καταλήγει πως θα χρειαστούν 81 χρόνια προκειμένου να κλείσει το χάσμα ανάμεσα στα δύο φύλα, αν η πρόοδος συνεχίσει με τον τρέχοντα ρυθμό. Αυτή τη στιγμή οι γυναίκες είναι στο 60% της θέσης των ανδρών σε παγκόσμιο επίπεδο, μόλις τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες ψηλότερα από το 2006, όταν το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ άρχισε να καταγράφει τη συμμετοχή του «ασθενούς» φύλου στην οικονομία, την εκπαίδευση, την υγεία και την πολιτική. 

Καμία χώρα δεν έχει κλείσει εντελώς την ψαλίδα από το 2006, αλλά και οι πέντε σκανδιναβικές το έχουν μειώσει πάνω από 80% και είναι στην κορυφή της κατάταξης. Πρώτη στη λίστα είναι η Ισλανδία, με τη Φινλανδία, τη Νορβηγία και τη Σουηδία να ακολουθούν, ενώ πέντε είναι η δανία που ανέβηκε τρεις θέσεις φέτος. 

Αξίζει να πεθάνεις για την πατρίδα;

του Κώστα Γιαννακίδη , protagon.gr

Όποιος έχει παρακολουθήσει παρέλαση στη Θεσσαλονίκη των '70ς, είδε τους δύο-τρεις τελευταίους των Μακεδονομάχων να βαδίζουν, προσπαθώντας να σηκώσουν το τσαρούχι από την άσφαλτο. Γέροντες πια, με το λάβαρο του Παύλου Μελά, άνοιγαν την παρέλαση σε μια λεωφόρο που δεν υπήρχε τα χρόνια της νιότης τους. Και όταν ο ήλιος ήταν γενναιόδωρος προς τη στολισμένη πόλη, τα παράσημα τους έλαμπαν ως στιγμές λαμπρής ιστορίας. Βάδιζαν οι γέροντες και άκουγες το χειροκρότημα σαν ένα κοπάδι πουλιών που σηκώνεται φοβισμένο από τη γη. Ακολουθούσαν οι ανάπηροι του μεγάλου πολέμου. Εκείνοι σχημάτιζαν μία μικρή μηχανοκίνητη μοίρα μπλε αμαξιδίων. Επρόκειτο για οχήματα που έμοιαζαν με χαμηλά, κάμπριο τρίκυκλα. Διόλου βολικά. Αργότερα η Πολιτεία μερίμνησε και τους χορήγησε αυτοκίνητα με ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς, ενώ στις παροχές προστέθηκαν συνταξιοδοτικά ωφελήματα, αλλά και άδειες περιπτέρων.

Στη συνέχεια, βέβαια, χάθηκε κάθε μέτρο, καθώς, ειδικά επί των ημερών της «Αλλαγής», ακόμα και βρέφη έλαβαν παροχές θύματος ή ήρωα πολέμου -δεν είναι απολύτως σαφές ποια ιδιότητα συνέφερε περισσότερο. Τέλος πάντων, τα πράγματα ήταν εξ αρχής μπλεγμένα. Αναπόφευκτο. Μετά τον πόλεμο σφαχτήκαμε. Μπορεί να μη σε σκότωσαν οι Γερμανοί, αλλά να σε κρέμασαν οι δικοί μας. Και μετά, ακόμα και αν είχες δικαίωμα σε παροχές, δεν υπήρχε περίπτωση να στις χορηγήσουν στο νησί. Δεν είχε σημασία τι είχες κάνει, αλλά με ποιους ήσουν. Άλλωστε ήταν εξαιρετικά πιθανό να πάρεις τα μάτια και τα κομμάτια σου και να φύγεις μετανάστης. Μη λησμονούμε ότι οι Έλληνες πήγαν να ανοικοδομήσουν τη χώρα που, με τα σίδερα της, ρήμαξε τον τόπο τους. Και αυτό ήταν τμήμα συμφωνίας προκειμένου να μείνουν ανέπαφοι εγκληματίες πολέμου και να μην υπάρξουν πιεστικές αξιώσεις για αποζημιώσεις. Τώρα είναι κάπως αργά.

Η Ευρώπη δεν έχει  κλείσει τις πληγές της από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά πλέον μπορεί να τις μετρήσει. Λαοί που αιματοκυλίστηκαν στα χαρακώματα, συνυπάρχουν ειρηνικά σε ένα κοινό περιβάλλον. Αυτό, λένε, είναι ο θρίαμβος της ευρωπαϊκής ιδέας. Θα έλεγα ότι είναι και η επιβεβαίωση του ειλικρινούς ιστορικού κυνισμού, δηλαδή της αλήθειας. Το έμαθε πρώτος ο Έλληνας βετεράνος που πήγε μετανάστης στη Γερμανία, να αφήσει εκεί το περίσσευμα της νιότης του. Είναι η ιστορία που χασκογελάει ειρωνικά και γράφει ανέκδοτα με το αίμα των ανθρώπων. Αν οι στρατιώτες της Πίνδου -και από τα δύο στρατόπεδα- ήξεραν πώς θα κυλήσουν τα πράγματα, θα γύριζαν σπίτι τους, να σφάξουν τους αρχηγούς τους. Αλλά είναι οι ζωές μας κοντές και δεν μπορούν να δουν πιο πέρα στο χρόνο. Αν είχαν το μπόι, θα έβλεπαν ότι το συμφέρον της πατρίδας είναι όπως ο άνεμος που τυλίγει τη σημαία στον ιστό. Αξίζει να πεθάνεις για αυτό;

ΔΗΜΑΡ: Παρακαταθήκη αγώνα το «όχι» του '40

www.sofokleousin.gr

Στην ανάγκη αντιμετώπισης του φασιστικού φαινομένου αλλά και στις δυνατότητες του λαού να προσδιορίσει ο ίδιος της μοίρα του αναφέρεται η ΔΗΜΑΡ στο μήνυμά της για την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. 

Όπως αναφέρει, ο φετινός εορτασμός «βρίσκει τη χώρα σε μια δύσκολη καμπή και την κοινωνία βυθισμένη στην ανεργία και την ύφεση, αντιμέτωπη με την περιστολή δικαιωμάτων».

Σύμφωνα με τη ΔΗΜΑΡ, το «όχι» του ’40 αποτελεί παρακαταθήκη αγώνα και έμπρακτη απόδειξη των δυνατοτήτων του ελληνικού λαού να προσδιορίσει αυτός τη μοίρα και τις προοπτικές του.

«Σήμερα, που οι πολίτες βρίσκονται μπροστά στην έκρηξη νεοναζιστικών πρακτικών, η αντίσταση της γενιάς του "όχι" σηματοδοτεί, παράλληλα, την ανάγκη να αντιμετωπισθεί το φασιστικό φαινόμενο που δηλητηριάζει τη δημοκρατία και ποτίζει με ρατσιστικό μίσος την κοινωνία», συμπληρώνει.

Ο "γαλλογερμανικός γάμος" και ο "ιταλός εραστής"

nooz.gr


"Εδώ και μερικούς μήνες γίνεται λόγος για μια στενή συνεργασία της Γαλλίας με την Ιταλία σε ό,τι αφορά τα μεγάλα προβλήματα στην EE. Ρέντσι και Ολάντ φέρονται να επεξεργάζονται μια κοινή στρατηγική: καθώς ανήκουν και οι δύο στην κεντροαριστερά, θα προσπαθήσουν να δώσουν τέλος στην πολιτική λιτότητας που ακολουθεί η Κομισιόν και να οδηγήσουν την Μέρκελ να αλλάξει θέσεις" αναφέρει άρθρο της ιταλικής La Republica.

"Ο ιταλικός Τύπος έχει επιδοκιμάσει την απόφαση του Παρισιού να μη σεβαστεί το όριο του 3% για το έλλειμμα, ενώ οι ηγέτες της γαλλικής Αριστεράς καλούν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να υποστηρίξει ανεπιφύλακτα τον Ρέντσι και την «πρωτότυπη και ετερόδοξη πολιτική του, όπως λέει ο πρώην υπουργός Οικονομικών Αρνό Μοντεμπούρ" προσθέτει. 

Υπάρχει λοιπόν πράγματι ένας άξονας Παρισιού-Ρώμης, όχι σε αντίθεση με το Βερολίνο, αλλά με στόχο να κάμψει τη γερμανική αδιαλλαξία;

"Η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη", γράφει ο γάλλος αναλυτής Μαρκ Λαζάρ στη Ρεπούμπλικα. 

"Η Ιταλία και η Γαλλία συμφωνούν σε πολλά σημεία, αλλά αυτό δεν μπορεί να κρύψει τις βαθιές διαφορές τους. Μία σημαντική διαφορά είναι διπλωματικού χαρακτήρα" σημειώνει. 

"Για τη Γαλλία, η ΕΕ στηρίζεται στον γαλλογερμανικό γάμο, που χρονολογείται εδώ και πάνω από πενήντα χρόνια. Όπως όλοι οι γάμοι, έτσι κι αυτός έχει τα πάνω του και τα κάτω του. Στις κρίσιμες στιγμές, η Γαλλία θυμάται ότι έχει κι έναν παλιό εραστή, ωραίο, ελκυστικό και κυρίως πάντα διαθέσιμο: την Ιταλία. 

Όπως συμβαίνει όμως συνήθως σε τέτοιες καταστάσεις, ο ρόλος του εραστή είναι ένας και μοναδικός: να δυναμώνει τη φλόγα του παραδοσιακού γάμου.

Η Ιταλία, από την πλευρά της, βλέπει τη σχέση της με τη Γαλλία και τη Γερμανία εν είδει κλασικού ερωτικού τριγώνου: μια σχέση ανισότιμη, δεδομένου ότι η Ιταλία αποδέχεται την κυριαρχία των δύο εταίρων της, ζητώντας τους απλώς κάθε τόσο να λαμβάνουν υπόψη την ύπαρξή της. 

Γι' αυτό εξοργίζεται όταν η Γερμανία δεν την παίρνει σοβαρά ή όταν η Γαλλία βάζει κάθε τόσο μπροστά τα δικά της συμφέροντα. Οι παράγοντες αυτοί δημιουργούν σε τακτική βάση παρεξηγήσεις ανάμεσα στο Παρίσι και τη Ρώμη.

Η δεύτερη διαφορά σχετίζεται με τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνουν τόσο η Γαλλία όσο και η Ιταλία. 

Οι δύο χώρες πρέπει να μειώσουν το δημόσιο έλλειμμά τους (κυρίως η Γαλλία) και το δημόσιο χρέος τους (κυρίως η Ιταλία), να δώσουν νέα ώθηση στην ανάπτυξη, να μειώσουν την ανεργία, να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, να αναδιαρθρώσουν τη βιομηχανική τους πολιτική, να προωθήσουν την έρευνα. 

Αλλά οι προτεραιότητες αυτή την περίοδο φαίνεται να είναι άλλες.

Για τη Γαλλία, το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα είναι η επιτακτική ανάγκη να αλλάξει η Ευρώπη τον προσανατολισμό της. Για τον λόγο αυτό αρνείται να εφαρμόσει όσα ισχύουν για όλα τα μέλη της Ένωσης, κάτι που ενοχλεί τους εταίρους της. Τις μεταρρυθμίσεις, έτσι, τις εφαρμόζει με μισή καρδιά. 

Από τότε που ανέλαβε την εξουσία, ο Φρανσουά Ολάντ έχει αποφύγει να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις με αποφασιστικότητα, είτε από ταμπεραμέντο είτε επειδή γνωρίζει τις αντιστάσεις που θα προβάλει η γαλλική κοινωνία. Τώρα προσπαθεί να το κάνει μαζί με τον Μανουέλ Βαλς, αλλά σε συνθήκες αρκετά δύσκολες, δεδομένου ότι η εκλογική βάση της Μαρίν Λεπέν έχει φτάσει πλέον το 25% με 30%.
Ο Μάριο Ρέντσι, αντίθετα, επωφελείται από την απουσία σοβαρού αντιπάλου και προσπαθεί να προωθήσει πολλές μεταρρυθμίσεις μαζί. Οι περισσότερες πρωτοβουλίες που έχει αναλάβει δεν έχουν ακόμη δώσει αποτελέσματα και οι αντιστάσεις είναι υπολογίσιμες. Η δυναμική πάντως είναι υπέρ του.

Ο Φρανσουά Ολάντ και ο Ματέο Ρέντσι διακηρύσσουν έτσι τη συμφωνία τους. Προσπαθούν να μεταπείσουν την Αγγελα Μέρκελ, χωρίς όμως να έχουν τη βεβαιότητα ότι θα το πετύχουν. Ο ιταλογαλλικός άξονας δεν είναι τόσο στέρεος όσο ο γαλλογερμανικός. Μπορεί, αντίθετα, να αποδειχθεί εύθραυστος και προσωρινός.

(Πηγή: La Repubblica, ΑΜΠΕ)

Θα ψηφίσει «θετικά» για Πρόεδρο…

matrix24.gr

Όσο περνούν οι μέρες, ο Σπύρος Λυκούδης ανοίγει ακόμη περισσότερο τα χαρτιά του για την προεδρική εκλογή. Και πλέον, σχεδόν ανοιχτά δηλώνει ότι θα υπερψηφίσει τον υποψήφιο της κυβέρνησης για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Έως προχθές, ο επικεφαλής των «Μεταρρυθμιστών» έλεγε πως «η παρούσα Βουλή πρέπει και μπορεί να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας». Ωστόσο, τώρα, μερικά μόλις 24ωρα μετά την παρουσίαση της νέας πολιτικής κίνησης την οποία συνιδρύει με τους συντρόφους του της «Μεταρρυθμιστικής Τάσης» που έφυγαν από τη ΔΗΜΑΡ, ο Σπύρος Λύκούδης λέει σχεδόν ανοιχτά ότι θα ψηφίσει Πρόεδρο, προκειμένου η χώρα να μην οδηγηθεί σε εκλογές.

«Θα ψηφίσω θετικά για Πρόεδρο της Δημοκρατίας προφανώς βέβαια σε συνδυασμό και με το πρόσωπο που θα προταθεί», επισήμανε στην εφημερίδα «Ημερησία», προσθέτοντας πως κατά τη γνώμη του, «οι πρόωρες εκλογές χωρίς άλλη διαμορφωμένη πειστική εναλλακτική πολιτική πρόταση διακυβέρνησης του τόπου, μόνο αστάθεια μπορεί να δημιουργήσουν και αδιέξοδα».

Ποια Κεντροαριστερά; Ποια Κεντροδεξιά;

του Βασίλη Πάικου , avgi.gr

Λέμε πως στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχει πολιτική έκφραση της Κεντροαριστεράς. Όχι τουλάχιστον αντάξια του ιστορικού της βάρους. Και είναι έτσι ακριβώς. Αλλά μήπως υπάρχει σήμερα Κεντροδεξιά; Όχι σκόρπιοι εδώ κι εκεί εκφραστές της, αλλά ως συγκροτημένος αυτόνομος πολιτικός φορέας.

Εάν κάποιος επιμένει να χαρακτηρίζει τη Ν.Δ. (του Σαμαρά) Κεντροδεξιά, απλώς η πολιτική επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Και οι πολιτικοί επιστήμονες θα σκίσουν τα πτυχία τους...

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως τα τελευταία πέντε χρόνια επισυνέβησαν σεισμικών διαστάσεων κοινωνικές ανακατατάξεις στη χώρα. Η κρίση αλλά και τα Μνημόνια διά των οποίων επιχειρήθηκε να αντιμετωπισθεί, έφεραν τα πάνω-κάτω κυριολεκτικά. Με τη φτωχοποίηση και την περιθωριοποίηση μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού, με τη διάλυση της μεσαίας τάξης, με την αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων, με την άρση, την ακύρωση ή την περιφρόνηση των κανόνων λειτουργίας των θεσμών.

Το γεγονός δεν θα μπορούσε παρά, με κάποιον τρόπο, να αποτυπωθεί και στο πολιτικό εποικοδόμημα. Έτσι φτάσαμε στην εντυπωσιακή ανατροπή της πολιτικής γεωγραφίας. Όπως αυτή αποτυπώθηκε στις διπλές εκλογές του 2012 και στις ευρωεκλογές του 2014.

Είδαμε λοιπόν τη Ν.Δ. να συρρικνώνεται στο ιστορικό της χαμηλό, και να παραμένει έκτοτε καθηλωμένη εκεί. Είδαμε το ΠΑΣΟΚ να συνθλίβεται και να συντηρείται πλέον μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Είδαμε τον ΣΥΡΙΖΑ να εκτοξεύεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να χτυπά ήδη με αξιώσεις την πόρτα της εξουσίας. Είδαμε την άνοδο και την πτώση της ΔΗΜ.ΑΡ. Είδαμε τη δημιουργία νέων κομμάτων, των ΑΝ.ΕΛΛ. και του Ποταμιού. Με το πρώτο να δείχνει κιόλας σημάδια προϊούσας κόπωσης, έτσι ώστε από πολλούς να αμφισβητείται η πολιτική του μακροημέρευση. Είδαμε την πολιτική περιθωριοποίηση του ΛΑΟΣ, με την εν πολλοίς απορρόφησή του από τη Ν.Δ. Είδαμε, με εύλογη πάντως απορία, το ΚΚΕ να μην είναι σε θέση να «συμμεριστεί», να διαχειριστεί ή και να ερμηνεύσει την κοινωνική κατάρρευση και βεβαίως να την αξιοποιήσει πολιτικά. Είδαμε τέλος την απο-περιθωριοποίηση της Χρυσής Αυγής και ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο με την αποκρουστική της αλήθεια.

Δεν περιμέναμε, ωστόσο, επ' ουδενί να βρεθούμε μπροστά στην εξαφάνιση από τον πολιτικό χάρτη των δύο ιστορικά ισχυρότερων, πολιτικών οικογενειών, της χώρας, της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς...

 Με εντολή Σαμαρά

Και η μεν Κεντροαριστερά έχει πλέον περιέλθει σε κατάσταση πλήρους πολιτικής ανυποληψίας, εκπροσωπούμενη σήμερα από το παρακμιακό ΠΑΣΟΚ, και έχοντας μετατραπεί σε θλιβερό παρακολούθημα της Δεξιάς. Όσες δε προσπάθειες ανάνηψης έχουν επιχειρηθεί (των 58, της Ελιάς) έχουν θεαματικά ναυαγήσει. Πράγμα που αναμένεται να συμβεί και με τη λεγόμενη Δημοκρατική Παράταξη, αν τουλάχιστον κρίνει κανείς από τα έως τώρα δεδομένα. Τα «κομμάτια και θρύψαλα» της σημερινής Κεντροαριστεράς θυμίζουν τα ιστορικά πέτρινα χρόνια του χώρου, τα οποία άλλωστε διήρκεσαν κάπου τρεις δεκαετίες. Ώσπου το 1961 έγινε δυνατό να συνενωθούν και να συγκροτήσουν την Ένωση Κέντρου υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Για να ξαναβρούν έτσι την πολιτική τους υγεία, μαζί με τα ελέη της εξουσίας.

Με την Κεντροδεξιά και με την εξαφάνισή της από τον πολιτικό χάρτη τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Η διολίσθηση του κόμματος της Ν.Δ. προς παλαιοδεξιά έως Ακροδεξιά κατεύθυνση προέκυψε ως επιλογή. Με την πλήρη εξαφάνιση από το κομματικό προφίλ κάθε «κεντρώου» χαρακτηριστικού. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πολιτική επιστήμη δυσκολεύεται να κατατάξει τη σημερινή Ν.Δ. σε κάποια από τις δύο εκδοχές της ευρωπαϊκής δεξιάς, στη φιλελεύθερη ή τη χριστιανοδημοκρατική. Έτσι, στην Ελλάδα σήμερα δεξιά υπάρχει, Ακροδεξιά υπάρχει, ακόμη και φασιστική ή ναζιστική Ακροδεξιά υπάρχει. Κεντροδεξιά όμως τίποτα, ούτε για δείγμα.

Και είναι αλήθεια πως αυτό συμβαίνει στη χώρα μας για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική της ιστορία. Καθώς, ως πολυσυλλεκτικό κόμμα, η Ν.Δ. την περίοδο της ακμής της εμπεριείχε και την Ακροδεξιά εκδοχή. Ποτέ όμως ως κρατούσα άποψη, με δεσπόζουσες τις αντίστοιχες πρακτικές. Σήμερα, οι επιλογές του Βορίδη ως «αντ' αυτού» στη Βουλή και του Γεωργιάδη ως κοινοβουλευτικού εκπροσώπου αποτυπώνουν απλώς την ήδη διαμορφωμένη πολιτική πραγματικότητα. Κι αν δεν είχε κάτσει η στραβή με τον Μπαλτάκο, δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα ήταν εκείνος που θα έδινε το στίγμα και θα εισήγαγε πολιτικές. Στίγμα σύμφωνα με τη λογική του οποίου οι χρυσαυγίτες (και όχι μονάχα οι ψηφοφόροι) δεν είναι παρά παραπλανημένα «δικά μας παιδιά». Στίγμα με αφετηριακές αναφορές στο αλήστου μνήμης Δίκτυο 21, με προωθημένες αντιμεταναστευτικές πρακτικές, με υπερεθνικιστική ρητορεία και με προσπάθεια καλλιέργειας προνομιακών σχέσεων με τα παραδοσιακά δυναμικά ερείσματα της Δεξιάς, τον στρατό, την αστυνομία, την Εκκλησία. Αυτή είναι σήμερα η ελληνική εκδοχή της Δεξιάς, με τα φιλελεύθερα στοιχεία της να ασφυκτιούν εκεί μέσα και βέβαια να μη διαθέτουν «λόγο» επ' ουδενί.

Εάν λοιπόν στην Ελλάδα σήμερα η Κεντροαριστερά δεν διαθέτει ζωτικό χώρο πολιτικής έκφρασης, είναι επειδή... έτσι τα 'φερε η κατάρα. Όμως η πολιτική εξαφάνιση της Κεντροδεξιάς ήταν επιλογή. Και μάλιστα στρατηγικού χαρακτήρα επιλογή. Ή, για να πούμε τα πράματα με τ' όνομά τους, η Κεντροδεξιά τείνει να εξαφανιστεί από προσώπου ελληνικής γης «με εντολή Σαμαρά»...

Φ. Κουβέλης: Σύσκεψη πολιτικών αρχηγών για το χρέος

badiera.gr
 

Τη σύγκληση του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για το θέμα του χρέους ζήτησε, μιλώντας στο Action 24 και τον Σεραφείμ Κοτρώτσο, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης ενώ υποστήριξε ότι πρέπει να υπάρξει πρόσκληση για συνάντηση από τον Πρωθυπουργό προς τον Αλέξη Τσίπρα.

Ο Φώτης Κουβέλης,  ξεκαθάρισε ότι η ΔΗΜΑΡ θα κατέβει αυτόνομα στις επόμενες εκλογές ενώ απέκλεισε κυβερνητική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ αν συμμετέχουν οι ΑΝ.ΕΛ. και χαρακτήρισε ασαφείς τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του “Ποταμιού”.

Σε σχέση με το σενάριο που τον ήθελε να τίθεται επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ δήλωσε ότι ουδέποτε συζητήθηκε τέτοιο ενδεχόμενο. Εκτίμησε ότι δεν θα υπάρξει πλειοψηφία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ενώ τόνισε ότι μέρος του πολιτικού συστήματος είναι προσδεδεμένο με οικονομικά συμφέροντα.

Αποσπάσματα της συνέντευξης που παραχώρησε ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς:

______________________

Για το θέμα της εθνικής συνεννόησης

Έχω τη βεβαιότητα  και επανειλημμένα  έχω μιλήσει  για την ανάγκη  μιας εθνικής συνεννόησης, με δεδομένες τις αντιθέσεις και τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων  – στο πλαίσιο  της δημοκρατικής αντιπαράθεσης –  αλλά  τίποτε δεν έγινε.

Επιμένω ότι είναι αναγκαία  η εθνική συνεννόηση  τουλάχιστον για το τεράστιο ζήτημα της  αναδιάρθρωσης του χρέους, προκειμένου να καταστεί βιώσιμο. Το χρέος δεν είναι βιώσιμο παρά τα όσα  περί του αντιθέτου ισχυρίζεται η κυβέρνηση .

Πρόταση για τη σύγκλιση του συμβουλίου των αρχηγών των πολιτικών δυνάμεων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Μπορούμε να αναζητήσουμε έναν  θεσμικό τρόπο (για να επιτευχθεί η εθνική συνεννόηση στο θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους)  όπως τη σύγκλιση  του συμβουλίου των αρχηγών των πολιτικών δυνάμεων  υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.   Πρέπει να υπάρξουν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες προκειμένου αυτή η σύσκεψη  των πολιτικών αρχηγών να υπάρξει .

Για την ατζέντα της σύσκεψης

Τα ζητήματα  που έχουν σχέση με τις οικονομικές υποχρεώσεις της χώρας έναντι των δανειστών , η  από καινού αντιμετώπιση της διαπραγμάτευσης  για την αναδιάρθρωση του χρέους  και βεβαίως εκείνη η πολιτική η οποία  μπορεί να δρομολογήσει διαδικασίες  για το αναπτυξιακό σοκ που χρειάζεται η χώρα.

Ποιοι θα μπορούσαν να συμμετέχουν σε αυτό το διάλογο

Όλες οι  δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου θα μπορούσαν να καθίσουν εκπροσωπούμενες και να συζητήσουν  για αυτό το θέμα , αλλά  αν με ρωτήσετε πόσο πιθανολογώ ότι μπορεί να υπάρξει αυτή η συνεννόηση, ας καταγράψω την απαισιοδοξία μου. Έχω την εκτίμηση, όσο και την πολιτική βεβαιότητα, ότι αυτή η πόλωση,  που θέλει να τροφοδοτήσει έναν νεόκοπο δικομματισμό,  δεν μπορεί να συναντηθεί με τέτοιου χαρακτήρα συνεννοήσεις  εθνικού περιεχομένου

Για την επιμονή των κυβερνητικών εταίρων περί της βιωσιμότητα του χρέους

Θεωρώ ότι αυτή η άποψη είναι λάθος.  Ό,τι υποστηρίζει η κυβέρνηση   – και όπως αυτό εκφράζεται – δεν είναι ειλικρινές. Δεν ανταποκρίνεται στα πράγματα . Απομακρύνομαι από την άποψη ότι λέγεται για να υπηρετηθεί το αφήγημα  της επιτυχίας, το λεγόμενο success story, αλλά και αυτό εμφιλοχωρεί ως μια πολιτική επιλογή της κυβέρνησης . Το success story είναι το αφήγημα εκείνο που  θέλει  να εμφανίζει η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της  να διαμορφώνει ελπίδες αλλά και παραδοχές ότι κάνει καλά σε αυτό το θέμα   τη δουλειά  της. Λάθος.   Απουσιάζει ο ειλικρινής λόγος .  Ο Ελληνικός λαός οφείλει να ξέρει, οφείλει να γνωρίζει ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Πρέπει να αναδιαρθρωθεί και δεν υπάρχει άλλος τρόπος από τη συστηματική και επίμονη διαπραγμάτευση , με συνεννοημένες όλες τις πολιτικές  δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου .   Πρέπει να καταστεί σαφές ότι  η Ελλάδα θέλει τη διαπραγμάτευση  και  τη διεκδικεί,  αναδεικνύοντας μάλιστα όλα εκείνα  τα στοιχεία που δικαιολογούν και αιτιολογούν  τη διαπραγμάτευση και την αναδιάρθρωση του χρέους μας.

Για το «δόγμα το φόβου»

Δράττομαι της ευκαιρίας  για να πω, από αυτό το βήμα που έχουμε προς  του Έλληνες πολίτες, ας σταματήσει η τρομοκρατία . Ας σταματήσει επιτέλους το «δόγμα του φόβου»,  ότι αν αλλάξει η πολιτική θα καταστραφεί η χώρα . Δεν θα καταστραφεί η χώρα, υπό την προϋπόθεση ότι η πολιτική που θα ασκηθεί  θα είναι επί της ουσίας προοδευτική  και ταυτόχρονα ρεαλιστική.

Για την πόλωση 

Θα έλεγα και κάτι άλλο απευθυνόμενος στις άλλες πολιτικές δυνάμεις . Κρατήστε τις διαφορές σας. Ας κρατήσουμε όλοι τις αντιθέσεις μας . Ας αντιπαρατεθούμε στην ουσία των προβλημάτων. Ειδικότερα απευθυνόμενος στον κ Σαμαρά και στον κ Τσίπρα, δηλαδή στους αρχηγούς των δύο  κομμάτων που συγκροτούν τον νεόκοπο δικομματισμό στη χώρα , να σταματήσουν να τροφοδοτούν μια τεχνητή πόλωση , η οποία απομακρύνει την πολιτική από την αντιμετώπιση των ουσιαστικών προβλημάτων του τόπου.   Οι αντιθέσεις και οι διαφορές είναι δεδομένες. Είναι  αναγκαίο στοιχείο στο πλαίσιο του δημοκρατικού διαλόγου  και της ευρύτερης δημοκρατικής ζωής του τόπου . Αλλά από κει και πέρα ο ελάχιστος κοινός τόπος πρέπει να υπάρξει. Ο ελάχιστος κοινός τόπος που υποδεικνύω επίμονα είναι,  με μια συνεννόηση, να αντιμετωπίσουμε  την αναδιάρθρωση του χρέους  και να επιδιώξουμε , με δεδομένες ας το επαναλάβω τις διαφορές μας ,  ένα αναπτυξιακό σοκ  το οποίο χρειάζεται η χώρα  και μπορεί να υπάρξει .

Για τα σενάρια περί συμμαχίας με τους ΑΝΕΛ

Η πολιτική μας, το πρόγραμμά μας, η ιδεολογία μας , αυτά που διεκδικούμε για την Ελλάδα και τους Έλληνες πολίτες, δεν έχουν καμία μα καμία  συνάφεια  με αυτά που  – δικαίωμά τους είναι –   υποστηρίζουν οι ΑΝΕΛ  υπό τον κ Καμμένο.

(…..) Σε καμία περίπτωση δεν  βλέπω  πως μπορεί να αρθρωθεί, να  συνεργαστεί και να συνδυαστεί  μια πολιτική, η οποία θα αναφέρεται  στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ και βεβαίως της ΔΗΜΑΡ. Δεν βλέπω να υπάρχει τέτοιο ενοποιητικό στοιχείο.

Για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές

Θα αυξηθούν αυτά τα χρήματα, δηλαδή τα 80 δις  θα γίνουν πολύ περισσότερα, όχι γιατί οι Έλληνες φορολογούμενοι δεν θέλουν να πληρώσουν αλλά γιατί δεν μπορούν. Κατά συνέπεια αυτό το μέτρο των πολλών δόσεων από 70 έως 100 – και βεβαίως υπάρχει κι ένα ζήτημα με ποιες προϋποθέσεις θα γίνεται αποδεκτή αυτή η ρύθμιση – έρχεται ως ένα στοιχείο ανακούφισης χωρίς να αντιμετωπίζει όμως το μείζον πρόβλημα.

Είναι αναγκαίο να εξεταστεί το ζήτημα, που έχει σχέση με την περικοπή μέρους των οφειλών των Ελλήνων φορολογουμένων, διότι η πραγματική αδυναμία των πολιτών να καταβάλουν τα οφειλόμενα στο ελληνικό δημόσιο έχει προκαλέσει τις προσαυξήσεις στα οφειλόμενα ποσά. Και είναι αναγκαίο, κατά συνέπεια να αντιμετωπιστεί στη βάση βέβαια και των δημοσιονομικών ζητημάτων που υπάρχουν αυτά τα θέματα, τα οποία έχουν δημιουργηθεί επαναλαμβάνω, στη βάση της πραγματικής αδυναμίας  των πολιτών να καταβάλουν αυτά τα πολλά και δυσβάστακτα που τους έχουν επιβληθεί ως οφειλές προς το ελληνικό δημόσιο.

Κλειστό για 6.000 ευρώ τον χρόνο!

Το σχολείο του «18 Ανω», που προσφέρει ευκαιρίες ζωής σε θεραπευόμενους τοξικομανείς δεν άνοιξε φέτος τις πύλες του, γιατί το υπουργείο Παιδείας αναζητά τα ψίχουλα που χρειάζεται για να λειτουργήσει, ενώ δεν έχει προκηρύξει τις θέσεις για εκπαιδευτικούς εδώ και δύο χρόνια.

Της Διαλεκτής Αγγελή , efsyn.gr

 Κλειστό παραμένει από την έναρξη της φετινής χρονιάς το σχολείο του «18 Ανω», λόγω έλλειψης εκπαιδευτικού προσωπικού. Το υπουργείο Παιδείας δεν έχει προχωρήσει μέχρι στιγμής στη στελέχωση του σχολείου με το απαραίτητο εκπαιδευτικό προσωπικό, η αμοιβή του οποίου κατά προσέγγιση κοστίζει μόλις 6.000 ευρώ τον χρόνο! Το σχολείο λειτουργεί από το 2001, ενώ μέχρι το 2008 τα έξοδά του καλύπτονταν από κοινοτικά κονδύλια.

 Το 2010, με τον ν. 3879/2010, το υπουργείο Παιδείας έθεσε ένα νέο θεσμικό πλαίσιο, που επέτρεπε τη λειτουργία σχολικών τμημάτων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση μέσα σε μονάδες απεξάρτησης. Ακολούθησε μια σειρά ΦΕΚ, τα οποία όριζαν λεπτομερώς τα θέματα οργάνωσης και λειτουργίας των τμημάτων, καθώς και τα ζητήματα απασχόλησης των εκπαιδευτικών στα σχολεία αυτά. Τα δύο τελευταία χρόνια το υπουργείο δεν έχει προχωρήσει σε προκήρυξη θέσεων για εκπαιδευτικούς και το γεγονός ότι το σχολείο λειτούργησε οφείλεται στο φιλότιμο των εκπαιδευτικών, που πρόσφεραν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους.

 «Καίριας σημασίας»

 «Η λειτουργία του σχολείου είναι καίριας σημασίας για τους θεραπευόμενους. Ο μέσος όρος ηλικίας είναι 28 ετών. Οι περισσότεροι παράτησαν το σχολείο στα 15 τους. Αν σκεφτεί κανείς ότι ξαναπιάνουν το διάβασμα ύστερα από 15 χρόνια και συνυπολογίζοντας τις επιπτώσεις των ουσιών, καταλαβαίνει πόσο δύσκολο ξεκίνημα είναι. Θεωρούμε τεράστια επιτυχία το γεγονός ότι τα δύο τελευταία χρόνια περίπου 45 άτομα πήραν απολυτήριο Γυμνασίου-Λυκείου, ενώ δύο παιδιά κατάφεραν να περάσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση», δηλώνει στην «Εφ.Συν.» η κλινική ψυχολόγος και επιστημονική υπεύθυνη του σχολείου, Μαρίνα Παπαδή.

 Αν και το σχολείο έχει καταθέσει, ήδη από τον περασμένο Μάιο, όλα τα απαραίτητα έγγραφα όπου περιγράφει τις ανάγκες σε εκπαιδευτικό προσωπικό, η Διεύθυνση Συμβουλευτικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού και Εκπαιδευτικών Δραστηριοτήτων (ΣΕΠΕΔ) δεν έχει κάνει τίποτα μέχρι στιγμής. Οι θεραπευόμενοι του σχολείου απέστειλαν ανοιχτή επιστολή στον υπουργό Παιδείας και σε πολιτικούς αρχηγούς και κόμματα, ζητώντας να μην κλείσει το σχολείο τους.

 Χθες, η Μ. Παπαδή συναντήθηκε με τον διευθυντή του γραφείου τού Ανδρέα Λοβέρδου, Τάσο Χρηστάκη, ο οποίος της μετέφερε τη βούληση της πολιτικής ηγεσίας να δοθεί λύση στο θέμα. Από την πλευρά της, η επιστημονική υπεύθυνη του σχολείου εμφανίστηκε επιφυλακτική, λέγοντας ότι ελπίζει φέτος να γίνουν πράξεις οι δεσμεύσεις της πολιτικής ηγεσίας.

Ιταλία: Προς επανέκδοση η ιστορική εφημερίδα της Αριστεράς l'Unità;

Με τη βοήθεια και του Δημοκρατικού Κόμματος

Ο Ιταλός εκδότης Γκουίντο Βενετσιάνι εξέφρασε ενδιαφέρον για να αναλάβει την επανέκδοση της εφημερίδας l'Unità, η οποία είχε αναγκαστεί να αναστείλει την έκδοσή της, στα τέλη του περασμένου Ιουλίου, λόγω οικονομικών προβλημάτων.

Ο κ. Βενετσιάνι, εκδότης ιταλικών περιοδικών life style, αναμένεται να επισημοποιήσει την πρότασή του μέχρι το τέλος του μηνός.

Το ενδιαφέρον του εκδότη επιβεβαίωσε στην συντακτική ομάδα της εφημερίδας ο ταμίας του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος Φραντσέσκο Μπονιφάτσι.

Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες, ο k. Βενετσιάνι προτίθεται να διαθέσει περίπου 10 εκατομμύρια ευρώ, ενώ το Δημοκρατικό Κόμμα φέρεται αποφασισμένο να προχωρήσει σε αύξηση του ποσοστού των μετοχών του, οι οποίες, στην εταιρία που εξέδιδε την Unità μέχρι τον περασμένο Ιούλιο, δεν ξεπερνούσαν το 0,069% του συνόλου του μετοχικού της κεφαλαίου.

«Θέλω να μετατρέψω την Unità σε μια μεγάλη, λαϊκή εφημερίδα, η οποία να παρουσιάζει και να εξηγεί με απλό τρόπο τα όσα συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο», δήλωσε ο Γκουίντο Βενετσιάνι, σε συνέντευξή του προς την εφημερίδα του Τορίνο La Stampa.

Η εφημερίδα είχε ιδρυθεί τον Ιανουάριο του 1924 από τον τότε ηγέτη του ΚΚ Ιταλίας Αντόνιο Γκράμσι σαν επίσημο κομματικό όργανο, «εφημερίδα των εργατών και των αγροτών».

Υποστήριζε, από το 1991, τα κεντροαριστερά διάδοχα σχήματα του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, κατά σειρά το Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς, τους Δημοκράτες της Αριστεράς και το Δημοκρατικό Κόμμα.

Το κατά Λυκούδη “ψευδοκοινωνικό”

Του Γιώργου Σιακαντάρη , badiera.gr

Ο Σπύρος Λυκούδης και ως πολιτικός και ως άνθρωπος είναι ιδιαιτέρως συμπαθής. Αν όμως ενδιαφέρεται για τη σύγκληση των δυνάμεων, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εκπροσωπούν τις δυνάμεις του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας,  τότε στην πρότασή του για την απαραίτητη αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, εκτός από “την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας”,  θα έπρεπε να μη ξεχνά να αναφέρει και την ενίσχυση του κράτους παροχής κοινωνικών υπηρεσιών.  Αυτό το κράτος είναι προϋπόθεση  κάθε σοσιαλδημοκρατικού παραγωγικού μοντέλου ανάπτυξης.

Αν όμως τα παραπάνω εκφράζουν το «ψευδοκοινωνικό»  ζήτημα, όπως υποστηρίζει ο Σπύρος Λυκούδης, το οποίο αποτελεί και τον «μεγαλύτερο εχθρό της κοινωνίας», πάλι σύμφωνα με τα λεγόμενά του, τότε πολύ φοβάμαι ότι μάλλον μιλάμε για άλλη πολιτική οικογένεια.

Αυτό  το ψευδοκοινωνικό ζήτημα δεν είναι τίποτα άλλο από το πρόβλημα της μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων σε συνθήκες δημοκρατίας. Πουθενά δεν υπάρχει χώρος του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας και της ανανεωτικής αριστεράς  χωρίς το αίτημα της άρσης των κοινωνικών ανισοτήτων να είναι κεντρικό του πρόταγμα.

Στον λόγο του Σπύρου Λυκούδη δεν γίνεται καμία αναφορά στις κοινωνικές ανισότητες. Εκτός και αν η πολιτική του πρόταση συγχέεται με το Φιλελεύθερο Κέντρο ( παρακαλώ να μη γίνει σύγχυση με τον κλασικό Φιλελευθερισμό, μήτρα κάθε προοδευτικής κίνησης) . Σ’ αυτή την περίπτωση όμως αναμφισβήτητα μιλάμε για άλλη πολιτική οικογένεια.

Homo Πασόκους

του Νίκου Μπογιόπουλου , enikos.gr

 «Όλοι οι Έλληνες κρύβουν μέσα τους 

        έναν… μικρό Άκη Τσοχατζόπουλο»!

Πρόκειται για διαπίστωση της κυρίας Ελένης Κούρκουλα. Η κυρία Κούρκουλα, εκτός από μεγάλη ηθοποιός (έλαμψε μεταξύ άλλων στο ρόλο της «Σελήνης» στη «Λάμψη» του Φώσκολου), εκτός από μεγάλη πολιτικός (έλαμψε στο ρόλο της υφυπουργού Παιδείας επί Σημίτη), αναδεικνύεται και μεγάλη ψυχολόγα…

    Θα μας πείτε τώρα: Και τι νόημα έχει τι λέει η Κούρκουλα; Καμία σημασία δεν έχει. Εκτός από μία: Ότι κάτι τέτοιες δηλώσεις αποδεικνύουν ότι σπάνια βρίσκεις  «ΠΑΣΟΚο» που να υπηρέτησε το σύστημα της σαπίλας και της παρακμής από θέσεις εξουσίας και να μην «κρύβει ένα μικρό Πάγκαλο μέσα του».   

     Διευκρινίζουμε ότι ουδόλως μας απασχολεί το πρόσωπο της κυρίας Κούρκουλα και ως εκ τούτου ουδέποτε θα χαραμίζαμε ακόμα κι έναν λίβελλο για μια κυρία που ως Ελληνίδα – κατά τα λεγόμενά της – κρύβει μέσα της ένα μικρό Ακη Τσοχατζόπουλο. Και πηγαίνουμε παρακάτω. Πάμε στην λογική που αποπνέουν δηλώσεις όπως η παραπάνω.

    Κατ’ αρχάς και για να συνεννοούμαστε: Όταν λέμε «ΠΑΣΟΚος» δεν εννοούμε τον ταλαιπωρημένο ψηφοφόρο. Εννοούμε εκείνο το «χαλασμένο» είδος μέχρι το μεδούλι που αφού πρωτοστάτησε στο σύστημα της Κόπρου κατόπιν εμφανίζεται με ύφος κατήγορου για να απαγγείλει στα ίδια του τα θύματα την κατηγορία: «Όλοι μαζί τα φάγαμε»!

    Το είδος αυτό το συναντάς παντού. Το ακούς να μιλά, το βλέπεις να γράφει, το παρακολουθείς να  παπαγαλίζει το ποίημα της ημέρας με την ίδια αυθάδεια και την ίδια αγένεια, όπως τότε που είχε στήσει πρώτο στασίδι πίστα στο άρμα της πολιτικής αθλιότητας.

    Ενίοτε πρόκειται για θλιβερά ανθρωπάκια που όλο και κάπου χωμένα ήταν στο σύστημα που υπηρέτησε το βούρκο. Που η θλιβερή ύπαρξή τους έδινε ανελλιπώς το παρών στα γκαλά της μπόχας και της ξεδιαντροπιάς.

    Βουτηγμένοι στο πατσουλί της σήψης, σαπρόφυτα και ασπάλακες, που αντί να απολογούνται για την κατρακύλα τη δική τους και το κακό που προκάλεσαν στην κοινωνία, τώρα πασχίζουν να κατασκευάσουν και όλους τους υπόλοιπους σαν τα μούτρα τους.

    Βουτηγμένοι μέσα στο «πλυντήριο» της ηθικής τους αναπηρίας. Μέλη του θιάσου που αφού παρήγαγε, αναπαρήγαγε, ξέπλυνε και κουκούλωσε από Βατοπέδια και υποκλοπές μέχρι χρηματιστήρια, «μίζες» και «Ζήμενς», τώρα κουνάει και το δάκτυλο!

    Αγενείς. Αυθάδεις. Με ύφος λιμοκοντόρου που καμώνεται την «ευπρέπεια». Βαποράκια της αναξιοπρέπειας και λιβανιστήρια της παρακμής. Με μια μόνιμη έγνοια: Σε ποιο στρατόπεδο της καταισχύνης να τρέξουν να ενσωματωθούν. Στο πράσινο ή στο γαλάζιο; Στους Βένετους ή στους Πράσινους; `Η μήπως και στους δύο;...

    Έκτισαν το κράτος των τρωκτικών, της αναξιοκρατίας, του κομματικού ρουσφετιού, των πελατειακών συμπεριφορών και της «μαύρης» συναλλαγής  κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση εκείνης της πολιτικής που κατέστησε λαϊκή ρήση ότι «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Και τώρα τι κάνουν; Κοιτάζονται στον καθρέφτη και γι’ αυτό που βλέπουν προσπαθούν να λερώσουν και να συκοφαντήσουν - ως συνυπεύθυνη! - ολόκληρη την κοινωνία!

    Ποιοι!; Αυτοί και οι φίλοι τους, οι σεσημασμένοι της άφατης υποκρισίας, που  οικοδόμησαν ένα πολιτικό σύστημα το οποίο έχει για προμετωπίδα του εκείνο το πάλαι ποτέ απίθανο πρωθυπουργικό απόφθεγμα : «Έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του»!

    Ποιοι!; Αυτοί που δικό τους είναι το καθεστώς που φτιάχτηκε με  υλικά το «έχω μέσο», «έχω δόντι», «έχω βύσμα», «έχω και μπάρμπα στην Κορώνη». Το δικό τους πολιτικό καθεστώς, το καθεστώς της μίζας και της αρπαχτής, των «κουμπάρων» και των «αναψυκτηρίων», των υποβρυχίων που «γέρνουν» και των «εξοπλιστικών», είναι το ίδιο καθεστώς πάνω στο οποίο μεγαλούργησε το «φακελάκι» και το «τσάκω ρε μάγκα τόσα και προχώρα».

    Κι όμως! Αυτοί είναι εκείνοι που το παίζουν κήνσορες και τιμητές! Ε, λοιπόν,

• αυτός ο πασίγνωστος τύπος του «άλλα λέω, άλλα εννοώ, άλλα πιστεύω κι άλλα κάνω»,
• αυτός ο σουρεαλισμός,
• αυτή η αποθέωση του τίποτα,
• αυτή η ασύλληπτη διαστροφή των εννοιών,
• αυτή η ακατάβλητη πορεία βιασμού της κοινής λογικής,
• αυτή η αγέρωχη διαστρέβλωση του οτιδήποτε,
• αυτή η απαράμιλλη εμμονή στο ψεύδος, τη δημαγωγία και την παραποίηση,
•  αυτό το αναπάντεχο θράσος να αυτοανάγεται ο «πάτος» σε «αφρό»,
• αυτό το παγκόσμιο υπόδειγμα εξαχρείωσης για το πώς χωρίς ίχνος ντροπής μπορεί κανείς να αυτοθαυμάζεται όταν βαφτίζει το «μαύρο - άσπρο»,

έχει ένα και μόνο όνομα, έχει έναν και μόνο τρόπο, έχει μία και μόνο φράση για να περιγραφεί: «Homo ΠΑΣΟΚους»!