Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΕΤΡΑΚΟΥ μέλους της Κ.Ε. της ΔΗΜΑΡ
Η συντριβή της Δημοκρατικής Αριστεράς στις ευρωεκλογές έκλεισε έναν κύκλο λαθών της ηγετικής ομάδας που τη διαχειρίστηκε κατά το δοκούν από τη δημιουργία της. Το κλείσιμο αυτού του κύκλου επισφραγίστηκε με την παραίτηση του σ. Φώτη Κουβέλη από την ηγεσία της Δημοκρατικής Αριστεράς και την, αναπόφευκτη, προκήρυξη του Συνεδρίου που θα επιλέξει τη νέα ηγεσία ως μόνο αρμόδιο όργανο.
Η απουσία καταστατικού και η λειτουργία του κόμματος με «καταστατικές αρχές» αποδείχθηκαν ολέθρια επιλογή, συνειδητή όμως κάποιων, που δεν ήθελαν εξαρχής ένα κόμμα τεχνικά θωρακισμένο και προτιμούσαν θολές λειτουργίες για να ψαρεύουν σε αυτές.
Χάρη σ' αυτές τις θολές λειτουργίες ένας ικανός αριθμός περιοδευόντων «παικτών», ταυτισμένων με το παλαιό πολιτικό σύστημα, έκαναν το πέρασμά τους από τη Δημοκρατική Αριστερά, χωρίς καμία νομιμοποίηση από εσωκομματικές διαδικασίες. Ολοι για να αλλοιώσουν τις επιλογές των μελών που δημιούργησαν τη Δημοκρατική Αριστερά.
Την κεντρική ευθύνη για αυτό το «σύστημα» μέσα στη Δημοκρατική Αριστερά, υπεράνω των τυπικών δομών του κόμματος, την είχε ο πρώην γραμματέας του κόμματος και δεδομένος διάδοχος, μέχρι τη στιγμή της μεταξύ τους ρήξης, του προέδρου.
Το ζητούμενο όλο αυτό το διάστημα, από τη δημιουργία μέχρι σήμερα, δεν ήταν το κόμμα να αποτελεί τη συλλογική έκφραση των μελών του, αλλά μέσω των μηχανισμών τα μέλη να νομιμοποιούν τις όποιες επιλογές της ηγεσίας. Ο καθ' ημάς Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός ή ένας ανανεωτικός νέο σταλινισμός. Οποια διαφορετική φωνή -Αριστερό Δίκτυο- δεν ήταν παρά παραφωνία στις σοφές επιλογές και όφειλε ή να υποταχθεί ή να αποχωρήσει από το κόμμα.
Η στροφή της εξόδου από την κυβέρνηση δημιούργησε φυγόκεντρες δυνάμεις, με αποτέλεσμα πολλά στελέχη του μηχανισμού που ζούσαν πλέον με την εξουσία ή/και την προσδοκία της, δεν μπόρεσαν να αποδεχθούν την αλλαγή και διαμόρφωσαν πλέον μια νέα αντιπολίτευση που επιθυμούσε τη συνεργασία και τη στελέχωση του Παλαιού Καθεστώτος και του πολιτικού του προσωπικού, με επικεφαλής της τον πρώην γραμματέα.
Η «νέα» ηγετική ομάδα που προέκυψε από το 2ο Συνέδριο ζήτησε και έλαβε την ανοχή να πάει με το πολιτικό πρόταγμα που αποφάσισε, σε μεγάλο βαθμό αντίθετα από τις αποφάσεις του 2ου Συνεδρίου, το κόμμα στις αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές εκλογές.
Οι επιλογές αυτές τιμήθηκαν από το 1,23% του εκλογικού σώματος, σηματοδοτώντας τη συντριπτική ήττα της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Αυτό που πραγματικά σημαίνει το 1,23% είναι η συνολική απόρριψη από το εκλογικό σώμα, αλλά κυρίως από τον κόσμο της Αριστεράς και δη της Ανανεωτικής, μιας μηχανιστικής πολιτικής πρότασης, κάτι άγνωστο, το μηχανιστικό, μέχρι τώρα για την Ανανεωτική Αριστερά, που νόμιζε πως θα ξεγελούσε τον κόσμο και θα συγκέντρωνε ψήφους, προσπαθώντας να χωρέσει τους πάντες και χωρίς να λέει τίποτα.
Αυτή η πολιτική πρόταση αποδόμησε και τον σ. Φώτη Κουβέλη και τον οδήγησε στην παραίτηση.
Υπό αυτές τις συνθήκες, το κόμμα οδηγείται στο 3ο Συνέδριό του.
Με την εμπειρία των λαθών του καλείται να ξεκαθαρίσει την πολιτική του πρόταση και την κυβερνητική του προοπτική. Ή με το Παλαιό Καθεστώς ή με την Προοδευτική κυβερνητική προοπτική. Και με τα δύο, δεν γίνεται.
Το δίλημμα Μνημόνιο ή όχι αφορά άλλους και μάλλον δεν αφορά το μέλλον.
Αυτό που αφορά το μέλλον, άλλη μία φορά, είναι με ποιες δυνάμεις θα συνταχθούμε: με της εργασίας ή του κεφαλαίου. Η επιλογή αυτών της εργασίας είναι προφανής.
Ταυτόχρονα, πρέπει να επιλέξουμε αν θα συνταχθούμε με τις δυνάμεις που οδήγησαν στην κρίση και δίνουν τη μητέρα των μαχών για τη διατήρηση της ηγεμονικής διαχείρισης του κράτους ως λάφυρου ή συντασσόμενοι και με τις άλλες προοδευτικές δυνάμεις να βοηθήσουμε σε μια νέα αριστερή διακυβέρνηση που με βεβαιώτητα δεν θα είναι εύκολη, επιβάλλοντας και παρακολουθώντας τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν την κοινωνία σε έναν πραγματικό εξευρωπαϊσμό και την ισοτίμησή της με αυτές των υπόλοιπων κρατών-μελών.
Τον εξευρωπαϊσμό -αξιοκρατική, θεσμική λειτουργία του κράτους- που με τη σειρά του θα γίνει μοχλός παρέμβασης στην εξέλιξη της ίδιας της Ευρώπης.
Σε ένα κόμμα μελών, όπως φιλοδοξούσε να είναι εξαρχής η Δημοκρατική Αριστερά, η πολιτική συμφωνία (και η τήρησή της) είναι το πρόταγμα του 3ου Συνεδρίου.
Με δεδομένη την παραίτηση του Φώτη Κουβέλη και των στελεχών της ηγετικής ομάδας, μαζί και με αυτά τα επαγγελματικά στελέχη, και ίσως κυρίως αυτά, που δεν παραιτήθηκαν αλλά φέρουν και το μεγαλύτερο βάρος των πολιτικών λαθών της Δημοκρατικής Αριστεράς, το 3ο Συνέδριο καλείται να εκλέξει και τη νέα ηγετική ομάδα που θα αναλάβει την ευθύνη του κόμματος της Ανανεωτικής Αριστεράς, τιμώντας αυτή τη φορά τις επιλογές των μελών και την ιστορική παρακαταθήκη του χώρου.
Ενα νέο πολιτικό προσωπικό, όχι απαραίτητα ηλικιακά, και ένας νέος επικεφαλής στην υλοποίηση της πολιτικής του κόμματος θα είναι τα εχέγγυα της νέας πορείας της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Η Δημοκρατική Αριστερά ήρθε στο πολιτικό σκηνικό για να εκφράσει το υπαρκτό και σημαντικό κομμάτι του πολιτικού φάσματος και του εκλογικού σώματος που αναφέρεται στην Ανανεωτική Αριστερά. Οι πολιτικές της ρίζες είναι βαθιές.
Ολοι όσοι πιστεύουμε στις ιδέες και τις αξίες της Ανανεωτικής Αριστεράς είμαστε εδώ για να την υπηρετήσουμε.
του Γιάννη Παντελάκη , 
Μαρία Χούκλη ,
