Κουβέλης για Βενιζέλο: Εχει χάσει την ψυχραιμία του

iefimerida.gr

Ο Φώτης Κουβέλης απάντησε στις επικρίσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου πως η ΔΗΜΑΡ είπε ότι λειτουργεί πολύ συχνά παρασιτικά σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζοντας ότι «ο κ. Βενιζέλος έχει χάσει την ψυχραιμία του».
Μιλώντας στον Αθήνα 984, ο κ. Κουβέλης κατηγόρησε τον κ. Βενιζέλο ότι «αντιλαμβάνεται τα πολιτικά δρώμενα ως προσωποποιημένες συμπεριφορές. Ας χαίρεται τον πολιτικό του πολιτισμό και τα όσα επέλεξε να πει για τη Δημοκρατική Αριστερά και τον αγώνα που κάνει η Δημοκρατική Αριστερά». Μάλιστα πρόσθεσε «πρέπει να αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε ότι έχουμε έναν ανακαθορισμό και των πολιτών και της πολιτικής και αυτόν τον ανακαθορισμό είναι τουλάχιστον λάθος να τον εκλαμβάνει ο άλλος ως μία "παρασιτική" πολιτική».
Υπενθυμίζεται πως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μεταξύ άλλων, είχε χαρακτηρίσει τον κ. Κουβέλη αντίπαλο, ενώ για τη ΔΗΜΑΡ είπε ότι λειτουργεί πολύ συχνά παρασιτικά σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ, προσπαθώντας «να αντλήσει κάποια μικρά πραγματάκια, ένα στέλεχος, μια ιδέα.. ».

Οι περισσότεροι υποψήφιοι ευρωβουλευτές και δημοτικοί σύμβουλοι είναι δημόσιοι υπάλληλοι

iefimerida.gr


Άτομα που λίγο ή πολύ έχουν λύσει το οικονομικό τους είτε λόγω συνταξιοδότησης, είτε λόγω της θέσης που κατέχουν στο δημόσιο, κυριαρχούν στα ψηφοδέλτια των κομμάτων για τις ευρωεκλογές και των υποψηφίων δημάρχων για τις δημοτικές εκλογές.
Από την κατηγορία των συνταξιούχων, δυναμική είναι η παρουσία τέως βουλευτών ευρωβουλευτών και άλλων πρώην στελεχών του δημοσίου τομέα, ενώ από τους εν ενεργεία, αθρόα είναι η συμμετοχή συνδικαλιστών του δημοσίου τομέα, πανεπιστημιακών και άλλων δημοσίων υπαλλήλων.
ΣΥΡΙΖΑ: οι 27 από τους 42 υποψήφιους ευρωβουλευτές στο δημόσιο
Είναι χαρακτηριστικό ότι η μεγάλη πλειοψηφία των υποψηφίων ευρωβουλευτών του Σύριζα, δηλαδή οι 27 από τους 42, έχουν άμεση εξάρτηση από το δημόσιο. Αλλοι ώς καθηγητές Πανεπιστημίου, άλλοι ως  καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης και άλλοι ως εργαζόμενοι σε άλλες υπηρεσίες.

ΝΔ: 13 υποψήφιοι στο δημόσιο
Στο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας, οι εξαρτώμενοι από το δημόσιο ανέρχονται σε 13 και είναι όσοι και στο Κ.Κ.Ε., ενώ στο ψηφοδέλτιο της ΔΗΜΑΡ καταγράφονται 14 παρουσίες. Στα ίδια έπίπεδα κινούνται και οι μισθοδοτούμενοι από το κράτος υποψήφιοι της Ελιάς που αριθμούν λίγο πιο κάτω από το Ποτάμι, όπου οι 11 από τους 22 υποψηφίους που ανακοινώθηκαν, προέρχονται από το δημόσιο.
Και στα ψηφοδέλτια δημάρχων δημόσιοι υπάλληλοι
Ισχυρή, όμως, είναι η παρουσία των προερχόμενων από το δημόσιο και στα ψηφοδέλτια των υποψηφίων δημάρχων της Αθήνας, όπου αποτελούν το 50% του συνόλου των υποψηφίων και συγκεκριμένα 22 σε σύνολο 42 στους συνδυασμούς Καμίνη και Σακελλαρίδη, 21 στο συνδυασμό Σπηλιωτόπουλου και 9 στο συνδυασμό Κασιδιάρη.

ΑΠΟ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ TOY ΚΩΣΤΑ ΔΙΑΚΟΥ ΣΤΟ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ: ΓΙΑ ΤΟ ΡΕΜΑ ΤΗΣ «ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΗΣ»

30 Απριλίου 2014 

ΗΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ

Αρχική τοποθέτηση
Το ρέμα της Πικροδάφνης δεν διατρέχει μόνο τον Δήμο τηςΗλιούπολης. Η Πικροδάφνη έχει μήκος που είναι πολύ μεγαλύτερο. Επομένως η  οποιαδήποτε διευθέτηση που μπορεί να γίνει σεένα κομμάτι ενός δήμου, δημιουργεί πρόβλημα στα άλλα τμήματα του, που βρίσκονταιμάλιστα στα διοικητικά όρια άλλων Δήμων. Καιέχει τεράστια σημασία για την οικολογική ισορροπία στην περιοχή.

Κατά συνέπεια η ερώτησή μου είναι εάν υπάρχει γενικότερησυναίνεση των αρμοδίων Δήμων. Ειδικότερα απόφαση ή συναίνεση του ΔήμουΗλιούπολης. Υπήρξε μια κάποια συζήτηση του συντονιστικού που υπάρχει εκεί γιατην Πικροδάφνη και το συγκεκριμένο θέμα; Γιατί ακούω και για τοποθέτηση συρματοκιβωτίωνπου είναι εξ αρχής απορριπτέο από τους ευαισθητοποιημένους πολίτες εκεί. Επομένως δεν ισχύει το απλοϊκό "διώχνουμεαριστερά και δεξιά τα χώματα".
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
 
Δευτερολογία (μετά και τη τοποθέτηση του Δημάρχου Ηλιούπολης)
Αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες,
 Δεν έχω κανένανλόγο να αμφισβητήσω τα όσα μας είπε ο κ. Δήμαρχος σε ότι έχει σχέση με τηντήρηση κάποιων προδιαγραφών οι οποίες ισχύουν για το ρέμα της Πικροδάφνης, στοσυγκεκριμένο όμως Δήμο.
Η πραγματικότητα όμως για εμάς τους οικολόγους είναι ότι το ρέμα της Πικροδάφνης αποτελεί πηγή ζωήςκαι οικολογικής ισορροπίας σε ολόκληρο το μέτωπο, ξεκινώντας από τον Καρέα στον Υμηττό και περνώντας από τον Αγ. Δημήτριο φτάνει κάτω στο Δέλτα του στην περιοχή Φαλήρου.
Ξέρω ότι υπήρξαν αντιδράσεις πχ από το Π. Φάληρο ή απόεπόμενους δήμους από την Ηλιούπολη για κάποια προβλήματα σε προηγούμενεςπεριπτώσεις κίνησης του ρέματος και με κάποιες επιλογές που είχαν γίνει για ναδιαμορφωθεί το ρέμα στην Ηλιούπολη.

‘Αρα αυτό που θα μας υποχρεώσει να μην ψηφίζουμε και νακρατήσουμε θέση λευκού είναι το γεγονός ότι όχι μόνο δεν συμφωνούμε με το θέμα αυτό της ημερήσιας διάταξης αλλάκαι γιατί για εμάς απαιτείται μιασυνολική μελέτη όλου του ρέματος από τον Αγ. Δημήτριο μέχρι το Φάληρο, ώστε ναβρεθούν οι τρόποι εκείνοι που θα διατηρήσουν την οικολογική ισορροπία στοσύνολο του ρέματος κι έτσι να μην υπάρχουν ασχεδίαστες συνολικά επεμβάσεις διαμόρφωσηςώστε η μία να επιβάλει τετελεσμένα γεγονότα σε άλλες περιοχές.

Χρειάζεται γενικότερος σχεδιασμός που να κινείται μεπυρήνα την διατήρηση του οικολογικού αποτυπώματος του συγκεκριμένου ρέματος.  

Κώστας Διάκος (Οικολόγος)
Περιφερειακός Σύμβουλος Αττικής
Αττική Οικολογική Απάντηση

Υποψήφιος Αντιπεριφερειάρχης Κεντρικού Τομέα Αθήνας
ΜΕ ΤΗΝ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
 

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: Στοιχεία για το ρέμα της Πικροδάφνης
Το ρέμα της Πικροδάφνης είναι ένα από τα ελάχισταεναπομείναντα ρέματα της Αττικής, το οποίο εξακολουθεί να διατηρεί ορισμένασημαντικά υδρομορφολογικά και βιολογικά χαρακτηριστικά του. Το εν λόγω ρέμαπηγάζει από τα δυτικά πρανή του Υμηττού, στην περιοχή του Καρέα, διέρχεται μέσααπό τον αστικό ιστό της πόλης και συγκεκριμένα από τους Δήμους Βύρωνα,Ηλιούπολης, Αγίου Δημητρίου, Παλαιού Φαλήρου και εκβάλλει στη θάλασσα εντός τωνορίων του Δήμου Αλίμου. Το ρέμα της Πικροδάφνης είναι ένα από τα ελάχισταεναπομείναντα ρέματα της Αττικής, το οποίο εξακολουθεί να διατηρεί ορισμένασημαντικά υδρομορφολογικά και βιολογικά χαρακτηριστικά του. Το εν λόγω ρέμαπηγάζει από τα δυτικά πρανή του Υμηττού, στην περιοχή του Καρέα, διέρχεται μέσααπό τον αστικό ιστό της πόλης και συγκεκριμένα από τους Δήμους Βύρωνα,Ηλιούπολης, Αγίου Δημητρίου, Παλαιού Φαλήρου και εκβάλλει στη θάλασσα εντός τωνορίων του Δήμου Αλίμου.
Η υδρολογική του λεκάνη έχει έκταση 22,4 km² καιμέσο υψόμεντρο 260m, ενώ το μεγαλύτερο τμήμα του βρίσκεται εντός του αστικούιστού της Πρωτεύουσας. Από το συνολικό μήκος του ρέματος(9.300 m περίπου), τα 6.000 m περίπου διατηρούν ακόμα τηνφυσική του κοίτη, ενώ τα υπόλοιπα είναι εγκιβωτισμένα.
Το φυσικό περιβάλλον του ρέματος Πικροδάφνηςείναι  σε ένα βαθμό υποβαθμισμένο, λόγω αστικών πιέσεων και πιοσυγκεκριμένα λόγω της ανεξέλεγκτης δόμησης στην παρόχθια ζώνη, την κατά τόπουςπαράνομη απόρριψη απορριμμάτων και της διευθέτησης της φυσικής κοίτης. Το ρέμαπαρουσιάζει ροή τους σχεδόν όλο το έτος, ενώ χαρακτηρίζεται, σε τμήματα του,από την παρουσία μαιάνδρων, πλημμυρικών όχθων και μικρών ταμιευτήρων.
Το ρέμα της Πικροδάφνης συμπεριλαμβάνεται στα ρέματα τηςΑττικής που έχουν χαρακτηριστεί ως Ιδιαίτερου Περιβαλλοντικού Ενδιαφέροντος(ΦΕΚ 281Δ/1993)

Ηλιοβασίλεμα στις εκβολές του ρέματος

Τα επίθετα του «διακοσμημένου ψεύδους»

του Παντελή Μπουκάλα , kathimerini.gr

Το προεκλογικό πεδίο σπάνια προσφέρεται για την καλλιέργεια μιας πολιτικής αντιπαράθεσης στηριγμένης σε γλώσσα τεκμηριωτική που να αναδεικνύει το συγκεκριμένο. Αντίθετα, μνημονεύοντας τον Ανδρέα Εμπειρίκο, θα λέγαμε πως είναι ακριβώς ο χώρος όπου «το ρήμα εκτοπίζεται και άρχουν παντού τα επίθετα, θετά παιδιά της συμμορφώσεως και του διακοσμημένου ψεύδους». Και μάλιστα τα επίθετα, στον υπερθετικό τους βαθμό, είτε την καταγγελία υπηρετούν είτε τις υποσχέσεις κι εκείνες τις θαυμάσιες «κάθετες δεσμεύσεις» του πασοκικού λεξιλογίου, που (όπως και ο πασοκισμός εν γένει) έχει διαχυθεί προς πάσαν κατεύθυνση, πιστοποιώντας πως οι κυβερνήσεις πέφτουνε, τα κόμματα καταρρέουν, μα οι «ιδέες» μένουν.

Υπήρχε η ελπίδα ότι η τριπλή κάλπη (για δημάρχους, περιφερειάρχες και ευρωβουλευτές) θα ευνοούσε την ενηλικίωση και τη γείωση της πολιτικής σύγκρουσης. Γιατί, πέραν της πίεσης που θα ασκήσουν τα αποτελέσματα ως προς την ημερομηνία διεξαγωγής των εθνικών εκλογών, δεν είναι λίγα όσα θα κριθούν λήγοντος του Μαΐου: η εκπροσώπησή μας στην Ευρώπη πρώτα πρώτα – ποια θα είναι και ποια οράματα θα την κινητοποιούν. Σε μια Ευρώπη που ούτε ενωμένη είναι ούτε δημοκρατικά διοικείται ούτε απαρτίζεται από ισότιμα έθνη. Μια Ευρώπη που δυσφορεί ή (στο μεσογειακό τμήμα της) στενάζει από τη μηχανιστική πολιτική αλλεπάλληλων προγραμμάτων μονόπλευρης λιτότητας που ογκώνουν εφιαλτικά την ανεργία. Μια Ευρώπη όπου η Ακροδεξιά, με εκδοχές που καλύπτουν όλες τις αποχρώσεις τού... μαύρου, κερδίζει συνεχώς έδαφος και το βήμα της ακούγεται κατά τόπους αρβυλοφόρο – όπως εδώ.

Δεύτερο ζήτημα, όχι ασήμαντο, η ποιότητα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οι δήμαρχοί μας, οι περιφερειάρχες, οι σύμβουλοι. Αν θα είναι δηλαδή «όλων των πολιτών τους», όπως ανέξοδα υπόσχονται, ή μόνο του κόμματός τους και της πελατείας τους, όπως πολυέξοδα -και παγίως- συμβαίνει. Αν θα αντιστέκονται στις βουλές της όποιας κυβέρνησης ή θα λειτουργούν σαν πειθαρχημένος βραχίονάς της.

Μολαταύτα, και ενώ ο καιρός πιέζει, έχουμε ανοίξει ακρίτως ποικίλα εθνικά θέματα (το Μακεδονικό και το Θρακικό, έπεται μοιραία το Κυπριακό), έχουμε ανοίξει και τα λεξικά με τα λήμματα της προδοτολογίας και της εθνικομειοδοσιολογίας, αλλά τα κεφάλαια «Ευρώπη» και «Αυτοδιοίκηση» τα αφήνουμε για αργότερα. Ή τα διαβάζουμε διαγωνίως και για να τηρηθούν τα προσχήματα. Για να φανεί ότι μιλάμε συγκεκριμένα επί του συγκεκριμένου – με τον πιο αφηρημένο τρόπο.

Δεν είναι πρωτοφανής η εθνικοποίηση των ευρωεκλογών και των αυτοδιοικητικών εκλογών. Ούτε εκ προοιμίου «απαράδεκτη», όπως κατακρίνεται. Αρκεί ν’ αφήνει ατραυμάτιστο ένα υπόλοιπο έστω του χαρακτήρα τους. Και να γίνεται με τους όρους της πολιτικής. Η οποία δεν ταυτίζεται με την πολιτικοφανή ρητορική του «διακοσμημένου» και διακοσμητικού ψεύδους.

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (1927-2014): 6 ιστορίες για τον Γκαμπίτο

Αθως Δημουλάς , kathimerini.gr

Τα παιδικά χρόνια στην Αρακατάκα

«Πολλά χρόνια αργότερα, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, ο συνταγματάρχης Αουρελιάνο Μπουενδία θα θυμόταν εκείνο το μακρινό απόγευμα που ο πατέρας του τον είχε πάει να γνωρίσει τον πάγο». Αυτή είναι η περίφημη εναρκτήρια πρόταση του μυθιστορήματος «Εκατό χρόνια μοναξιά», με τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες να έχει εξηγήσει ότι «ήταν επιβεβλημένο να χρησιμοποιήσω πάγο για την πρώτη πρόταση, επειδή στην πιο καυτή πόλη του κόσμου ο πάγος είναι κάτι μαγικό».

Ο πάγος παραπέμπει σε μια ιστορία από τα παιδικά του χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του ’30, στη μικρή πόλη της Κολομβίας Αρακατάκα, όταν ο παππούς του, ο φιλελεύθερος συνταγματάρχης Νικολάς Ρικάρντο Μάρκες, τον πήρε από το χέρι και τον πήγε σε ένα μαγαζί να δει ένα κατεψυγμένο ψάρι. «Το άγγιξα και ένιωσα ένα κάψιμο», είπε κάποτε ο συγγραφέας. Οι καθημερινές βόλτες παππού και εγγονού, οι επισκέψεις στο τσίρκο και στον κινηματογράφο, οι ιστορίες από τον πόλεμο των Χιλίων Ημερών (τον εμφύλιο του 1899) ήταν σπουδαία μαθήματα για τον μικρό Μάρκες. «Η σχέση μου με τον παππού μου ήταν ο ομφάλιος λώρος που με κράτησε σε επαφή με την πραγματικότητα». Τα βράδια άκουγε τις ιστορίες της γιαγιάς του, με φαντάσματα και νεκρούς, γεμάτες με τις δεισιδαιμονίες της μυθολογίας της Λατινικής Αμερικής. Το υπερφυσικό στοιχείο εισχώρησε στη συνείδησή του· η βάση του «μαγικού ρεαλισμού» που αργότερα θα χαρακτήριζε το έργο του είχε ως αφετηρία τα παιδικά του βιώματα. Αλλωστε η Αρακατάκα είναι το θρυλικό Μακόντο, η φανταστική πόλη από το «Εκατό χρόνια μοναξιά». Οι γονείς του απουσιάζουν. Ζουν σε άλλες πόλεις, με τον πατέρα του, έναν τυχοδιώκτη αυτοδίδακτο ομοιοπαθητικό γιατρό, να προσπαθεί να πετύχει ως φαρμακοποιός. Ο Γκαμπριέλ, το πρώτο από τα έντεκα παιδιά της οικογένειας, μεγαλώνει με τους παππούδες του και την αδερφή του. Με τους γονείς του θα βρεθεί πολύ αργότερα, σε ηλικία έντεκα ετών, αλλά η σχέση του μαζί τους δεν θα είναι ποτέ ιδιαίτερα στενή.

Δημοσιογράφος αντί δικηγόρος

Στις αρχές της δεκαετίας του ’50 βρέθηκε στην πόλη Μπαρανκίγια και, καθώς δεν είχε χρήματα να νοικιάσει ένα κανονικό σπίτι, αναγκάστηκε να ζήσει ένα χρόνο στο δωμάτιο ενός οίκου ανοχής - όταν τα χρήματά του δεν έφταναν ούτε γι’ αυτό, έδινε αντί ενοικίου στον θυρωρό  ένα αντίγραφο από το τελευταίο του χειρόγραφο. Πλέον εργαζόταν ως αρθρογράφος στην εφημερίδα El Heraldo, καθώς μια καριέρα στη δημοσιογραφία τού φαινόταν πιο συναρπαστική από τα νομικά που είχε σπουδάσει στην Μπογκοτά και την Καρταχένα, χωρίς πάντως να έχει πάρει το πτυχίο του. Οταν ο πατέρας του πληροφορήθηκε ότι δεν σκόπευε να αποφοιτήσει και ότι είχε προτιμήσει το γράψιμο από τη δικηγορία, του είπε εκνευρισμένος: «Θα καταλήξεις να τρως χαρτί!».

Φυσικά δεν ήταν μόνο η δημοσιογραφία που είχε γοητεύσει τον νεαρό Μάρκες, αλλά κυρίως η λογοτεχνία. Είχε ήδη δημοσιεύσει τα πρώτα του διηγήματα, λαμβάνοντας μάλιστα θετικές κριτικές. Παράλληλα συνέχιζε να μελετά τους μεγάλους συγγραφείς της Δύσης, θαυμάζοντας τον Κάφκα (για τη «Μεταμόρφωση» είπε ότι του θύμιζε τον τρόπο που μιλούσε η γιαγιά του), τον Τζόις, τον Χέμινγουεϊ, τη Βιρτζίνια Γουλφ και περισσότερο από όλους τον Ουίλιαμ Φόκνερ. Αργότερα, η περίοδος που εργάζεται για την εφημερίδα El Espectador στην Μπογκοτά συμπίπτει με την κορύφωση της εμφύλιας διαμάχης που έμεινε γνωστή ως «La Violencia» και ο Μάρκες στοχοποιείται από το καθεστώς λόγω της τολμηρής και φιλελεύθερης αρθρογραφίας του. Τελικά φεύγει για την Ευρώπη, όπου εργάζεται ως ανταποκριτής για την El Espectador, προσπαθώντας παράλληλα να γνωρίσει την κουλτούρα της Γηραιάς Ηπείρου. Το συμπέρασμα, σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν το εξής: «Οι περισσότεροι Λατινοαμερικανοί ανακαλύπτουν τον πολιτισμό όταν έρχονται στην Ευρώπη, για μένα όμως δεν ίσχυε το ίδιο». Δεν άργησε να επιστρέψει στον τόπο του.

Η γυναίκα της ζωής του

Μια μέρα, ενώ καθόταν ήρεμος στο «Γκραν Καφέ» του Καράκας (όπου ζούσε γράφοντας για την εφημερίδα El Momento), ο Μάρκες κοίταξε το ρολόι του, σηκώθηκε βιαστικά και είπε ότι πρέπει να προλάβει μια πτήση. Τον ρώτησαν πού πηγαίνει έτσι ξαφνικά και αυτός απάντησε: «Να παντρευτώ». Ολοι οι παρευρισκόμενοι σάστισαν, καθώς κανείς τους δεν γνώριζε ότι ο Μάρκες είχε κάποιο δεσμό. Σύμφωνα με τον ίδιο, την πρώτη φορά που είδε τη Μερσέδες Μπάρτσα, αυτός ήταν δεκαέξι ετών κι εκείνη εννέα. Ακολούθησε ένα πολυετές αλλά διακριτικό φλερτ - τα περισσότερα χρόνια η Μερσέδες αγνοούσε την ύπαρξή του. «Ο Γκαμπίτο με περίμενε να μεγαλώσω», είπε πολύ αργότερα.

Οταν η οικογένειά της μετακόμισε στην Μπαρανγκίγια, ο Μάρκες πήγαινε στο φαρμακείο του πατέρα της μήπως και τη συναντήσει, ενώ το 1950 εγκαινίασε στην εφημερίδα El Heraldo μια καθημερινή στήλη με τίτλο «Καμηλοπάρδαλη» - ήταν αφιερωμένη στη Μερσέδες, η οποία είχε μακρύ και λεπτό λαιμό. Τη στήλη υπέγραφε με το ψευδώνυμο Σέπτιμους, εμπνευσμένος από τον Σέπτιμους Γουόρεν Σμιθ, χαρακτήρα από το «Η κυρία Ντάλογουεϊ» της Βιρτζίνια Γουλφ. Τελικά, βρήκε το θάρρος να της ζητήσει να τον συνοδεύσει σε ένα χορό και αργότερα συμφώνησαν να παντρευτούν, αφού πρώτα η Μερσέδες θα ενηλικιωνόταν και θα τελείωνε το σχολείο. Μεσολάβησαν τα ταξίδια του Μάρκες στην Ευρώπη και τη Βενεζουέλα, αλλά τήρησε την υπόσχεσή του και επέστρεψε για να την παντρευτεί. Εμειναν μαζί όλη τους τη ζωή. Εκαναν δύο γιους, τον Ροδρίγο και τον Γκονσάλο. Το 1981, σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό The Paris Review, ο Μάρκες δήλωσε ότι το μοναδικό πράγμα για το οποίο μετανιώνει στη ζωή του είναι ότι δεν έκανε και μια κόρη.

Ο Μάρκες οδηγούσε το λευκό του Οπελ κάπου ανάμεσα στην Πόλη του Μεξικού και το Ακαπούλκο, εκεί όπου σκόπευε να περάσει λίγες ημέρες διακοπών μαζί με τη Μερσέδες και τα δυο τους παιδιά. Ξαφνικά έκανε αναστροφή και ανακοίνωσε στην οικογένειά του ότι οι διακοπές ακυρώνονται. Τι είχε συμβεί; Αυτό που περίμενε σε όλη του τη ζωή. Είχε σκεφτεί τι ήθελε να γράψει: ένα βιβλίο για τις ρίζες του, το μεγάλο μυθιστόρημα της Λατινικής Αμερικής.

Μια ιδέα που άλλαξε τα πάντα

Η ιστορία αγγίζει τα όρια του μύθου και δεν ξέρουμε αν η «επιφοίτηση» αφορούσε μια γενική ιδέα, ένα ευρύ σκεπτικό ή, απλώς, την πρώτη πρόταση. Οπως και αν έχει, ο Μάρκες πέρασε ενάμιση χρόνο γράφοντας. Ζούσε ήδη από το 1961 στο Μεξικό, δίνοντας σενάρια για τον κινηματογράφο, κάτι που του απέφερε για πρώτη φορά αρκετά χρήματα. Το μικρό διαμέρισμα όπου έμενε αρχικά (είχε μόνο ένα στρώμα στο πάτωμα, ένα τραπέζι και δύο καρέκλες) αντικαταστάθηκε από ένα πολυτελές σπίτι με κήπο, γραφείο και ξενώνα, ενώ αγόρασε αυτοκίνητο και έστειλε τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο. Ηταν η εποχή της άνθησης της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας και είχαν αρχίσει να ανατέλλουν συγγραφείς όπως ο Φουέντες, ο Κορτάσαρ και ο Λιόσα. Ο Μάρκες είχε μείνει πίσω, το ήξερε και βασανιζόταν. Επί ενάμιση χρόνο, λοιπόν, μόνο έγραφε και για να συντηρηθεί η οικογένειά του πούλησε το αυτοκίνητο και ό,τι άλλο μπορούσε. Ηταν μια περίοδος μεγάλων στερήσεων, στην οποία, σύμφωνα με τον ίδιο, είχε καπνίσει 30.000 τσιγάρα και χρωστούσε 120.000 πέσος! Οταν τελικά ολοκλήρωσε το χειρόγραφό του, πήγαν μαζί με τη Μερσέδες να το ταχυδρομήσουν. Το δέμα θα κόστιζε 82 πέσος. Δεν είχαν τόσα κι έτσι έστειλαν μόνο τα μισά φύλλα. Μετά έβαλαν ενέχυρο μία θερμάστρα και ένα μίξερ και έστειλαν και το υπόλοιπο. Βγαίνοντας από το ταχυδρομείο, η Μερσέδες είπε: «Γκάμπο, αυτό που μας λείπει τώρα είναι το βιβλίο να είναι χάλια». Αλλά το βιβλίο ήταν το «Εκατό χρόνια μοναξιά».

Ο Κάστρο και ο Κλίντον

«Οταν πήγα σε ένα πανεπιστήμιο στη Βόρεια Αμερική, με ρώτησαν πώς συμβάδιζαν οι πολιτικές ιδέες του πατέρα μου με τα χρήματά του και τον τρόπο ζωής του. Απάντησα όσο καλύτερα μπορούσα, αλλά δεν υπάρχει ικανοποιητική απάντηση σε αυτό το ερώτημα». Αυτόν τον προβληματισμό του, ο Ροδρίγο, ο μεγάλος γιος του Μάρκες, τον έθεσε στους γονείς του και στον Φιντέλ Κάστρο τον Αύγουστο του 1979, όταν η οικογένεια επισκέφτηκε την Κούβα. Ο Κάστρο πρότεινε αστειευόμενος στον νεαρό ότι σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να λέει ότι όλα τα χρήματα τα ξοδεύει η μητέρα του.

Η φιλία του Κουβανού ηγέτη με τον Μάρκες άρχισε το 1959, στην πρώτη επίσκεψη του συγγραφέα στην Αβάνα, μετά την άνοδο του Κάστρο στην εξουσία. Πολλά χρόνια αργότερα, τη δεκαετία του ’90, ο Μάρκες θα προσπαθούσε να μεσολαβήσει ανάμεσα στον Κάστρο και τον Μπιλ Κλίντον, σε μια απόπειρα επικοινωνίας των δύο χωρών. Ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος τον θαύμαζε και ήταν αυτός που ήρε την απαγόρευση της εισόδου του συγγραφέα στις ΗΠΑ (η οποία ίσχυε από το 1961 εξαιτίας της φιλοκουβανικής στάσης του), προσκαλώντας τον μάλιστα αρκετές φορές στον Λευκό Οίκο. Ο Μάρκες συνδέθηκε φιλικά και με τους γνωστότερους εκπροσώπους των γραμμάτων και των τεχνών της Λατινικής Αμερικής, αλλά και με αρκετούς πολιτικούς της Αριστεράς. Η πιο γνωστή ιστορία, πάντως, αφορά τον πολύ καλό του φίλο Μάριο Βάργκας Λιόσα. Η σχέση τους έληξε άδοξα το 1976, όταν σε μια κινηματογραφική πρεμιέρα ο Περουβιανός συγγραφέας υποδέχτηκε τον Μάρκες με μια γροθιά στο μάτι. «Γι’ αυτό που είπες στην Πατρίσια», του είπε. Εικάζεται πως ο Μάρκες είχε συμβουλεύσει τη σύζυγο του Λιόσα, έπειτα από μια κρίση στο γάμο τους, να ζητήσει διαζύγιο. Οι δύο άντρες δεν ξαναμίλησαν ποτέ.

Η φήμη και τα χρήματα

«Ο Ράντγιαρντ Κίπλινγκ έχει κοιμηθεί σε αυτό το κρεβάτι, όπως και ο Τόμας Μαν, ο Νερούδα, ο Αστούριας, ο Φόκνερ», σκέφτηκε και, αναστατωμένος, προτίμησε να κοιμηθεί στον καναπέ - είθισται η Σουηδική Ακαδημία να δίνει το ίδιο δωμάτιο του Grand Hotel στους νομπελίστες συγγραφείς, όταν αυτοί επισκέπτονται τη Στοκχόλμη για να παραλάβουν το βραβείο. Ο Μάρκες τιμήθηκε με το Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1982, εκφωνώντας τον περίφημο λόγο «Η μοναξιά της Λατινικής Αμερικής». Ηταν ήδη αρκετά διάσημος, αν και είχε γράψει μόνο τρία μυθιστορήματα, τρεις νουβέλες και κάποια διηγήματα. Τα χρήματα του βραβείου είπε ότι θα τα χρησιμοποιούσε για να ιδρύσει μια εφημερίδα στην Μπογκοτά και να χτίσει το σπίτι των ονείρων του στην Καρταχένα. Στη συνέχεια, βέβαια, δήλωσε ότι «ξέχασε» αυτά τα χρήματα σε λογαριασμό σε μια ελβετική τράπεζα και τα χρησιμοποίησε 16 χρόνια αργότερα για να αγοράσει το περιοδικό Cambio της Μπογκοτά.

Αν και έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του πολύ φτωχικά, από ένα σημείο και μετά έλυσε το οικονομικό του πρόβλημα για πάντα. Πλέον είχε την άνεση να ζητάει 50.000 δολάρια για μια ημίωρη συνέντευξη, ενώ διέθετε επτά σπίτια σε πέντε διαφορετικές χώρες στη Λατινική Αμερική και την Ευρώπη. Ταξίδευε πολύ, ζούσε πολυτελώς, ντυνόταν καλά και ξόδευε όσα χρήματα ήθελε. Το 2005 τον επισκέφτηκε στην Πόλη του Μεξικού ο επίσημος βιογράφος του, ο Τζέραλντ Μάρτιν. Την ώρα που κουβέντιαζαν, ο Μάρκες κοίταξε έξω από το παράθυρο. «Ξέρεις, μερικές φορές με πιάνει κατάθλιψη», είπε. Ο Μάρτιν τον ρώτησε γιατί. «Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά τελειώνουν», απάντησε εκείνος. Από το 1999 του είχε διαγνωσθεί καρκίνος στους λεμφαδένες, τον οποίο ξεπέρασε λίγα χρόνια αργότερα, αλλά εν τω μεταξύ εμφάνισε συμπτώματα άνοιας. Πέθανε από πνευμονία την Πέμπτη στις 17 Απριλίου στο σπίτι του στην Πόλη του Μεξικού.

5+1 Βιβλία για να γνωρίσετε τον Μάρκες

Εκατό χρόνια μοναξιά (1967)
Η δαιδαλώδης ιστορία τεσσάρων γενεών στη φανταστική πόλη Μακάντο, χαρακτηριστικό δείγμα του ρεύματος του μαγικού ρεαλισμού. Πούλησε περισσότερα από 30 εκατ. αντίτυπα παγκοσμίως.
Το φθινόπωρο του πατριάρχη (1975)
Η ζωή ενός Λατινοαμερικανού δικτάτορα, μιας μυθικής μορφής ακαθόριστης ηλικίας, που κυβερνά μια ανώνυμη χώρα. Σατιρική ματιά για τα καθεστώτα της εποχής.
Χρονικόν ενός προαναγγελθέντος θανάτου (1981)
Ο Μάρκες το χαρακτήρισε κάτι ανάμεσα σε νουβέλα και ψευδο-ρεπορτάζ, καθώς αναπλάθει την ιστορία μιας αληθινής δολοφονίας. Κυκλοφόρησε λίγο πριν από το Νομπέλ και έγινε αμέσως κλασικό.
Ερωτας στα χρόνια της χολέρας (1985)
Η μελαγχολική ερωτική ιστορία δύο νέων και ο παραλληλισμός της ανεκπλήρωτης αγάπης με τη θανατηφόρο ασθένεια. Θεωρείται ότι η βασική ιδέα προήλθε από την ερωτική ιστορία των γονιών του.

Ζω για να τη διηγούμαι (2002)
Ογκώδης αυτοβιογραφική αποτίμηση της ζωής του Μάρκες, όπου διαφαίνεται η εμπλοκή του προσωπικού του βιώματος στο συγγραφικό του έργο.

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: η βιογραφία του (2008)
Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Τζέραλντ Μάρτιν παρουσιάζει κάθε πτυχή της ζωής του Μάρκες, δουλεύοντας τη συγκεκριμένη βιογραφία επί 17 χρόνια.

Σε debate καλεί τους συνυποψηφίους της η Δήμαρχος Αγίου Δημητρίου Μαρία Ανδρούτσου

vimaonline.gr

Με ανοιχτή επιστολή η δήμαρχος Αγίου Δημητρίου Μαρία Ανδρούτσου καλεί σε ανοιχτό δημόσιο διάλογο (debate) τους συνυποψηφίους της προκειμένου οι δημότες να έχουν ολοκληρωμένη ενημέρωση που θα τους δώσει τη δυνατότητα να κάνουν τη σωστή επιλογή στις εκλογές της 18ης Μαϊου. 

Στην ανοιχτή επιστολή της η Δήμαρχος αναφέρει τα εξής:   

Προς

• Όλους τους υποψηφίους Δημάρχους του Δήμου Αγ. Δημητρίου
• Τοπικά και περιφερειακά ΜΜΕ

Σε λίγες μέρες, οι συμπολίτες μας θα κληθούν να επιλέξουν τη Δημοτική τους Αρχή για την επόμενη πενταετία. 
Είναι σημαντικό οι εκλογείς να φτάσουν στην κάλπη έχοντας την πλέον ολοκληρωμένη και σφαιρική ενημέρωση που θα τους δώσει τη δυνατότητα να κάνουν τη σωστή επιλογή.

Θεωρώ ότι το στόχο αυτό θα εξυπηρετούσε σημαντικά μια δημόσια συζήτηση (debate) μεταξύ των υποψηφίων Δημάρχων της πόλης μας, που θα έδινε την ευκαιρία στους συνδημότες μας, αλλά και στους εκπροσώπους των τοπικών ΜΜΕ να θέσουν ερωτήματα και να λάβουν απαντήσεις, για όλα τα θέματα που θα μας απασχολήσουν προεκλογικά.

Καλώ λοιπόν τους επικεφαλής όλων των δημοτικών συνδυασμών να προχωρήσουμε στη διαδικασία αυτή σε χρόνο, τόπο και με όρους που θα συναποφασίσουμε και με συντονιστή κοινής αποδοχής. 

Στο βαθμό που η πρόταση αυτή γίνεται αποδεκτή, παρακαλείσθε να το γνωστοποιήσετε στο e-mail info@allazoumetinpoli.gr ή στο τηλ.: 6977016613, ώστε να προχωρήσουμε στα τεχνικά ζητήματα της εκδήλωσης.

Μαρία Ανδρούτσου

Επικεφαλής της Δημοτικής Κίνησης
ΑλλάΖΟΥΜΕ την ΠΟΛΗ

Ο κατήφορος δεν έχει - πάντα - πάτο ...

του Βασίλη Παικου, www.athina984.gr


 «Έχουμε πιάσει πάτο, οπότε τώρα δεν γίνεται παρά ν' ανέβουμε»...
Πρόκειται για την οπτική του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά απέναντι στην ελληνική πραγματικότητα. Την πολιτική, την οικονομική και την κοινωνική πραγματικότητα της Χώρας. Όπως, αυτή η οπτική, αποτυπώθηκε στην πρόσφατη συνέντευξή του στο Bloomberg. 
Άποψη, ολίγον «γεωμετρική», ολίγον -θετικά ας πούμε- μοιρολατρική, με ολίγη αναφορά στη φυσική, άντε και ολίγον αναμνηστική του γνωστού τραγουδιού του Γιώργου Μαρίνου «ό,τι κατεβαίνει- ανεβαίνει». Ελάχιστα πολιτική πάντως, δεδομένου ότι στην πολιτική πραγματικότητα, παντού και πάντα, τίποτα ποτέ δεν ανεβαίνει από μόνο του. Απ' όσο χαμηλά κι αν εκκινεί. Αν οι εφαρμοζόμενες πολιτικές δεν πριμοδοτούν την άνοδο, και αν οι αντικειμενικές συνθήκες δεν την ευνοούν. Σ' αυτές τις περιπτώσεις  ισχύει η παλιά «κακή» παροιμία, που μιλάει για τον «κατήφορο που δεν έχει πάτο»...

Αλλά κι αν δεχτούμε την αισιόδοξη, περί «μοιραίας» ανόδου, οπτική Σαμαρά, αντιλαμβάνεται άραγε ο Πρωθυπουργός, τι ακριβώς σημαίνει αυτός ο -ομολογημένος από τον ίδιον- «πάτος» για τους πολίτες αυτής της Χώρας; Για τον οποίο «πάτο» μιλάει σήμερα έτσι άνετα, χαριτωμένα, ξέγνοιαστα και ανάλαφρα; Σε πόση δυστυχία και σε τι απελπισία μεταφράζεται για εκατομμύρια έλληνες; Μη αναστρέψιμη δε για τους περισσότερους. Και έχει άραγε συνειδητοποιήσει ότι έργο των χειρών του είναι η συγκεκριμένη εικόνα του ζόφου; Έργο και των δικών του χειρών, για ν' ακριβολογούμε. Με πολύ μεγαλύτερη πάντως ευθύνη επί των ώμων του, δεδομένου ότι είχε πλήρη συνείδηση των εγκληματικών πολιτικών (του κατά τη δική του ρήση «φαρμάκου που σκοτώνει»), τις οποίες στη συνέχεια εφάρμοσε με πλήρη άνεση, και εντελώς ακομπλεξάριστα. Αφού είχε φροντίσει πριν να υποβάλει δήλωση μετανοίας, για τον πρότερο αντιμνημονιακό του βίο στη Μέρκελ, μ' εκείνο το αλησμόνητο «ανθρώπινα τα λάθη»...

Στις 500 «μέτρησε», μόλις προχθές, ο βρετανικός Guardian, τις αυτοκτονίες στην Ελλάδα κατά τα τρία τελευταία χρόνια. Αυτοκτονίες από απόγνωση. Και δεν ξέρω πραγματικά αν  ο «πάτος» γι αυτούς τους 500 φυγάδες και για τις οικογένειές τους έχει επιστροφή. Μάλλον δύσκολο.


Αλλά δύσκολη, πολύ δύσκολη φαίνεται η επιστροφή από τον «πάτο» και για το κάπου 30% των ανέργων, πιο δύσκολη για το 65% της ανεργίας των νέων ελλήνων. Κι ακόμη για τις εκατοντάδες χιλιάδες τους νεόφτωχους, τους νεοάστεγους, τους νεομετανάστες. Όπως και για το -καταγεγραμμένο- ένα τρίτο των ελλήνων που ήδη ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Για όλες αυτές τις κατεστραμμένες ζωές, για τον χαμένο τους αυτοσεβασμό. Για την ισοπεδωμένη κοινωνική πραγματικότητα της Χώρας. Και δεν μπορώ στ' αλήθεια να φανταστώ με ποιόν τρόπο θα σημειωθεί αναστροφή από τον «πάτο» για τα τσαλαπατημένα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα πλήρως αποσαθρωμένα εργασιακά δικαιώματα, για την ανασκολοπισμένη Δημοκρατία, για το διαρκώς γελοιοποιούμενο Κοινοβούλιο, για το κατά σύστημα παραβιαζόμενο Σύνταγμα, για το αγρίως προσβεβλημένο Πολίτευμα.  Κι αυτά όλα έργα των χειρών του Σαμαρά είναι, με την ευγενή και πρόθυμη συνδρομή του Βενιζέλου, εννοείται.
Θα ήταν λοιπόν μάλλον φρόνιμο αν ο Πρωθυπουργός ήταν λίγο πιο προσεκτικός στις εκφράσεις του. Λίγο πιο διακριτικός, πιο σεμνός και έτσι κάπως πιο μαζεμένος στους πανηγυρικούς τόνους των προβλέψεών του. Στο κάτω-κάτω δεν δικαιούται, ειδικά αυτός, να ξεχνά ποια κοινωνία έχει απέναντί του...  

“Η δική μου Θράκη”, η δική μου προσέγγιση των ανθρώπων της Θράκης που δεν ανήκουν στην “πλειονότητα”.

27 Apr, 2014, ipyxida.gr

του Γιώργου Τσιάκαλου

Γεννήθηκα στο Σουφλί και πέρασα την παιδική μου ηλικία στην Αλεξανδρούπολη. Από πολύ μικρός έμαθα, όπως όλα τα παιδιά, να ξεχωρίζω από το ντύσιμό τους «Τούρκους» και «Κατσίβελους». Ακόμη και γι’ αυτούς που δεν κυκλοφορούσαν στην πόλη μας και γι’ αυτό δεν τους είχα δει ποτέ, τους «Πομάκους», γνώριζα κάποια πράγματα: ότι οι άλλοι -οι αρχές- τους έλεγαν «Βούλγαρους», και γι’ αυτό δεν μπορούσαν εύκολα να φεύγουν από τα χωριά τους και να πηγαίνουν όπου θέλουν, έπρεπε να τους το επιτρέψει ο χωροφύλακας. Με τους «Πομάκους» ένιωθα ότι είμαστε πιο κοντά, γιατί κι εμάς -τους θείους μου που είχαν βγει στο βουνό και δεν ξέραμε ακόμη ότι είχαν σκοτωθεί, τον πατέρα μου που μόλις είχε γυρίσει από τη Μακρόνησο, κι όλους τους «δικούς μας»- μας φώναζαν «Βούλγαρους», κι ας μνημονεύαμε στην εκκλησία, την ημέρα των ψυχών, γενιές και γενιές με ελληνικά ονόματα αρχίζοντας με το «Άγγελος και Χρυσή και των τέκνων». Τους είχα, λοιπόν, τους «Πομάκους» για κομμουνιστές, σαν κι εμάς, αφού κι αυτούς τους έλεγαν Βούλγαρους. Πού να ήξερα τότε ότι αυτούς τους θεωρούσαν Βούλγαρους και γι’ αυτό φοβούνταν ότι θα πάνε με τους κομμουνιστές, ενώ εμάς μας θεωρούσαν κομμουνιστές και γι’ αυτό φοβούνταν ότι θα πάμε με τους Βούλγαρους.
Ζούσαμε σε απόλυτη φτώχεια, με τον πατέρα μου να δουλεύει μόνον όταν υπήρχε εργοδότης που είχε τις κομματικές διασυνδέσεις και τη δύναμη ν’ αψηφήσει τις υποδείξεις του οικογενειακού μας ασφαλίτη που ζητούσε πάντα να τον απολύουν. Όμως δεν αισθάνθηκα ποτέ απόλυτα φτωχός, καθώς υπήρχαν τόσοι άλλοι που χτυπούσαν την πόρτα μας για ένα κομμάτι ψωμί. Οι Τούρκοι το έκαναν, αλλά σπάνια. Οι Κατσίβελοι, καθημερινά. Οι «Ρομά», όπως ξέρω σήμερα να ονομάζω τους «Κατσίβελους», δεν ήταν νομάδες, έμεναν στα κατσιβέλικα κι αγωνίζονταν κι αυτοί να βρουν και να κάνουν ένα μεροκάματο. Δύσκολο όμως, πιο δύσκολο απ’ ό,τι για τον πατέρα μου. Θυμάμαι, πάντως, μερικές φορές να δουλεύουν δίπλα-δίπλα στην ίδια δουλειά, να σκάβουν χαντάκια και να τρώνε μαζί, κουβεντιάζοντας, το μεσημεριανό τους φαγητό. Υπήρχε μια κατανομή στα επαγγέλματα. Παϊτόνια -τα λαντό, που λένε οι πρωτευουσιάνοι, δηλαδή επιβατικές άμαξες που τις έσερναν δυο άλογα- είχαν οι Έλληνες και οι Τούρκοι, με πιο όμορφο απ’ όλα εκείνο του Τούρκου Σαμπρή, που όλοι θεωρούσαμε ότι «πρέπει να είναι πολύ πλούσιος» αφού ήταν τόσο ευτραφής.
Σε ένα επάγγελμα είχαν «μονοπώλιο» οι «Κατσίβελοι»: στην εκκένωση των βόθρων. Τότε δεν υπήρχε καθόλου αποχέτευση, και το επάγγελμα τάιζε πολλές οικογένειες. Μια μέρα στη γειτονιά μας, στην οδό Υψηλάντου, ένα κατσιβελάκι περίπου πέντε χρόνων, που βοηθούσε τον πατέρα του, γλίστρησε, έπεσε στο βόθρο και κινδύνεψε να πνιγεί. Μόλις και πρόλαβε ο πατέρας του να το βγάλει ζωντανό. Θυμάμαι τη σκηνή σαν να ήταν τώρα: ο πατέρας προσπαθούσε να το σκουπίσει με τα βρόμικα χέρια του κι έκλαιγε γοερά, με τα δάκρυα να τρέχουν στο βρόμικο πρόσωπό του -περίεργο θέαμα για μας, «κοτζάμ άνδρας»! Το παιδί έτρεμε, στεκόταν ακίνητο και δε μιλούσε. Έτρεξαν οι γυναίκες από τα γειτονικά σπίτια, το έπλυναν, το φίλεψαν και παρηγορούσαν τον πατέρα «έλα, εντάξει, πέρασε». Συναντούσα συχνά τα επόμενα χρόνια το παιδί να βοηθάει τον πατέρα του κι αναρωτιόμουν «πώς δεν τη φοβόταν τη δουλειά μετά από εκείνο το επεισόδιο»! Δε μιλήσαμε ποτέ, γιατί αυτά δεν έρχονταν στο σχολείο, και μόνο στο σχολείο μπορούσαμε τότε να γνωρίσουμε φίλους έξω από τη γειτονιά.
Στον Τομέα Μειονοτικής Εκπαίδευσης, που ιδρύθηκε πριν από τρία χρόνια στο Παιδαγωγικό μας Τμήμα για να αναβαθμίσει την εκπαίδευση της μειονότητας (τομέας, μισητός για την Ακροδεξιά, υπονομευμένος από την κυβέρνηση και ξεχασμένος από την αντιπολίτευση), χαίρομαι τη δουλειά με τα παιδιά των «Τούρκων» και των «Πομάκων», όπως τους έλεγαν στα παιδικά μου χρόνια. Το όνειρό μου ήταν να έβλεπα ανάμεσά τους κι ένα εγγόνι εκείνου του παιδιού της μειονότητας που κόντεψε να πνιγεί στις ακαθαρσίες της πλειονότητας. Μέχρι σήμερα δεν εμφανίστηκε κανένα.
Δημοσιεύτηκε: Κυριακή, 27 Απριλίου 2014 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΑΚΑΛΟΣ γεννήθηκε το 1946 στο Σουφλί Έβρου και μεγάλωσε στην Αλεξανδρούπολη και στη Θεσσαλονίκη. Το 1964 μετανάστευσε στη Γερμανία. Σπούδασε Βιολογία, Γεωλογία/Παλαιοντολογία, Δημογραφία, Παιδαγωγική, Κοινωνιολογία και Πολιτικές Επιστήμες στο Αμβούργο, στο Κίελο και στο Ντόρτμουντ. Διδάκτορας των Φυσικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Κιέλου και Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Βρέμης, δίδαξε στα Πανεπιστήμια του Ζίγκεν, του Όλντεμπουργκ και της Βρέμης, και στην Ανώτατη Παιδαγωγική Σχολή της Ρηνανίας. Από το 1984 είναι καθηγητής της Παιδαγωγικής Σχολής στο ΑΠΘ, της οποίας έχει εκλεγεί τρεις φορές Κο­σμήτορας. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά: υπήρξε στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη, της ΕΔΑ και του φοιτητικού κινήματος στην προδικτατορική περίοδο, μέλος της εκπροσώπησης του ΠΑΜ στο εξωτερικό (1967-74), στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού και του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, πρόεδρος του Ιδρύματος Νίκος Πουλαντζάς (1997-2005). Έγραψε πολλά επιστημονικά άρθρα και βιβλία, στα ελληνικά και στα γερμανικά. Πολλές ήταν και οι παρεμβάσεις του με άρθρα και σχόλια στα ΜΜΕ. Οι έρευνές του καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα θεμάτων (βιολογία της συμπεριφοράς, πτυχές της ζωής των μεταναστών, ρατσισμός, κριτική θεώρηση της εκπαίδευσης, κοινωνικά και εκπαιδευτικά δικαιώματα των μειονοτήτων κ.ά.). Στο επίκεντρο των ενασχολήσεων και των κειμένων του βρίσκεται σχεδόν πάντοτε η αναζήτηση των όρων και των προϋποθέσεων της ανθρώπινης αξιοπρέπειας — μια αναζήτηση για την οποία επιμένει πως, πέρα από παιδαγωγική πρόταση, είναι το κεντρικό πολιτικό στοίχημα, το μεγάλο διακύβευμα του καιρού μας.

Διαβαίνοντας το Ρουβίκωνα

της Μαρίας Γιαννακάκη , tovima.gr

Από το συγκεντρωτικό μοντέλο διοίκησης του Γιάννη Σγουρού προς μια ολοκληρωμένη πολυεπίπεδη διακυβέρνηση

Η οργάνωση, συνολικά της δημόσιας διοίκησης από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, έχει βασιστεί σε μια συγκεντρωτική δομή τα χαρακτηριστικά της οποίας υπερβαίνουν τη σχέση επιβολής της κεντρικής εξουσίας στα υπόλοιπα επίπεδα διοίκησης και αυτοδιοίκησης.
Το στοιχείο του συγκεντρωτισμού είναι τόσο βαθύ που θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι αποτελεί εγγενές πλέον χαρακτηριστικό της πολιτικής κουλτούρας και ίσως όχι μόνο αυτής. Οι συγκεντρωτικές συμπεριφορές συναντώνται κατά κόρον, πέρα από τους κεντρικούς φορείς (Υπουργεία, Γενικές Γραμματείες κλπ) και σε φορείς, των οποίων οι πολιτικές ηγεσίες παρουσιάζονται ως οι κατεξοχήν υπέρμαχοι της αποκέντρωσης.
Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, τόσο στις Περιφέρειες, όσο και στους Δήμους, οι συγκεντρωτικές αντιλήψεις διέπουν τη διαδικασία λήψης των αποφάσεων σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό, αναπτυξιακό, διοικητικό). Η αυτοδιοίκηση, της οποίας βασικό χαρακτηριστικό αποτελεί η εγγύτητα στην τοπική κοινωνία, στην πραγματικότητα λειτουργεί απομακρυσμένα από τον πολίτη και την τοπική επιχείρηση, προκαλώντας ένα τεράστιο έλλειμμα εμπιστοσύνης στην τοπική κοινωνία, ως προς το κατά πόσο οι αποφάσεις που λαμβάνονται ανταποκρίνονται στις πραγματικές της ανάγκες.
Ενδεικτικό στοιχείο αποτελεί η μη λειτουργία οργάνων που προβλέφθηκαν θεσμικά από τον Καλλικράτη και τα οποία ουσιαστικά ουδέποτε ενεργοποιήθηκαν από την πλειονότητα των ΟΤΑ, με ευθύνη κατά κύριο λόγο των αυτοδιοικητικών αρχών, όπως για παράδειγμα η επιτροπή διαβούλευσης ή ακόμα και ο συμπαραστάτης του δημότη και της επιχείρησης. Τα προαναφερόμενα όργανα έδιναν, έστω και σε έναν περιορισμένο βαθμό, τη δυνατότητα θεσμοθετημένη συμμετοχής της τοπικής κοινωνίας στη λήψη των στρατηγικών αποφάσεων (Επιχειρησιακά Προγράμματα, κλπ) αλλά και του ελέγχου της τοπικής κοινωνίας στην άσκηση των αρμοδιοτήτων αυτών των φορέων.
Ταυτόχρονα, εξίσου σημαντικά είναι και τα ζητήματα τα οποία προκύπτουν σε σχέση με την κάθετη και οριζόντια συνεργασία μεταξύ των ίδιων των φορέων της δημόσια διοίκησης. Ως προς την πρώτη διάσταση, η διασύνδεση στη λήψη των αποφάσεων με τα υπόλοιπα επίπεδα, τόσο της κεντρικής διοίκησης (συμπεριλαμβανομένου και των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων) όσο και με αυτό των πρωτοβάθμιων ΟΤΑ περιορίζονται στις περισσότερες των περιπτώσεων, σε επίπεδο προσωπικών παρεμβάσεων και ατομικών διαβουλεύσεων μεταξύ των εκπροσώπων των πολιτικών ηγεσιών των διαφορετικών φορέων.
Η συγκεκριμένη λογική έχει ως βασικό της χαρακτηριστικό την αποσπασματικότητα, στερείται στρατηγικού σχεδιασμού, ενώ πολλές φορές προκαλεί ερωτήματα σχετικά με τη σκοπιμότητα και την αναγκαιότητα των παρεμβάσεων. Σε κάθε περίπτωση, μια τέτοια προσέγγιση δεν μπορεί να προκαλέσει τα επιθυμητά πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα.
Σε σχέση με το οριζόντιο επίπεδο, η απουσία ενός πλαισίου (επιτελικού, συντονιστικού) που να ευνοεί την ανάπτυξη συνεργασιών μεταξύ των φορέων του ίδιου επιπέδου ( είτε μέσω της παροχής κινήτρων, είτε ακόμα και μέσω  της άσκησης ελέγχου και επιβολής κυρώσεων όπου κριθεί αναγκαίο), σε ότι αφορά αποφάσεις και παρεμβάσεις τοπικού και υπερτοπικού ενδιαφέροντος, σε συνδυασμό με το έλλειμμα κουλτούρας συνεργασιών (το οποίο προφανώς δεν είναι άσχετο με τις κυρίαρχες συγκεντρωτικές αντιλήψεις και συμπεριφορές), προκαλούν ιδιαίτερο πρόβλημα αναφορικά με την ανάπτυξη μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής.
Η αδυναμία εφαρμογής στρατηγικού σχεδιασμού αποτυπώνεται πρακτικά στο χώρο της αυτοδιοίκησης (και στα δύο επίπεδα) από την υποτυπώδη εφαρμογή των επιχειρησιακών προγραμμάτων και την έλλειψη της συνειδητοποίησης εκ μέρους των περιφερειακών (και δημοτικών) αρχών της σημαντικότητας τους ως εργαλεία στρατηγικού σχεδιασμού.
Σήμερα, διανύοντας μια περίοδο έντονης κρίσης η αναγκαιότητα ουσιαστικής καθιέρωσης μιας πολυεπίπεδης διακυβέρνησης αποτελεί πιο πολύ παρά ποτέ μια αναγκαιότητα που θα δημιουργήσει τα θετικά πολλαπλασιαστικά οφέλη για την κοινωνία, την οικονομία και τους ίδιους τους θεσμούς του κράτους.
Εκτός από την πρόβλεψη των μηχανισμών και του θεσμικού πλαισίου που θα διασφαλίσουν την ανάπτυξη στρατηγικών συνεργασιών μεταξύ των φορέων των διαφορετικών (ή και ίδιων) επιπέδων διοίκησης, καθώς και την ουσιαστική συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών στη λήψη των αποφάσεων, ως βασικός παράγοντας προς μια τέτοια κατεύθυνση θα πρέπει να θεωρηθεί η συνεπής αντιμετώπιση από μέρους των φορέων, προκειμένου σταδιακά να καλλιεργηθεί μεταξύ όλων των εμπλεκομένων ένα κλίμα εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας, το οποίο ενδεχομένως με το πέρασμα του χρόνου θα δημιουργήσει έναν ενάρετο κύκλο, με τα όποια πολλαπλασιαστικά οφέλη αυτός μπορεί να επιφέρει για το κοινωνικό- οικονομικό γίγνεσθαι στη χώρα.
* Η Μαρία Γιαννακάκη είναι υποψήφια Περιφερειάρχης Αττικής της ΔΗΜΑΡ

Οι υποψήφιοι αντιπεριφερειάρχες με την Παρέμβαση για την Αττική

Τους υποψήφιους αντιπεριφερειάρχες για όλους τους τομείς ανακοίνωσε η Παρέμβαση για την Αττική, με υποψήφια περιφερειάρχη την Μαρία Γιαννακάκη. Πρόκειται για πολίτες ενεργούς στις τοπικές κοινωνίες, με έντονο το στίγμα της κοινωνικής αλληλεγγύης, της διαρκούς δράσης και συμμετοχής στην αυτοδιοίκηση, του σεβασμού στο περιβάλλον, της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της  επιχειρηματικότητας. Αναλυτικά οι υποψήφιοι αντιπεριφερειάρχες ανά τομέα:
Περιφερειακή Ενότητα Κεντρικού τομέα Αθηνών, Κώστας Διάκος, Δικηγόρος- Περιφερειακός σύμβουλος
Περιφερειακή Ενότητα Βόρειου Τομέα Αθηνών, Δημήτρης Βαρελάς, Φυσικός- Περιφερειακός σύμβουλος
Περιφερειακή Ενότητα Νότιου Τομέας Νίκος Σελλάς, Χημικός μηχανικός- πρώην Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Μοσχάτου
Περιφερειακή Ενότητα Δυτικού Τομέα, Τάσος Δαρσινός, Μαθηματικός
Περιφερειακή Ενότητα Πειραιά, Νίκος Μυλωνάς, Ιδιωτικός Υπάλληλος- συντονιστής για τα  ανθρώπινα δικαιώματα του κόμματος Ευρώπη Οικολογία
Περιφερειακή Ενότητα Δυτικής Αττικής, Χρήστος Αμπατζόγλου, Μηχανολόγος Μηχανικός
Περιφερειακή Ενότητα Ανατολικής Αττικής, Άννυ Βλαχοπουλιώτη, Αρχιτέκτονας
Περιφερειακή Ενότητα Νήσων Αττικής,Μιχάλης Παπαδόπουλος, Ξενοδόχος

Οι Ελληνες δεν πέρασαν το τεστ ευζωίας

Χριστίνα Κοψίνη , kathimerini.gr

«Στη ζωή υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο από τα ψυχρά νούμερα του ΑΕΠ και των στατιστικών μεγεθών». Οντως, αλλά όταν η διαπίστωση γίνεται από ένα διεθνή οικονομικό οργανισμό, τον ΟΟΣΑ, κάτι παραπάνω σημαίνει από την επανάληψη μιας κοινοτοπίας. Στην πραγματικότητα με αυτήν την πρόταση ο διεθνής οργανισμός προτρέπει τους επισκέπτες της ηλεκτρονικής σελίδας με θέμα την ανάλυση των στοιχείων και των δεικτών για «ποιότητα ζωής» στις χώρες του ΟΟΣΑ, να δοκιμάσουν ένα τεστ, προκειμένου να τεστάρουν στα γρήγορα σε ποιο σημείο βρίσκεται η ποιότητα της ζωής τους. «Πώς πάει η ζωή;» ρωτά ο ΟΟΣΑ, προλογίζοντας τις επεξηγήσεις για το σύνθετο στατιστικό του δείκτη που επιτρέπει και στον επισκέπτη του Διαδικτύου, να συγκρίνει τη ζωή του με τις εξελίξεις στις άλλες χώρες- μέλη του ΟΟΣΑ, αλλά και στον ίδιο τον Οργανισμό να γνωρίσει κι από τη συμπληρωματική και αμεσότερη πηγή το αξιακό σύστημα των πολιτών σε συγκεκριμένα θέματα που άπτονται των κοινωνικών και προσωπικών αναγκών τους.

H ανταπόκριση των επισκεπτών... ικανοποιητική, αφού πάνω από 3,4 εκατομμύρια δοκίμασαν να μετρήσουν το επίπεδο της προσωπικής τους ευζωίας με όρους ΟΟΣΑ. Οσο για τους 18.000 Ελληνες επισκέπτες, η Μαρτίν Ντουράντ, επικεφαλής στη Διεύθυνσης Στατιστικών Μελετών του ΟΟΣΑ, μας επισήμανε - κατά τη διάρκεια συνάντησης που είχε με Ελληνες δημοσιογράφους στην έδρα του οργανισμού, στο Παρίσι - ότι ξεχώρισαν τα εξής: η αξία του να νιώθεις ικανοποιημένος από τη ζωή σου, να έχεις υγεία και δυνατότητες σωστής εκπαίδευσης.

Μολονότι οι 18.000 απαντήσεις δεν αποτελούν ένα στατιστικά αντιπροσωπευτικό δείγμα του πληθυσμού, ανταποκρίνονται σε ένα βαθμό με τα συμπεράσματα του ΟΟΣΑ για την ποιότητα ζωής μεταξύ των κρατών - μελών του, όπως προκύπτει κι από τα εξής γενικότερα ευρήματα της μελέτης του Οργανισμού το 2013:

-  Ως προς την ποιότητα ζωής ή την ευζωία, η Ελλάδα, σε μέσους όρους, συγκαταλέγεται στο 20% των χωρών με τις χαμηλότερες αποδόσεις (με τη Χιλή, την Εσθονία, την Ουγγαρία, το Μεξικό, την Πορτογαλία, την Τουρκία). Στο υψηλότερο 20% υπερέχουν η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Δανία, η Νορβηγία, η Σουηδία, η Ελβετία και οι ΗΠΑ. Το μεγαλύτερο μέρος χωρών εντάσσεται στο 60% των μεσαίων αποδόσεων. Στην κορυφή αυτής της ομάδας χωρών κατατάσσονται η Αυστρία, το Βέλγιο, η Τσεχία, η Φινλανδία και η Γαλλία.

-  Η Ελλάδα έχει τη χειρότερη επίδοση σε ό,τι αφορά το αίσθημα ικανοποίησης από τον βίο που διάγουν οι άνθρωποι. Από το 2007 έως το 2011 το ποσοστό των Ελλήνων που δήλωναν ικανοποιημένοι από τη ζωή τους μειώθηκε από το 59% στο 34%, το χαμηλότερο ποσοστό χώρας στο σύνολο του ΟΟΣΑ. Ιδιαίτερα χαμηλά είναι και τα ποσοστά σε τομείς όπως η ποιότητα του περιβάλλοντος, η κάλυψη των στεγαστικών αναγκών (όσο παράδοξο κι αν φαίνεται κρίνοντας μόνο από το υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης) και οι κοινωνικές συνδέσεις.

-  Μεταξύ των 11 μεγεθών βάσει των οποίων προσμετράται η ποιότητα ζωής, οι Ελληνες είναι πάνω από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ αναφορικά με την κατάσταση υγείας, την ισορροπία ανάμεσα στην εργασιακή και την προσωπική ζωή και στην προσωπική ασφάλεια.

-  Ωστόσο, κάτω από τον μέσο όρο βρίσκεται η χώρα σε δείκτες όπως η εκπαίδευση και οι δεξιότητες, το εισόδημα και η ευημερία, η συμμετοχή στην απόδοση της δικαιοσύνης, στην απασχόληση και στις αμοιβές.

Κατά τη σύντομη επίσκεψη της «Κ» στην έδρα του ΟΟΣΑ, με πρόσκληση του καθηγητή Γεωπολιτικής κ. Γ. Στ. Πρεβελάκη ο οποίος είναι ο μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον οργανισμό, η έμφαση στα ζητήματα της ανισότητας και των προεκτάσεών της αποτελεί μια πτυχή της μετάβασης του ΟΟΣΑ στη νέα εποχή. Ο κ. Χέργουιγκ Ιμέρβολ, παρουσιάζοντας τα ευρήματα των μελετών για τις ανισότητες, επέμεινε ότι οι κοινωνικές επιπτώσεις από την κρίση θα υφίστανται για πολύ καιρό, καθώς η Ελλάδα μεταξύ 23 χωρών-μελών του ΟΟΣΑ διατηρεί την πρώτη θέση (ήδη από το 2012) στον δείκτη των «άνεργων νοικοκυριών». Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, την περίοδο 2010-2012 τα νοικοκυριά χωρίς κανένα εργαζόμενο αυξήθηκαν κατά 10% ποσοστιαίες μονάδες ανεβάζοντας το ποσοστό τους στο 20%.

Ο οδηγός των διπλών εκλογών

www.thetoc.gr

Για πρώτη φορά στις 25 Μαΐου θα εφαρμοστεί η πρόβλεψη του Καλλικράτη να διεξαχθούν ταυτόχρονα αυτοδιοικητικές εκλογές (2η Κυριακή) και ευρωεκλογές – Πως και που θα ψηφίσουμε

Στις ευρωεκλογές που θα πραγματοποιηθούν στις 25 Μαΐου 2014, έχουν δικαίωμα συμμετοχής όλοι οι πολίτες των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης που διαμένουν στη χώρα μας.
Που ψηφίζουν οι πολίτες της Ε.Ε. που κατοικούν στην Ελλάδα

 Στον τόπο κατοικία τους μπορούν να ψηφίζουν οι ετεροδημότες για τις ευρωεκλογές. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τις δημοτικές εκλογές

Ειδικότερα, οι πολίτες της Ενωσης έχουν το δικαίωμα να ασκήσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα είτε στο κράτος μέλος καταγωγής είτε στο κράτος μέλος που κατοικούν. Στην περίπτωση, που οι Ευρωπαίοι πολίτες ενδιαφέρονται να ψηφίσουν συνδυασμούς και υποψηφίους του κράτους μέλους καταγωγής τους, θα πρέπει να απευθυνθούν στην Πρεσβεία ή το Προξενείο της χώρας τους στην Ελλάδα.
Παράλληλα για τους Ελληνες ψηφοφόρους που είναι ετεροδημότες και έχουν εγγραφεί σε ειδικούς εκλογικούς καταλόγους τους παρέχεται η δυνατότητα να ψηφίσουν στον τόπο κατοικίας τους και όχι στον τόπο που έχουν τα εκλογικά τους δικαιώματα. Δεν ισχύει όμως η ίδια δυνατότητα για τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Με σταυρό οι 21 ευρωβουλευτές
Η Ελλάδα εκλέγει συνολικά 21 ευρωβουλευτές και για πρώτη φορά θα αναδειχτούν με σταυρό και όχι με λίστα όπως γινόταν μέχρι σήμερα ενώ όλη η χώρα λογίζεται ως μία εκλογική περιφέρεια.
Οι εκλογείς μπορούν να βάλουν μέχρι και τέσσερις σταυρούς προτίμησης στο ψηφοδέλτιο της επιλογής τους. Κατά τη διαδικασία άσκησης του εκλογικού δικαιώματος, προηγείται η ψηφοφορία για την εκλογή των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ακολουθεί η ψηφοφορία τυχόν επαναληπτικών δημοτικών εκλογών και αμέσως μετά η ψηφοφορία τυχόν επαναληπτικών περιφερειακών εκλογών.
Κόμμα ή συνασπισμός συνεργαζομένων κομμάτων, που δεν συγκέντρωσε ποσοστό εγκύρων ψηφοδελτίων τουλάχιστον ίσο με το 3% του συνόλου των εγκύρων ψηφοδελτίων, που έλαβαν σε ολόκληρη την επικράτεια τα κόμματα και οι συνασπισμοί συνεργαζομένων κομμάτων δεν δικαιούται έδρα μέλους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Αυτοδιοικητικές εκλογές
Στις 18 και 25 Μαΐου θα πραγματοποιηθούν οι αυτοδιοικητικές εκλογές που θα αναδείξουν τα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια στους 325 δήμους της χώρας και στις 13 περιφέρειες. Οι εκλογείς θα προσέλθουν σε περίπου 23.500 εκλογικά τμήματα για να επιλέξουν τους συνδυασμούς και τα πρόσωπα που θα τους εκπροσωπήσουν στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια.

Σε περίπου 23.500 εκλογικά τμήμα θα προσέλθουν οι εκλογείς για να αναδείξουν τους εκπροσώπους τους σε δήμους και περιφέρειες

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές εκλογές οι πολίτες ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα μόνο στον δήμο που είναι εγγεγραμμένοι, και όχι στον τόπο διαμονής τους.
Στις δημοτικές εκλογές ψηφίζουμε για την ανάδειξη, δημάρχων, δημοτικών συμβούλων,συμβούλων δημοτικής κοινότητας, συμβούλων τοπικής κοινότητας και εκπροσώπων της τοπικής κοινότητας. Οι δημοτικές κοινότητες αφορούν τα παλαιά δημοτικά διαμερίσματα ή συγχωνευόμενους δήμους ενώ οι τοπικές κοινότητες αφορούν συγχωνευόμενες παλαιές κοινότητες.
Στους δήμους που αποτελούν ενιαία εκλογική περιφέρεια ο εκλογέας μπορεί να βάλει μέχρι τρεις σταυρούς προτίμησης. Στους δήμους που αποτελούνται από περισσότερες εκλογικές περιφέρειες ο εκλογέας μπορεί να βάλει έναν ή περισσότερους σταυρούς προτίμησης, ανάλογα με τις έδρες της εκλογικής του περιφέρειας, σε υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο της εκλογικής περιφέρειας, και έναν σταυρό προτίμησης σε υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο όλων των άλλων εκλογικών περιφερειών.
Αντίστοιχα στις Περιφερειακές εκλογές η ψηφοφορία διεξάγεται για την ανάδειξη, Περιφερειαρχών, Αντιπεριφερειαρχών και Περιφερειακών συμβούλων. Σταυρός προτίμησης μπαίνει μόνο για την επιλογή περιφερειακών συμβούλων τις ενότητας στην οποία ανήκει ο ψηφοφόρος.
Οι περιφερειακές ενότητες αφορούν τους νομούς κάθε περιφέρειας που εκπροσωπούνται στο περιφερειακό συμβούλιο ανάλογα με τον πληθυσμό που διαθέτουν. Ενας εκλογέας μπορεί να βάλει σταυρούς ανάλογα με τον αριθμό των εκλεγόμενων περιφερειακών συμβούλων.
Ο αριθμός των σταυρών προτίμησης διαμορφώνεται ως εξής: ένας σταυρός μπαίνει σε εκλογικές περιφέρειες που εκλέγουν 1-3 συμβούλους, μέχρι και δύο σταυροί σε περιφέρειες που εκλέγουν 4-7 συμβούλους , έως τρεις σταυροί σε περιφέρειες που εκλέγουν 8-12 συμβούλους και 4 σταυροί στις ενότητες που εκλέγονται από 13 σύμβουλοι και πάνω.
Εκλογή Δημάρχων και Περιφερειαρχών
Για να αναδειχτεί ο συνδυασμός που θα εκλέξει δήμαρχο ή περιφερειάρχη θα πρέπει να λάβει το 50%+1 ψήφων.

Εαν ένας συνδυασμός λάβει από την πρώτη Κυριακή έως και 60% εξασφαλίζει τα 3/5 του συνολικού αριθμού των εδρών του δημοτικού ή περιφερειακού συμβουλίου

Εάν ένας συνδυασμός λάβει από την πρώτη Κυριακή μέχρι και 60% τότε λαμβάνει τα 3/5 του συνολικού αριθμού των εδρών του δημοτικού ή περιφερειακού συμβουλίου ενώ τα υπόλοιπα 2/5 των εδρών κατανέμονται αναλογικά μεταξύ των επιλαχόντων συνδυασμών.
Σε περίπτωση που ο επιτυχών συνδυασμός λάβει ποσοστό ψήφων μεγαλύτερο του 60% των εγκύρων ψηφοδελτίων, οι έδρες κατανέμονται αναλογικά μεταξύ όλων των συνδυασμών.
Αν κανένας συνδυασμός δεν λάβει την απόλυτη πλειοψηφία, η εκλογή επαναλαμβάνεται την επόμενη Κυριακή ανάμεσα στους υποψηφίους δημάρχους ή περιφερειάρχες των δύο συνδυασμών που έλαβαν τις περισσότερες ψήφους.

Σε αυτή την περίπτωση, οι μισές έδρες κατανέμονται αναλογικά μεταξύ όλων των συνδυασμών βάσει του αποτελέσματος της πρώτης εκλογής, ενώ οι υπόλοιπες έδρες κατανέμονται μεταξύ των δύο που θα συμμετέχουν στην επαναληπτική εκλογή, έτσι ώστε ο επιτυχών συνδυασμός να λάβει οπωσδήποτε τα 3/5 του συνολικού αριθμού των εδρών του δημοτικού ή περιφερειακού συμβουλίου.

Πατριωτικές υποψηφιότητες!

Γιάννης Παντελάκης , protagon.gr

Ο Δημήτρης Χριστόπουλος δεν είναι χθεσινός. Για χρόνια τώρα, υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και τουλάχιστον όσοι ασχολούνται με τα δημόσια πράγματα τον γνωρίζουν. Ανάμεσα σ' αυτούς και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που τον επέλεξε για το ευρωψηφοδέλτιό της. Ο συγκεκριμένος καθηγητής εκφράζει ό,τι πιο προοδευτικό σε ό,τι αφορά τον πολλαπλά δοκιμαζόμενο (και στη χώρα μας) αυτό χώρο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Την έννοια «προοδευτικός», ο Χριστόπουλος την υπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο. Χωρίς υποσημειώσεις και, κυρίως, χωρίς εκπτώσεις.
Αυτό για το οποίο δεν είμαι σίγουρος είναι αν την έννοια αυτή την αντέχει, σε τέτοιο απόλυτο βαθμό, και το κόμμα της Κουμουνδούρου. Και αυτό, όχι γιατί δεν υπάρχουν στελέχη ή μέλη τα οποία δεν ανταποκρίνονται σ' αυτόν τον προσδιορισμό. Αλλά επειδή η τακτική με την οποία η ηγεσία του κόμματος επιχειρεί ν' αναρριχηθεί στην εξουσία, ακυρώνει πολλά από τα χαρακτηριστικά αυτής της έννοιας. Προσπαθώντας να αθροίσει ψήφους, δεν έχει πρόβλημα και ενδοιασμό να τους προσελκύσει από οπουδήποτε. Το αποτέλεσμα, το βλέπουμε. Η περίπτωση Χριστόπουλου είναι ενδεικτική.
Η άποψη Χριστόπουλου για τη μειονότητα, ταιριάζει απόλυτα στη δυτικοευρωπαϊκή κουλτούρα σε ό,τι αφορά τις μειονότητες. Σεβασμός στο διαφορετικό, απόλυτο δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό. Ωστόσο, αυτή η λογική είναι αταίριαστη με πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία μάλιστα, κατά βάση, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι ΠΑΣΟΚογενή. Μητρόπουλος, Μιχελογιαννάκης και άλλες... δημοκρατικές δυνάμεις, που θα έλεγαν κάποτε.
Δεν ευθύνονται αυτά τα στελέχη για τη στάση τους. Έτσι ήταν πάντα, έτσι λειτουργούσαν και αυτά πίστευαν στα χρόνια που το τότε κραταιό ΠΑΣΟΚ τα φιλοξενούσε στους κόλπους του. Οι ευθύνες ανήκουν σ' αυτούς που προτίμησαν να κάνουν γενναίες υποχωρήσεις και εκπτώσεις προκειμένου να αυξήσουν την επιρροή τους. Αυτό το τελευταίο, η αύξηση της επιρροής στην κοινωνία δηλαδή, δεν είναι φυσικά αρνητικό. Αρκεί να το κάνεις μ’ έναν τρόπο που δεν θα αλλοιώνει θεαματικά ούτε τον χαρακτήρα σου, ούτε τις ιδεολογικές σου αναφορές. Ιδιαίτερα σε θέματα όπως αυτό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της διαχείρισης μειονοτήτων, που ως ζητήματα κυριαρχούν σε πολλές γωνιές του πλανήτη.
Και αν το ένα χαρακτηριστικό της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι η τακτική «ψήφους να φέρνει και σχεδόν απ’ όπου και αν προέρχονται», το δεύτερο είναι ο ερασιτεχνισμός που παρατηρείται στα ηγετικά κλιμάκια του κόμματος. Η Σαμπιχά, αποτελεί την πιο πρόσφατη περίπτωση όπου οι χειρισμοί ήταν παιδαριώδεις. Η τοποθέτηση Γλέζου στο ευρωψηφοδέλτιο, για να σκεπαστούν οι εντυπώσεις από τους χειρισμούς στο θέμα Σαμπιχά, έδειξε πως η διαχείριση κρίσεων, δεν είναι το δυνατό σημείο του ΣΥΡΙΖΑ.      

Και τώρα, αυτά που ακούγονται ως πληροφορίες για να αποφευχθεί η αποπομπή Χριστόπουλου (την οποία δεν αντέχει πολιτικά το κόμμα, ένα μήνα πριν από τις εκλογές), είναι ακόμα χειρότερα. Διαβάζω και μαθαίνω, πως σκέφτονται να τοποθετήσουν σ' αυτές τις δυο έρμες θέσεις που έχουν απομείνει στο ευρωψηφοδέλτιο «πατριωτικές υποψηφιότητες»! Ναι, έτσι το αναφέρουν κάποια στελέχη της Κουμουνδούρου: «Πατριωτικές υποψηφιότητες». Άνθρωποι, δηλαδή, που δηλώνουν «Αριστεροί» και προτάσσουν τον πατριωτισμό πολύ ψηλά στην ιεράρχησή τους. Παραβλέποντας προφανώς πως η Αριστερά δεν είχε ποτέ ιστορικά σχέση με πατριδοκαπηλίες.
Η ενοχλημένη από την τοποθέτηση Χριστόπουλου «Πατριωτική Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, επιχειρεί να προωθήσει... ανήσυχους πατριώτες για να εκτονώσουν την τεταμένη κατάσταση. Αν, μάλιστα, ισχύουν οι πληροφορίες για διάφορα ονόματα που ακούγονται (δημοσιογράφοι που αυτοπροσδιορίζονται «Αριστεροί» και λατρεύουν τις εθνικιστικές κορώνες), τότε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει βάλει τόσα αυτογκόλ, που ούτε ο Κεδίκογλου δεν θα φανταζόταν στα όνειρά του...

Η Μαρία Γιαννακάκη στην Athens Voice:Η Αττική χρειάζεται πολιτικές και «από τα κάτω»

www.paremvasigiatinattiki.gr

Όλο και περισσότερο εμφανίζεται στο προσκήνιο η έννοια της περιφερειακής ανθεκτικότητας. Τόσο η επιστημονική κοινότητα όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση δίνουν τεράστια σημασία στην ανθεκτικότητα καθώς και στο αίσθημα της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας το οποίο κυριαρχεί στις περιφερειακές οικονομίες, αρκετές εκ των οποίων έχουν καταστεί εξαιρετικά ευάλωτες στις επιπτώσεις της διεθνοποίησης, της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και πρόσφατα της δημοσιονομικής κρίσης. Εσχάτως εξάλλου και η ίδια ΕΕ στο πλαίσιο διακρατικού προγράμματος χρηματοδότησε μελέτη διερεύνησης της περιφερειακής ανθεκτικότητας μετά την χρηματοπιστωτική και δημοσιονομική κρίση.
Τι είναι όμως αυτή η περίφημη ανθεκτικότητα;
Σύμφωνα με τους περιφερειολόγους, ανθεκτικότητα θεωρείται ο βαθμός κατά τον οποίο μια περιφέρεια είναι σε θέση να αντιμετωπίσει ή να αποφύγει, με βάση τα επίκτητα χαρακτηριστικά της, τις αρνητικές επιπτώσεις μιας κρίσης.
Τι ισχύει όμως στην Αττική;
Η Αττική είναι λιγότερο ανθεκτική (π.χ. έναντι της Κρήτης που στηρίζεται κυρίως στο τουρισμό) εξαιτίας της διαρθρωτικής δομής της οικονομίας της σε τομείς που πληγήκαν από την κρίση (χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, διαφημιστικές υπηρεσίες, κτλ).
Η σημασία της ενίσχυσης της περιφερειακής ανθεκτικότητας αναγνωρίζεται και από τη σημερινή ηγεσία της περιφέρειας Αττικής. Στο κείμενο στρατηγικού σχεδιασμού της περιφέρειας για την προγραμματική περίοδο 2014-2020 με στρατηγικές θέσεις και προτεραιότητες για την Αττική 2020+, η στρατηγική της περιφέρειας διαμορφώνεται σε πέντε επίπεδα:

• Στη «αναπτυξιακή αντίσταση» των επιπτώσεων της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης
• Στην «ανάκτηση» της περιφερειακής ανταγωνιστικότητας
• Στην αναπτυξιακή «ανανέωση – αλλαγή» του παγιωμένου αναπτυξιακού μοντέλου
• Στον «αναπτυξιακό αναπροσανατολισμό» των υφιστάμενων παραγωγικών δομών της
• Στην σταδιακή «προσαρμογή» της στις νέες συνθήκες

Αν και εν μέρει σωστή η συγκεκριμένη στρατηγική δεν αποδίδει έμφαση στην ενίσχυση και τη σημασία της πολύ-επίπεδης και συμμετοχικής διακυβέρνησης που απαιτείται. Η ικανότητα και ευελιξία της περιφέρειας στην καινοτομία, η κουλτούρα για θεσμική αλλαγή και μάθηση και η ολοκληρωμένη αξιοποίηση των πόρων προϋποθέτει έναν ολοκληρωμένο συμμετοχικό σχεδιασμό, που βασίζεται σε πολιτικές και προτεραιότητες οι οποίες χαράσσονται και «από τα κάτω».
Χρειάζεται λοιπόν μια ηγεσία που θα μπορεί να «υποστηρίζει» ένα σύστημα διακυβέρνησης και μια στρατηγική κινητοποίηση όλων των φορέων καθώς και την αντίστοιχη δημιουργία εταιρικών σχέσεων.
Μέχρι σήμερα ο απερχόμενος περιφερειάρχης δεν μας έχει πείσει ότι κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν έχει δεσμεύσει όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς ώστε να συμβάλλουν στην ανάδειξη ολοκληρωμένων λύσεων στρατηγικής προσαρμογής και άρα πιο ουσιαστικών στρατηγικών σχεδίων.
Η έμφαση π.χ. στον αστικό τουρισμό, ως κλάδο ανθεκτικό στην οικονομική κρίση, θα πρέπει να συσχετιστεί τόσο με τις προκλήσεις/ευκαιρίες που η συγκεκριμένη στρατηγική ενέχει π.χ περιβαλλοντικές συνέπειες, υποβάθμιση του αστικού περιβάλλοντος του ή και ενίσχυση απασχόλησης.
Η ενεργοποίηση βέβαια και η συμμετοχή των ενδιαφερόμενων θεσμικών δεν είναι εύκολη. Χρειάζεται πληροφόρηση και γνώση των πολύπλοκων διαδικασιών αλλά και αποτελεσματικούς μηχανισμούς διαβούλευσης και ουσιαστικού διαλόγου.

Ο νέος περιφερειάρχης θα πρέπει να αναδεικνύει την ενεργοποίηση των φορέων για την αποτελεσματική διακυβέρνηση. Θα πρέπει να ασκεί μια ευέλικτη, προσαρμοστική περιφερειακή ηγεσία που να προωθεί τη συνεργασία, να στηρίζεται σε μηχανισμούς γνώσης, δημιουργώντας προϋποθέσεις συμμετοχικού προγραμματισμού ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της κρίσης. Πρέπει εν κατακλείδι να βασίζεται σε πολιτικές και προτεραιότητες οι οποίες χαράσσονται και «από τα κάτω»

Κουβέλης: «Δεν φταίει μόνο ο Παπανδρέου για το μνημόνιο»

Φώτης Κουβέλης στο theTOC: «Η κυβέρνηση θα πάει σε εθνικές εκλογές τον Οκτώβριο» - «Δεν αποκλείονται και διπλές εκλογές» - «Δεν είναι ο Παπανδρέου ο μόνος υπεύθυνος για το Μνημόνιο»

www.thetoc.gr

Στην εκτίμηση ότι η χώρα θα οδηγηθεί σε εθνικές εκλογές και μάλιστα τον ερχόμενο Οκτώβριο με αφορμή την απομείωση του ελληνικού χρέους, προχώρησε ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης στη συνέντευξή του στο newsroom του TheTOC.gr.

Μάλιστα ο κ. Κουβέλης δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο η χώρα, με αφορμή τις διαδικασίες για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας τον Μάρτιο του 2015, να οδηγηθεί εκ νέου σε διπλή, εκλογική «περιπέτεια», ενδεχόμενο «καταστροφικό» όπως είπε χαρακτηριστικά.

Αίσθηση προκαλεί και η αναφορά του στον πρώην Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου για τον οποίο δήλωσε ότι δεν είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για την πορεία της χώρας, ενώ αναφερόμενος στο ενδεχόμενο επανόδου του κ. Παπανδρέου στην κεντρική πολιτική σκηνή σημείωσε ότι «εξαρτάται από τον ίδιο».
Για την κοινή του παρουσία με τον πρωην Πρωθυπουργό, στην παρουσίαση την ερχόμενη Δευτέρα του βιβλίου της Μαριλένας Κοππά, είπε ότι το γεγονός έλαβε μεγαλύτερες διαστάσεις από όσες έχει, τονίζοντας παράλληλα ότι «θα πήγαινε σε ένα αντίστοιχο πάνελ και με τον κ. Βενιζέλο».
Απαντώντας σε ερώτηση για το αν θα μπορούσε και με ποιόν να συνεργαστεί μετεκλογικά διευκρίνισε ότι στη βάση μιας προγραμματικής συμφωνίας προς την κατεύθυνση μιας προοδευτικότερης διακυβέρνησης θα μπορούσε να συνεργαστεί είτε με την παρούσα Συγκυβέρνηση, είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε και με τους δύο μαζί, υπό την προϋπόθεση ότι θα άλλαζαν πολιτική.
Τέλος, τόνισε ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί, όπως είπε χαρακτηριστικά, η Κουμουνδούρου «ζει την αντιφατικότητά της... συνεχίζοντας το πολιτικό εκκρεμές», ενώ ξεκαθάρισε ότι δεν είπε ποτέ ότι τον ενδιαφέρει η Προεδρεία της Δημοκρατίας.

ΔΗΜΑΡ: Ψήφος κατά συνείδηση στον Πειραιά

Αθήνα, in.gr

Να μην υποστηρίξει κανέναν ψηφοδέλτιο στον Πειραιά και οι φίλοι και οπαδοί του κόμματος να ψηφίσουν κατά συνείδηση αποφάσισε η Εκτελεστική Επιτροπή της ΔΗΜΑΡ.

Όπως αναφέρει ανακοίνωση του κόμματος: «Τα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής συζήτησαν και για το εκλογικό τοπίο που διαμορφώθηκε στον Πειραιά και αποφάσισαν να μην υποστηριχθεί κανένα από τα ήδη κατατεθειμένα ψηφοδέλτια, επειδή δεν καλύπτουν τα απαραίτητα αυτοδιοικητικά και πολιτικά κριτήρια».

Με την ανακοίνωσή της η ΔΗΜΑΡ καλεί τα μέλη της οργάνωσης του κόμματος στον Πειραιά να λειτουργήσουν με βάση τις αξίες και τις αρχές της Δημοκρατικής Αριστεράς για την τοπική αυτοδιοίκηση.

Σύμφωνα με πληροφορίες, την Πέμπτη το απόγευμα έγινε ευρεία σύσκεψη της ηγεσίας του κόμματος με τα κομματικά στελέχη στον Πειραιά όπου εξετάστηκαν οι εναλλακτικές λύσεις και προκρίθηκε τελικά η ανωτέρω απόφαση.

Επίσης, η Εκτελεστική Επιτροπή συζήτησε την γενικότερη τακτική του κόμματος εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών και των ευρωεκλογών, αναλύθηκε η εκλογική καμπάνια της συμπαράταξης «Δημοκρατική Αριστερά - Προοδευτική Συνεργασία» και κατατέθηκαν προτάσεις για διοργάνωση εκδηλώσεων.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Πάπυρος δείχνει πως και οι αρχαίοι Έλληνες «έστηναν» αγώνες!

topontiki.gr

Βρετανοί ιστορικοί στο King' s College, στο Λονδίνο, αποκρυπτογράφησαν πρόσφατα έναν ελληνικό πάπυρο που είχε ανακαλυφθεί πριν από έναν αιώνα, ο οποίος δείχνει ότι το αποτέλεσμα αγώνα πάλης ανάμεσα σε δύο εφήβους ήταν προαποφασισμένο.

Το αρχαιοελληνικό συμβόλαιο ανακαλύφθηκε στην αιγυπτιακή πόλη Οξύρυγχο, όπου ζούσαν πολλοί Έλληνες στην αρχαιότητα. Ο πάπυρος τοποθετείται γύρω στα 267 π.Χ και έχει συνταχθεί ανάμεσα στον πατέρα ενός παλαιστή με το όνομα Νικάδηνος και τον προπονητή του αντιπάλου του, Δημήτριου.

Οι δύο νεαροί επρόκειτο να παλέψουν στους τελικούς των 138ων «Μεγάλων Αντινοείων», οι οποίοι ήταν πολύ σημαντικοί αγώνες κατά τη διάρκεια θρησκευτικών εορτών στην αρχαία Αίγυπτο.

Σύμφωνα με το συμβόλαιο αυτό, ο Δημήτριος έπρεπε «κατά τη διάρκεια του αγώνα να πέσει τρεις φορές και να παραδοθεί στο τέλος» και σε αντάλλαγμα θα λάμβανε «τρεις χιλιάδες οκτακόσιες δραχμές σε ασημένια νομίσματα».

Η έγγραφη αρχαία δωροδοκία περιελάμβανε επίσης μία πρόταση, σύμφωνα με την οποία ο Δημήτριος θα έπαιρνε τα χρήματά του ακόμη και αν οι κριτές ανακάλυπταν ότι ο αγώνας ήταν στημένος και αρνούνταν να στέψουν τον Νικάδηνο νικητή.

Την ίδια στιγμή βέβαια, μέσω του εγγράφου, ο πατέρας του Νικάδηνου εξασφάλιζε ότι αν ο Δημήτριος έκανε πίσω στη συμφωνία και τελικά κέρδιζε τον αγώνα, οι δικοί του προπονητές θα έπρεπε να αποζημιώσουν τον γιο του με ένα τεράστιο χρηματικό ποσό.

Ο καθηγητής Dominic Rathbone ο οποίος μετέφρασε τον αρχαίο πάπυρο μιλώντας στο Live Science ανέφερε: «οι αρχαίοι συνήθιζαν αυτές τις δωροδοκίες για να μειώσουν τη χασούρα τους, καθώς η προπόνηση των αθλητών στοίχιζε πολύ και δεν υπήρχαν βραβεία για τους δεύτερους».

Αριστοκρατική δυσανεξία

Παντελής Μπουκάλας , kathimerini.gr

Τα περισσότερα ευρωψηφοδέλτια παραμένουν ασυμπλήρωτα, αφού τα κόμματα θέλουν να εξαντλήσουν τις πιθανότητές τους να τα εμπλουτίσουν με «βαριά» ονόματα. Υπάρχουν βέβαια πολλοί και αντιθετικοί τρόποι για να μετρηθεί η πολιτική βαρύτητα και ελκυστικότητα. Αλλα κόμματα υπολογίζουν στην αναγνωρισιμότητα των πιθανών υποψηφίων, ακόμα κι αν δεν την οφείλουν σε ενάρετο έργο, ενώ άλλα ποντάρουν στην καθαυτό αξιοσύνη κάποιων πολιτών, αναγνωρισμένη στον κοινωνικό τους χώρο πλην όχι τηλεοπτικώς «επικυρωμένη». Τι μετράει περισσότερο, η εικόνα ή η ουσία, μάλλον το ξέρουμε.

Από την υποδοχή και την αξιολόγηση των έως τώρα επίσημα κοινολογημένων υποψηφιοτήτων, φάνηκε ότι αρκετοί από τους δημόσιους κριτές (δημοσιογράφους, ραδιοτηλεσχολιαστές κ.ά.) έχουν κάποια μικροπροβλήματα με ό,τι εννοούμε ως δημοκρατία, ισοτιμία κτλ. Εξ ου και η έντονη δυσφορία που τους προκάλεσε η συμπερίληψη σε ορισμένα ψηφοδέλτια υποψήφιων ευρωβουλευτών που δεν συναριθμούνται στους κατ’ αυτούς ευγενείς. Στους τζακάτους δηλαδή (πώς λέμε «σκαφάτοι»;). Στους υιούς, εγγονούς ή ανιψιούς (ας εννοηθούν και σε γένος θηλυκό) πολιτικών διαλαμψάντων διά της δράσεώς τους (το «διαλάμπω» ας εννοηθεί και σε γκρίζους τόνους)· εν ολίγοις στους εκ κληρονομίας εξουσιούληδες. Στους ευπειθώς συνεργαζομένους με κάθε είδους συγκροτήματα. Γενικώς ειπείν, στους ονομαστούς και ξακουστούς, με τους οποίους οι επικριτές μας μπορεί και να ανταλλάσσουν κεράσματα ή πειράγματα στα «επώνυμα» μαγαζιά όπου συχνάζουν οι «επώνυμοι».

Η δυσαρέσκεια για το «μαγάρισμα» ή το «λέρωμα» των ψηφοδελτίων από «ανωνύμους» εκδηλώθηκε με καγχασμούς, χοντρή ειρωνεία, απαξιωτική επιθετικότητα, μολονότι οι πιθανότητες να εκλεγούν δεν φαίνονται πολλές, με όποιο κόμμα κι αν πολιτεύονται. «Ακούς εκεί! Μια καθαρίστρια! Θα πάει στις Βρυξέλλες μια καθαρίστρια! Ενας άνεργος! Κι ένα σωρό βλάχοι! Πάει, σηκώθηκαν τα πόδια τα χτυπήσουν το κεφάλι!» (όπου κεφάλι, σοφό και μετρημένο, η αφεντιά τους). Ή: «Μα ο Μάκης; Και τι θα κάνει στο Ευρωκοινοβούλιο ο Μάκης; Θα τους τραγουδήσει;» Οπου Μάκης, ο λαϊκός τραγουδιστής κ. Χριστοδουλόπουλος, λίαν επιτυχημένος με τους όρους της αγοράς, τους οποίους κατά τα λοιπά επικαλούνται οι καγχάζοντες· οι οποίοι διακρίνουν «φθορά των θεσμών» σε υποψηφιότητες όπως αυτές, ενώ ουδόλως τους απασχολεί το πνίξιμο των θεσμών από τον τροϊκανικό έλεγχο λ.χ. ή από ποικίλα κέντρα.

Ναι, υπάρχουν πάντοτε αριστοκρατίσκοι που δεν μπορούν να χωνέψουν το «αδιανόητο», δηλαδή το απολύτως δημοκρατικό: να μετράει η δική τους «βαριά» ψήφος όσο η «πανάλαφρη» ψήφος της «αγράμματης γιαγιάς». Ή να διεκδικούν τη λαϊκή ψήφο μη διάσημοι και μη επαγγελματίες της πολιτικής, άρα ανύπαρκτοι, κατά τους καθεστωτικούς μετρητές. Ανέκαθεν δύσκολη η δημοκρατία, πανάθεμά την. Ακόμα και απονευρωμένη, όπως τώρα, δεν αφήνει τους πιο ίσους από τους ίσους να κάνουν τη δουλίτσα τους.

Ο Τραγουδόσπορος

Κώστας Σπυρόπουλος , protagon.gr

Μάκη, γιατί έφτιαξες αυτή την επιχείρηση στο χωριό σου (στο Ψάρι Γορτυνίας);
-Ήθελα να γυρίσω στο χωριό, απ’ όπου φύγαμε κυνηγημένοι το ’48, κυνηγημένοι με πέτρες και με σφαίρες, ήθελα να γυρίσω, λοιπόν, εδώ και να προσφέρω δουλειά και συνεργασία στους συγχωριανούς, όχι μόνο σε φίλους, αλλά και στα παιδιά και τα εγγόνια των διωκτών μας.

Η κουβέντα γίνεται πριν από 7 χρόνια, στην «Αρκαδιανή» μια πρότυπη αγροτουριστική επιχείρηση. Στην αρχή δεν καταλαβαίνω τι είδους «πρότυπη» και «αγροτουριστική» είναι, αφού το μόνο που βλέπω είναι μια ταβέρνα, με ομολογουμένως πεντανόστιμα πιάτα, όλα αρκαδικής παραδοσιακής κουζίνας. Μου δείχνει, δίπλα στην ταβέρνα, το μαγαζί με δεκάδες τοπικά προϊόντα, όλα υπό το ενιαίο  brand «Αρκαδιανή», παραδίπλα μου παρουσιάζει το εργαστήριο ζυμαρικών με τον νερόμυλο, τις σκάφες για το ζύμωμα και τον φούρνο για να μαθαίνουν οι νέοι και να ζυμώνουν και να ψήνουν το δικό τους ψωμί και τις χυλοπίτες, αλλά τα καλύτερα, τα κρατάει για το τέλος:
- Πάνω είναι το κέντρο έρευνας και βιβλιογραφικής τεκμηρίωσης της ελληνικής μαγειρικής.
-Κέντρο Έρευνας; -άνοιξα το στόμα δύο πιθαμές.
Ανεβαίνουμε και αντικρίζω μια βιβλιοθήκη με χιλιάδες τόμους βιβλίων και περιοδικών, υπολογιστές και δύο κυρίες, χωμένες στην οθόνη τους, τόσο απορροφημένες στη δουλειά τους ώστε δε μας πήραν είδηση. «Εδώ, άπιστε Θωμά, ξερόλα δημοσιογράφε,πληκτρολόγησε όποιο λήμμα θες σχετικά με την μαγειρική στην Ελλάδα και θα βρείς  ηλεκτρονικά την ψηφιακή βιβλιογραφική αποδελτίωσή της. Μόνο κάν' το ήσυχα γιατί οι δυο κυρίες που βλέπεις, είναι από πανεπιστήμια και κάνουν έρευνα». Κόκαλο ο ξερόλας.
Πριν κατεβούμε στην ταβέρνα με πάει στο παράθυρο και μου δείχνει ένα υπαίθριο αμφιθεατρικό  θεατράκι. «Εδώ το καλοκαίρι θα κάνουμε και παραστάσεις».
Περνώντας από το μαγαζί βλέπω χυλοπίτες, μαρμελάδες, γλυκά του κουταλιού, αποξηραμένα φρούτα, ρίγανες και βότανα, λάδια, ξύδια και τσίπουρα.
-Ποιοι τα φτιάχνουν όλα αυτά και ποιος τα μαζεύει εδώ;
-Γυρνάω τα χωριά, δοκιμάζω και μετά αρχίζει το τέστ. «Πότε μπορείς κυρά Λένη να φτιάξεις 5 κιλά από το ίδιο γλυκό, ή τη μαρμελάδα; Ξαναδοκιμάζω την παραγωγή της. Αν έχει την ίδια ποιότητα, τότε την κάνω προμηθευτή μου και της δίνω τακτικά παραγγελίες. Σε όλα τα προϊόντα, προσφέρουμε τυποποίηση και υπηρεσίες branding / marketing.
-Τα λάδια, τα τσίπουρα;
-Τα ανακάλυψα, χάρη σε έναν φίλο, έναν ταλαντούχο παραγωγό. Φοβήθηκε μην του ζητήσω μεγάλες ποσότητες. Τον καθησύχασα. Του έδειξα, όμως, ότι αν συνδυάσουμε το τσίπουρό του με τοπικά γλυκά κουταλιού, τότε φτιάχνουμε μοναδικά λικέρ. Και το τσίπουρο είναι τόσο ωραίο, που το ονομάσαμε Τραγουδόσπορο. Το πίνεις κι αμέσως το τραγούδι έρχεται στα χείλη σου.
Ο Μάκης Παπούλιας, έφυγε με τα δυό του αδέλφια από το Ψάρι Μεγαλόπολ,ης το ΄48. Ήρθαν στην Αθήνα να χαθούν στην ανωνυμία και να γλιτώσουν το κυνηγητό. Δουλειά και νυχτερινό σχολείο και κατόπιν δουλειά, σπουδές και Αριστερά. Πρώτα ο Μίμης, ο μικρότερος, μαθηματικός για να σπουδάσει μετά οικονομικά στη Ρώμη, στο Λονδίνο και στο Χάρβαρντ. Εμείς, οι υπόλοιποι, τον γνωρίσαμε ως τον καθηγητή Δημήτρη Παπούλια, πρόεδρο στον ΟΤΕ και τη ΔΕΗ, ειδικό γραμματέα των ΔΕΚΟ στο Υπουργείο Οικονομίας. Ο Μάκης, πήγε στην ΑΣΟΕΕ, στην επίσημη Αριστερά -όχι για πολύ- επιστήθιος φίλος και συνοδοιπόρος του Σωτήρη Πέτρουλα. Επιχειρηματίας, από τους πρώτους που ανακάλυψαν την αγορά της Κίνας στο εξαγωγικό και εισαγωγικό εμπόριο.

Γύρισε στο χωριό του, έκανε μια μεγάλη επένδυση. Στην αρχή είπε στη γυναίκα του «μην ανησυχείς, μια μέρα τη βδομάδα θα 'ρχομαι». Τώρα μια μέρα μένει στην Αθήνα. Τις υπόλοιπες διδάσκει ζωντανά επιχειρηματικότητα σε γιαγιάδες, λαδάδες, οινοποιούς και στα παιδιά και τα εγγόνια, «ακόμα και εκείνων, που μας κυνήγησαν». Κάπως έτσι τελειώνει ο εμφύλιος σε μια βασανισμένη χώρα. Με τραγουδόσπορο.
  

Η Επανάσταση των Γαρυφάλλων

25 Apr, 2014 , www.ipyxida.gr

Στρατιωτικό κίνημα αριστερών αξιωματικών στην Πορτογαλία, που οδήγησε στην κατάλυση της δικτατορίας και την επαναφορά της Δημοκρατίας, μετά 48 χρόνια. Εκδηλώθηκε τις πρωινές ώρες της 25ης Απριλίου 1974 και ήταν σχεδόν αναίμακτο, με τέσσερις μόνο νεκρούς. Έμεινε στην ιστορία ως «Επανάσταση των Γαρυφάλλων» («Revolucao dos Cravos» στα πορτογαλικά), επειδή πολλοί κυβερνητικοί στρατιώτες είχαν τοποθετήσει στις κάννες των όπλων τους γαρύφαλλα, με την προτροπή των εξεγερμένων κατοίκων.
Η Πορτογαλία από τις 26 Μαΐου 1926 κυβερνιόταν δικτατορικά, από τους στρατιωτικούς, που είχαν ανατρέψει το εύθραυστο δημοκρατικό καθεστώς. Στους κόλπους της χούντας αναδείχθηκε η προσωπικότητα του καθηγητή οικονομικών Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ, ο οποίος κυβέρνησε από το 1932 έως το 1968, όταν λόγω εγκεφαλικού αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εξουσία. Ο Σαλαζάρ δημιούργησε το «Νέο Κράτος», ένα καθεστώς με πολλά στοιχεία φασισμού. Τον διαδέχθηκε ο καθηγητής Νομικής Μαρσέλο Καετάνο, ο οποίος κυβέρνησε ως το 1974, όταν ανετράπη από τους στρατιωτικούς.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, η Πορτογαλία αιμορραγούσε οικονομικά. Η προσπάθεια διατήρησης της αποικιακής της δύναμης απορροφούσε το 40% του προϋπολογισμού. Κάποιοι από τους χαμηλόβαθμους στρατιωτικούς, που ήταν δυσαρεστημένοι από την πορεία της χώρας και την επαγγελματική τους εξέλιξη, συγκρότησαν το «Κίνημα των Ενόπλων Δυνάμεων», με σκοπό να αλλάξουν την κατάσταση.
Με απόλυτα συνωμοτικό τρόπο και κάτω από τη μύτη της δικτατορίας Καετάνο, αποφάσισαν να κινηθούν δυναμικά το ξημέρωμα της 25ης Απριλίου 1974, με αρχηγό τον ταγματάρχη Οτέλο Σαράιβα ντε Καρβάλιο. Τα συνθηματικά της εξέγερσης θα ήταν δύο τραγούδια. Το πρώτο με τίτλο «Μετά το Αντίο» («E depois do adeus»), με ερμηνευτή τον Πάουλο ντε Καρβάλιο, εκπροσωπούσε τη χώρα στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, που γινόταν αργά το βράδυ της 24ης Απριλίου και αποτέλεσε το γενικό πρόσταγμα για τους πραξικοπηματίες. Το δεύτερο τραγούδι με τίτλο «Γκράντολα, μελαψή πόλη» («Grandola, Vila Morena») του αντιστασιακού τραγουδιστή Ζέκα Αφόνσο, ακούστηκε στις 12:20 τα ξημερώματα από το κρατικό ραδιόφωνο, δίνοντας το έναυσμα της εξέγερσης.
Έξι ώρες αργότερα, το δικτατορικό καθεστώς είχε σχεδόν καταρρεύσει. Οι χιλιάδες κόσμου, που, εν τω μεταξύ, είχαν πλημμυρίσει τους δρόμους της Λισαβόνας, προέτρεψαν τους κυβερνητικούς στρατιώτες να ενωθούν με τους επαναστάτες και να βάλουν στις κάννες των όπλων τους από ένα κόκκινο γαρύφαλλο, που την εποχή της άνοιξης αφθονούν στην Πορτογαλία. Ο δικτάτορας Καετάνο αργά το απόγευμα αναχώρησε για τη Βραζιλία και δεν επέστρεψε ποτέ στη χώρα, μέχρι το 1980 που πέθανε.
Τη διακυβέρνηση της Πορτογαλίας θα αναλάβει για τα επόμενα δύο χρόνια η επταμελής «Χούντα Εθνικής Σωτηρίας», με επικεφαλής τον στρατηγό Αντόνιο Ριμπέιρο ντε Σπίνολα. Την περίοδο αυτή δόθηκε στους κόλπους της σκληρή μάχη για την εξουσία μεταξύ αριστερών και δεξιών αξιωματικών. Η επικράτηση των μετριοπαθών δυνάμεων οδήγησε στο σημαδιακό 1976. Το έτος αυτό ψηφίστηκε το νέο δημοκρατικό Σύνταγμα κι έγιναν οι πρώτες πολυκομματικές εκλογές, που ανέδειξαν στην Προεδρία τον στρατηγό Αντόνιο Ραμάλιο Εάνες και στην πρωθυπουργία τον σοσιαλιστή Μάριο Σοάρες. Η Πορτογαλία μπήκε οριστικά σε δημοκρατική ρότα και το 1986 έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ως άμεσο αποτέλεσμα της επικράτησης των επαναστατών ήταν η διάλυση της αποικιοκρατικής Πορτογαλίας. Η Γουϊνέα – Μπισάου κέρδισε την ανεξαρτησίας της το 1974 κι ένα χρόνο αργότερα η Μοζαμβίκη, η Αγκόλα, το Σάο Τομέ ε Πρίνσιπε και τα Νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου. Η «Επανάσταση των Γαρυφάλλων» προκάλεσε το «τρίτο κύμα του εκδημοκρατισμού», όπως το ονόμασε ο γνωστός πολιτικός επιστήμονας Σάμιουελ Χάντιγκτον, που εξαπλώθηκε στην Ελλάδα (24 Ιουλίου 1974), την Ισπανία (1975) και τη Λατινική Αμερική.

Via : www.sansimera.gr

Φ. Κουβέλης: Έλλειμμα κατανόησης δείχνει η πρωτοβουλία στήριξης των αστέγων

eklogika.gr

Προεκλογική σκοπιμότητα πίσω από τους χειρισμούς της κυβέρνησης στο θέμα της στήριξης των ανέργων «βλέπει» ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φώτης Κουβέλης, ο οποίος, πάντως, σημειώνει πως η χρήση των 20 εκατομμυρίων ευρώ από το πρωτογενές πλεόνασμα για δράσεις στήριξης των αστέγων είναι μέτρο ανακούφισης. Όπως υπογραμμίζει, ωστόσο, όταν αυτό «γίνεται με τρόπο προφανούς προεκλογικής σκοπιμότητας, αναδεικνύεται το έλλειμμα κατανόησης του προβλήματος που έχει η κυβέρνηση».
Σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν διαθέτει δίκτυο κοινωνικής στέγασης και η μόνη που δεν έχει θεσμοθετήσει το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα είτε σε εθνικό, είτε σε τοπικό επίπεδο. Όπως είπε, «το ζητούμενο για τη χώρα μας είναι η κάλυψη αυτών των στοιχειωδών αναγκών για τους πολίτες που αντιμετωπίζουν συνθήκες ακραίας φτώχειας και η ταυτόχρονη υποστήριξη τους για την κοινωνικοοικονομική ένταξη, μέσα από σταθερά χρηματοδοτούμενες δράσεις».

Ο κ. Κουβέλης σημείωσε πως η χρηματοδότηση αυτών των κοινωνικών υπηρεσιών πρέπει να γίνει συνδυαστικά από πόρους των διαρθρωτικών ευρωπαϊκών ταμείων και του κράτους. «Απαιτείται αλλαγή πολιτικής και σύνδεση της δημοσιονομικής προσαρμογής με την κοινωνική προστασία», πρόσθεσε.

Γιατί όχι και ο Μάκης;

Γιάννης Παντελάκης , protagon.gr

Αυτό ναι. Ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος υποψήφιος ευρωβουλευτής. Από τη στιγμή που τα (περισσότερα) κομματικά επιτελεία, αποφάσισαν οι υποψηφιότητες να έχουν τον χαρακτήρα «πασαρέλας», νομίζω πως ο Μάκης είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Στο όνομά του, άλλωστε, σπάνε (;) χιλιάδες πιάτα και πέφτουν ανάλογα γαρύφαλλα στην πίστα. Ραγίζουν καρδιές και ανοίγουν μπουκάλια. Ο Μάκης είναι πιο κοντά στη νεοελληνική πραγματικότητα, η οποία μπορεί σε πολλούς από μας να μην είναι ελκυστική, αλλά δύσκολο να μην παραδεχτούμε ότι είναι παρούσα και μάλιστα δυναμικά.
Γιατί όχι ο Μάκης, λοιπόν, ο οποίος έχει τραγουδήσει και το συμβολικό «προσκλητήριο». Το οποίο, παρεμπιπτόντως, μπορεί ν' αφορά σε προσκλητήριο γάμου, αλλά θα μπορούσε να σηματοδοτήσει και ένα προσκλητήριο ψηφοφόρων!

Στα αξιοσημείωτα της υποψηφιότητας του Χριστοδουλόπουλου, πάντως, να σημειώσουμε και την ανακοίνωση της «'Ενωσης για την πατρίδα και τον λαό» (για όσους δεν σημαίνει τίποτα το όνομα, να σημειώσουμε πως είναι η κίνηση ένωσης δυνάμεων Πολύδωρα-Ψωμιάδη), η οποία έχει ως εξής: «Οριστικοποιήθηκε σήμερα η κάθοδος του μεγάλου και δημοφιλούς στην Ελλάδα και στον Ελληνισμό του εξωτερικού λαϊκού τραγουδιστή Μάκη Χριστοδουλόπουλου»! Δεν χρειάζεται σχόλια, πάμε παρακάτω.

Στο τελευταίο σημείωμα, γράφαμε πως τα κόμματα στις επιλογές υποψηφίων λειτουργούν με όρους μάρκετινγκ. Πέσαμε τραγικά έξω. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Τα κόμματα λειτουργούν με αγοραίους όρους. Ναι, όχι όλα τα κόμματα, αλλά αρκετά. Αναζητώντας ψήφους, είναι ικανά να προτείνουν θέσεις στα ψηφοδέλτια σε οποιονδήποτε, χωρίς όρια και φραγμούς, αρκεί να πιστέψουν ότι αυτός ο υποψήφιος θα τους φέρει ψήφους.
Και για να λέμε τα πράγματα όπως είναι. Από την ώρα, που τα ψηφοδέλτια καταρτίζονται με τέτοια κριτήρια, δεν καταλαβαίνω γιατί έχουν διαφορετικό χαρακτήρα οι υποψηφιότητες του Μάκη Χριστοδουλόπουλου, του Λάκη Λαζόπουλου (για τον οποίο ένα ολόκληρο κόμμα εξουσίας, με αριστερό μάλιστα πρόσημο, περιμένει αγωνιωδώς να απαντήσει θετικά), ή του Θοδωρή Ζαγοράκη. Τους φαντάζομαι τους τρείς, στα εδρανα της Ευρωβουλής με το μικρόφωνο στο χέρι... Απορώ για τον λόγο που θα μπορούσαν να αρθρώσουν για τα προβλήματα της Ευρώπης. Τουλάχιστον ο Μάκης θα μπορούσε να τραγουδήσει και τις «Αμπάρες» και να μερακλώσει και λίγο τους Ευρωπαίους συναδέλφους του. Οι άλλοι ούτε καν αυτό...